Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Η ΟΝΤΩΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΝΑΓΚΗ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΘΑΘΟΚΛΕΟΥΣ

Αναφέρεται στο Γεροντικό ότι ο αββάς Σισώης εκεί που καθόταν φώναξε με μεγάλη φωνή:
- Ω ταλαιπωρία!
Του λέγει ο μαθητής του:
- Τι έχεις πάτερ;
Κι απαντά ο Γέροντας:
- Ένα άνθρωπο ζητώ να συνομιλήσω και δεν βρίσκω…
Πόσο αληθινά είναι το ευαγγέλιο, οι πατέρες, οι βίοι των αγίων! Δεν κρύβουν την ανθρώπινη πραγματικότητα, που περιέχει τον πόνο, την αποτυχία, την αστοχία, την απογοήτευση, τη μοναξιά.
Θα περίμενε κανείς από ένα μεγάλο άγιο και ασκητή να μην έχει ανάγκη από ανθρώπινη παρουσία και παρηγοριά. Όμως αυτό εμπεριέχει την αίρεση του Μονοφυσιτισμού, που δεν αναγνωρίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού και κατ’ επέκταση θέλει τους ανθρώπους του Θεού χωρίς ανθρώπινες ανάγκες και αισθήματα.
Γι’ αυτό η Ορθοδοξία είναι ο τρόπος ζωής που μας ταιριάζει και μπορούμε να ζήσουμε, χωρίς να αλλοιωθούμε ως άνθρωποι – εικόνες Θεού.
Το πιο πάνω περιστατικό με τον αββά Σισώη, μας παρουσιάζει την ανθρώπινη ανάγκη για συνάντηση με άνθρωπο που μπορούμε να συνεννοηθούμε και να κοινωνήσουμε τις βαθύτερές μας ανάγκες. Κι απ’ ό,τι φαίνεται αυτό «δεν είναι μια ανάγκη» κατά τον π. Φιλόθεο Φάρο, ο οποίος αναφέρει το εξής στο βιβλίο του «Η αλλοίωση το Χριστιανικού ήθους»: «Ο άνθρωπος υπάρχει πραγματικά στο ποσοστό που συναντά τον άλλο με γυμνή ψυχή και μοιράζεται μαζί του τα πιο βαθιά του αισθήματα, είτε αυτά είναι απόγνωση, αμφιβολία, ανασφάλεια είτε είναι στοργή και τρυφερότητα. Μόνο όταν μοιράζεται με τον άλλο τα βαθύτερά του βιώματα, αρνητικά ή θετικά, κοινωνεί με τον άλλο και η ανάγκη της κοινωνίας με τον άλλο δεν είναι μια ανάγκη αλλά είναι η ανάγκη».
Η διαπίστωση της απουσίας ανθρώπου, όπου μπορούμε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να εκφραστούμε άνετα, προκαλεί πόνο γιατί τονίζει τη μοναξιά μας. Όμως ο πόνος αυτός μπορεί να γίνει αφετηρία για προβληματισμό και ανάνηψη. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για την κατάντια μας! Ο παραλυτικός της κολυμπήθρας της Βηδεσδά ήταν μόνος για 38 χρόνια! Πόσο άραγε παράξενος και εγωκεντρικός θα ήταν, ώστε για τόσα χρόνια να μην δημιουργήσει μια σχέση που θα τον βοηθούσε να μπει στο νερό και να θεραπευτεί;
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και η δυνατότητα να αρχίσουμε εμείς πρώτοι το δόσιμο του εαυτού μας, να ακούσομε τον άλλο, να συμπορευτούμε μαζί του. Έτσι αποκτάται η εμπειρία της αγάπης που «ου ζητεί τα εαυτής». Αρχίσαμε ήδη τη σχέση! Αρχίσαμε να βιώνουμε τη χαρά της κοινωνίας!
Οι στιγμές της μοναξιάς ως απομόνωσης και απουσίας σχέσης, μπορούν να γίνουν ή εμπειρία κόλασης ή εμπειρία γεύσης ζωής αιωνίου. Η ελευθερία και η επιλογή της πορείας είναι καθαρά προσωπική, γι’ αυτό και υπεύθυνη, ουσιαστική, φοβερή.

Πηγή:www.agiosgeorgiosmakris.com

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΛΟΓΟΣ EIΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ, ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ

Αν όλοι εμείς οι μεγάλοι πρέπει όλη τη ζωή μας να είμαστε στενά ενωμένοι με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό και να τρεφόμαστε με το ζωοποιό χυμό από τη Θεία Ρίζα, το ίδιο αυτό ισχύει καί για τα μικρότερα κλήματα του Αμπελιού, τα πιο μικρά πράσινα φύλλα καί τα μικρά τρυφερά άνθη, πού ανθίζουν στο άγιο Κλήμα. Αυτά τα άνθη, τα φύλλα καί τα μικρά κλήματα είναι τα παιδιά μας, τα όποια φροντίζουμε με τρυφερότητα, τα όποια αγαπάμε σαν την καρδιά μας.

