ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΣΗΜΙΝΑΚΗ

"Ο πολιτισμός μας περνάει σήμερα κρίση…. κρίση φαινομενικά οικονομική αλλά πρωτίστως κρίση πνευματική, κρίση πολιτισμού. Δεν έχω να προτείνω άλλη θεραπεία από την επιστροφή στην Ελλάδα." κάποτε ειχε γράψει τα παραπάνω λόγια ο γάλλος δημοσιογράφος Ρενέ Ποούξ σήμερα φαίνεται να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα.
Η κρίση που βιώνει η χώρα μας αυτήν την περίοδο ειναι δυσκολη και ποκοιλότροπη δεν είναι μὀνον οικονομική κρίση αλλα προπάντων πνευματική, κοινωνική, πολιτισμική και ηθική, πρόκειται για μια προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλων παραδεδομένων αντιλήψεων, τα οποια ως τώρα θεωρουνταν αυτονόητα για τον τρόπο ζωής της χώρας μας. Υπάρχει ενας καθημερινός βορβαρδισμος για την οικονομική κρίση αναφέρουν οικονομικούς όρους, γίνονται οικονομικές αναλύσεις, γράφονται αρθρα, γίνονται οικονομικα διαγράμματα. Μπορουμε όμως να βρούμε απαντήσεις σε πολλα ερωτήματα που μας τίθενται, τα χρήματα δεν φτάνουν ισως γιατι μαθαμε να περιμένουμε την ευχαρίστηση μονο απο αυτά, ίσως γιατί βρέθηκαμε έρμαια του σύγχρονου προτύπου μιας υπερκαταναλωτικής κοινωνίας, ισως γιατι δεν ακολουθήσαμε εαν αλλιώτικο τρόπο ζωής, με την επαναφορά τού ανθρώπου στην ολιγάρκεια, την εγκράτεια, την σωφροσύνη, την αποφυγή της απληστίας και της υπερβολής. Η ελπίδα υπάρχει στην εκκλησία, στην πίστη μας και μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις κρίσεις από όπου και αν προέρχονται όπως και αν ονομάζονται. Γι΄ αυτό χρειάζεται η ανάδειξη ελπιδοφόρας προοπτικής, μέσα από την επισήμανση του λάθος δρόμου και τον επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Στο πνεύμα αυτό υποστηρίξουμε ότι η Εκκλησία, ιδωμένη απροκατάληπτα και χωρίς ιδεοληψίες, συνιστά την ελπίδα και ενότητα της κοινωνίας και τη νοηματοδότηση της ζωής του ανθρώπου. Η κρίσιμη αυτή εποχή επιβάλλει να υπερβούμε την αντίληψη που θέλει την Εκκλησία ως ένα συντηρητικό φορέα κοινωνικής ευταξίας, ταυτόσημο με την κρατική εξουσία. Η Εκκλησία, παρά τις υπαρκτές αλλοιώσεις αυτού του αυθεντικού της φρονήματος, μόνο ως διακονία μπορεί να νοηθεί, η οποία πρέπει πρωτίστως να επιτελεί την καθαρά πνευματική της αποστολή, όμως εδώ καί δεκαετίες διαπιστώνεται από ποικίλες πλευρές μιά παθογένεια σύνολης της δημόσιας ζωης της χώρας μας, οπως ο ατομικισμός, η ιδιώτευση, ο ωχαδελφισμός, η διαφθορά, η αναξιοκρατία κ.α. Έχουν όμως δημιουργήσει μόνοι τους με προσωπικές τους επιλογές, υποχωρήσεις, αταξίες ή ανυπακοές τα προβλήματα που υπάρχουν και την όλη αυτή ταραγμένη κατάσταση. Αυτό το λέω γιατί δόθηκαν με όλη τους τη δύναμη σε μια προσπάθεια ν’ αυξήσουν το κατά κεφαλήν εισόδημα, να ικανοποιήσουν τις υλικές τους ανάγκες και να ζήσουν μια πολυτελή ζωή, απολαύσουν αγαθά ή υλικούς θησαυρούς και ακόμη ν’ αποκτήσουν περισσότερες ανθρώπινες γνώσεις. με την καλλιέργεια του εγωισμού, της ιδιοτελείας ή της φιλαυτίας ανέβηκαν σε ένα ύψος μη θέλοντας να γνωρίσουν δυσκολίες. Όταν όμως προέκυψαν οι δυσκολίες βρεθήκαμε ανέτοιμοι απέναντί τους και παραπαίουμε. Γι' αυτό και μας μιλάνε τώρα για πτώχευση, για οικονομική δυσπραγία. Γι’ αυτό νομίζω πως δε πρέπει αυτή τη στιγμή ν’ απελπιστούμε αλλά να φέρουμε μέσα μας το Φως, να γνωρίσουμε το Θεό, ν’ ακούσουμε και να ζήσουμε το Ευαγγέλιο το οποίο μπορεί αναμφίβολα να μας βοηθήσει οποιαδήποτε σημερινή δυσκολία. Και τα οικονομικά και τις κοινωνικές μας σχέσεις, αλλά και την αναταραχή ή αγωνία του αύριο που βιώνουμε. Το θέλημα του Θεού καλλιεργεί αρετές. Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Η χώρα μας σήμερα έχει το οξύμωρο «προνόμιο της απελπισίας». διότι ακριβώς μπορεί να μεταποιήσει τη σημερινή απελπισία σε ευκαιρία σωτηρίας και ζωής. Η κρίση δέν είναι σύγχρονη ούτε ελλαδική, αλλά είναι παγκόσμια. Ως άνθρωποι ζούμε συνεχώς μέσα σέ κρίσιμες στιγμές καί τό θέμα είναι πώς θα τις αντιμετωπίσουμε. Η Εκκλησία αγαπά τόν άνθρωπο καί ενδιαφέρεται καί γιά τήν πνευματική του ωρίμανση, αλλά καί τίς οικονομικές του ανάγκες. Κυρίως όμως βοηθά τόν άνθρωπο νά αντιμετωπίση τά προβλήματα μέ πνευματικό τρόπο, νά ζή μέ εσωτερική πληρότητα, μέ λιτότητα, μέ αγάπη γιά τόν άνθρωπο, μέ θυσία καί προσφορά, μέ τήν ενατένιση πρός τήν αιώνια ζωή. Όπως όμως λέμε ότι έχουμε ελπίδα και τη δίδουμε έτσι λέμε και στον εαυτό μας ότι με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε. Αν έχουμε πολλά δίνουμε πολλά, αν έχουμε λίγα, δίνουμε λίγα και αν δεν έχουμε τίποτα δίνουμε τον εαυτό μας. Όταν τα πάντα γύρω μας, μας απελπίζουν, κάπου υπάρχει ελπίδας. Η ελπίδα αυτή υπάρχει στην εκκλησία, στην πίστη μας και μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις κρίσεις από όπου και αν προέρχονται όπως και αν ονομάζονται.Τό χρωστάμε στά παιδιά μας, δηλαδή στά μέλη της Εκκλησίας πού ερχονται μετά απο εμας. Η Έκκλησία δέν καλείται νά πράξει κάτι ευκαιριακά καινοφανές αλλά νά αποκαλύψει αδιάκοπα αυτό, πού στήν ουσία της είναι, δηλαδή η ελπίδα και η προοπτική του κόσμου. Η κοινωνική και οικονομική κρίση πρέπει να αντιμετωπισθεί με σύνεση, διάκριση, περίσκεψη και αποφασιστικότητα.