Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΥΡΑ ΡΩΜΙΑ, ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ;

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Από το όμορφο βιβλίο, του Στέφανου Γρανίτσα, «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου», καταγράφω το απόσπασμα ενός δημοτικού τραγουδιού, που συγκινεί την ψυχή μου και δονεί την εθνική μου συνείδηση.
Το τραγούδι περιγράφει τα βάσανα του έλληνα τον καιρό της τουρκοκρατίας και εξυμνεί με συγκλονιστικό, αλλά απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο, τη ρωμιοσύνη, δηλ. την πίστη στο Θεό και την αγάπη στη σκλαβωμένη πατρίδα.
Δυο παιδιά ελληνόπουλα, δουλεύουν σκληρά σε μια χήρα τούρκισσα, που τα κεντρίζει με τη χαρά της ζωής -που τα περιμένει - αν αλλάξουν και γίνουν τουρκόπουλα. Κι εκείνα απαντούν με τόση χαρά για την πίστη και τα έθιμα τους και προβάλλουν ως αδιαπραγμάτευτη τη θρησκεία τους και τις παραδόσεις του υπόδουλου γένους, που παρά τις πολλές του κακουχίες, παρέμενε ελεύθερο και περήφανο στην ψυχή του.
«Δυο παιδιά Ρωμιόπουλα και Γρεβενιτόπουλα,
χήρα τούρκα δούλευαν με βουβαλοζεύγαρα.
Όλη μέρα στη δουλειά και το βράδυ στο σκιντιό».
Τους λέει λοιπόν η τούρκισσα γυναίκα:
«Βρε παιδιά ρωμιόπουλα, γίνετε τουρκόπουλα,
να χαρείτε την τουρκιά και τα γρίβα τ’ άλογα».
Και τα παιδιά απαντούν:
«Γίνεσαι κυρά Ρωμιά, να χαρείς την Παναγιά;
Να χαρείς και τη Λαμπρή, με τα κόκκινα τ’ αυγά;»
Το τραγούδι δεν εκφράζει την θλίψη και την καταχνιά της δουλείας, όσο σκληρή κι αν ήταν αυτή, αλλά τη χαρά που ζούσαν οι έλληνες και χαιρόταν «την Παναγιά και τη Λαμπρή», τα πληγωμένα αλλά ζωντανά σύμβολα του λαού. Αυτή η χαρά, φανερώνει τη δύναμη που κράτησε για τόσους αιώνες, ελεύθερη την ελληνική ψυχή.
Αυτά τα λόγια συγκινούν και σήμερα την ψυχή μου, που βλέπω τους ελεύθερους πια έλληνες ν’ αγαπούν την Παναγία και να επισκέπτονται με τόση χαρά, αυτό τον ευλογημένο καιρό που ψάλλονται οι Χαιρετισμοί της στις Εκκλησίες, και τα μοναστήρια της. Πιο πολύ απ’ όλους, ο Παπαδιαμάντης και ο Κόντογλου, μπόρεσαν να αποτυπώσουν με το πιο γλαφυρό και παραστατικό τρόπο, τη λαϊκή ευσέβεια και «λατρεία» στην Παναγία.
Το πρόσωπο της Παναγίας, είναι για τους χριστιανούς, όχι μόνο σημείο αναφοράς στον πόνο τους, αλλά και στη χαρά τους. Η Παναγία στην Αποκάλυψη «είναι ντυμένη τον ήλιο, με το φεγγάρι κάτω από τα πόδια της και στο κεφάλι της έχει στεφάνι με 12 αστέρια», τα ονόματα των 12 Αποστόλων, που πολύ την αγαπούσαν και ήταν η χαρά τους.
Ο Άγιος Νεκτάριος, που τόσο πολύ αγαπά την Παναγία, την ονομάζει «Χαρά των Αρχαγγέλων». Κυρίως όμως η Παναγία, είναι η χαρά όλων των Αγγελικών Δυνάμεων, αλλά και όλων των Αγίων, των Μοναχών και των Ιερέων. Τα εκκλησάκια της, πλημμυρίζουν από ευλαβικές ψυχές, που με δάκρυα πόνου και χαράς προσκυνούν το εικόνισμα της κι ανάβουν ένα κεράκι στη χάρη της.
Στο άκουσμα της λέξεως «Παναγία», οι χριστιανοί, γεμίζουν από χαρά και ευγνωμοσύνη και στη θέα της εικόνας της, από παρηγοριά και ελπίδα. Μ’ αυτή την έννοια, τα λόγια του δημοτικού τραγουδιού της «Πονεμένης Ρωμιοσύνης»,
που χαίρονται την Παναγία, δεν απέχουν της θεολογικής ακρίβειας.
Χαίρονται την Παναγία οι ιερείς όταν λειτουργούν και κάνουν τόσες φορές αναφορά στη χάρη της. Χαίρονται την Παναγία, οι «νύμφες» του Χριστού, οι μοναχές, που μεταρσιώνονται όταν της ψάλλουν τα εγκώμια και τους δοξαστικούς ύμνους. Χαίρονται την Παναγία όσοι την αγαπούν και νιώθουν τη χάρη της, όσοι ευλαβικά την παρακαλούν. Χαίρονται την Παναγία, όσοι τη βλέπουν ως «προστασία των χριστιανών», ως «άγκυρα ελπίδας», ως «πέλαγος ευσπλαχνίας», ως στοργική μητέρα, «πλατυτέρα των ουρανών».
Χαίρονται την Παναγία, όσοι προσκυνούν τον Τίμιο Σταυρό και σηκώνουν υπομονετικά τους σταυρούς του πόνου και των δοκιμασιών τους. Χαίρονται την Παναγία, όσοι γιορτάζουν τον Ευαγγελισμό Της και αγαπούν την Εκκλησία. Όσοι ψάλλουν αυτές τις ημέρες τους Χαιρετισμούς στη χάρη της και πιστεύουν στην Σκέπη και την Προστασία Της.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

«ΦΩΤΙΣΟΝ ΜΟΥ ΤΑ ΣΚΟΤΗ»

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Αυτή η κραυγή,  ανήκει στον μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας και πρόμαχο της ορθοδόξου πίστεως μας,  Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, που γιορτάζει τη Β΄ Κυριακή των Νηστειών, της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.  Ήταν η εναγώνια προσευχή του, να του φωτίσει τα σκότη ο Θεός. Και τα φώτισε τόσο δυνατά, που έγινε όλος φως  και είδε καθαρά τα μυστήρια του Θεού και τα μυστήρια του ανθρώπου και διαφύλαξε την Ορθόδοξη εκκλησία από τις δογματικές παρεκκλίσεις της Δυτικής εκκλησίας και τις επιρροές της φιλοσοφικής σκέψης.
          
