Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Βελεστίνου κ.κ. Δαμασκηνός
Εγεννήθη εις Μάλλες Ιεράπετρας, και είναι τελειόφοιτος της Θεολογικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1951 υπηρετούσε στο Βόλο στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού ως Ιεροκήρυξ. Η δικτατορία τον βρίσκει με μεταπτυχιακή εργασία στη Γερμανία. Παρά τις πιέσεις του Μητροπολίτου Γερμανίας κ.κ. Αυγουστίνου να παραμείνει κοντά του, αυτός αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα για να σταθεί στο πλευρό του Γέροντος του, Σεβ. Μητροπολίτη πρ. Δημητριάδος και Αλμυρού κ.κ. Δαμασκηνού ο οποίος ήταν από τους εκδιωχθέντες από την αριστείνδην σύνοδο του Ιερώνυμου. Από την αριστείνδην σύνοδο καταδικάστηκε και ο ίδιος ο Δαμασκηνός. Το 1972 τον καλεί ο αείμνηστος Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κυρός Φιλόθεος και αναλαμβάνει ως ιεροκήρυξ την Ιερά Μητρόπολη Ιεραπύτνης και Σητείας. Η ίδια αριστείνδην σύνοδος τον δικαιώνει και με την ανάληψη του Αρχιεπισκοπικού Θρόνου από τον Μακαριστό αρχιεπίσκοπο αθηνών κυρό Σεραφείμ, αναλαμβάνει Πρωτοσύγκελος και Τοποτηρητής στη Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού. Στη θέση αυτή παρέμεινε μέχρι το 1985 οπότε τον κάλεσε πάλι ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κυρός Φιλόθεος να αναλάβει Πρωτοσύγκελος στη Ιερά Μητρόπολη Ιεραπύτνης και Σητείας. Το 1994 μετά τον θάνατο του Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κυρός Φιλόθεου, επιστρέφει στο Βόλο και το 1998 διορίζεται Πρωτοσύγγελος στην Ιερά Μητρόπολη Δημητριάδος και Αλμυρού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2004 οπότε και εκλέγεται βοηθός Επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών με τον τίτλο της πάλαι ποτέ Διαλαμψάσης Επισκοπής Βελενστίνου. Σήμερα με την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, αναλαμβάνει πρωτοσύγκελος. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος 11 Ιουνίου 2008 τον ανύψωσε σε Τιτουλάριο Μητροπολίτη.


Ο ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΑΛΒΑΝΙΑΣ Κ.Κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος (Γιαννουλάτος του Γερασίμου) γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1929 στον Πειραία. Υπήρξε προηγουμένως επίσκοπος Ανδρούσης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Μετά τα εγκύκλια μαθήματα σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και έλαβε το πτυχίο του το 1952. Παράλληλα με τις θεολογικές του σπουδές αναμείχθηκε με οργανώσεις ορθόδοξης νεολαίας. Το 1960 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος - αρχιμανδρίτης το 1964. Παράλληλα ξεκίνησε ιεραποστολικά ταξίδια στην Αφρική και κυρίως στην Ουγκάντα. Εκεί έμαθε τις τοπικές διαλέκτους, αναγκάστηκε όμως να αποχωρήσει όταν προσβλήθηκε από μαλάρια. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις Φιλοσοφικές Σχολές του Αμβούργου και Μαρβούργου στη Γερμανία (1965-1969) ως υπότροφος του γερμανικού Ιδρύματος "Alexander von Humboldt".
Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα οργάνωσε και διεύθυνε το Διορθόδοξο Ιεραποστολικό Κέντρο "Πορευθέντες" καθώς επίσης και το Διορθόδοξο Κέντρο Αθηνών της Εκκλησίας της Ελλάδος (1971-1975). Η προσφορά του αναγνωρίστηκε σύντομα με τη χειροτονία του σε επίσκοπο Ανδρούσης το 1972. Τον ίδιο χρόνο ανέλαβε έκτακτος καθηγητής Ιστορίας των Θρησκευμάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Διευθυντής του Τομέα Θρησκειολογίας και Κοινωνιολογίας και Κοσμήτωρ της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1976 τακτικός καθηγητής. Έγινε επίσης γενικός διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Παράλληλα ανέπτυξε και επιστημονική δραστηριότητα. Εξέδιδε το περιοδικό "Πορευθέντες" στην ελληνική και αγγλική σε όλη τη δεκαετία 1960-1970. Το 1981, μετά την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του, αναχώρησε και πάλι για την Αφρική, αυτή τη φορά ως Μητροπολίτης Ανατολικής Αφρικής. Η δικαιοδοσία του εκεί περιλάμβανε την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία, όπου πραγματοποίησε τεράστιο έργο αναφορικά με τη λειτουργία της εκεί εκκλησίας. Μετά από 10 χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα.

ΕΡΓΟ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ
Τον Ιούλιο του 1991 επιλέχθηκε από την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και εστάλη ως Έξαρχος στην Αλβανία, με σκοπό την αναζήτηση στελεχών για την επανασύσταση της τοπικής εκκλησίας, μετά την κατάρρευση του Κομμουνιστικού Καθεστώτος που είχε θεμελιώσει ο Εμβέρ Χότζα. Εκεί βρήκε μόνο κάποιους γηραιούς, βιαίως αποσχηματισθέντες ιερείς, στους οποίους ήταν αδύνατο να βασιστεί η τοπική εκκλησία. Έτσι, αργότερα την ίδια χρονιά, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος επέλεξε τον ίδιο για Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας. Στις 4 Ιουλίου 1992 ενθρονίστηκε ως νέος Αρχιεπίσκοπος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας.
Το έργο που ξεκίνησε έκτοτε, μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορικό. Παρέλαβε μια εκκλησία εντελώς κατεστραμμένη και την ανέστησε εκ βάθρων. Εν μέσω τεραστίων δυσκολιών, το έργο του μπόρεσε γρήγορα να ανατρέψει τη δυσπιστία προς το πρόσωπό του, που οφειλόταν εν πολλοίς στην ελληνική του καταγωγή, και να αποδείξει ότι δεν προωθεί ελληνικά, καλώς ή κακώς εννοούμενα, συμφέροντα, αλλά σκοπός του είναι η προσφορά προς τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.
Ανασυνέστησε ορθόδοξες ενορίες στις περισσότερες πόλεις και κωμοπόλεις με ορθόδοξο πληθυσμό και σε εκατοντάδες χωριά. Για το σκοπό αυτό χειροτόνησε πάνω από 120 νέους κληρικούς και αναστήλωσε πάνω από 300 ναούς (90 εκ θεμελίων). Φρόντισε για τη μετάφραση και την έκδοση στα αλβανικά 50 λειτουργικών και άλλων θρησκευτικών βιβλίων, φέρνοντας έτσι τη θρησκεία πιο κοντά στο λαό, μέσω της γλώσσας του. Οργάνωσε Σύνδεσμους Γυναικών, Νεολαίας και Διανοουμένων. 'Ίδρυσε την Ορθόδοξη Θεολογική Ακαδημία «Ανάστασις» στο Δυρραχιο το 1992 και το εκκλησιαστικό Λύκειο «Τίμιος Σταυρός» στο Αργυρόκαστρο το 1998. Συνέστησε Τεχνική Υπηρεσία της Εκκλησίας, η οποία ασχολήθηκε, εκτός από την αναστήλωση των ναών, με το κτίσιμο πολλών εκκλησιαστικών κέντρων, μεταξύ των οποίων το κτίριο της αρχιεπισκοπής και μητροπόλεων, σχολεία, κλινικές, ξενώνες, κατασκηνώσεις νεολαίας, αλλά και δρόμοι, υδραγωγεία, ηλεκτρικές εγκαταστάσεις, γέφυρες, κ.ά.
Μερίμνησε για την δημιουργία εργαστηρίων στην εκκλησία. Μεταξύ αυτών τυπογραφείο, ξυλουργείο, εργαστήρι αγιογραφίας και συντήρησης εικόνων. Ανέπτυξε τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, με διανομή εκατοντάδων τόνων τροφίμων, ιματισμού και φαρμάκων. Ίδρυσε την πρώτη ορθόδοξη αλβανική εφημερίδα Ngjallja, το παιδικό περιοδικό Gezohu, το δελτίο News from Orthodoxy in Albania, καθώς και Ραδιοφωνικό σταθμό.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος είναι αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Πρόεδρος της Συνέλευσης Παγκοσμίου Ιεραποστολής του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, Πρόεδρος της Επιτροπής Συμπαραστάσεως Κυπριακού Αγώνα, Πρόεδρος της Επιτροπής Πρόνοιας της Πνευματικής Κληρονομιάς της Κύπρου, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου Μεσογειακών και Αραβικών Σπουδών. Είναι Επίτιμο μέλος του Kuratorium του ρωμαιοκαθολικού Ιδρύματος Pro Oriente (Βιέννη, 1989). Από το 1998 είναι Επίτιμο μέλος της Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας. Το έτος 2003 του απονεμήθηκε το «Δίπλωμα π. Δημητρίου Στανιλοάε», η ανώτερη θεολογική διάκριση που θεσπίσθηκε πρόσφατα στη Ρουμανία. Το έτος 2004 εξελέγη Αντιπρόεδρος της Συνελεύσεως των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών. Είναι επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας και Φιλοσοφίας 15 Πανεπιστημιακών Σχολών ή Τμημάτων. Το 2006 εξελέγη Πρόεδρος (για την Ευρώπη) του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ομιλεί επίσης αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά, ρωσικά και αλβανικά.

ΣΥΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ
Το συγγραφικό του έργο είναι τεράστιο και έχει δημοσιευτεί - πρωτότυπο ή σε μετάφραση - σε διάφορα περιοδικά του εξωτερικού και σε διάφορες γλώσσες. Μερικά από αυτά είναι:

«Τα πνεύματα Μπάντουα και τα πλαίσια της λατρείας των. Θρησκειολογική διερεύνησις πλευρών της αφρικανικής θρησκείας εν Δυτική Ουγκάντα»
«Μορφαί αφρικανικού τελετουργικού»
«Ισλάμ, Θρησκειολογική Επισκόπησις»
«Προς παγκόσμιον κοινότητα. Δυνατότητες και ευθύναι»
«Ο όρθρος της Ορθοδοξίας στην Ιαπωνία»
«Ρουχάντα, ο Δημιουργός»
«'Ιχνη από την αναζήτηση του Υπερβατικού»
«Συλλογή Θρησκειολογικών μελετημάτων (Θρησκεία, Ινδουϊσμός, Ισλάμ. Αφρικανικά Θρησκεύματα, Μυστικισμός κ.ά.)»
«Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία».