Έχουν μεγάλο χρέος και ευθύνη ενώπιον του Θεού εκείνοι οι χριστιανοί, οι όποιοι δεν εκτελούν το ιερό καθήκον τους να προστατεύουν τα μικρά τους παιδιά, και όχι μόνο τα παιδιά αλλά καί τα βρέφη, από τους εχθρικούς άνεμους, οι όποιοι μπορούν να τα αποκόψουν από το Κλήμα του Χρίστου καί να τα πάνε πολύ μακριά καί να τα ρίξουν στη σκόνη καί στο βόρβορο, οπού θα τα πατήσουν με τα πόδια τους οι εχθροί της ανώτατης αλήθειας καί του αγαθού.

Ό Ιωακείμ καί ή "Αννα, οί γονεΐς τής Ύπεραγίας Παρθένου Μαρίας, το είχαν καταλάβει πολύ καλά. Μόνο τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής της μικρής, ή οποία είχε εκλεχτεί από τον Θεό για να υπηρετήσει το μέγα μυστήριο της ενσάρκωσης του Υίού του Θεού, οί γονείς απολάμβαναν την χαρά της ζωής μαζί της καί της θερμής αγάπης της. Μόλις αύτη βγήκε από τη νηπιακή ηλικία την οδήγησαν στο Ναό της Ιερουσαλήμ καί την άφησαν εκεί, έμπιστεύοντας την αγωγή της στον ίδιο τον Θεό.

Οχι μόνο ό Ιωακείμ καί ή "Αννα αφιέρωσαν τον καρπό του καθαρού τους γάμου στον Θεό αλλά καί πρίν καί μετά από αυτούς το ίδιο έκαναν οι αγίες καί σοφές μητέρες, τα ονόματα των οποίων εσείς οι σημερινές μητέρες πρέπει να τα θυμάστε. Ή αγία "Αννα, ή οποία ήταν στείρα, προσευχήθηκε θερμώς στον Θεό, δίνοντας του τον όρκο να αφιερώσει σ' Αυτόν το παιδί της, αν έλυνε την άτεκνία της καί θα της έδινε αγόρι. Ό Κύριος ακούσε την προσευχή της "Αννας και αυτή έγινε μητέρα του μεγάλου προφήτη Σαμουήλ. Να θυμάστε οι μητέρες καί το όνομα της αγίας Μάρθας, της μητέρας του μεγάλου όσιου του Συμεών του Στυλίτου, τον όποιο, όπως και ή αγία "Αννα τον Σαμουήλ, τον είχε αφιερώσει ή Μάρθα στον Θεό ακόμη πρίν γεννηθεί. Στήν πολύ νεαρή ηλικία ανέβηκε ό μέγας Συμεών στο στυλό και παρέμεινε εκεί μέχρι το θάνατο του σαν μία άσβηστη λαμπάδα ενώπιον του Θεού.

Να θυμάστε, ευσεβείς σημερινές μητέρες, πόσο μεγάλο καί ιερό ενώπιον του Θεού είναι το καθήκον σας να καλλιεργείτε στα παιδιά σας τον φόβο του Θεού καί να τα διαπαιδαγωγείτε στην αδιάσπαστη καί αδιάκοπη ενότητα με το Αληθινό Κλήμα, τον Κύριο μας Ίησοΰ Χριστό. Μόνο από σας, μητέρες καί πατέρες, τα παιδιά σας μπορούν να μάθουν το νόμο του Θεού, τον όποιο δεν τους διδάσκουν στα σχολεία. Καί μόνο τότε θα μπορέσουν να τον μάθουν αν, εσείς οι ίδιοι, θα μελετάτε με προθυμία το νόμο αυτό στίς εκκλησίες του Θεού, μαθαίνοντας τον από τους υπηρέτες του Θεού, τους ιερείς καί τους επισκόπους.

Να πηγαίνετε στους ιερούς ναούς τα παιδιά σας για να αναπνέουν, έστω καί για λίγο, τον αέρα του γεμάτου όχι μόνο με θυμίαμα αλλά καί μυστική χάρη των μεγάλων μυστηρίων, πού τελούνται σ' αυτόν, καί τις προσευχές πολλών ανθρώπων.

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια τρεφόταν μέσα στην ιερότητα του Ναού της Ιερουσαλήμ ή Ύπεραγία καί Αχραντος Παρθένος, ή «τιμιωτέρα των Χερουβείμ, καί ενδοξότερα άσυγκρίτως των Σεραφείμ». Οι παντοδύναμες ενώπιον του Θεού πρεσβείες Της να σας βοηθήσουν στο μεγάλο αυτό έργο της αγωγής των παιδιών σας. Αμήν.