Είδε ένα όραμα, ότι κρατούσε στα χέρια του μια λεκάνη με γάλα. Ξαφνικά το γάλα άλλαξε χρώμα και ουσία και έγινε κρασί και ξεχείλισε και πότισε τη γη. Ο Άγιος Γρηγόριος κατάλαβε, ότι αυτό ήταν ένα μήνυμα του Θεού, για το νέο του κήρυγμα,  που έπρεπε να είναι  βαθειά θεολογικό, για να εκφράζει τις αλήθειες, για τις οποίες γεννήθηκε ως άνθρωπος και σταυρώθηκε στον κόσμο ο Χριστός.  Γι’ αυτό ελέγχει τους αιρετικούς και τους λέει: «Πώς μπορέσατε να βάλετε τόσα σύννεφα, ανάμεσα στο Θεό και τους  ανθρώπους; Τόσες εσφαλμένες διδασκαλίες; Πώς μπορέσατε να αποκόψετε τη γη από τον ήλιο, τον άνθρωπο από το φως του Χριστού;»
          
Σήμερα οι άνθρωποι της εκκλησίας, κι αν δεν μπορούμε να «κατανοήσομε» τα μυστήρια του Θεού, μπορούμε να δεχτούμε, όπως οι τρεις μαθητές στο Θαβώρ, το φως της Μεταμορφώσεως,  που φωτίζει και θερμαίνει σε όλους τους αιώνες την εκκλησία, τους ανθρώπους που αληθινά πιστεύουν στο Χριστό και τον αγαπούν. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να προετοιμάσομε τις ψυχές μας, με την πίστη και την προσευχή και τη ζωή της αγάπης, να φύγουν τα σύννεφα που μας εμποδίζουν να δούμε καθαρά τον Χριστό, ως Θεό και σωτήρα μας.
          
Το παράδοξο είναι ότι, στις ώρες που ζούμε, που φτάσαμε στην κορύφωση της αλαζονείας και της πνευματικής σύγχυσης, δεν καταλαβαίνει κανείς, αν έχει στην ψυχή του σκοτάδια, πνευματικά  ή ηθικά. Απεναντίας πιστεύει, ότι έχει μόνο φως, ότι τα γνωρίζει όλα, ότι είναι τέλειος, αλάνθαστος  και  δεν αναγνωρίζει τίποτε πιο πάνω από τον εαυτό του.  
         
Κι όμως θα μπορούσε τουλάχιστο,  ν’ ακούσει τον δικό μας φιλόσοφο  Σωκράτη,  να του μιλεί για το «γνώθι σαυτόν» και τον  Μέγα Αντώνιο να του λέει,  ότι ο πιο σοφός άνθρωπος,  είναι εκείνος που αναγνωρίζει την άγνοια του. Για την εκκλησία βέβαια,  τα σκοτάδια δεν είναι μόνο γνωστικά, δεν αφορούν μόνο τη γνώση,  αλλά κυρίως είναι οντολογικά, ηθικά και πνευματικά.  
          
Η λογική στην εποχή μας μεσουρανεί και βασιλεύει και προκαλεί  το θαυμασμό του ανθρώπου και είναι αναμφισβήτητα στον τεχνικό τομέα τα επιτεύγματα της,  αλλά και οι κίνδυνοι της. Γι αυτό βλέπομε ότι, με όση ευκολία δημιουργεί έργα προόδου, με άλλη τόση ευκολία δημιουργεί μέσα καταστροφής. Από πολεμικά όπλα, μέχρι ναρκωτικά και καταστροφές στο περιβάλλον, που άμεσα πια, απειλούν την ύπαρξη του ανθρώπου. Μόνο ένας που εθελοτυφλεί, δεν βλέπει στην παρούσα φάση του κόσμου την απανθρωπία και τη σκληρότητα και τις συνέπειες της αποθέωσης της ύλης και του πλούτου, που έφερε την οικονομική και πνευματική κρίση στους λαούς. Η απληστία του σύγχρονου ανθρώπου, είναι η μεγαλύτερη αμαρτία του.
          
Για την εκκλησία όμως, πέρα από τις λογικές δυνάμεις της ψυχής,  υπάρχει ο νους, το ηγεμονικό της μέρος, ο οφθαλμός της, κατά τους Νηπτικούς πατέρες.   Μια ενέργεια  μεγάλη του νου, είναι η λογική, αλλά δεν είναι όλος ο άνθρωπος. Ο νους είναι το πνεύμα του ανθρώπου. Αυτός είναι το φως που φωτίζει ολόκληρη την ψυχή. Όταν ο νους είναι φωτεινός, φωτίζει και τις λογικές και τις συναισθηματικές δυνάμεις και επιθυμίες της ψυχής. Όταν είναι σκοτεινός, σκοτεινιάζει η ψυχή του ανθρώπου, σκληραίνει η καρδιά του και  φέρει στη ζωή του, πολλή δυσαρμονία  και κακό.
          
Για την εκκλησία, στο νου εδράζεται το «κατ’ εικόνα» του Θεού και όταν τον φωτίζει ο Θεός, φωτίζεται ολόκληρη η ψυχή του. Όταν όμως δεν δέχεται τις Θεϊκές ελλάμψεις, έχει σκοτασμό και γίνεται απάνθρωπος, θηριώδεις ή και δαιμονιώδης. Γι’ αυτό βλέπομε, πόσοι άνθρωποι προσπαθούν, να μας παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο, την ανηθικότητα ηθική, την ανεντιμότητα πρόοδο, την απάτη εξυπνάδα, την αμαρτία απελευθέρωση, το κακό ελευθερία,  την απιστία πολιτισμό, τη ζούγκλα «φυσικό» τρόπο και ήθος ζωής.
          
Σκέπτομαι πολλές φορές,  πόσο μοιάζει ο σημερινός άνθρωπος,  σε θέματα συνειδήσεως και αυτογνωσίας,  με τον άνθρωπο του Κάφκα, στο πολύκροτο έργο «Η Δίκη», όπου διακηρύσσει ότι είναι αθώος, ότι δεν τον αγγίζει κανένα είδος ενοχής. Παρότι για την ορθόδοξη εκκλησία, το κακό και η αμαρτία, δεν είναι μόνο ενοχή απέναντι στο Θεό, αλλά κυρίως αρρώστια, οι άγιοι της εκκλησίας,  βιώνουν τη μεγαλύτερη αυτογνωσία, που έχει ποτέ διατυπωθεί στην ανθρώπινη ιστορία και ενώ είναι άγιοι, θεωρούν τους εαυτούς των αμαρτωλούς,   διακηρύσσουν ότι είναι ένοχοι απέναντι στην αγιότητα του Θεού και στην αγάπη των ανθρώπων-  που δεν μπορούν να έχουν στο βαθμό που επιθυμούν - και προφυλάσσονται από την εωσφορική αλαζονεία.   