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

«Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ» ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ πρ. ΚΙΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΛΙΝΟΥ Κ.Κ.ΕΙΡΗΝΑΙΟ ΓΑΛΑΝΑΚΗ



Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ο ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ<Μέσα της δεκαετίας του 1980 μαθητής του δημοτικού εγώ, επισκέφθηκα με την οικογένειά μου το ιστορικό ξωκλήσι του Αγ. Ιωάννου Προδρόμου στον Γκιώνα Ροδωπού Κισάμου το οποίο γιόρταζε. Αυτοκίνητο δεν πήγαινε τότε ( τι ευλογία ) και έτσι για πολύ ώρα ακολουθήσαμε το δύσβατο κατηφορικό μονοπάτι που κατέληγε στο Εκκλησάκι με τον μεγάλο πλάτανο απ΄έξω που τα φύλα του είναι ανάποδα......Η καμπάνα χτύπησε, ψίθυροι απλώθηκαν στην ατμόσφαιρα, « έρχεται ο Δεσπότης. » Τα μάτια μου είδαν ένα ταπεινό γεροντάκι να πλησιάζει κρατώντας το ξεθωριασμένο από τα χρόνια αρχιερατικό του μπαστούνι, κρατούσε το τριμμένο εξώρασό του στο άλλο χέρι, φορούσε το εγκόλπιο του και ένα καλογερικό σκουφάκι. Πόση εντύπωση έκανε αυτή η εικόνα στα παιδικά μου μάτια. Ένας λευίτης βγαλμένος από συναξάρια, που έμοιαζε με τους ποιμένες των αποστολικών χρόνων που ήταν ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες και τις ατέλειωτες οδοιπορίες. Ξωπίσω του ο μακαριστός Δημήτρης, ο άνθρωπος που αφιέρωσε την ζωή του στην Εκκλησία και την Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου, έσερνε το γαϊδουράκι με τις λιγοστές ξεφτισμένες από τα χτυπήματα βαλίτσες με τα ταπεινά άμφια του Δεσπότη. Η μια εικόνα διαδέχτηκε την άλλη. Θυμήθηκα τα χρόνια του Χριστού και το γαιδουράκι με το οποίο μπήκε στα Ιεροσόλυμα ο Μεγάλος Διδάσκαλος για να σταυρωθεί, για να λυτρώσει την ανθρωπότητα........Ο εσπερινός άρχισε έξω από τον ναό, υπαίθρια και όλη την ώρα είχα στραμμένα τα μάτια μου στον Παππού, τον Δεσπότη. Το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο έλαμπε. Στεκόταν όρθιος στηριζόμενος στην ποιμαντορική του ράβδο ίδιος βιγλατορας. Άκουγε τα λόγια του εσπερινού. Το βλέμμα του στοχαστικό, έβλεπε «πολύ μακριά», γεμάτο θείο έρωτα για τον Θεό και απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο..... Η ώρα του « Φως Ιλαρόν » ήρθε ακριβώς με την δύση του ηλίου. Ακούστηκε η τρεμάμενη από τα γηρατειά μα μελωδική φωνή του, τα μάτια του σπίθισαν στο «Ιησού Χριστέ» και μια αγαλλίαση γέμισε τις καρδιές όλων μας στο «Υμνούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν» καθώς ο ακούραστος Επίσκοπος δυνάμωνε τον τόνο της φωνής του.....Ο εσπερινός τέλειωσε και μια ουρά υπομονετικών πιστών σχηματίστηκε. Οι ταπεινοί άνθρωποι, οι κουρασμένοι από τα χωράφια, τις δουλείες, τις έγνοιες της ζωής ένας - ένας περνούσε από τον Καστελιανό Δεσπότη, για να πάρει την ευχή, την ευλογία και την δύναμη από τα κουρασμένα, τα δουλεμένα στην πένα, στις μετάνοιες, στο χωράφι, στην πέτρα και στα μπετά αγιασμένα χέρια του. Καθόταν κάτω από τον πλάτανο υπομονετικά για να δει το ποίμνιό του, να του δώσει θάρρος, συμβουλές μα πάνω απ΄ όλα αγάπη και στοργή.......Πέρασαν θυμάμαι πρώτα τα ξαδέλφια μου κι ο αδελφός μου να φιλήσουν το χέρι του και τελευταίος εγώ . Με κοίταξε με το διερευνητικό του βλέμα, κράτησε το χέρι μου και δεν με άφησε να προχωρήσω αλλά με ρώτησε «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;». «Ιερέας» απάντησα αυθόρμητα. «Μπράβο παιδί μου» είπε, «τι τάξη πας;» συνέχισε, «Τρίτη δημοτικού» απάντησα, «να έρθεις στην Μητρόπολη να σου δώσω χαρτί σαν τελειώσεις το Δημοτικό να πάς στη Ιερατική Σχολή» μου πρότεινε. Προχώρησα συγκλονισμένος. Τα ερωτήματα ερχόταν το ένα μετά το άλλο. Από τόσα παιδιά που πέρασαν γιατί ρώτησε εμένα μόνο; Γιατί ρώτησε τι θα γίνω και όχι κάτι άλλο; Πως ήξερε ότι η φλόγα της Ιεροσύνης ήταν αναμμένη μέσα μου αφού ποτέ δεν με είχε ξαναδεί; Πως; Τι; Γιατί; Κι όμως για την λογική Του Θεού δεν υπάρχουν πως τι και γιατί. Οι άνθρωποι που ζούνε την Βασιλεία Του από τούτη την ζωή, γιατί αγωνίστηκαν σε όλο τον βίο τους, έγιναν οι Ιππότες του Σταυρού και τέλος οι ίδιοι σταυρώθηκαν, έχουν μάτια που βλέπουν ό,τι τα δικά μας τα φθαρτά δεν μπορούν ούτε σαν υποψία να δουν.Η Λειτουργία άρχισε στις δύο την νύκτα. Ηρεμία και γαλήνη παντού. Η πλάση ησυχάζει τέτοια ώρα. Μόνο τρεμάμενες φλόγες δεξιά και αριστερά φαίνονται. Είναι τα κεράκια των πιστών, είναι τα αστέρια της γης που φωτίζουν την πορεία μας προς την Ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, την Θεία Λειτουργία. Ο Παππούς και ότι μου είχε πει ήταν στο επίκεντρο της σκέψης μου. Η ψαλμωδία ταπεινή, όπως ακριβώς αρμόζει σε τούτo το έρημο κι απέριττο τοπίο. Ο Δεσπότης με την λιτή στολή του προεξάρχει. Οι κινήσεις του απροσποίητες, αντί της αρχιερατικής μίτρας φοράει το ταπεινό μοναχικό επανοκαλύμαυκο, όλα δίνουν την εντύπωση πως είμαστε σε εποχές διωγμών που ο πλούτος και η άνεση είναι έννοιες που δεν γνωρίζουν οι χριστιανοί.....«Πίσω είναι» σκέφτηκα, «αφού εγώ έφυγα μισή ώρα δρόμο πριν από εκείνον, πως γίνεται το γεροντάκι να έρθει τόσο γρήγορα;» Όμως διαψεύσθηκα. Όταν έφτασα στο τέρμα, ο Δεσπότης Ειρηναίος καθόταν στο πεζούλι να ξαποστάσει. Έφτασε πρώτος κι από ένα παιδάκι του δημοτικού. Είχε ψυχή παλικαριού και δύναμη που του έδινε ο Νυμφίος της ψυχής του, Εκείνος που αγάπησε όσο τίποτε στον κόσμο. Εκείνος για τον Οποίο έκαμε ατέλειωτες οδοι-πορίες και είπε αιώνιες αλήθειες...........Έφτασε πρώτος γιατί δεν φοβήθηκε το κακοτράχαλο του βουνού, βάδισε από κει που ούτε ζωντανό δεν περνάει. Το ήξερε το βουνό σαν να περνά κάθε μέρα από κει , γιατί δεν ήταν ο Δεσπότης του γραφείου με την βελούδινη καρέκλα, ήξερε τι θα πει ωτοστόπ, κακουχία και αγροτική ζωή.Θυμάμαι αργότερα και σαν μαθητής της Ιερατικής Σχολής αλλά και σαν διάκονος ότι κατά την εορτή του Μητροπολιτικού ναού των Χανίων, το πρωί υπήρχε πάντα στην ατμόσφαιρα μια αγωνία και μια προσμονή και μια σκέψη που αναστάτωνε το μυαλό μας, « μήπως δεν έρθει;» Όλοι συχνά πυκνά κοιτούσαμε την πόρτα του Ιερού και η αγωνία έσβηνε μόνο όταν βλέπαμε την Μορφή του Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου να μπαίνει με το γοργό του βήμα στο «Ιερό» σηκώνοντας το χέρι να ευλογήσει τους ιερείς και τους λαϊκούς που βρισκόταν μέσα. Πιστεύω ότι όλοι θα έλεγαν μέσα τους, «η εορτή μας και φέτος θα είναι λαμπρή.» Στην λιτάνευση της εικόνος άκουα τον κόσμο να σχολιάζει με ενθουσιασμό «είναι και ο μεγάλος Ειρηναίος.»( Στον Νομό Χανίων και στις τρεις επαρχίες του, είχαμε τότε τρεις Ειρηναίους αντίστοιχα μητροπολίτες, εκείνον και τα δυο πνευματικά παιδιά του. )Κάποτε λειτούργησαν στην εορτή επτά μητροπολίτες. Ο Παππούς έλαμπε ανάμεσά τους. Δεν φορούσε τίποτα νέο από άμφια, είχε άλλωστε χρόνια να φτιάξει τίποτα καινούριο, ούτε ράβδο ούτε μίτρα ούτε εγκόλπιο. Στοχάστηκα αρκετά την ώρα της λειτουργίας, τι είναι αυτό που ενώ ό,τι φοράει δεν θυμίζει δεσποτική αίγλη, εν τούτοις όμως τον κάνει τόσο φωτεινό τόσο αληθινό τόσο μεγάλο που να μην βλέπεις κανέναν άλλο. Η απάντηση δεν ήθελε ούτε γνώσεις ούτε πολύ σκέψη. Η προσωπικότητα του. Είναι ο Ειρηναίος ο Χριστιανός. Ο Ειρηναίος των φτωχών. Ο Ειρηναίος των ταπεινών. Ο Ειρηναίος των οραμάτων. Ο Εργάτης του Ευαγγελίου. Ο Ειρηναίος των ξενιτεμένων Ελλήνων. Ο κοινωνικός εργάτης. Ο Ειρηναίος ο δάσκαλος. Ο συγγραφέας. Ο στοχαστής. Ο δικός μας Ειρηναίος.......Μα πάνω απ΄ όλα ο Άγιος του Θεού, ο ιεράρχης του κόσμου όλου.........Πριν δυο χρόνια ξέσπασε ένα σκάνδαλο που έθλιψε την Εκκλησία και τους πιστούς. Αντίδοτο στην σήψη αυτή και χαρά και ανακούφισή μας ήταν τα ονόματα δύο Μητροπολιτών. Οι άνθρωποι που πρόβαλαν το σκάνδαλο, έλεγαν κάθε βράδυ θυμάμαι, «δύο ιεράρχες υπάρχουν που λαμπρύνουν την Εκκλησία. Σαν κι αυτούς μακάρι να ήταν όλοι. Ο Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος στα Χανιά με τα αμέτρητα έργα, και ο Νικόλαος στην ανατολική Ατική που ζει σε ένα δωμάτιο στο γηροκομείο..»Και δεν είχαν άδικο. Μορφές σαν τον παππού Ειρηναίο πρώην Κισάμου και Σελίνου τον Ιππότη του Σταυρού, σαν τον μακαριστό Αντώνιο Σισανίου και Σιατίστης τον Άγιο όπως βροντοφώνησε ο λαός που ποίμαινε τόσα χρόνια, σαν τον πατέρα Νικόλαο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής τον επιστήμονα της «Άλλης Λογικής» μας δείχνουν την Βασιλεία των ουρανών. Δεν γίνονται εμπόδιο αλλά ανοίγουν δρόμους γίνονται φάροι για την ασφαλή πορεία μας και αφορμή για να δοξάζεται το όνομα Του Θεού.Σε κάθε εποχή και τόπο υπάρχουν Απεσταλμένοι του Θεού όπως οι προαναφερθέντες και όπως ο Γέροντας Παίσιος, ο Γέροντας Πορφύριος και τόσοι άλλοι που κρατούν στους ώμους τους την όμορφη και την δημιουργική ψυχή τούτου του κόσμου. Σε μας απομένει μόνο να τους ανακαλύψουμε και να πάρουμε κάθε τι που θα ωφελήσει την ψυχή μας, να κληρονομήσουμε την ακλόνητη πίστη τους, την ασκητική τους διάθεση, την αγάπη τους στον άνθρωπο και την ζωή.