Αγιου Λουκά Κριμαίας 'Λόγοι και Ομιλίες''Εκδ.''Ορθόδοξη Κυψέλη''

Πηγή:www.proskynitis.blogspot.com

ΛΟΓΟΣ EIΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

«..Εάν το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό, και το καλό δένδρο παράγει επίσης καλό καρπό, η μητέρα της αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αιώνιας καλλονής, πως δεν θα υπερείχε ασύγκριτα κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο;

Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, ο προαιώνιος και υπερούσιος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία για χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση πού σύρθηκε στον Άδη και να την ανακαινίσει, γιατί είχε παλαιωθεί και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός του.

Και βρίσκει αυτήν την αειπάρθενη η οποία υμνείται από μας σήμερα που γιορτάζουμε την παράδοξη είσοδό της στα άγια των αγίων και την εκλέγει ανάμεσα από όλους ανά τους αιώνες εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση και σε λόγια και σε έργα.

Ήταν αδύνατο η υψίστη και υπεράνω του νου καθαρότης, ο σαρκωθείς Λόγος, να ενωθεί με μολυσμένη φύση, γιατί ένα μόνο πράγμα είναι αδύνατο στο θεό, το να έλθει σε ένωση με ακάθαρτο, πριν αυτό καθαρισθεί. Γι' αυτό και χρειαζόταν κατ' ανάγκη μια τελείως αμόλυντη και καθαρότατη παρθένο για κυοφορία και γέννηση εκείνου που είναι και εραστής της και δοτήρας της καθαρότητας, η οποία και προορίσθηκε και φανερώθηκε και το σχετικό με αυτήν μυστήριο τελέσθηκε, με πολλά παράδοξα γεγονότα.

Πρώτα η γέννησή της από το ζεύγος που ζητούσε με άσκηση και προσευχή τη λήξη της ατεκνίας τους και έλαβαν την υπόσχεση και συνέλαβαν τη τωρινή Θεομήτωρ. Και επειδή οι πολυάρετοι γονείς της πέτυχαν το ζητούμενο, έσπευσαν να εκπληρώσουν την προς το Θεό υπόσχεσή τους και μετά τον απογαλακτισμό την οδηγούν στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που ευρίσκετο εκεί, αλλά και αυτή μόνη της με ελεύθερη γνώμη προσήλθε στο Θεό και διέμενε στα άγια των αγίων. Τρεφόταν δε από πάνω με άγγελο με απόρρητη τροφή που δυνάμωνε καλύτερα τη φύση της και τελειοποιούσε τον εαυτό της κατά το σώμα, ώστε το κατάλληλο καιρό να ανοιχθούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν στη παράδοξη γέννα της.

Έχοντας πλέον από τη μητρική ακόμη κοιλιά τέτοια θεία χαρίσματα και φυσικά δώρα, δεν δέχθηκε ούτε καμιά άλλη επίκτητη φύση (διότι έτσι νομίζω ότι πρέπει να ονομάζουμε τα από τους δασκάλους αποκτήματα) να εισφέρει μέσα της φοιτώντας σε δασκάλους. Αντίθετα, αφού παρέδωσε στο Θεό τον ηγεμονικό νου ως υπήκοο σε όλα, εγκατέλειψε δε τελείως τα διδάγματα των ανθρώπων και έτσι δέχθηκε άφθονη την από τα άνω σοφία, στο σημείο της ηλικίας που οι γονείς τοποθετούν τα παιδιά χωρίς τη θέλησή τους ως νήπια κάτω από τη καθοδήγηση νηπιαγωγού και τα παραδίδουν σε γραμματοδιδασκάλους, αυτή παρακάθεται μαζί με το Θεό σε άγια άδυτα σαν θεσπέσια ανάκτορα, ως βασιλικός έμψυχος θρόνος ανώτερος από κάθε έδρα, στολισμένος ολόκληρος με αρετές που πρέπουν σε τέτοιο βασιλέα που κάθεται σε αυτόν.

Μόλις τριών ετών που μόλις είχε αποκοπεί από το θήλασμα και τη δίαιτα της αγκαλιάς δείκνυε το πρέπον σε όσους γνωρίζουν να κρίνουν αλάθευτα. Όταν έφθασε κοντά στα πρόθυρα του ιερού, ενώ νεάνιδες ευγενείς ντυμένες επάξια προς το γένος τους την περιστοίχιζαν κρατώντας λαμπάδες και έτσι με επισημότατη πομπή την προέπεμπαν με ευταξία προς το εσωτερικό, σε αυτό το σημείο φάνηκε ότι αισθανόταν καλύτερα από όλους όσα συμβαίνουν και πρόκειται να της συμβούν. Σεμνή τότε και χαρούμενη και θαυμαστή με το κατάλληλο παράστημα και ήθος και φρόνημα προχωρούσε και έρχεται σε συνάντηση με τον αρχιερέα.