Τα σκότη λοιπόν, όποια μορφή κι αν έχουν,  υπάρχουν σε όλων μας τις ψυχές. Το έργο μας ως χριστιανών είναι, να τα συνειδητοποιήσομε - γιατί η ασυνειδησία, είναι η μεγαλύτερη αλλοτρίωση. Να ζητήσομε να τα φωτίσει, με τη μυστηριακή και ηθική  ζωή της  Εκκλησίας μας ο Θεός και θα αισθανθούμε το φως του Χριστού, να γαληνεύει και να φωτίζει τις καρδιές μας.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ

Εις το παρόν κεφάλαιον θα αποπειραθώ να εκθέσω κατά το δυνατόν συντομώτερον τας πλέον ουσιώδεις απόψεις περί της προσευχής του Ιησού, της μεγάλης αυτής ασκήσεως της καρδίας, ως και την πλέον υγιαίνουσαν περί της ασκήσεως ταύτης διαδασκαλίαν την οποία συνήντησα εν Αγίω Όρει.

   Επί πολλά έτη οι μοναχοί προφέρουν την προσευχήν αυτήν δια του στόματος, μη αναζητούντες τεχνητούς τρόπους ενώσεως του νου μετά της καρδίας. Η προσοχή αυτών συγκεντρούται εις την συμμόρφωσιν της καθ’ ημέραν ζωής αυτών προς τας εντολάς του Χριστού. Η αιωνόβιος πείρα της ασκήσεως ταύτης έδειξεν ότι ο νους ενούται ετά της καρδίας δια της  ενεργείας του Θεού, όταν ο μοναχός διέλθη την σταθεράν πείραν της υπακοής και της εγκρατείας, όταν ο νους αυτού, η καρδία και αυτό το σώμα του «παλαιού ανθρώπου» ελευθερωθούν επαρκώς εκ της εξουσίας της αμαρτίας. Εν τούτοις και κατά το παρελθόν και κατά τον παρόντα καιρόν οι Πατέρες ενίοτε επιτρέπουν να προσφεύγωμεν εις την τεχνητήν μέθοδον εισαγωγής του νου εις την καρδίαν. Προς τούτο ο μοναχός, δίδων κατάλληλον θέσιν εις το σώμα και κλίνων την κεφαλήν προς το στήθος, νοερώς προφέρει την προσευχήν εισπνέων ησύχως τον αέρα μετά των λέξεων: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, (Υιέ του Θεού)» και έπειτα εκπνέων τελειώνει την προσευχήν: «ελέησον με (τον αμαρτωλόν)». Κατά τον χρόνον της εισπνοής η προσευχή του νου κατ’ αρχάς  ακολουθεί την κίνησιν του εισπνεομένου αέρος και συγκεντρούται εις το άνω μέρος της καρδίας. Κατά την εργασίαν ταύτην επί τι χρονικόν διάστημα η προσοχή δύναται να διαφυλαχθή αδιάχυτος και ο νους να παραμείνη πλησίον της καρδίας, έτι δε και να εισέλθη εντός αυτής. Η πείρα θα δείξη ότι ο τρόπος ούτος θα δώση εις τον νουν την δυνατότητα να ίδη ουχί αυτήν την φυσικήν καρδίαν, αλλά εκείνο όπερ τελείται εν αυτή: Οποία αισθήματα εισδύουν εν αυτή? οποίαι νοεραί εικόνες προσεγγίζουν αυτήν εκ των έξω. Η τοιαύτη άσκησις θα οδηγήση τον μοναχόν να αισθάνηται την καρδίαν αυτού και να διαμένη εν αυτή δια της προσοχής του νοός μη προσφεύγων πλέον εις οιανδήποτε «ψυχοσωματικήν τεχνικήν».

   Η τεχνητή μέθοδος δύναται να βοηθήση τον αρχάριον να ανεύρη τον τόπον, όπου οφείλει να σταθή η προσοχή του νοός κατά την προσευχήν και εν γένει εν παντί καιρώ. Εν τούτοις η πραγματική προσευχή δεν επιτυγχάνεται δια του τρόπου αυτού. Αύτη έρχεται ουχί άλλως, ει μη δια της πίστεως και της μετανοίας, αίτινες είναι η μόνη βάσις δι’αυτήν. Ο κίνδυνος της ψυχοτεχνικής, ως κατέδειξεν η μακρά πείρα, έγκειται εις το ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, οίτινες αποδίδουν καθ’υπερβολήν μεγάλην σημασίαν εις την μέθοδον καθ’εαυτήν. Προς αποφυγήν της επιβλαβούς παραμορφώσεως της πνευματικής ζωής του προσευχομένου συνιστάται από παλιών χρόνων εις τιυς αρχαρίους ασκητάς ΄σλλος τρόπος, κατά πολύ βραδύτερος, αλλ’ασυγκρίτως ορθότερος και ωφελιμώτερος και δη: να συγκεντρούται η προσοχή εις το Όνομα του Ιησού Χριστού και εις τους λόγους της ευχής. Όταν η συντριβή δια τας αμαρτίας φθάση εις ωρισμένον βαθμόν, τότε ο νους φυσικώ τω τρόπω ενούται μετά της καρδίας.
 

   Ο πλήρης τύπος της προσευχής είναι: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Εις τους αρχαρίους ακριβώς αυτός ο τύπος προτείνεται. Εις το πρώτον μέρος της προσευχής ομολογούμεν τον Χριστόν-Θεόν, τον σαρκωθέντα δια την ημών σωτηρίαν. Εις το δεύτερον μέρος εν μετανοία αναγνωρίζομεν την πτώσιν ημών, την αμαρτωλότητα και την λύτρωσιν ημών. Ο συνδυασμός της δογματικής ομολογίας με΄τα της μετανοίας απεργάζεται την προσευχήν πληρεστέραν κατά το θετικόν αυτής περιεχόμενον. Είναι δυνατόν να καθορίσωμεν στάδια τινα εν τη αναπτύξει της προσευχής ταύτης: 