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΝΗΣ



 Γίγαντας της ιεροσύνης χαρακτηρίστηκε πρόσφατα και αυτό όχι τυχαία. Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίος, για 59 ολόκληρα χρόνια, από το 1946 οπότε και χειροτονήθηκε διάκονος-πρεσβύτερος, διαδραμάτισε ουσιαστικό ρόλο στα εκκλησιαστικά πράγματα όχι μόνο της Ιεράς Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου αλλά ολόκληρης της Κρήτης. Η δράση του σεμνού ιεράρχη, που σπάνια φορούσε καινούριο ράσο και τα παπούτσια του συνήθως δεν ήταν γυαλισμένα, γιατί είχε άλλο σκοπό στη ζωή του, απλώθηκε και πέραν της Ελλάδας, αποτελώντας παράδειγμα για όλους τους ιερωμένους. Η newspepper επιχειρεί να φωτίσει το έργο και τη δράση του σεβασμιότατου Μητροπολίτη, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην ανιδιοτελή προσφορά και στη στήριξη όσων ζήτησαν τη βοήθεια του. Και η στιγμή, που κανείς δεν περίμενε και όλοι απεύχονταν, έφτασε. Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, Ειρηναίος, ο παππούς, όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε, υποβάλλει στις 6 Ιουνίου την παραίτηση του από την ενεργό αρχιεροσύνη στον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης, κ. Τιμόθεο.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Μητροπολίτης Κισάμου & Σελίνου κ.κ. Ειρηναίος (Κατα Κοσμων Μιχαηλ Γαλανάκης), γεννήθηκε7 Νοεμβρίου 1911 στο Νεροχώρι Αποκορώνου. Ο κ.κ. Ειρηναίος σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο Κρήτης (1927-1931) – Στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1932-1937). Παρακολούθησε σαν μετεκπαιδευόμενος Θεολογία και Κοινωνιολογία στα καθολικά Πανεπιστήμια Λίλλης και Παρισίων. Χρημάτισε λαϊκός καθηγητής Θεολόγος σε διάφορα Σχολεία του Νομού Χανίων (1938-1945). Εκαρη Μοναχος εις την Ιερα Μονη Αγίας Τριάδος Το ετος 1946 χειροτονήθηκε διακονος και κατόπιν πρεσβύτερος και επειτά του δόθηκε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Χρημάτισε Υποδιευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης. Τα έτη 1950-52 παρέμεινε στη Γαλλία για ευρύτερες σπουδές. Το 12 Δεκέμβριο 1957 ο Άρχιμ. Ειρηναίος Γαλανάκης εξελέγη από την Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης Επίσκοπος Κισάμου και Σελίνου. Το 1971 εξελέγη από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης της νεοσύστατης Ελληνορθόδοξης Ιεράς Μητρόπολης Γερμανίας. Το 1982 ο Μητροπολίτης Ειρηναίος, χάρη στην επιμονή του κλήρου και των πιστών των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου, επανήλθε και πάλι στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ
Το κοινωνικό έργο του Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου δεν είναι εύκολο να καταγραφεί, καθώς εκτός από τα ιδρύματα, τις σχολές, τα οικοτροφεία, τις αναπτυξιακές εταιρίες, κ.λ.π., για τα οποία είχε την πρωτοβουλία και βοήθησε στην ίδρυση τους, άπειρες είναι οι περιπτώσεις που ο σεβασμιώτατος προσέφερε τη βοήθεια του σε μεμονωμένα άτομα. Επί της ιεραρχείας του και χάρη στις ενέργειες του ιδρύθηκαν και οικοδομήθηκαν: Τα μαθητικά Οικοτροφεία, (Καστέλλι, Κάντανο, Παλαιόχωρα, Κολυμπάρι, Βουκολιές κ.λ.π.) Οι Τεχνικές Σχολές Καστελλίου, (οι Σχολές του σημερινού ΤΕΕ και ΤΕΣ Κισάμου) Η Οικοκυρική Σχολή Η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης (Κολυμπάρι) Ο νέος Μητροπολιτικός Ναός Καστελλίου (Ευαγ. Θεοτόκου) Το Αννουσάκειο Γηροκομείο – Θεραπευτήριο (Καστέλλι) Η Σχολή Κωφαλάλων (Καστέλλι) Τα Πνευματικά Κέντρα Κισάμου (Αγ. Σπυρίδωνος και Ευαγ. Θεοτόκου και Σπηλιάς) Το Tυροκομείο Σκάφης Σελίνου Το Κέντρο Αγροτικής Ανάπτυξης (Κολυμπάρι) Το ΚΕΤΕΧ Ταυρωνίτη Ανακαινίσθηκαν επίσης οι Ιερές Μονές Παρθενώνος και Χρυσοσκαλιτίσσης Κισάμου. Ακόμη επί αρχιερατείας του Ειρηναίου Γαλανάκη και με τη συνεργασία άλλων κοινωνικών παραγόντων δημιουργήθηκε η ναυτιλιακή εταιρεία ΑΝΕΚ (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Κρήτης), η ΕΤΑΝΑΠ (Εταιρεία Αναπτύξεως Αποκορώνου), η Εταιρεία Αναπτύξεως Σελίνου και η ΑΝΕΝ (Ανώνυμη Ναυτιλιακή Εταιρεία Νότου).Επίσης Ο Σεβ. υδρύει το Κοινοφελές Ιδρυμα "ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ" και το Εθνικό ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ Κ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ". Την περίοδο που ο Σεβασμιώτατος βρισκόταν στη Γερμανία (1971-1981) αναγνωρίστηκε η Ελληνορθόδοξη Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας ως τρίτη επίσημη εκκλησία στη χώρα (έτος 1974), οικοδομήθηκε ο Ιερός Μητροπολιτικός Ναός και το Μητροπολιτικό Μέγαρο στη Βόννη και πολλοί άλλοι ναοί σε μεγάλες πόλεις της Γερμανίας.

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ
Ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου, παράλληλα με το λειτουργικο-ποιμαντικό του έργο, είναι συγγραφέας και έχει γράψει άρθρα σε πολλά περιοδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ως Αρχιμανδρίτης και Επίσκοπος ο Ειρηναίος Γαλανάκης έγραψε: 1. Ο Διδάσκαλος της Θρησκείας. Αθήναι, 1949 2. Ο Ποιητής των ωραίων ψυχών. Αθήναι, 1950, 1964 3. Πορείες κι αλήθειες για τον αγαπημένο μου Χριστό. Αθήναι, 1954 4. Αθάνατα λόγια. Χανιά, 1954 5. Μια ιδιαίτερη αποστολή. Στην χριστιανή γυναίκα της εποχής μας. Χανιά, 1956 6. Θρησκεία και Ζωή. Χανιά, 1957 7. Γυναικείαι προσωπικότητες της Βίβλου. Χανιά, 1958 8. Προς ένα χριστιανικό γάμο. Χανιά, 1960 9. Η πολιτική ευθύνη του Χριστιανού. Καστέλλι, 1963 10. Από το Μοναστήρι της Χρυσοσκαλίτισσας. Το μήνυμα της Παναγίας στο σύγχρονο κόσμο. Καστέλλι, 1964 11. Το προσκύνημα του Γκιώνα. Καστέλλι, 1966 12. Το νόημα της ζωής. Καστέλλι, 1966 13. Ο Χριστός σημάδεψε τη Κρήτη. Αθήναι, 1969 14. Εκκλησία και σύγχρονος κόσμος. Αθήναι, 1971 15. Η αποστολή της Ελληνικής Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο. Βόννη, (Γερμανία), 1973 16. Στρατευομένη Εκκλησία. Βόννη, 1975 17. Από ’δω πέρασαν οι Έλληνες. Βόννη, 1978 18. Συνεργασία – Αλληλεγγύη απόδημου και ντόπιου Ελληνισμού. Βόννη, 1979 19. Επανάσταση των συνειδήσεων. Αθήναι, 1984 20. Ομιλία στ’ αποκαλυπτήρια μνημείου του εθνομάρτυρα επισκόπου Κισάμου & Σελίνου Μελχισεδέκ Δεσποτάκη (1821). Κίσαμος, 1984 21. Η χειραφέτηση της γυναίκας στην Ελληνορθόδοξη παράδοση. Χανιά, 1986 22. Μαρτυρία Ειρήνης. Καστέλλι, 1987 23. Μηνύματα ευθύνης και αφύπνισης. Χανιά, 1988 24. Το Τάξιμό μου. Χανιά, 1990 25. Από τις Εορτές της Εκκλησίας μας. Χανιά 1999