Και αμέσως εγκατέλειψε όλους γονείς, τροφούς, συνομήλικες και αποχωρίσθηκε από τους συναγμένους, μόνη εντελώς, χαρούμενη προχωρεί στον αρχιερέα ο οποίος την εισήγαγε στα άγια των αγίων και έπεισε όλους τους τότε ζώντας να δέχονται το γεγονός αυτό, με τη σύμπραξη και τη συναπόφαση του Θεού. Διότι επρόκειτο να γίνει σκεύος εκλογής, όχι όπως η κιβωτός γεμάτο σκιές και τύπους, αλλά γεμάτο αλήθεια, για να βαστάει κυοφορώντας εκείνον τον ίδιο, του οποίου το όνομα είναι θαυμαστό. Τι σπουδαίο θαύμα;

Ας δούμε λοιπόν, πως τίθεται τέλος στους τύπους, πως πάνω σε εκείνη ακριβώς τη σκιαγραφία τελετουργείται η μορφή της αλήθειας. Εισήλθε στα πρόσκαιρα άγια των αγίων η παντοτινή αγία των αγίων. Εισήλθε η αχειροποίητη σκηνή του Λόγου, η λογική και έμψυχη κιβωτός του άρτου της ζωής που αληθινά αποστάλθηκε σε εμάς από τους ουρανούς. Εισήλθε η βίβλος της ζωής, που δεν δέχθηκε τύπους λόγου, αλλά τον ίδιο το Λόγο του Πατρός απορρήτως. Σε αυτήν την αληθινή κιβωτό παρίστανται όχι οι τύποι των αγγέλων, αλλά οι ίδιοι οι άγγελοι και το σπουδαιότερο είναι ότι δεν επεσκίαζαν απλά, αλλά διακονούσαν και υπηρετούσαν στη διατροφή. Διατροφή που δεν είναι δυνατό να πούμε ούτε τι ήταν, τόσο ξεπερνούσε σε θαυμασμό και το πολυθρύλητο εκείνο μάννα.

Ο διακομιστής ήταν καθαρό σύμβολο της αγγελικής πολιτείας της Παρθένου σε αυτό το στάδιο της ηλικίας την υπηρετούσε συνεχώς και δεν την επεσκίαζε, υποσχόμενος σε αυτήν το μελλοντικό μεγαλείο. Αυτήν άλλωστε πρόκειτο να επισκιάσει, όχι άγγελος ούτε αρχάγγελος ούτε τα ίδια τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ, αλλά η ίδια η ενυπόστατη δύναμη του Υψίστου. Τούτο μάλιστα δεν είναι επισκίαση αλλά καθαρά ένωση, όχι μόνο στη γαστέρα αλλά και μόρφωση. Και το μορφωμένο από τα δύο, δηλαδή από τη δύναμη του Υψίστου και στη παναγία και παρθενική εκείνη γαστέρα ήταν ο Λόγος Θεού σαρκωμένος.

Πω πω, σε ποιό βάθος μυστηρίου κατεβάσαμε το λογο! Και έτσι ζούσε λοιπόν σαν στο παράδεισο, βίο απαράσκευο, αφρόντιστο, αμέριμνο, αμέτοχο αγενών παθών, ζώντας μόνο για το Θεό, βλεπόμενη μόνο από το Θεό, τρεφόμενη μόνο από το Θεό και γενικά αφιερωμένη συνεχώς στο Θεό.

Ζούσε την ιερά ησυχία, τη στάση του νου και του κόσμου, τη λησμονιά των κάτω, την μύηση των άνω, την απόθεση των νοημάτων προς το καλύτερο, δια της παιδείας από την ησυχία που θεωρούμε μέσα το Θεό. Αφού λύθηκε από κάθε υλικό δεσμό ανυψώθηκε πάνω και από αυτή τη συμπάθεια προς το σώμα της, σύνηψε το νου της με τη προς τον εαυτό στροφή και προσοχή και με τη αδιάλειπτο θεία προσευχή. Και δι' αυτής ερχόμενη τελείως στον εαυτό της και υπερβαίνοντας το πολύμορφο συρφετό των λογισμών, διέκρινε νέα και απόρρητη οδό στους ουρανούς, που θα την έλεγα νοητή σιγή.