   Πρώτον, είναι η προφορική. Λέγομεν την προσευχήν δια των χειλέων, ενώ προσπαθούμεν να  συγκεκντρώσωμεν την προσοχήν ημών εις το Όνομα και τας λέξεις.
   Δεύτερον, νοερά. Δεν κινούμεν πλέον τα χείλη, αλλά προφέρομεν το όνομα του Ιησού Χριστού και το λοιπόν περιεχόμενον της προσευχής νοερώς.
   Τρίτον, νοερά-καρδιακή. Ο νους και η καρδία ενούνται κατά την ενέργεια αυτών? η προσοχή περικλείεται εντός της καρδίας και εκεί προφέρεται η ευχή.
   Τέταρτον, αυτενεργουμένη. Η προσευχή στερεούται εν τη καρδία, και άνευ ιδιαιτέρας προσπαθείας της θελήσεως προφέρεται αφ’ εαυτής εντός της καρδίας, ελκύουσα προς τα εκεί την προσοχήν του νοός.
   Πέμπτον, χαρισματική. Η προσευχή ενεργεί ως  τρυφερά φλοξ εντός ημών, ως έμπνευσις Άνωθεν, γλυκαίνουσα την καρδίαν δια της αισθήσεως της αγάπης του Θεού και αρπάζουσα τον νου εις πνευματικάς θεωρίας. Ενίοτε συνοδεύεται μετά της οράσεως του Φωτός.

   Η βαθμιαία ανάβασις εν τη προσευ΄χη είναι η πλέον αξιόπιστος. Εις τον εισερχόμενον εις το στάδιον του αγώνος δια την προσευχήν επιμόνως προτείνεται να αρχίζη δια της προφορικής προσευχής, εώς ότου αύτη αφομοιωθή υπό του σώματος, της γλώσσης, της καρδίας και της διανοίας αυτού. Η διάρκεια της περιόδου ταύτης διαφέρει εις έκαστον. Όσον βαθυτέρα είναι η μετάνοια, τοσούτον συντομωτέρα η οδός. 

    Η άσκησις της νοεράς προσευχής δύναται προς καιρόν να συνδέηται μετά της ψυχοσωματικής μεθόδου, τουτέστι να φέρη χαρακτήρα ρυθμικής ή αρρύθμου προφοράς της ευχής δια του νοερού μέσου της εισπνοής κατά το πρώτον μέρος και της εκπνοής κατά το δεύτερον, καθώς περιεγράφη ανωτέρω. Η τοιαύτη εργασία δύναται να είναι ωφέλιμος, εάν έχωμεν πάντοτε κατά νουν ότι εκάστη επίκλησις του Ονόματος του Χριστού πρέπει να συνδέηται αδιαστάτως μετ’Αυτού, του Προσώπου του Χριστού-Θεού. Αλλέως η προσευχή μετατρέπεται ειςτεχνητόν γύμνασμα και καταλήφει εις αμαρτίαν εναντίον της εντολής: «Ου λήψει το Όνομα Κυρίου του Θεού σου επί ματαίω»(Εξ. 20,7 και Δευτ. 5,11).

   Όταν η προσοχή του νοός στερεούται εν τη καρδία, τότε είναι δυνατός ο πλήρης έλεγχος των τελουμένων εντός της καρδίας, η δε πάλη προς τα πάθη διεξάγεται μετά συνέσεως. Ο ευχόμενος βλέπει τους εχθρούς προσεγγίζοντας εκ των έξω και δύναται να εκδιώξη αυτούς δια της δυνάμεως του Ονόματος του Χριστού. Δια της ασκήσεως ταύτης η καρδία λεπτύνεται και γίνεται διορατική: Διαισθάνεται την κατάστασιν του προσώπου εκείνου, περί του οποίου προσφέρεται δέησις. Κατ’ αυτόν τον τρόπον τελείται η μετάβασις εκ της νοεράς προσευχής εις την νοεράν-καρδιακήν, μετά την οποίαν δίδεται η αυτενεργούμενη προσευχή. 

   Αγωνιζόμεθα να παρασταθώμεν ενώπιον του Θεού εν τη ενότητι και ολότητι της υπάρξεως ημών. Η εν φόβω Θεού επίκλησις του Ονόματος του Σωτήρος συνδεομένη μετά της ακαταπαύστου προσπαθείας τηρήσεως των εντολών , οδηγεί βαθμηδόν εις την μακαρίαν ενότητα όλων των δυνάμεων ημών, των πρότερον εξησθενημένων εκ της Πτώσεως. Κατά τον θαυμαστόν, αλλά δύσκολον και οδυνηρόν αυτόν αγώνα ουδέποτε πρέπει να βιαζώμεθα. Είναι σημαντικόν να αποβάλωμεν τον λογισμόν, όστις εισηγείται εις ημάς την επιτυχίαν του μεγίστου εις τον βραχύτερον δυνατόν χρόνον. Ο Θεός  δεν βιάζεται την θέλησιν ημών, αλλ’ ούτε εις Αυτόν είναι δυνατόν να επιβάλωμεν δια της βίας να πράξη ο,τιδήποτε. Τα επιτυγχανόμενα δια της βίας της θελήσεως μέσω της ψυχοσωματικής μεθόδου δεν διατηρούνται επί μακρόν, και το κυριώτερον, δεν οδηγούν εις την ένωσιν του πνέυματος ημών μετά του Πνεύματος του Ζώντος Θεού.

   Εν ταις συνθήκαις του συγχρόνου κόσμου η προσευχή απαιτεί υπέράθρωπον ανδρείαν, διότι εις αυτήν ανθίσταται το σύνολον των κοσμικών ενεργειών. Διαμονή εν απερισπάστω προσευχή  σημαίνει νίκην εφ’ όλων των επιπέδων της φυσικής υπάρξεως. Η οδός αύτη είναι μακράκαι ακανθώδης, αλλ’ έρχεται στιγμή κατά την οποίαν ακτίς του Θείου Φωτός διαπερά το πυκνόν σκότος και δημιουργεί ενώπιον ημών ρωγμήν, δια μέσου της οποίας βλέπομεν την Πηγήν του Φωτός τούτου. Τότε η προσευχή του Ιησού λαμβάνει κοσμικάς και υπερκοσμίους διαστάσεις. 

