Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Εις μνημόσυνον αιώνιον Νεκταρίου αρχιερέως



                Άγγελου Ασημινάκη, Θεολογου

«Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθης καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθης. Ἡρπάγης, μή
κακία ἀλλάξῃ σύνεσίν σου ἤ δόλος ἀπατήσῃ τήν ψυχήν σου»(πρβλ. Σοφ. Σολ. 4:10-11).
Μόνο με αυτά τα λόγια του Αγίου Πνεύματος, της Αγίας Γραφής, μπορώ να δώσω την
απάντηση πού απαιτούν τά αμείλικτα ερωτήματα της ανθρώπινης λογικής και υπόστασης
μας για την πρόωρη κοιμήση του πολυαγαπημένου και πολυσέβαστου Γέροντα μας.
Η κοίμηση του μας λυπεί αφάνταστα. Τον αγαπούσαμε. Δακρύσαμε πολύ στον πόνο του.
Προσευχηθήκαμε πολλές φορές για τη σωτηρία του. Κλίνουμε τον αυχένα στις
ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού. Ο Κύριος έχει στα πανάχραντα χέρια Του την εξουσία της
ζωής και του θανάτου.
Ο αοίδιμος μητροπολίτης Νεκτάριος ήταν πολύ αγαπητός στην Εκκλησία της Κρήτης. Είχε
κάποια χαρακτηριστικά που πρέπει να τα επισημάνουμε γιατί αποτελούν υποθήκες για
όλους μας.
Ο αείμνηστος Μητροπολίτης υπήρξε πρότυπο Ιεράρχου. Αγνός και τίμιος, ευθύς και
ανιδιοτελής. Συνετός και σώφρων. Συγχωρητικός αλλά προπάντων δίκαιος. Σεμνός,
ταπεινός, διακριτικός, αφιλάργυρος, φιλάνθρωπος, ευγενής, φιλακόλουθος, φιλομόναχος,
έγινε «τύπος των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν
αγνεία» (Α΄ Τιμ. 11, 12-13) αγάπησε πολύ τους ανθρώπους και τον τόπο αλλά επίσης
κέρδισε τον σεβασμό και την αγάπη του ποιμνίου του, που τον σεβόταν και τον
υπεραγαπούσε.
Η ευταξία, η ιεροπρέπεια και η λειτουργική του χάρη τον έκαναν έναν από τους
ωραιότερους μυσταγωγούς της θείας λατρείας. Πάντοτε χαμογελαστός, προσηνής,
φιλάρετος, λαμπρός συνεχιστής της γνήσιας Ορθόδοξης μοναχικής παραδόσεως και της
μοναχικής ακρίβειας.
Παραδοσιακός και ταυτόχρονα ρηξικέλευθος, με ανοικτούς οφθαλμούς, που έβλεπαν το
αύριο της Εκκλησίας και του τόπου και οραματίζονταν συνεχώς. Ήταν μακρόθυμος και
ανεκτικός, ανεξίκακος αλλά και μαχητικός για τα δίκαια του λαού του.
Τον βλέπουμε να χτίζει, να ανακαινίζει και να επανδρώνει μοναστήρια, να αγωνίζεται για
την μύηση των πιστών στη λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ταυτόχρονα
να πρωτοστατεί σε έργα κοινωνικής ευποιίας και να στηρίζει με κάθε τρόπο εμπερίστατους
ανθρώπους της Μητροπόλεώς του.
Ὁ μακαριστός Νεκτάριος έχει γίνει ένα σύμβολο. Η αρχιερατεία του, ἡ δοκιμασία της
ασθενείας του, ὁ πρόωρος θάνατός του, τον έχουν φέρει κοντά στον πόνο του κάθε
ανθρώπου, τον έχουν καταστήσει ίνδαλμα υπομονής, καρτερίας, ανεξικακίας και
πνευματικής δυνάμεως.
Όποτε τον συναντούσα, με ρωτούσε πάντα αν χρειάζομαι κάτι, και αν μπορεί σε κάτι να με
βοηθήσει "Όταν θέλεις κάτι να μου το λες". Δεν ήθελα και δεν τον επιβάρυνα με τις δικές
μου έγνοιες, αλλά και μόνο που μου το έλεγε- και ήξερα ότι το εννοούσε απολύτως- μου έφτανε.

Όλο το αληθινό μεγαλείο του ανθρώπου, όλος ο πνευματικός του αγώνας, όλος ο κόπος του
φαίνονται στις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Και ο Μακαριστός αυτό το έδειξε. Ήταν
αληθινά μεγάλος άνθρωπος.
Σε μια από τις τελευταίες του επιστολές προς το ποίμνιο του ανέφερε :«Να λέτε σε όλους,
ότι τους αγαπώ πολύ. Τώρα είμαι περισσότερο κοντά τους και πιο κοντά στο Θεό. Πόσο με
αγαπά ο Θεός! Με το Χριστό τα πάντα υπομένεις και για όλους υπάρχει ανάσταση».

Ο Νεκτάριος την πιστότητα και την ευγνωμοσύνη του υπερεκπερισσού την απεδείκνυεα καθημερινά προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο Γεροντάς του Αρχιεπίσκοπος Ευγένιος του
έδωσε το υπόδειγμα να αγαπά το Φανάρι, να σέβεται τον Πατριάρχη του.
Μα και χαιρόμαστε ταυτόχρονα μυστικά, γιατί, «τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσες χρόνους
μακρούς. Αρεστή γαρ ην τω Κυρίω η ψυχή σου». Κι εκεί που βρίσκεσαι «μετά πάντων των
τω Θεώ ευαρεστησάντων», έχεις λόγο και παρρησία.
Γέροντα τώρα πια σε νοιώθουμε ταχυδρόμο των προσευχών και των δεήσεών μας, των
δακρύων και των εκ βάθους στεναγμών μας.
Μας δίδαξες με τη ζωή σου το φόβο του Θεού.
Αιωνία σου η μνήμη, Γέροντα Νεκτάριε.