Αφού έτσι μυήθηκε στα ανώτατα μυστήρια με αυτές τις ακρότατες θεωρίες και κατά το τρόπο αυτόν ενώθηκε και αφομοιώθηκε με το Θεό, μόνη αυτή στους αιώνες επετέλεσε αυτή την υπερφυά πρεσβεία για χάρη μας και μόνη της την αποπεράτωσε, πραγματοποιώντας το μέγα και το πάνω από το μέγα κατόρθωμα. Διότι δεν έγινε μόνο καθ' ομοίωση Θεού, αλλά και έκαμε το Θεό καθ' ομοίωση ανθρώπου. Και δεν το έκανε αυτό πείθοντάς τον, αλλά και τον κυοφόρησε ασπόρως και τον γέννησε αφράστως, κατά την χάρη από το Θεό (γι' αυτό και προσαγορεύθηκε από τον αρχάγγελο, κεχαριτωμένη).

Ποιος μπορεί να περιγράψει τα μεγαλεία σου, παρθένε; Έγινες Θεομήτωρ, ένωσες το νου με το Θεό, ένωσες το Θεό με τη σάρκα, έκανες το Θεό υιό ανθρώπου και τον άνθρωπο υιό Θεού, συμφιλίωσες τον κόσμο με τον ποιητή του κόσμου. Μας δίδαξες με έργα ότι το θεωρείν δεν προσγίνεται μόνο με αίσθηση ή και λογισμό στους πραγματικούς ανθρώπους (διότι τότε θα ήσαν λίγο μόνο καλύτεροι από τα άλογα), αλλά πολύ περισσότερο με τη κάθαρση του νου και τη μέθεξη της θείας χάριτος, κατά την οποία εντρυφούμε στα θεοειδή κάλλη όχι με λογισμούς, αλλά με άυλες επαφές. Έκαμες τους ανθρώπους ομοδίαιτους με τους αγγέλους, ή μάλλον αξίωσες και μεγαλύτερων βραβείων, αφού συνέλαβες από το άγιο Πνεύμα θεανδρική μορφή και την γέννησες παράδοξα και κατέστησες την ανθρώπινη φύση απορρήτως συμφυή και, θα λέγαμε, ομόθεη με τη θεία φύση.

Ας φυλάττουμε επομένως τη προς το Θεό και προς αλλήλους ενότητα, που έχει εντυπωθεί σ' εμάς από το Θεό θείως, δια των δεσμών της αγάπης. Ας βλέπουμε πάντοτε προς τον άνω γεννήτορα. Ας υψώσουμε άνω προς αυτόν τη καρδιά μας. Ας παρατηρήσουμε το μέγα τούτο θέαμα, τη φύση μας να συνδιαιωνίζει αύλως με το πυρ της Θεότητος, και, αποβάλλοντας τους δερμάτινους χιτώνες, που έχουμε ενδυθεί από τη παράβαση, ας σταθούμε σε αγία γη, αναδεικνύοντας ο καθένας μας τη δική του γη αγία δια της αρετής και της προς το Θεό σταθερής αφοσιώσεως, να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συνδιαιωνίσουμε σε δόξα της τρισηλίας Θεότητος που πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμή και προσκύνηση τώρα και στους ατέλειωτους αιώνες. Γένοιτο...».

Πηγή: απόσπασμα από τις Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τόμος 11ος