   «Γύμναζε δε σεαυτόν προς ευσέβειαν? η γαρ σωματική γυμνασία προς ολίγον εστίν ωφέλιμος, η δε ευσεβεία προς πάντα ωφέλιμος εστίν, επαγγελίαν έχουσα ζωής της νυν και της μελλούσης. Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος? εις τούτο γαρ και κοπιώμεν... ότι ηλπίκαμενεπί Θεώ ζώντι, Ος εστί Σωτήρ πάντων ανθρώπων... Παράγγελλε ταύτα και δίδασκε» ( Α’ Τιμ. 4,7-11). Η τήρησις της διδαχής ταύτης του Αποστόλου αποτελεί την πιστοτέραν οδόν προς τον Αναζητούμενον. Είναι αδύνατον να διανοηθώμεν ότι δια τεχνητών μέσων αποκτάται η θέωσις. Πιστεύομεν ότι ο Θεός ήλθεν εις την γην, απεκάλυψε το μυστήριον της αμαρτίας και έδωκεν εις ημ’ας την χάριν της μετανοίας, ημείς δε προσευχόμεθα: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», επ’ ελπίδι της συγχωρήσεως και της καταλλαγής εν τω Ονόματι Αυτού. Τους λόγους «ελέησόν με τον αμαρτωλόν» δεν εγκαταλείπομεν καθ’ όλην την ζωήν ημών. Η τελεία νίκη επί της αμαρτίας είναι δυνατή ουχί άλλως, ει μη δια της ανοικήσεως εν ημίν του Ιδίου του Θεού. Τούτο αποτελεί την θέωσιν ημών, ένεκα της οποίας καθίσταται δυνατή η άμεσος θεωρία του Θεού «καθώς εστί». Το πλήρωμα της χριστιανικής τελιότητος είναι ακατόρθωτον εν τοις ορίοις της γης. Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει: «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε? ο Μονογενής Υιός ο ων εις τον κόλπον του Πατρός Εκείνος εξηγήσατο» (Ιωαν. 1,18). Ο ίδιος δε διαβεβαιοί ημάς ότι εν τω μέλλοντι αιώνι θα συντελεσθή η θέωσις ημών, διότι «οψόμεθα Αυτόν καθώς εστί» (Α’ Ιωαν. 3,2). «Πας ο έχων την ελπίδα ταύτην... αγνίζει εαυτόν, καθώς Εκείνος αγνός εστί... πας ο εν Αυτώ μένων ουχ αμαρτάνει? πας ο αμαρτάνων ουχ  εώρακεν Αυτόν ουδέ έγνωκεν Αυτόν» (Α’ Ιωαν. 3,3 και 6). Είναι ωφέλιμον να διαποτισθώμεν υπό του περιεχομένου αυτής της Επιστολής, ίνα η επίκλησης του Ονόματος του Ιησού γένηται ενεργός, σωτήριος, ίνα «μεταβώμεν» εκ του θανάτου εις την ζωήν» (πρβλ. Α’ Ιωαν. 3,14) και λάβωμεν «δύναμιν εξ ύψους» (Λουκ. 24,49).

   Εν εκ των πλέον θαυμασίων βιβλίων των ασκητών Πατέρων είναι η «Κλίμαξ» του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου. Αναγινώσκεται υπό των αρχαρίων μοναχών, αλλά χρησιμεύει και ως αυθεντικόν κριτήριον δια τους τελείους. (Είναι ίσως περιττόν να είπωμεν ότι η τελειότης επί της γης ουδέποτε είναι πλήρης). Παρόμοιόν τι δυνάμεθα να διαπίστώσωμεν και εις ό,τι αφορά εις την προσευχήν του Ιησού. Δι’ αυτής προσεύχονται κατά την διάρκειαν πάσης εργασίας απλοί και ευσεβείς άνθρωποι? δι’ αυτής αντικαθίστανται αι εκκλησιαστικαί ακολουθίαι? αυτήν «νοερώς»προφέρουν οι μοναχοί , ευρισκόμενοι εν τω ναώ κατά τον χρόνον των ακολουθιών? αύτη συνιστά ωσαύτως το κατ’ εξοχήν έργον των μοναχών εν τοις κελλίοις και των ερημιτών-ησυχαστών.


   Η εργασία της προσευχής ταύτης συνδέεται στενώτατα μετά της θεολογίας του Θείου Ονόματος. Έχει αύτη βαθείας δογματικάς ρίζας, ως και όλη η ασκητική ζωή των ορθοδόξων: Συμβολίζει αρμονικώς μετά της δογματικής συνειδήσεως. Η προσευχή εις τινας των μορφών αυτής γίνεται αληθώς πυρ καταναλίσκον τα πάθη (βλ. Εβρ. 12,29). Εν αυτή περικλείεται Θεία δύναμις, ήτις ανιστά τους νεκρωθέντας εκ της αμαρτίας. Είναι φως, όπερ λαμπρύνει τον νουν και μεταδίδει εις αυτόν την ικανότητα της διακρίσεως δυνάμεων αίτινες ενεργούν «εν τω κόσμω»? παρέχει ωσαύτως την δυνατότητα της υεωρίας των τελουμένων εντός του νου και της καρδίας ημών: «Διικνουμένη (αύτη) άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών και κριτική ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας» (πρβλ. Εβρ. 4,12).

   Η ευλαβής άσκησις της προσευχής τταύτης οδηγεί τον άνθρωπον εις συνάντησιν μετά πολλών εναντιουμένων ενεργειών κεκρυμένων εν τη ατμοσφαίρα. Προσφερομένη εν τη καταστάσει βαθείας μετανοίας διεισδύει εις τον χώρον, όστις κείται πέραν των ορίων «της σοφίας των σοφών και της συνέσεως των συνετών» (Α’ Κορ. 1,19). Εις τας πλέον εντατικάς εκδηλώσεις αυτής απαιτεί αύτη ή μεγάλην πείραν ή καθοδήγητήν. Είναι απαραίτητος εις όλους ανεξειρέτως τους ασκούντας αυτήν η νημτική περίσκεψις, το πνεύμα της συντριβής και του φόβου του Θεού, η υπομονή εις παν επερχόμενον επ’ αυτούς. Τότε γίνεται αύτη δύναμις, ήτις συνάπτει το πνεύμα ημών προς το Πνεύμα του Θεού, παρέχουσα την αίσθησιν της ζώσης παρουσίας της αιωνιότητος εντός ημών, έχουσα ήδη οδηγήσει ημάς δια μέσου αβύσσων σκότους εν ημίν κεκρυμένων.

   Η προσευχή αύτη είναι μέγα δώρον του ουρανού προς τον άνθρωπον και την ανθρωπότητα. 

   Πόσο σημαντική είναι η διαμονή (ίνα μη είπω η άσκησις) εν τη προσευχή, μαρτυρεί και αυτή η πείρα. Θεωρώ επιτρεπτόν να παραβάλω ταύτην προς την φυσικήν ζωήν του κόσμου ημών και να φέρω παραδείγματα  εκ των γνωστών εις ημάς γεγονότων της συγχρόνου επικαιρότητος. Οι αθληταί, προετοιμαζόμενοι δια τους προκειμένους εις αυτούς αγώνας, επαναλαμβάνουν επί μακρόν τας αυτάς ασκήσεις, ώστε να εκτελέσουν κατά την στιγμήν της διεξαγωγής αυτών ταχέως και μετά βεβαιότητος, και τρόπον τινά μηχανικώς, πάσας τας κινήσεις, τας οποίας ήδη καλώς αφωμοίωσαν. Εκ του αριθμού των ασκήσεων εξαρτάται και η ποιότης της αποδόσεως. Ιδού, θα διηγηθώ εισέτι γεγονός, όπερ συνέβη εις κύκλον γνωστών εις εμέ προσώπων. Βεβαίως επαναλαμβάνω επί του προκειμένου εκείνα, άτινα ήκουσα εξ ενός εκ των πλησιεστέρων ανθρώπων προς τα πρόσωπα εις τα οποία αναφέρονται.

   Εις ευρωπαικήν τινα πόλιν δύο αδελφοί ανυμφεύθησαν σχεδόν συγχρόνως δύο νέας. Η μία εξ αυτών ήτο ιατρός, άνθρωπος οξείας αντιλήψεως και ισχυρού χαρακτήρος. Η άλλη ήτο ωραιοτέρα, δραστήριος, ευγενής αλλ’ ουχί καθ’ υπερβολήν ευφυής. Ότε επλησίαζεν ο καιρός του τοκετού δι’ αμφοτέρας, απεφάσισαν να αποκτήσουν την πρώτην εμπειρίαν ακολουθούσαι την προς τινός εμφανισθείσαν μέθοδον του «ανωδύνου τοκετού». Η πρώτη, η ιατρός, ταχέως κατενόησεν όλον τον μηχανισμόν της πράξεως ταύτης και μετά δύο ή τρία μαθήματα της καθωρισμένης γυμναστικής εγκατέλειψε τας ασκήσεις, πεπεισμένη ότι κατενόησε τα πάντα και ότι κατά την στιγμήν της ανάγκης θα εφήρμοζε τα γνώσεις αυτής. Η άλλη δεν εγνώριζε πολλά περί της ανατομίας του σώματος ούτε διετίθετο να ασχοληθή μετά της υεωρητικής πλευράς της μεθόδου ταύτης, αλλά παρεδόθη απλώς μετά ζήλου εις την επανάληψιν του προδιαγεγραμμένου συμπλέγματος κινήσεων του σώματος. Αφομοιώσασα δε ταύτας επαρκώς, ότε έφθασεν η στιγμή, απήλθε δια το προκείμενον εγχείρημα. Και τί νομίζετε ότι συνέβη; Η μεν πρώτη κατά την στιγμήν του τοκετού εκ των πρώτων ήδη ωδινών δεν ενεθυμήθη τας θεωρίας και έτεκε μετά μεγάλης δυσκολίας, «εν λύπαις» (Γεν. 3,16)? η δε άλλη έτεκεν άνευ πόνωνκαι σχεδόν άνευ δυσκολίας. 

   Ούτω θα συμβή και εις ημάς. Ο σύγχρονος και πεπαιδευμένος άνθρωπος είναι εις θέσιν να εννοήση τον «μηχανισμόν» της νοεράς προσευχής. Αρκεί να προσευχηθή δύο ή τρεις  εβδομάδας μετά τινός ζήλου, να αναγνώση ολίγα βιβλία, και ιδού, ο ίδιος δύναται ήδη εις τα γεγραμμένα βιβλία να προσθέση και το ίδιον αυτού. Κατά την ώραν όμως του θανάτου, όταν η όλη σύστασις ημών υποβάλληται εις βιαίαν διάσπασιν, όταν ο νους θολούται και η καρδία αισθάνηται ισχυρούς πόνους ή εξασθένησιν, τότε πάσαι αι θεωρητικαί ημών γνώσεις εκλείπουν και η προσευχή δύναται να απολεσθή.

   Είναι αναγκαίον να προσευχώμεθα επί έτη. Να αναγινώσκωμεν ολίγον, και μόνον ό,τι κατά τον ένα ή τον άλλον τρόπον άπτεται της προσευχής και συνεργεί, κατά το περιεχόμενον αυτού, εις την ενίσχυσιν της έλξεως προς προσευχήν μετανοίας δια της εσωτερικής φυλακής του νοός. Εκ της μακροχρονίου επαναλήψεως η προσευχή γίνεται φύσις της υπάρξεως ημών, φυσική αντίδρασις εις παν φαινόμενον εν τη   πνευματική σφαίρα, είτε τούτο είναι φως, είτε σκότος, είτε εμφάνισις αγίων αγγέλων ή δαιμονικών δυνάμεων, χαρά ή λύπη – εν ενί λόγω, εν παντί καιρώ και πάση περιστάσει.

   Μετά τοιαύτης προσευχής η γέννησις ημών δια την ουράνιον ζωήν δύναται όντως να αποβή ανώδυνος.

   Η βίβλος της Καινής Διαθήκης, ήτις αποκαλύπτει εις ημάς τα έσχατα βάθη του ανάρχου Όντος, είναι σύντομος, αλλά και η θεωρία της προσευχής του Ιησού δεν απαιτεί ανάπτυξιν εις πλάτος. Η δια του Χριστού φανερωθείσα τελειότης είναι αέφικτος εν τοις ορίοις της γης? το πλήθος των πειρασμών, τους οποίους διέρχεται ο ασκών την προσευχήν ταύτην, είναι απερίγραπτον. Η άσκησις της προσευχής ταύτης οδηγεί κατά παράδοξον τρόπον το πνεύμα του ανθρώπου εις συνάντησιν μετά των κεκρυμμένων εν τω «Κόσμω» δυνάμεων. Η δια του Ονόματος του Ιησού προσευχή προκαλεί εναντίον αυτής επίθεσιν εκ μέρους των κοσμικών δυνάμεων, κάλλιον δ’ ειπείν, την πάλην μετά «των κοσμοκρατόρων του σκότους του αιώνος τούτου, των πνευματικών της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» (πρβλ. Εφεσ.  6,12). Αύτη, ανυψούσα τον άνθρωπων εις σφαίρας κειμένας πέραν των ορίων της γηίνης σοφίας, εις τα υψίστας μορφάς αυτής, απαιτεί «άγγελον πιστόν οδηγόν».

   Η προσευχή του Ιησού κατά την ουσίαν αυτής υπέρκειται παντός εξωτερικού σχήματος, εν τη πράξει όμως οι πιστοί ένεκα της ανικανότητος αυτών να σταθούν εν αυτή «καυαρώ νοΐ» επί μακρόν χρόνον, χρησιμοποιούν το κομβοσχοίνιον χάριν πειθαρχίας. Εν τω Αγίω Όρει του Άθω το πλέον διαδεδομένον κομβοσχοίνιον φέρειεκατό κόμβους διηρημένους εις τέσσαρα μέρη των είκοσι πέντε κόμβων. Ο αριθμός των προσευχών και των μετανοιών καθ’ ημέραν και νύκτα ορίζεται αναλόγως της δυνάμεως εκάστου και των πραγματικών συνθηκών της ζωής αυτού.