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2008


Σε κλίμα κατάνυξης η εορτή του Αγίου Τιμοθεόυ

Επί τη εορτή του Αγ. Τιμοθέου Αρχιεπισκόπου Προικοννήσου του Θαυματουργού, προστάτου των απανταχού Προικοννησιωτών, στον Ι. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Νέων Παλατίων Αττικής, τελέσθηκε μέγας πανηγυρικός Εσπερινός με λιτάνευση των ιερών λειψάνων και της εικόνος του Αγ. Τιμοθέου, την Πέμπτη 31 Ιουλίου το βράδυ, και αρχιερατική Θεία Λειτουργία το πρωϊ της Παρασκευής 1ης Αυγούστου.

Και στις δύο λατρευτικές ευκαιρίες, κανονική αδεία του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικολάου, Τοποτηρητού της Ι. Μητροπόλεως Αττικής, προέστη ο Σεβ. Μητροπολίτης Προικοννήσου κ.κ. Ιωσήφ, ο οποίος και εκήρυξε τον θείο λόγο.

Η συμμετοχή των Παλατιανών, απογόνων των Προκοννησιωτών προσφύγων του 1923, υπήρξε μεγάλη και επεκράτησε κλίμα ξεχωριστής κατανύξεως και συγκινήσεως.
Ήταν η πρώτη φορά που Μητροπολίτης φέρων τον τίτλο της εκκλησιαστικής επαρχίας της αλησμόνητης πατρίδος τους ελειτούργησε στη νέα τους εστία.
Να σημειωθεί ότι στα Νέα Παλάτια Αττικής ετοιμάζεται η ανέγερσης νέου ιερού Ναού προς τιμήν του Αγίου Τιμοθέου, στη μορφή του Ναού της Μονής του Αγίου στην Προκόννησο της Προποντίδας.

Κυριακή 13 Ιουλίου 2008


Ο ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ πρ. ΝΕΑΣ ΖΗΛΑΔΙΑΣ Κ.Κ. ΙΩΣΗΦ ΕΞΕΛΕΓΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΟΙΚΟΝΗΣΟΥ

Την Τρίτην, 24 Ιουνίου 2008 πρόταση της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, η Ιερά και Αγία σύνοδος του Οικουμενικο Πατρειαρχείου, στο Πανσέπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου εξέλεξε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρ. Νέας Ζηλανδίας κ.κ. Ιωσηφ Μητροπολίτη της Ιεράς μητρόπολης Προικονήσου.

Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Ο ΑΣΗΜΙΝΑΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΕΥΧΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ Κ.Κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Ο ΑΣΗΜΙΝΑΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΟΥ ΠΑΝΟΣΙΟΛΟΓΙΟΤΑΤΟ ΑΡΧΙΜ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ.
Ο ΑΣΗΜΙΝΑΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ Κ.Κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ
Ο ΑΣΗΜΙΝΑΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΙΕΡΟΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΗΣ Κ.Κ. ΑΡΙΣΤΑΡΧΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ Κ.Κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ
Ο ΑΣΗΜΙΝΑΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟΥ Κ.Κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Η Επέτειος των Ονομαστηρίων της Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου.

Ἐπί τῇ μνήμῃ τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Ἀποστόλων Βαρθολομαίου καί Βαρνάβα, τῇ καί εὐσήμῳ ἡμέρᾳ τῶν σεπτῶν Πατριαρχικῶν Ὀνομαστηρίων, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐχοροστάτησε κατά τόν Ἑσπερινόν τῆς ἑορτῆς, τήν Τρίτην, 10ην Ἰουνίου, ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ.

Ἐν τῷ τέλει τοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ Πατριάρχης ἐτέλεσε τρισάγιον ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ ἀειμνήστου Ἱερομονάχου Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανοῦ, τοῦ Ἰμβρίου,καί ἐχειροθέτησεν εἰς τό ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Ὑπομιμνήσκοντος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας τόν Ἐλλογιμ. κ. Θεόδωρον Νικολάου, Ὁμότιμον Καθηγητήν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου, ἀνταλλαγεισῶν τῶν ἐπί τούτῳ ὁμιλιῶν, ἐν συνεχείᾳ δέ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Νεκτάριος προσεφώνησε τόν Πατριάρχην ἐξ ὀνόματος τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης καί τοῦ κλήρου καί πληρώματος αὐτῆς, εὐχηθείς Αὐτῷ τά εἰκότα, τοῦ Πατριάρχου ἀντιφωνήσαντος καταλλήλως.

Εἶτα παρετέθη δεξίωσις ἐν τῷ αὐλείῳ χώρῳ τῆς Μονῆς, καθ’ ἥν οἱ ἐνταῦθα καί οἱ παρεπιδημοῦντες Ἀρχιερεῖς, ὁ κλῆρος καί τό πλήρωμα, ὡς καί οἱ παρευρεθέντες προσκυνηταί, ὑπέβαλον Αὐτῷ ἑόρτια σέβη καί συγχαρητήρια.

Τήν ἑπομένην, Τετάρτην, 11ην ἰδίου, ὁ Πατριάρχης ἐχοροστάτησεν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, κατά τήν τελεσθεῖσαν Θείαν Λειτουργίαν ἐν πολυαρχιερατικῇ συγχοροστασίᾳ καί ἐν μέσῳ πυκνοῦ ἐκκλησιάσματος ἐντεῦθεν καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι, τῷ Πατριάρχῃ, συνεχοροστάτησαν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Γέρων Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος, Πέργης κ. Εὐάγελλος, Λύστρων κ. Καλλίνικος, Ἑλβετίας κ. Ἱερεμίας, Δέρκων κ. Κωνσταντῖνος, Θεοδωρουπόλεως κ. Γερμανός, Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνος, Τρανουπόλεως κ. Γερμανός, Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὄρους καί Ἀρδαμερίου κ. Νικόδημος, Μεξικοῦ κ. Ἀθηναγόρας, Ἴμβρου καί Τενέδου κ. Κύριλλος, Μιλήτου κ. Ἀπόστολος, Πριγκηποννήσων κ. Ἰάκωβος, Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Νεκτάριος, Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, Σεβαστείας κ. Δημήτριος, Ξάνθης κ. Παντελεήμων, Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναῖος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Μοσχονησίων κ. Ἀπόστολος, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Σασίμων κ. Γεννάδιος, Ἰκονίου κ. Θεόληπτος, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέας, Σισανίου καί Σιατίστης κ. Παῦλος, καί Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνός.

Κατ’αὐτήν ἐκκλησιάσθησαν ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων Δυρραχίου καί πάσης Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης πρ. Ν. Ζηλανδίας κ. Ἰωσήφ, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Ἀμορίου κ. Ἰωάννης, Λαμψάκου κ. Μακάριος, Λεύκης κ. Εὐμένιος, Συνάδων κ. Διονύσιος, Ἀνδίδων κ. Χριστοφόρος, Ναζιανζοῦ κ. Θεοδώρητος, Σινώπης κ. Ἀθηναγόρας, καί Ἀβύδου κ. Κύριλλος, ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Νεκτάριος Σελαλματζίδης, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, Κληρικοί τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς, τῶν παρακειμένων Ἱερῶν Μητροπόλεων καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, Μοναχοί, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, οἱ Ἐξοχ. κ. Φώτιος Ξύδας, Πρέσβυς τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἀγκύρᾳ, καί Ἀλέξανδρος Ἀλεξανδρῆς, Γενικός Πρόξενος αὐτῆς ἐνταῦθα, ἄλλοι ἐπίσημοι, καί οἱ παράγοντες τῶν Κοινοτήτων καί τῶν Ἱδρυμάτων τῆς Ὁμογενείας.

Παρέστησαν ὡσαύτως οἱ Θεοφιλ. Ρωμαιοκαθολικοί Ἐπίσκοποι Aachen κ. Heinrich Mussinghoff καί πρῴην Münster κ. Reinhard Lettmann καί ὁ Θεοφιλ. Εὐαγγελικός Ἐπίσκοπος Christian Krause.

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας, τήν Α. Θ. Παναγιότητα, τόν ἑορτάζοντα σεπτόν Προκαθήμενον, προσεφώνησαν ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων κ. Ἀναστάσιος καί ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος, ἀντεφώνησε δέ ὁ Πατριάρχης, ψαλέντος ἐν κατακλεῖδι ὑπό τῶν Πατριαρχικῶν Χορῶν τοῦ Πολυχρονισμοῦ Αὐτοῦ.

Ἐν συνεχείᾳ ὁ Πατριάρχης ἐδέξατο ἐν τῷ Γραφείῳ Αὐτοῦ τήν ἐνταῦθα σεβασμίαν Ἱεραρχίαν ἐπιδώσασαν Αὐτῷ ἀναμνηστικόν δῶρον, εἶτα δέ οἱ Κληρικοί καί λαϊκοί ὑπάλληλοι τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς ὑπέβαλον τά ἑόρτια σέβη αὐτῶν ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Γραφείῳ, ἡγουμένου τοῦ Μ. Πρωτοσυγκέλλου κ. Στεφάνου, ὅστις καί προσεφώνησε τόν Πατριάρχην, ἀντιφωνήσαντα καταλλήλως.
Τήν μεσημβρίαν ἡ Α. Θ. Παναγιότης παρέθηκεν ἑόρτιον γεῦμα ἐν τῷ ἐν Μεσαχώρῳ ἑστιατορίῳ «Feriye», πρός τιμήν τῶν φιλοξενουμένων Αὐτῆς.