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ

Το μέσο της ενώσεως των πολλών σε ένα είναι η αγάπη, που και αυτό ως μυστήριο είναι σχεδόν ανέκφραστο. Η αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός. «Ο Θεός αγάπη εστί» (Α΄ Ιω. 4,8). Ο Θεός δεν έχει αγάπη σαν ένα απλό χαρακτηριστικό γνώρισμα. Είναι αυτούσια αγάπη, η οποία «ου ζητεί τα εαυτής», «ου λογίζεται το κακόν», «ουκ ασχημονεί», τα πάντα συνδέει και προνοεί, «πάντα στέγει» και δικαίως ουδέποτε εκπίπτει ή αδρανεί, ή εκλείπει, ή αδυνατεί.
Ο νόμος ολοκληρώνεται με το «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Γι’ αυτό η Γραφή διατάσσει: «Εάν προληφθή άνθρωπος εν τινι παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί (δηλ. οι φορείς της αγάπης), καταρτίζετε τον τοιούτον» (Γαλ. 6,1) και «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. 6,2).
Εάν θέλουμε να περιπατούμε «αξίως της κλήσεώς» μας θα το πετύχουμε με ταπεινοφροσύνη και πραότητα «ανεχόμενοι αλλήλους» με αγάπη. Γίνεσθε μεταξύ σας «χρηστοί, εύσπλαχνοι, χαριζόμενοι εαυτοίς» (Εφεσ. 4,32), υποτασσόμενοι μεταξύ σας με φόβο Θεού.
Την ιδιοτέλεια, το μεγαλύτερο αποτέλεσμα της πτώσεώς μας, μόνον η αγάπη μπορεί να τη συντρίψει και να τη μεταστρέψει σε ανιδιοτέλεια. «Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου» (Α’ Κορ. 10,24), «πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α’ Κορ. 16,14) και το σπουδαιότερο «εντέλλομαι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους» (Ίω. 15,17).
Αυτή η αγάπη είναι ο απαραίτητος κανόνας και νόμος της ζωής, της ενότητας, της αρμονίας, που καταλήγει στο Θεό, γίνεται όπως είναι ο Θεός, αθάνατος και αΐδιος. Μέσω αυτής επιτυγχάνουμε την αρμονία του γάμου από αυτή τη ζωή ως την αιωνιότητα αφού ο Θεός, η παναγάπη, αποκαλύπτει ότι «εγώ ζω και υμείς ζήσεσθε» (Ιω. 14,19) και «όπου ειμί εγώ, εκεί και ο διάκονος ο εμός έσται» (Ιω. 12,26). Ποιός είναι ο δικός του διάκονος παρά ο υπηρέτης της αγάπης, που όχι μόνο υπηρετεί ανιδιοτελώς, αλλά και την ίδια την ψυχή του πρόθυμα διαθέτει, αν η ανάγκη το απαιτεί, για τη ζωή των άλλων;
Δεν ευσταθούν οι προφάσεις της δήθεν ιδιαιτερότητας των χαρακτήρων ή των συνηθειών και της επιρροής του περιβάλλοντος, ούτε και αυτής της κληρονομικότητας. Η συγκατάβαση της σαρκώσεως του Θεού Λόγου, του Κυρίου μας, ανέπλασε και μεταμόρφωσε όλη τη μεταπτωτική μας διαστροφή και μας πρόσθεσε εξουσία να πατούμε «επί όφεων και σκορπίων και πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. 10,19 ). «Πάντα ισχύομεν εν τω ενδυναμούντι ημάς Χριστώ» (Φιλ. 4,13 ). Αυτό το μαρτυρούν οι δεδικαιωμένοι δούλοι του Θεού που υπε­ρέβησαν τον νόμον της φθοράς και της διαστροφής.

(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, «Συζητήσεις στον Άθωνα». Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 13, σ. 144-146)

Πηγή:www.fdathanasiou.wordpress.com

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

ΘΕΟΣ Η ΔΙΑΜΟΝΑΣ;

ΜΩΥΣΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΥΝΑΧΟΥ

Η υ­πουρ­γός του πά­λαι πό­τε υ­πουρ­γεί­ου ε­θνι­κής παι­δεί­ας και θρη­σκευ­μά­των δή­λω­σε α­πε­ρί­φρα­στα σε τη­λε­ο­πτι­κή εκ­πο­μπή της κρα­τι­κής τη­λε­ο­ρά­σε­ως: « Για να σω­θεί η χώ­ρα ε­γώ θα συ­νερ­γα­στώ και με τον διά­βο­λο». Πα­ρό­μοια εί­χε δη­λώσει και αρ­χη­γός νε­οί­δρυ­του κόμ­μα­τος. Θα πει κα­νείς ί­σως πως ο λό­γος εί­ναι σχη­μα­τι­κός και θέ­λει να πει πως χρειά­ζε­ται με­γά­λη α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και κά­θε θυ­σί­α για να σω­θεί η χώ­ρα. Η ση­μα­ντι­κή δια­φο­ρά εί­ναι ό­τι ο διά­βο­λος δεν βο­η­θά να σω­θεί κά­ποιος, αλ­λά πράτ­τει ε­πι­με­λη­μέ­να το α­ντί­θε­το.
Ο δαί­μο­νας κα­τά τη δι­δα­σκα­λί­α της Εκ­κλη­σί­ας μας, ή­ταν φω­τει­νός άγ­γε­λος που ε­ξέ­πε­σε λό­γω ε­πάρ­σε­ως και α­πό τό­τε συ­στη­μα­τι­κά α­ντι­μά­χε­ται τον Θε­ό και προ­σπα­θεί να πα­ρα­σύ­ρει με το μέ­ρος του τους αν­θρώ­πους. Ο δαί­μο­νας ύ­πουλα , με­θο­δι­κά και με τέ­χνη πα­γι­δεύ­ει στο κα­κό τους αν­θρώ­πους κι έ­χει μέ­χρι τώ­ρα κα­τα­φέ­ρει πολ­λά κα­τορ­θώ­μα­τα. Ο­ρι­σμέ­νοι θε­ω­ρούν το δαί­μο­να α­νύ­παρ­κτο. Άλ­λοι τον νο­μί­ζουν ως προ­σω­πο­ποί­η­ση του κα­κού. Ο­ρι­σμέ­νοι ό­τι κα­κό τους συμ­βαί­νει το ρί­χνουν στον δαί­μο­να, ως να μη φέ­ρουν κα­μί­α ευ­θύ­νη. Υ­πάρ­χει μί­α έ­ντο­νη και α­θε­ο­λό­γη­τη δαι­μο­νο­λο­γί­α. Για ό­τι άρ­ρω­στο τους συμ­βαί­νει θε­ω­ρούν ό­τι εί­ναι δαι­μο­νι­σμέ­νοι και ο­ρι­σμέ­νοι τους εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται. Άλ­λοι πά­λι ε­πι­κα­λού­νται το δαί­μο­να σε μα­γεί­ες, πα­ρα­ψυ­χο­λο­γί­ες και υ­πνω­τι­σμούς. Το πιο φο­βε­ρό εί­ναι η σα­τα­νο­λα­τρεί­α, στην ο­ποί­α πα­ρα­σύ­ρο­νται α­πό κακή πε­ριέρ­γεια και οι νέ­οι.
Έ­κα­νε σο­βα­ρό λά­θος η υ­πουρ­γός με το να πει ό­τι θα συ­νερ­γα­σθεί και με τον διά­βο­λο για να σω­θεί η πα­τρί­δα μας. Η α­γιο­τό­κος και η­ρω­ο­τό­κος Ελ­λά­δα δεν έχει α­νά­γκη τον δαί­μο­να αλ­λά τον Θε­ό. Ο πα­ρα­συρ­μός των Νε­ο­ελ­λή­νων α­πό τον δαί­μο­να στα ο­λέ­θρια πά­θη, ο­δή­γη­σε τη χώ­ρα μας σε αυ­τή την κα­τά­ντια. Η παι­δεί­α πά­σχει. Η υ­πουρ­γός ας φρο­ντί­σει για σχο­λεί­α, δα­σκά­λους και βι­βλί­α. Δυ­στυχώς η παι­δεί­α μας, έ­χει α­πο­χρω­μα­τι­σθεί α­πό και­ρό α­πό το ορ­θό­δο­ξο ή­θος και το υ­γιές, πα­τριω­τι­κό φρό­νη­μα. Φαί­νε­ται πως έ­χει αρ­χί­σει η δαι­μο­νι­κή ε­πί­δρα­ση στην παι­δεί­α μας. Φαι­νό­με­να α­πο­ϊ­ε­ρο­ποι­ή­σε­ως των πά­ντων έ­χουν αρ­χί­σει να εμ­φα­νί­ζο­νται στα σχο­λι­κά εγ­χει­ρί­δια..
Η εκ­κλη­σί­α, ως νο­μι­κό πρό­σω­πο δη­μο­σί­ου δι­καί­ου, έ­χει ως προ­ϊ­στά­με­νο την υπουρ­γό παι­δεί­ας. Αυ­τή η υ­πο­τέ­λεια υ­πήρ­ξε προ­βλη­μα­τι­κή. Βε­βαί­ως η Εκ­κλη­σία κα­τευ­θύ­νε­ται α­πό το Χρι­στό, ο ο­ποί­ος συ­νέ­τρι­ψε τον το κρά­τος έ­χο­ντα του θα­νά­του διά­βο­λο. Ο ε­να­γκα­λι­σμός του κρά­τους στην Εκ­κλη­σί­α δη­μιούρ­γη­σε δύ­σκο­λα προ­βλή­μα­τα. Η κυ­ρί­α υ­πουρ­γός προ­τί­θε­ται να τα λύ­σει με τη συ­νερ­γασί­α της με το διά­βο­λο; Με σύμ­βου­λο τον διά­βο­λο ί­σως ε­πι­τα­χυν­θεί ο βί­αιος χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας και κρά­τους και αρ­πα­χτεί και η υ­πό­λοι­πη εκ­κλη­σια­στική πε­ριου­σί­α. Ή­δη η Εκ­κλη­σί­α έ­χει πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θεί και α­να­φέ­ρε­ται μό­νο ως φι­λαν­θρω­πι­κό κα­τά­στη­μα με κοι­νω­νι­κό λει­τούρ­γη­μα. Τε­λι­κά, δεν έ­χουν κα­ταλά­βει ο­ρι­σμέ­νοι, ό­τι ο χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας και κρά­τους θα ω­φε­λή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο την Εκ­κλη­σί­α. Κα­τά τον ιε­ρό Χρυ­σό­στο­μο η Εκ­κλη­σί­α ό­σο διώ­κε­ται τόσο λα­μπρύ­νε­ται. Το κρά­τος θα χά­σει πολ­λά α­πό αυ­τόν το χω­ρι­σμό.
Θα σω­θεί η χώ­ρα με τον διά­βο­λο; Θ‘ α­πε­λευ­θε­ρω­θεί η χώ­ρα α­πό την Εκ­κλη­σί­α με τον χω­ρι­σμό τους; Έ­τσι θα προ­ο­δεύ­σει η χώ­ρα, κυ­ρί­α υ­πουρ­γέ; Ο διά­βο­λος θα συ­νε­χί­σει να πα­ρα­κι­νεί τους Νε­ο­έλ­λη­νες στην α­πά­τη, α­νει­λι­κρί­νεια και την α­δια­φά­νεια. Η Εκ­κλη­σί­α θα συ­νε­χί­σει να μι­λά για τι­μιό­τη­τα, ει­λι­κρί­νεια και δια­φά­νεια. Ο διά­βο­λος μό­νο να κα­τα­στρέ­ψει γνω­ρί­ζει. Ο Θε­ός δί­νει υ­πο­μονή, ελ­πί­δα, α­νο­χή, αι­σιο­δο­ξί­α και θάρ­ρος. Λοι­πόν Θε­ός ή δαί­μο­νας;
Εί­ναι γνω­στά τα έρ­γα του Θε­ού και των δαι­μό­νων. Με­ρι­κοί προ­τί­μη­σαν το σκο­τά­δι και ά­φη­σαν το φως. Δι­καί­ω­μά τους. Ό­μως δεν μπο­ρεί αρ­χη­γοί κρα­τών και υ­πεύ­θυ­νοι υπουργείων να συ­νερ­γά­ζο­νται με το δαί­μο­να. Δεν μπο­ρεί κα­νείς να δου­λεύ­ει δύ­ο κυ­ρί­ους, τον Θε­ό και τον δαί­μο­να. Να προ­σκυ­νά τον Μα­μω­νά και το Καί­σα­ρα και να έ­χει ή­συ­χη συνείδη­ση. Τα του Καί­σα­ρος τω Καί­σα­ρι και τα του Θε­ού τω Θε­ώ. Τε­λι­κά Θε­ός ή δαί­μο­νας; Η ε­λευ­θε­ρί­α ε­πι­λο­γής εί­ναι ο­λά­νοιχτη. Τα‘ α­πο­τε­λέ­σμα­τα των ε­πι­λο­γών εί­ναι γνω­στά. Α­πορεί και θλί­βε­ται κα­νείς για την πρό­τα­ση της κυ­ρί­ας υ­πουρ­γού παι­δείας.