 
Του μακαριστού Γέροντος και κτήτορος της Μονής του Τιμίου Προδρόμου Essex
Σωφρονίου Σαχάρωφ από το βιβλίο “ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΉΣ”, εκδ. Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Essex

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ




«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν Μου εφ’ υμάς και μάθετε απ’ Εμού, ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών. Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστίν»(Ματθ. ΙΑ.28 – 30).
Μεγάλη είναι η αγκαλιά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους από τις θλίψεις και τις στενοχώριες. Τί βάθος έχει η καρδιά Του και πόσο δυνατή είναι η αγάπη Του, αφού μπορεί όλους αυτούς που κοπιάζουν και είναι φορτωμένοι να τους αναπαύσει, να τους παρηγορήσει και να τους δώσει δύναμη να υπομένουν τις θλίψεις και να μην απελπίζονται όταν αδικούνται στη ζωή τους!
Είναι όμως παράξενος ο τρόπος με τον οποίο επιχειρεί να το κάνει! Μας προτείνει να αφήσουμε τον ανυπόφορο για πολλούς ζυγό της ζωής και να σηκώσουμε επάνω μας έναν άλλο ζυγό: άγνωστο στον κόσμο, απαλό, αγαθό και ελαφρό, δικό του ζυγό. Όταν λέμε ζυγό, εννοούμε κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας δούλος. Την κατάσταση βέβαια αυτή δεν την θεωρούμε καθόλου ευχάριστη. Τον δικό του όμως ζυγό ο Κύριος τον ονομάζει απαλό και ελαφρό.
Πώς να το καταλάβουμε; Γιατί είναι απαλός και ελαφρός ο ζυγός του Χριστού; Μήπως επειδή ζυγό ονομάζει τον θείο νόμο της αγάπης του τον οποίο δίνει στον κόσμο, στον κόσμο ο οποίος σχεδόν καθόλου δεν σκέφτεται την αγάπη; Ή επειδή ο δικός του λόγος της αγάπης άνοιξε για την ανθρωπότητα, που ζούσε χωρίς αγάπη, έναν καινούριο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο λάμπει το θείο φως της αγάπης, που διαλύει το οποιοδήποτε σκοτάδι; Δεν είναι μεγάλη χαρά να βγούμε από το σκοτάδι στο φως; Δεν θα σκιρτήσει η καρδιά του ανθρώπου όταν θα βγει από το σκοτάδι και θα καταλάβει ότι ο ίδιος ο Κύριος τον κρατά στην αγκαλιά Του;
Αλλά τί επιτέλους σημαίνει ζυγός του Χριστού; Σημαίνει να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του. Να είμαστε ταπεινοί και πράοι, να διψάμε και να πεινάμε την υψίστη αλήθεια. Να είμαστε ελεήμονες και καθαροί τη καρδία. Να μας κακολογούν και να μας διώκουν για την πίστη στον Υιό του Θεού και για την αγάπη του. Ναι, αυτό και μόνο αυτό σημαίνει ο απαλός ζυγός του Χριστού και το ελαφρό φορτίο του. Τη δύναμη για να τα σηκώσουμε μας τη δίνει ο Σταυρός του Χριστού, που υψώνεται πάνω από τον κόσμο και τον φωτίζει, ο Σταυρός πάνω στον οποίο ο Υιός του Θεού υπέφερε τα πάθη και έδωσε την ζωή Του για να ζει ο άνθρωπος.
Ας προσκυνήσουμε το υποπόδιο του Σταυρού του Χριστού με όλη την ψυχή μας. Αυτός είναι ο απαλός ζυγός του Χριστού, να ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου και των διωγμών ο οποίος οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας. Ας ακολουθήσουμε τον Σωτήρα μας και ας θυμόμαστε πάντοτε ότι Αυτός που είναι αληθινός Θεός λέει για τον εαυτό Του ότι είναι πράος και ταπεινός τη καρδία. Να είμαστε και εμείς πράοι και ταπεινοί για να τον ακολουθήσουμε στον δρόμο προς την Βασιλεία της αιώνιας Δικαιοσύνης και του ανεσπέρου Φωτός. Αμήν.


Πηγή: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας - Λόγοι και Ομιλίες τόμος Α'

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 1821



«…όταν επιάσαμεν τα άρματα, είπαμεν πρώτα υπὲρ πίστεως και έπειτα υπὲρ πατρίδος…»,

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Εορτάζουμε σήμερα ως Έλληνες την Ελευθερία μας. Ζούμε το θαύμα της Παλιγγενεσίας του Ελληνικού μας έθνους. Η ήμερα αυτή της μεγάλης εθνικής επετείου μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για τη συμβολή του ελληνικού κλήρου στην επανάσταση του 1821. Κρυφό σχολειό, μοναστήρια, περιοδεύοντες ιεροκήρυκες, νεομάρτυρες, και τέλος ηγετικές μορφές Ιεραρχών αποτελούν την προεπαναστατική προσφορά του ράσου στην ετοιμασία της εθνεγερσίας.

Αναφέρω ενδεικτικά μερικά ονόματα κληρικών που θυσιάστηκαν στον βωμό της ελευθερίας όπως ο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης Χρύσανθος, ο Μητροπολίτης Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ο Αρχιεπίσκοπος Δημητσάνης Φιλόθεος, ο Μητροπολίτης Ωλένης Φιλάρετος, ο Επίσκοπος Κορώνης Γρηγόριος, ο Επίσκοπος Μεθώνης, Ναυαρίνου και Νεοκάστρου Γρηγόριος, ο Επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας, ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, ο Μητροπολίτης Λαρίσσης Πολύκαρπος, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ιωσήφ, ο Επίσκοπος Κίτρους Μελέτιος, ο Επίσκοπος Ιερισσού και Αγίου Όρους Ιγνάτιος και ο Μητροπολίτης Χίου Πλάτων.
Θα ξεκινήσουμε με τα λόγια των ίδιων των αγωνιστών, των εκπροσώπων του νεοελληνικού διαφωτισμού και όχι μόνο, όσον αφορά την προσφορά της εκκλησιάς στην επανάσταση του 1821.