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

OΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ «ΈΝΩΣΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΙΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΛΙΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ.

Μια ομάδα ανθρώπων που υπήρξαν μαθητές των οικοτροφείων που ίδρυσε ο από Κισάμου και Σελίνου Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης , άνθρωποι που στάθηκε κοντά τους σε δύσκολες στιγμές, άνθρωποι που θαύμασαν και συμπαραστάθηκαν στο έργο του, αναγνωρίζοντας την τεράστια προσφορά του και την οικουμενικότητα του, αποφάσισαν να ιδρύσουν Σωματείο με σκοπό την ανάδειξη, προβολή και διάσωση του πολύπλευρου έργου του.
Η έδρα του Σωματείου θα είναι μέσα στα Ιδρύματα της Μητρόπολης Κισάμου και Σελίνου που εκείνος δημιούργησε. Την ίδρυση αγκαλιάζει επίσης ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ.κ Αμφιλόχιος αλλά και όλοι οι δημοτικοί άρχοντες και παράγοντες των επαρχιών Κισάμου και Σελίνου τις οποίες επί μισό περίπου αιώνα εποίμανε. Άμεση είναι επίσης η προσπάθεια να εξασφαλιστεί η αναγκαία κατά το νόμο περιουσία ώστε το Σωματείο το συντομότερο δυνατό να μετεξελιχθεί σε Ίδρυμα το έργο του οποίου θα σηματοδοτεί το φωτεινό παράδειγμα του Μεγάλου Ιεράρχη.
Η κίνηση αυτή είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Καλούνται όλοι όσοι συμμερίζονται την προσπάθεια αυτή να πλαισιώσουν το Σωματείο και να γίνουν μέλη του. Το παραπάνω κείμενο είναι ανακοίνωση της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής του υπό ίδρυση Σωματείου με την επωνυμία «ΕΝΩΣΗ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΙΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΛΙΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ» η οποία αποτελείται από τους:

Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ.κ Αμφιλόχιος
Θεόδωρος Ηλιάκης, επίτιμος Σύμβουλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Ιωάννα Κ. Βατσολάκη, δικηγόρος Αθηνών.
Μαρία Αννουσάκη Κ. Πάλιου, εκδότρια.
Παντελής Κατάκης, φαρμακοποιός.

Σάββατο 31 Μαΐου 2008


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Τιμητική εκδήλωση για την 555η επέτειο από την Άλωση της Πόλης πραγματοποιήθηκε χθες από την Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου, το Δήμο Χανίων και την Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας στο Ενοριακό Πολιτιστικό Κέντρο «Κωνσταντινουπολειάδα».
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πέτρας και Χερσονήσου κ.κ. Νεκτάριος κατά τη διάρκεια της ομιλίας του με θέμα: “Κωνσταντινούπολη και Οικουμενικό Πατριαρχείο” τόνισε μεταξύ άλλων τους άρρηκτους δεσμούς που ενώνουν την Εκλησσία της Κρήτης με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Από την πλευρά του ο Προιστάμενος της Ενορίας Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης Πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Σαπουνάκης επεσήμανε ότι «για άλλη μια χρονιά η ενορία μας τιμά την επέτειο από την Άλωση της Πόλης. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το Πνευματικό μας Κέντρο ονομάζεται «Κωνσταντινουπολειάδα» παραπέμποντας σε αυτή την ιστορική επέτειο.
Η εκδήλωση περιλάμβανε επίσης μνημόσυνο για τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους συν αυτώ Μάρτυρες της Αλώσεως και Υπερασπιστές της Πόλεως. Αξίζει να σημειωθεί ότι την εκδήλωση πλαισίωσε τεσσαρακονταμελής Χορωδία και Ορχήστρα Παραδοσιακής Μουσικής του Ωδείου «Ιωάννης Μανιουδάκης» καθώς και ο «Βυζαντινός Χορός Χανίων» υπό τη διεύθυνση του μουσικοδιδάσκαλου κ. Ιωάννου Καστρινάκη, οι οποίοι τραγούδησαν τραγούδια και ύμνους της πόλης και της Μικράς Ασίας.
Το παρόν έδωσε οι Σεβ. Μητροπολίτες Κυδωνίας και Αποκορώνου κ.κ. Δαμασκηνός
και Γάνου και χώρας κ.κ. Νεκτάριος, ο αντιδήμαρχος κ. Ευάγγελος Σαματάς καθώς και πολιτικοί και στρατιωτικοί φορείς του τόπου.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008



ΛΑΜΠΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΔΗΜΑ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΗΤΕΙΑΣ

Με λαμπρότητα, εκκλησιαστική τάξη και μεγάλη συμμετοχή του ευσεβούς Σητειακού λαού τελέσθηκαν την Κυριακή των Μυροφόρων, 11 Μαΐου, τα Ιερά Εγκαίνια του καλλιμάρμαρου και περικαλλούς Ιερού Ενοριακού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, στην πόλη της Σητείας. Τα Ιερά Εγκαίνια τέλεσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας κ.κ. Ευγένιος, με τη συμμετοχή των Σεβ. Μητροπολιτών Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου κ.κ. Ιακώβου, πρ. Νέας Ζηλανδίας κ.κ. Ιωσήφ και Πέτρας και Χερρονήσου κ.κ. Νεκταρίου. Τα Ιερά Εγκαίνια λάμπρυνε η παρουσία τεμαχίων των Ιερών Λειψάνων των Αγίων νεοφανών Οσιομαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, τα οποία μετέφερε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μυτιλήνης, Ερεσού και Πλωμαρίου κ.κ. Ιάκωβος και τέθηκαν σε προσκύνηση και αγιασμό των πιστών για περίπου ένα εικοσιτετράωρο στον νεοεγκαινιασθέντα Ιερό Ναό.
Η υποδοχή των Αγίων Λειψάνων και της Εικόνας της Παναγίας της Βεβαίας Ελπίδας -που φιλοτεχνήθηκε στο Άγιο Όρος ειδικά για τον Ιερό Ναό της Ευαγγελιστρίας- έγιναν το απόγευμα του Σαββάτου σε κομβικό σημείο της πόλεως από τον Σεβ. κ. Ευγένιο, συμπαραστατούμενο από τον Ιερό Κλήρο της Επαρχίας Σητείας και πλήθους πιστών, τη παρουσία του Σεβ. Μητροπολίτου πρ. Νέας Ζηλανδίας κ. Ιωσήφ και του Θεοφιλ. Επισκόπου Κνωσού κ. Ευγενίου. Στη συνέχεια με τη συνοδεία τιμητικού Αγήματος του 3ου Κ.Ε.Π. Ζήρου και υπό τους ήχους της Φιλαρμονικής του Δήμου Σητείας τα Ιερά Λείψανα και η Εικόνα μεταφέρθηκαν στο Ιερό Ναό της Ευαγγελιστρίας, ενώ κατά τη διάρκεια της λιτανείας κοπέλες με παραδοσιακές ενδυμασίες έρρεναν ροδοπέταλα. Ακολούθησε ο Μέγας πανηγυρικός Εσπερινός, κατά τον οποίο χοροστάτησε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος και η κατάθεση των Ιερών Λειψάνων. Ο Σεβ. κ. Ευγένιος, προσφώνησε κατάλληλα με εγκάρδιους λόγους τον φιλοξενούμενο Μητροπολίτη Μυτιλήνης κ. Ιάκωβο, και τον ευχαρίστησε για την ξεχωριστή ευλογία που κόμισε στον τόπο μας με τη μεταφορά του ιερού λειψάνου των τριών νεοφανών Μαρτύρων της Λέσβου. Επίσης, ευχαρίστησε τον Αγιογράφο Ιερομόναχο π. Λουκά, από την Ιερά Μονή Ξενοφώντος Αγίου Όρους, που μετέφερε την Εικόνα της Βεβαίας Ελπίδας, η οποία τοποθετήθηκε σε ειδικά διαμορφωμένο προσκυνητάριο στον Σολέα του Ναού. Το πρωί της Κυριακής τελέσθηκε η ακολουθία του Όρθρου, χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Μυτιλήνης κ. Ιακώβου και στη συνέχεια η τελετή των Ιερών Εγκαινίων, του κεντρικού κλίτους επ’ ονόματι του Ευαγγελισμού και των άλλων δύο, το βόρειο επ’ ονόματι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, και το νότιο επ’ ονόματι των Αγίων Νεοφανών Οσιομαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Ακολούθησε η πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία στην οποία προεξήρχε ο Σεβ. Μητροπολίτης Μυτιλήνης κ.κ. Ιάκωβος, συλλειτουργούντων των Σεβ. Μητροπολιτών Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Ευγενίου, πρ. Νέας Ζηλανδίας κ. Ιωσήφ και Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκταρίου.
Ο Προϊστάμενος του Ναού Αιδεσιμολ. Πρωτ. Φιλοκτήμων Αυγουστινάκης, προσφώνησε κατάλληλα και εμπνευσμένα τον Σεβ. κ. Ευγένιο, τον οποίο και ευχαρίστησε για τις πατρικές συβουλές και την καθοδήγησή του, και τους λοιπούς Σεβ. Μητροπολίτες. Αναφερόμενος στη λαμπρά και εύσημο ημέρα των Εγκαινίων του Ναού, ύστερα από 36 ολόκληρα χρόνια από την κατάθεση του θεμέλιου λίθου, τόνισε τη σημασία του καθαγιασμού της Αγίας Τράπεζας με Ιερά Λείψανα Αγίων της Εκκλησίας μας και Άγιο Μύρο, και ευχαρίστησε όλους όσοι συνέδραμαν έως σήμερα στο Ενοριακό αυτό έργο.Ο Σεβ. κ. Ευγένιος μίλησε για το έργο των Μυροφόρων ψυχών, «που γίνονται δωρητές και ευαγγελίζονται την χαρά και την ειρήνη, τη συμφιλίωση και καταλλαγή του αμαρτωλού ανθρώπου με την συγκατάβαση και συνύπαρξη Θεού και ανθρώπου». Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε: «Τα ιερά Εγκαίνια του Ναού της Ευαγγελίστριας αποτελούν χρονικό ορόσημο όχι μόνο γιατί γνωρίσαμε Μυροφόρες χριστιανικές ψυχές, αλλά γιατί στη σημερινή κοινωνία που αναπτύσσεται ισσόροπα μαζί με τα καινούργια κτήρια, τα Σχολεία, τα ξενοδοχεία ή τα πολυκαταστήματα χρειάζονται και εκκλησίες, ως πύργοι ευσεβείας και τόλμης γενναιότητος και δημιουργίας πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς, που θα αφήσουμε στα παιδιά μας… Ας είναι αιωνία η μνήμη των κτητόρων, των Πρωτεργατών, των Προκατόχων, ιδιαιτέρως του προκατόχου μου μακαριστού Μητροπολίτου Ιεραπύτνης και Σητείας κυρού Φιλοθέου και όλων των Ευεργετών και δωρητών του Ιερού τούτου Ναού για να επιτελούμε σήμερα πάνδημα και παγκρήτια τα ιερά αυτά Εγκαίνια».
Τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τους συλλειτουργούντες Αρχιερείς, στους οποίους πρόσφερε εκ μερους του Ναού από ένα χρυσοκέντητο Επιγονάτιο, τον εκπρόσωπο του Σεβ. Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Ειρηναίου Πανοσιολ. Αρχιμ. του Οικουμενικού Θρόνου Μακάριο Γρινιεζάκη, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, τον Αιδεσιμολ. Πρωτ. Ιωάννη Λύκο, εκπρόσωπο του Σεβ. Μητροπολίτου Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων κ. Ειρηναίου, και τους λοιπούς εκπροσώπους των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Κρήτης που έλαβαν μέρος στην τελετή των Ιερών Εγκαινίων και στην πρώτη Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε στην καθαγιασμένη Αγία Τράπεζα του κεντρικού κλίτους, καθώς και τους εκπροσώπους όλων των τοπικών Αρχών.Συγκινητική υπήρξε η συμμετοχή εκατοντάδων πιστών τόσο από τη Σητεία, όσο και από άλλα σημεία της Ανατολικής Κρήτης, ενώ τα Ιερά Εγκαίνια τίμησαν με την παρουσία τους ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ιω. Πλακιωτάκης, ο Δήμαρχος Σητείας κ. Ν. Κουρουπάκης, οι Αντιδημάρχοι και μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου, ο Αντινομάρχης Λασιθίου κ. Θεοδ. Πατεράκης, ο Διοικητής και αξιωματικοί του 3ου ΚΕΠ Ζήρου, εκπρόσωποι του Αστυν. Τμήματος και της Σχολής Δοκίμων Αστυφυλάκων Σητείας, της Ν.Π.Β. Κυριαμαδίου, ο Προϊστάμενος της Δ/νσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Γ. Βασιλάκης, Δ/ντές Σχολικών Μονάδων και εκπρόσωποι τοπικών φορέων και Οργανισμών.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008


ΕΥΛΑΒΙΚΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΕΙΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ -Ι.Μ. ΣΙΝΑ -ΚΑΙΡΟ -ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Κατά την επισκεψή μου εις την Ιεράν Πόλη Ιερουσαλήμ και
το Παλαίφατον και Πρεσβυγενή Πατριαρχείο Ιεροσολήμων ειχα συναντηση με τους:

Την Α.Θ.Μ. τον Πατριάρχη Ιεροσολήμων κ.κ. Θεόφιλο
Τον Σεβασμιότατον Μητροπολίτην Ελευθερουπόλεως κ.κ. Χριστόδουλον
Τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπον Κωνσταντίνης κ.κ. Αρίσταρχον
Τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτην Καπιτωλιάδος κ.κ. Ησύχιον
Τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτην Πτολεμαίδος κ.κ. Παλλαδιον
Τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτην Σκυθοπόλεως κ.κ. Ιακωβόν
και πολλούς Αρχιμανδρίτας μέλη της Αγιοταφίτικής Αδερφότητος.

Κατά την επισκεψή μου εις το Παλαίφατον και
Πρεσβυγενή Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είχα συναντηση με τους:

Την Α.Θ.Μ. τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ.κ.Θεόδωρον
Τον Θεοφιλέστατον Επίσκοπον Θεοφιλέστατο Μαρεώτιδος κ. Γαβριήλ
Τον Θεοφιλέστατον Επίσκοπο Νιτρίας κ. Νικόδημο
Τον Καθηγουμενο της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Καΐρου Πανοσ. Αρχιμ. Νήφων Τσαβαρή.

Κατά την επισκεψή μου εις την Πόλη της Αθήνας είχα συνάντηση με τους:

Την Α.Μ. τον Αρχιεπίσκοπο Άθηνων κ.κ. Ιερώνυμο
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ζακύνθου κ.κ. Χρυσόστομον
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νέας Κρήνης και  Καλαμαριάς κ.κ. Προκόπιον
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κ.κ. Απόστολο
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδας και Σουφλίου κ.κ. Νικηφόρο
Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαγκαδά κ.κ. Σπυρίδων
Τον Θεοφιλέστατό Επίσκοπο Πατάρων κ. Ειρηναίο
και πολλούς Αρχιμανδρίτας.

Σάββατο 26 Απριλίου 2008


ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ Κ.Κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄

Σε εποχές που το σκοτάδι προσπαθεί να επιβληθεί στη ζωή των ανθρώπων, νοιώθω έντονη την ανάγκη να απευθυνθώ προς εσάς, ως πατέρας
προς τέκνα και ως αδελφός προς αδελφούς, και να σας προσκαλέσω στο σπίτι μας, στην Εκκλησία, για να μοιραστούμε το φως και τη χαρά της Αναστάσεως. Ελάτε να πάρετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός. Ελάτε να μοιραστούμε το φως που δεν βραδιάζει ποτέ.

Σε κάθε γωνιά της γης το σκοτάδι επιμένει φορτικά και αδυσώπητα να επιβάλλει την κυριαρχία του στη ζωή του κόσμου.
Από άκρου εις άκρον της Οικουμένης υπάρχουν μάτια σκοτεινιασμένα από τη φτώχεια, τη δυστυχία και τις δοκιμασίες που γεννούν η πλεονεξία, η απανθρωπιά, η σκληροκαρδία και ο εγωκεντρισμός των ισχυρών της γης. Μέρη που θα έπρεπε να λάμπει ο ήλιος, φωτίζονται από τις πυρκαγιές των πολέμων.
Και όσο τα πάθη συσκοτίζουν την εικόνα Θεού στον άνθρωπο, υποδουλώνοντας την ψυχή του και επιτρέποντας στην αμαρτία να ευτελίζει και να αμαυρώνει την ομορφιά της ζωής που μας χάρισε ο Θεός, τόσο ο άνθρωπος θα αναζητά «το φως το αληθινόν».
Το φως της ζωής, που ανέτειλε ξανά νικηφόρα επί του θανάτου δια του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Του Θεού που έγινε άνθρωπος για να μπορεί ο άνθρωπος να γίνει κατά χάριν Θεός. Του Χριστού που μας αγάπησε πρώτος «ημών εχθρών και πολεμίων υπαρχόντων».
Ελάτε λοιπόν προς το φως της Αναστάσεως.Το φως που «έχει διατηρηθεί από αιώνος εις αιώνα με το έλαιον της ευσεβείας, όχι της αντιγράφου, της πεποιημένης, της διατεινομένης, της δυτικής, αλλά της ανατολικής, της ευσεβείας των πατέρων ημών, της πηγαίας».

Αδελφοί μου,

Η Εκκλησία δεν έχει να σας προσφέρει τίποτε λιγότερο από φως. Δεν έχει να διακηρύξει τίποτε σημαντικότερο από την Ανάσταση Ελάτε στο κοινό μας σπίτι, στον Οίκο του Θεού, όπου δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο να μοιραστούμε παρά Φως και Ανάσταση.
Γιατί «ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται». Γιατί τώρα πια τα πάντα «πεπλήρωται φωτός».
Με τη βεβαιότητα ότι η θυσιαζόμενη και θριαμβεύουσα αγάπη του Θεού μπορεί να δώσει χαρά και ελπίδα, όπου και αν επιβιώνει ακόμη το σκότος και η οδύνη, απευθύνομαι προς κάθε κατεύθυνση, προς τους εγγύς και τους μακράν, ευχόμενος προς όλους και προς τον καθένα προσωπικά με τον Πασχάλιο χαιρετισμό:

«Χ ρ ι σ τ ό ς Α ν έ σ τ η»


Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ


ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΒΑΝΙΑΣ Κ.Κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Την ελπίδα, σε όλη την πληρότητά της, ανανεώνει κάθε χρόνο στις καρδιές των πιστών η εορτή της Αναστάσεως. Την ελπίδα στον τελικό θρίαμβο της δικαιοσύνης πάνω στην αδικία, της αλήθειας πάνω στο ψέμα. Και προπαντός, την ελπίδα στην τελική νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο.
Η σταύρωση και ο ενταφιασμός του Ιησού οδήγησαν τους μαθητές Του στη θλίψη και την απόγνωση. Σύντομα όμως, η βεβαιότητα ότι «ανέστη ο Κύριος όντως» αναπτέρωσε την ελπίδα τους και τους μεταμόρφωσε σε δυναμικούς αποστόλους Του. Τελικά, η πασχαλινή εμπειρία καθόρισε την εκπληκτική ελπίδα και δύναμη όλων όσοι στη συνέχεια, ανά τους αιώνες, έγιναν «μάρτυρες της Αναστάσεως», σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Α΄
«Ευλογητός ο Θεός, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών (Α΄Πέτρου 1:3)