Πηγή:www.anastasiosk.blogspot.com

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ, Ο ΝΕΑΠΟΛΙΤΗΣ - 3 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Ἦταν Ἱερέας καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ Νεάπολη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ποὺ τούρκικα λέγεται "Νὲβ Σεχήρ". Διέπρεπε σὰν ἐφημέριος στὸν ἱερὸ ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου στὴ Νεάπολη «ἐν αλήθεια καὶ ὁσιότητι καὶ δικαιοσύνη πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος».

Κατὰ τὸ 1797 προσκλήθηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τοῦ χωρίου Μαλακωτὴ νὰ ἱερουργήσει, ἀναπληρώνοντας τὸν ἐφημέριό τους, ποὺ τὸν καταδίωκαν οἱ Τοῦρκοι. Ὁ ἱερέας Γεώργιος εὐχαρίστως δέχτηκε καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὸ χωριό. Ξαφνικὰ ὅμως, κοντὰ στὴ θέση "Κόμπια – Ντερέ", συνελήφθη ἀπὸ ἐξαγριωμένους βοσκοὺς Τούρκους, οἱ ὁποῖοι τὸν λήστεψαν, τὸν βασάνισαν καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.
Ἀργότερα τὸ 1924, τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἅγιου μεταφέρθηκε στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου στὴ Νέα Νεάπολη κοντὰ στὴ Νέα Ἰωνία στὴν Ἀθῆνα.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Βίον ἅγιον, ἐμφρόνως ἔχων, ἱερατεύσας, Θεῷ ὁσίως, θεοφόρε παμμάκαρ Γεώργιε· καὶ γεωργῶν τῆς ἀγάπης τὸ πλήρωμα, τὸ ἱερὸν ἀπετμήθης αὐχένα σου. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Θυσίαν Θεῷ προσφέρων τὴν ἀναίμακτον, ὡς ὢν ἱερεύς, τῆς χάριτος Γεώργιε, σεαυτὸν προσήγαγες, ὥσπερ θῦμα αὐτῷ καθαρώτατον· διὰ τοῦτο δεδόξασαι, σὺν Ὁσίων χορείαις, καὶ κλεινοῖς ἀθληταῖς.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ἱερέων ἡ καλλονή· χαίροις τῶν Ὁσίων, καὶ Μαρτύρων ὁ κοινωνός· χαίροις ὁ θεόθεν, φανεὶς δεδοξασμένος, Γεώργιε τρισμάκαρ, τοῖς σὲ γεραίρουσι.

Πηγή: www.eisagios.blogspot.com