Διάστικτη είναι η Αγία Γραφή από αναφορές στην ελπίδα. Πολυάριθμοι βιβλικοί στίχοι τονίζουν το νόημα και την αξία της. Η χριστιανική όμως ελπίδα φθάνει στο υψηλότερο σημείο της και το βαθύτερο νόημά της με τη βεβαιότητα για τον θρίαμβο του Χριστού πάνω στον θάνατο, και την τελική μεταμόρφωση του σώματος, που θα καταστεί πνευματικό, άφθαρτο και αθάνατο, «εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, τετηρημένη εν ουρανοίς εις ημάς» (Α΄ Πέτρου 1:4).
Όπως συνοψίζει ο Μ. Βασίλειος, ο Χριστός σταυρωθείς «έλυσε τας οδύνας του θανάτου και αναστάς τη Τρίτη ημέρα και οδοποιήσας πάση σαρκί την εκ νεκρών ανάστασιν, καθότι ουκ ην δυνατόν κρατήσθαι υπό της φθοράς τον αρχηγόν της ζωής, εγένετο απαρχή των κεκοιμημένων, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα η αυτός τα πάντα εν πάσι πρωτεύων» (Θεία Λειτουργία). Η αλήθεια αυτή θεμελιώνει την προσδοκία μας για την ανάσταση στα έσχατα της Ιστορίας.
Η πασχαλινή εμπειρία προσφέρει από τώρα τη μέθεξη στο μυστήριο της νέας ζωής, που ο Χριστός την κάνει προσιτή μέσα από τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Έτσι, η Ανάσταση του Χριστού επεκτείνει την ελπίδα προς το μέλλον, προς την αιωνιότητα και με τον δυναμισμό της εξυψώνει όλη τη ζωή του πιστού με πρωτοφανή ένταση.
Σε μια περίοδο όπου κάθε είδους ανησυχίες και τραγικά γεγονότα σκορπίζουν στη ζωή μας αγωνία και αποκαρδίωση, η εορτή της Αναστάσεως δίνει στην ανήσυχη καρδιά μας ουσιαστική ελπίδά. Δεν αναφέρεται σε κάποια ιδέα ή πρόταση, αλλά συνδέεται με ένα πρόσωπο που υπέστη φρικτά βασανιστήρια, που τελικά θριάμβευσε και νίκησε αυτόν καθευατόν τον θάνατο.
Η ενσωμάτωσή Του στη ζωή της ανθρωπότητας, ο λόγος, το έργο, η θυσία Του αποκάλυψαν την ασύλληπτη αγάπη του Παντοκράτορος Θεού για τον άνθρωπο. Η αναστάσιμη ελπίδα φωτίζει τη λυτρωτική επέμβαση του Θεού μέσα στην ιστορία και προμηνύει την ολοκλήρωσή της στα έσχατα.
Στηρίζοντας λοιπόν το βλέμμα και την καρδιά μας στον αναστάντα Χριστό μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής μας με ελπίδα που μεταπλάθει και τις πιο τραγικές συνθήκες δίνοντάς τους νόημα λυτρωτικό. Όταν οι δοκιμασίες, ο πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος προσφιλών μας προσώπων σκοτεινιάζουν τον νου και την καρδιά μας, η ελπίδα από την παρουσία του αναστάντος Κυρίου παρηγορεί και ενισχύει.
Όταν στην προσωπική μας πορεία αντιμετωπίζουμε διάφορες θλίψεις, αδικίες και απογοητεύσεις από τη διάχυτη διαφθορά, δεν βυθιζόμαστε στην μελαγχολία και την απόγνωση. Γνωρίζουμε ότι τελικά το μέλλον, τόσο το δικό μας όσο και της ανθρωπότητας, δεν εξαρτάται από την αλαζονεία και τους ανήθικους σχεδιασμούς μεγάλων ή μικρών.
Η ελπίδα μας στηρίζεται στο νικηφόρο μήνυμα της Αναστάσεως, στη βεβαιότητα ότι στον Ιησού Χριστό δόθηκε «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης (Ματθ. 28:18). Ότι παραμένει κοντά μας. Γι’ αυτό πανηγυρίζουμε ψάλλοντας: «Ω θείας, ώ φίλης, ώ γλυκυτάτης σου φωνής! Μεθ’ ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος, Χριστέ, ην οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος κατέχοντες, αγαλλόμεθα».

Β΄
Η ελπίδα που πηγάζει από την Ανάσταση ανοίγει τον ορίζοντα στην αιωνιότητα. Όχι όμως για να χαθούμε σε αόριστες ιδέες, αλλά για να αντιμετωπίσουμε το συγκεκριμένο και το σήμερα με ειρήνη και δύναμη. Οι χριστιανοί, ως «υιοί της Αναστάσεως», ανήκουμε στους «εν δυνάμει Θεού φρουρουμένους» (Α΄ Πέτρ.- 1:5). Μετά την Ανάστασή Του, ο Κύριος υποσχέθηκε στους φοβισμένους μαθητές Του: «ενδύσησθε δύναμιν εξ ύψους». «λήψεσθε δύναμιν επελθόντος του Αγίου Πνεύματος εφ’ υμάς» (Πραξ. 1:8). Όλα κατόπιν στην αποστολική ζωή εξελίχθησαν «εν δυνάμει Θεού».
Στα κείμενα των Αποστόλων δεσπόζουσα θέση έχει η αναφορά στη μοναδική δύναμη του Θεού. «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (Φιλιπ. 4:13), αποκαλύπτει ο Απόστολος Παύλος. Και παροτρύνει: «Ενδυναμούσθε εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού» (Εφες. 6:10). Επισημαίνει όμως την ανάγκη να προσεγγίζουμε όλο και πιο ουσιαστικά το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού, «του γνώναι αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού συμμορφούμενοι τω θανάτω αυτού» (Φιλιπ. 3:10), εγκολπούμενοι πλήρως την απόφαση θυσίας και ολοκληρωτικής υπακοής στο θείο θέλημα.
Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού, ενισχύουν με ιδιαίτερη δύναμη τη βούλησή μας, ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τους πειρασμούς και να αντέχουμε στις δοκιμασίες. Δύναμη για να συγχωρούμε τη δειλία, την ολιγοψυχία και την αχαριστία δικών μας ή ξένων, να συγχωρούμε όσους μας αδικούν ή μας μισούν. Να αντέχουμε στην κόπωση και στην αποκαρδίωση. Να μη λυγίζουμε στις άνομες πιέσεις των ισχυρών.
Δύναμη για να υπομένουμε τον πόνο της ασθένειας, της δικής μας ή των δικών μας, για να ειρηνεύουμε κατά την εκδημία, τον χωρισμό από τους αγαπημένους μας και να μη συμπεριφερόμεθα ως «οι λοιποί, οι μη έχοντες ελπίδα» (Α΄ Θες. 4:13). Δύναμη με την ήρεμη προσδοκία της τελικής αναστάσεως.

Μέσα στην αναστάσιμη φωτοχυσία, ας ανοίξουν οι ψυχές και ο νους μας για να νιώσουμε αμεσότερα τα μηνύματα που προσφέρει η Ανάσταση του Χριστού. Και να τα μεταδώσουμε χαρμόσυνα. Η αναστάσιμη ελπίδα δεν επιβάλλεται. Μεταλαμπαδεύεται. Με τον λόγο και τη ζωή μας ας τη μεταφέρουμε στην πληγωμένη κοινωνία μας.
Ολόψυχα εύχομαι, η καθημερινότητά μας να στηρίζεται στην ελπίδα και τη δύναμη που χαρίζει η Ανάσταση. Ελπίδα για την τελική επικράτηση του δικαίου, την κατάργηση του θανάτου και την οριστική νίκη της ζωής.
Ελπίδα που βασίζεται στη βεβαιότητα ότι ο Αναστάς Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Η Ανάσταση του Χριστού ας μας δίνει συγχρόνως τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε νηφάλια, τις δοκιμασίες. Να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια κάθε ανθρωπίνου προσώπου, αδιακρίτως καταγωγής. Δύναμη αναδημιουργίας σε κάθε τομέα της ζωής που ανυψώνει τον άνθρωπο και το κοινωνικό σύνολο.
Χριστός Ανέστη! Ας γεμίσει η ψυχή μας με την ελπίδα και τη δύναμή Του".

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008


Μας καλεί και πάλι φέτος η Αγία μας Εκκλησία να «εορτάσωμεν του θανάτου την νέκρωσιν, 'Αδου την καθαίρεσιν» και να βροντοφωνάξουμε την νικηφόρα ιαχή: Χριστός Ανέστη! Καλεί τις μυριάδες των πιστών σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης να σκιρτήσουν από χαρά με τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου μας, διότι το κοσμοσωτήριο και κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός άλλαξε ριζικά τον ρουν της ιστορίας και έδωσε πλέον τη δυνατότητα και την εξουσία σε όσους πιστεύουν στο θάνατο και την Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού «τέκνα Θεού γενέσθαι». Με την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού οι ψυχές των πιστών γεμίζουν από χαρά, παρηγοριά, θάρρος, ελπίδα, αισιοδοξία. «Χαράς τα πάντα πεπλήρωται της Αναστάσεως την πείραν ειληφότας». Ο θάνατος, όπως γνωρίζουμε όλοι, είναι ο πιο ανεπιθύμητος επισκέπτης και το πιο θλιβερό γεγονός της ζωής του που βυθίζει τον άνθρωπο μέσα στον πόνο, τη θλίψη, τη δυστυχία με την απώλεια προσφιλών προσώπων. Για τον πιστό χριστιανό όμως, που ακρογωνιαίος λίθος της πίστεως και της ζωής του είναι το Σταυρώσιμο Πάσχα, ο θάνατος και η Ανάσταση του θεανθρώπου δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Λυπάται για το θάνατο αγαπημένων προσώπων αλλά παρηγορητικά και όχι απελπιστικά, διότι η φωνή του Απ. Παύλου μας καθοδηγεί και μας ενισχύει, λέγοντάς μας: «Μη λυπείσθε ως και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδαν». Εμείς πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι, οποίος πιστεύει στο Θεό και πολιτεύεται σύμφωνα με τη διδασκαλία του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Κυρίου μας «μεταβαίνει εκ του θανάτου εις την ζωήν». Γι αυτό, επειδή η πίστη στην Ανάσταση αποτελεί την πεμπτουσία της πίστης μας και το αγκωνάρι, πάνω στο οποίο στηρίζεται ολόκληρο το χριστιανικό οικοδόμημα, αυτή η πίστη γιγάντωνε τα πλήθη των μαρτύρων και των ηρώων κατά τους διάφορους διωγμούς, ώστε να μη λογαριάζουν το θάνατο και με χαρά και εσωτερική αγαλλίαση να παραδίδονται στα φρικτά και φοβερά βασανιστήρια και μαρτύρια. Η Ανάσταση του Κυρίου μας εγγυάται και τη δική μας Ανάσταση και μας βεβαιώνει ότι «ουκέτι ο θάνατος κυριεύει. ο γαρ Δεσπότης των όλων το κράτος του κατέλυσε».

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ Κ.Κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος (κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης) γεννήθηκε στα Οινόφυτα Βοιωτίας το 1938. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Γκρατς της Αυστρίας, στο Ρέγκενσμπουργκ και στο Μόναχο της Γερμανίας. Ακολούθως εργάσθηκε ως πανεπιστημιακός βοηθός στην Αρχαιολογική Εταιρεία στην Αθήνα δίπλα στον Ορλάνδο και ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή της Νέας Σμύρνης, το 9ο Νυκτερινό Γυμνάσιο Αθηνών, καθώς και στο Γυμνάσιο της Αυλώνος.
Εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του καριέρα μετά την ένταξή του στον ιερό κλήρο. Υπηρέτησε ως πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας (1967-1978), ως Ηγούμενος των Ιερών Μονών Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σαγματά (1971-1977) και του Οσίου Λουκά (1977-1981). Παράλληλα υπηρέτησε ως γραμματέας και αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου μέχρι και το 1981, οπότε και εξελέγη παμψηφεί μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας. Συμμετείχε σε πολλές συνοδικές επιτροπές, αλλά και διετέλεσε μέλος πολλών μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας. Την περίοδο 2005-2007 ήταν επικεφαλής της επιτροπής Διαλόγου Κοινωνίας-Εκκλησίας. Το έργο του στη Μητρόπολη Θηβών χαρακτηρίζεται πολυδιάστατο. Αναπαλαιώθηκαν βυζαντινοί ναοί και μοναστήρια, δημιουργήθηκαν οικοτροφεία και στέγες ηλικιωμένων. Εδειξε ιδιαίτερη μέριμνα για τα άτομα με αναπηρίες, ιδρύοντας το πρότυπο εκπαιδευτήριο Δημιουργικής Απασχόλησης Παίδων με Ειδικές Ανάγκες. Επίσης με πρωτοβουλία του λειτούργησαν το κέντρο επανένταξης ψυχικώς πασχόντων, καθώς και το κέντρο πρόληψης από τα ναρκωτικά. Εχει πλούσιο συγγραφικό έργο, στο οποίο συγκαταλέγονται πολλά άρθρα, μελέτες και βιβλία θεολογικού, κοινωνικού και ιστορικού περιεχομένου.

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ
Οσίων τὴν ἔλλαμψιν, εἰσδεδεγμένη σεμνή, τὴν πάλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τὴ σῆ, ἀσκήσει καὶ χάριτι, σὺ γὰρ ἐν εὐποιίαις, διαλάμπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι' ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον διὸ σὲ ὢ Φιλοθέη, Χριστὸς ἐδόξασε.

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή. Ο Κύριος που ικανοποιεί το θέλημα εκείνων που Τον σέβονται και Τον αγαπούν, άκουσε την δέησή της. Και πράγματι, μια ημέρα η Συρίγα μπήκε κατά την συνήθειά της στο ναό της Θεοτόκου για να προσευχηθεί και από τον κόπο της έντονης και επίμονης προσευχής την πήρε για λίγο ο ύπνος. Τότε ακριβώς είδε ένα θαυμαστό όραμα. Ένα φως ισχυρό και λαμπρό βγήκε από την εικόνα της Θεομήτορος και εισήλθε στην κοιλιά της. Έτσι ξύπνησε αμέσως και έκρινε ότι το όραμα αυτό σήμαινε στην ικανοποίηση του αιτήματός της. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από λίγο καιρό η Συρίγα έμεινε έγκυος και έφερε στον κόσμο τη μονάκριβη θυγατέρα της. Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), αυτό ήταν το όνομά της προτού γίνει μοναχή, όσο αύξανε κατά την σωματική ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή, όπως λέει το συναξάρι της. Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη. Κατ’ αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. Στο μοναστήρι πρόσθεσε και άλλα αναγκαία οικοδομήματα και εκτάσεις και το προικοδότησε με μετόχια και υποστατικά, που υπερεπαρκούσαν για τη διατροφή και συντήρηση των μοναζουσών. Το μοναστήρι αυτό του Αγίου Ανδρέα σωζόταν στην Αθήνα, με τη Χάρη του Θεού, επί πολλά έτη μετά την κοίμηση της Αγίας και ήταν πλουτισμένο, όχι μόνο με υποστατικά και διάφορα μετόχια, αλλά και με πολυειδή χρυσοΰφαντα ιερατικά άμφια και σκεύη, απαραίτητα για τις ετήσιες ιερές τελετές και αγρυπνίες. Προπαντός όμως το μοναστήρι σεμνυνόταν και εγκαλλωπιζόταν με το θησαυρό του τιμίου και αγίου λειψάνου της Αγίας, το οποίο ήταν αποθησαυρισμένο και αποτεθειμένο στο δεξιό μέρος του Ιερού Βήματος, όπου και το ασπάζονταν με ευλάβεια όλοι οι Χριστιανοί. Το τίμιο λείψανο της Αγίας σκορπούσε ευωδία, γεγονός που αποτελούσε εμφανή μαρτυρία και απόδειξη της αγιότητας αυτής. Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί βρίσκουν προστασία όλοι οι ταλαιπωρημένοι από την σκλαβιά. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή. Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεῖα διὰ τοὺς παίδας τῶν Ἀθηναίων, διὰ ν’ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν πρὸς τὴν παράδοσιν καὶ τὴν δόξαν τῶν προγόνων των». Πρωτοστατεί σε όλα αυτά τα έργα η ηγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους πονεμένους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή των Τούρκων τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, κατά βάση εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη ιστορική επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της Φιλοθέης με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια. Η όλη όμως δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε κάποτε τους Τούρκους. Κάποια στιγμή την συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου». Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα ετελειούτο διά του μαρτυρικού θανάτου. Όμως, κατά θεία βούληση, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους. Έτσι πέτυχαν να ελευθερώσουν την Αγία. Αφεθείσα πλέον ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, όπως επί Μεγάλου Κωνσταντίνου ο μυροβλύτης Νικόλαος και πολλούς αιώνες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη νήσο Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν για διαφόρους λόγους να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα. Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (έτυχε τότε να εορτάζεται η μνήμη του αγίου ιερομάρτυρος Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις άλλες αδελφές βρίσκονταν στον ιερό ναό επιτελώντας ολονύκτια αγρυπνία) και πέντε από αυτούς ανέβηκαν στον εξωτερικό τοίχο και πήδησαν μέσα στην αυλή. Στην συνέχεια εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με μανία και βαναυσότητα και την εγκαταλείπουν ημιθανή έξω από τη μονή της. Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ. Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, τρανή και λαμπρή απόδειξη της θεάρεστης και ενάρετης πολιτείας της, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της απάνω βρεθήκανε γραμμένα τούτα τα λόγια: «Φιλοθέης υπό σήμα τόδ’ αγνής κεύθει σώμα, ψυχήν δ’ εν μακάρων θήκετο Yψιμέδων». H Φιλοθέη ανακηρύχθηκε αγία επί Oικουμενικού Πατριάρχου Mατθαίου B΄ (1595 – 1600 μ.Χ.). Ο Nεόφυτος ο μητροπολίτης Aθηνών, αφού εξήτασε και ερεύνησε τα κατά τον βίον και το μαρτύριον της οσίας, σύνταξε αναφορά στο Πατριαρχείο μαζί με τους επισκόπους Kορίνθου και Θηβών και με τους προκρίτους της Aθήνας για να τάξει την οσία Φιλοθέη στους χορούς των αγίων. Σ’ αυτό το συνοδικό έγγραφο είναι γραμμένα και τούτα: «Eπειδή εδηλώθη ασφαλώς ότι το θειότατον σώμα της οσιωτάτης Φιλοθέης ευωδίας πεπληρωμένον εστί και μύρον διηνεκώς εκχείται, αλλά και τοις προσιούσι τε ασθενέσι τε και θεραπείας δεομένοις την ίασιν δίδωσι… τούτου χάριν έδοξε ημίν τε και πάση τη ιερά Συνόδω των καθευρεθέντων ενταύθα αρχιερέων συγγραφήναι και ταύτην εν τω χορώ των οσίων και αγίων γυναικών, ώστε κατ’ έτος τιμάσθαι και πανηγυρίζεσθαι».

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος
Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος την 7η Φεβρουαρίου 2008 εξέλεξε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος τον έως τότε Μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμο με σημαντική απόλυτη πλειοψηφία πρώτη φορά από την ισχύ του νέου Κατασταστικού Χάρτου της Εκκλησίας. Το γεγονός αυτό προξένησε χαρά κυρίως σε όσους τον γνωρίζουν και οχι μονο. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος διαθέτει ευαισθησία, αγάπη και εκκλησιαστικό ήθος. Παρα πολλοι ειναι αυτοί που εκτιμούν την προσωπικότητά του, την ποιμαντική του διακονία, την προσφορά του στην Εκκλησία και την ιδιαίτερη ευαισθησία την οποία διαθέτει. Στο κοινωνικό του έργο ξεχωρίζουν η δημιουργία: οικοτροφείων, ορφανοτροφείου με μορφή ανάδοχης οικογένειας,Στεγών Ηλικιωμένων, Κέντρου Επανένταξης Ψυχικώς Πασχόντων, του Εκπαιδευτηρίου Δημιουργικής Απασχόλησης Παίδων με Ειδικές Ανάγκες σε συνεργασία με άλλους φορείς του Νομού, του Κέντρου Πρόληψης για τα ναρκωτικά, Συσσίτια Απόρων συμπεριλαμβανομένων και οικονομικών μεταναστών κ.ά., ενώ ως πρώην εκπαιδευτικός έχει αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με την εκπαιδευτική κοινότητα της Βοιωτίας. Οι αγώνες του και η συνεχής επαγρύπνησή του είχαν ως αποτέλεσμα: α) τη ματαίωση των σχεδίων των μαρτύρων του Ιεχωβά για τη λειτουργία διεθνούς χιλιαστικού κέντρου στην επαρχία του και β) την αξιοποίηση των εγκαταστάσεών του για τη λειτουργία Εθνικού Κέντρου Απεξάρτησης. Είναι ένας πνευματικός ηγέτης με ανοικτό πνεύμα, απλός, προσιτός και ευθύς, με πλούσιο φιλανθρωπικό έργο, που αγαπά και εκτιμά πολύ τον κλήρο.