Στρατηγός  Μακρυγιάννης
«...καὶ βρίζουν, οἱ πουλημένοι εἰς τοὺς ξένους, καὶ τοὺς παπάδες μας, ὁποῦ τοὺς ζυγίζουν ἄναντρους καὶ ἀπόλεμους. ᾽Εμεῖς τοὺς παπάδες τοὺς εἴχαμε μαζὶ εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καὶ δυστυχίαν. Ὄχι μόνον διὰ νὰ βλογᾶνε τὰ ὅπλα τὰ ἱερά, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ μὲ ντουφέκι καὶ γιαταγάνι, πολεμώντας ὡσὰν λεοντάρια. Ντροπὴ Ελληνες!».

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Αγωνιστής
«Σὰν μία βροχὴ ἦρθε σὲ ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς ἐλευθερίας καὶ ὅλοι, καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ γραμματισμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, ὅλοι συμφωνήσαμε στὸν ἴδιο σκοπὸ καὶ κάναμε τὴν ἐπανάσταση... Ἡ ἐπανάστασις ἡ ἐδική μας δὲν ὁμοιάζει μὲ καμμίαν ἀπὸ ὅσας γίνονται τὴν σήμερον εἰς τὴν Εὐρώπην. Τῆς Εὐρώπης αἱ ἐπαναστάσεις ἐναντίον τῶν διοικήσεών τους εἶναι ἐμφύλιος πόλεμος· ὁ ἐδικός μας πόλεμος ἦτο πλέον δίκαιος, Ἦτον ἔθνος μὲ ἄλλον ἔθνος.

Αρχιμανδρίτης Ἄνθιμος Γαζῆς Διαφωτιστής.
«Ἡ ἡμέρα (τῆς ᾽Επανάστασης), τὴν ὁποίαν ἐπιθυμοῦσοιν οἱ πατέρες μας νὰ τὴν ἰδοῦν, ἔφθασε... διὰ νὰ λάμψη πάλιν ὁ Σταυρὸς καὶ νὰ λάβη πάλιν ἡ Ἑλλάς... τὴν ἐλευθερίαν της...Ὅ,τι καὶ ἂν ἐκάμαμεν ἦτο ἔμπνευσις καὶ ἔργον τῆς Θείας προνοίας».

Ἐμμανουήλ Ξάνθος Φιλικός 
«Τὴν ἐπανάστασιν ἐκίνησαν καὶ ἐνεψύχωσαν οἱ κληρικοί... ένευσε τῶν ὁποίων ὁ λαὸς δὲν ἤθελε κινηθῆ...».

Αλέξανδρος Ὑψηλάντης Αρχιστράτηγος
«Εἶναι καιρὸς... νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον καὶ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον, δι᾿ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν πατρίδα καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν».

Αδαμάντιος Κοραής Διανοούμενος
«Μόνον τοῦ Εὐαγγελίου ἡ διδαχὴ ἐμπορεῖ νὰ σώση τὴν αὐτονομίαν τοῦ γένους. Οἱ ῞Ελληνες πολέμησαν ὄχι μόνο ὑπὲρ πατρίδος ἀλλὰ καὶ ὑπὲρ πίστεως».

Ντομένικο Οριγκόνο Πρόξενος Ολλανδίας
 «Οι Τούρκοι στην Αθήνα κάνουν τα πάντα για να συλλάβουν παπάδες, γιατί όπως διαδίδεται οι
παπάδες είναι αρχηγοί των επαναστατών».

Ας κλείσουμε στην καρδιά μας το γνήσιο φρόνημα και μήνυμα του 1821 κι ας το μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας, ηρωικό και γάργαρο.
Εύχομαι ο Χριστός και η Ελλάδα να γεμίζει την καρδιά μας για να επιτύχουμε τη σωτηρία και να μένουμε πάντοτε αδούλωτοι Έλληνες. Έξι χιλιάδες κληρικοί θυσίασαν τη ζωή τους για τη δόξα της Ελλάδος, για την ελευθερία της πατρίδος. Αυτοί με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της ελευθερίας, κάτω από το οποίο εμείς αναπνέουμε σήμερα.
Αιωνία τους ή μνήμη.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στην πατρίδα μας έντονη και συστηματική προσπάθεια επανεγγραφής της ιστορίας, τα αποτελέσματα της οποίας αναδεικνύουν τις βαθύτερες προθέσεις της: την αποδόμηση και αλλοίωση της ιστορικής γνώσης και αλήθειας, κυρίως όσον αφορά στην περίοδο του αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας και στον ρόλο της Εκκλησίας στην επανάσταση για την ελευθερία. Η προσπάθεια αυτή δε κρύβεται. Παρουσιάζεται δε ως αναγκαιότητα(!), στο πλαίσιο της διαμόρφωσης καλών σχέσεων με γειτονικά κράτη, απαλλαγμένων από τις ιστορικές εκείνες αναφορές που δήθεν δηλητηριάζουν και υποσκάπτουν την καλή γειτονία. Παρουσιάζεται, επίσης, ως καρπός δήθεν σύγχρονης επιστημονικής επεξεργασίας, η οποία επιθυμεί να δει τα ιστορικά γεγονότα από μια σύγχρονη(!) οπτική γωνία. Το μόνο που καταφέρνει, τελικά, είναι να τα αντικρύσει υπό το πρίσμα απροκάλυπτων ιδεολογικών αγκυλώσεων που αντιπροσωπεύουν μόνο τον υποκειμενισμό των εκφραστών τους και τίποτα άλλο.
Στρατευμένα όργανα αυτής της προσπάθειας γίνονται, Εφημερίδες και τηλεοπτικοί Σταθμοί, μετρημένοι Πανεπιστημιακοί Καθηγητές και νεόκοποι ιστορικοί, για τους οποίους η Εκκλησία και ο διαχρονικός ρόλος Της στην ιστορική πορεία αυτού του τόπου ήταν πάντοτε αφορμή μίζερης και, εν πολλοίς, άδικης κριτικής.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η γεμάτη σκοπιμότητες προσπάθεια αλλοίωσης της ιστορικής πραγματικότητας, διεισδύει, τεχνηέντως και στα βιβλία Ιστορίας, όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, γεγονός που συνιστά ύψιστο κίνδυνο για τη νέα γενιά, αλλά και το μέλλον της πατρίδας.
Η προσπάθεια να γαλουχηθούν οι νέες γενιές χωρίς γνήσια και αυθεντική γνώση ή και καθόλου ιστορική γνώση, συνιστά εγκληματική πρόκληση, καθότι αποσκοπεί στη δημιουργία άνευρων και ανιστόρητων πολιτών, οι οποίοι δύσκολα θα αγαπήσουν και θα υπερασπιστούν μία πατρίδα, της οποίας το ιστορικό υπόβαθρο αγνοούν.
Πιστεύουμε ακράδαντα ότι η απόκρυψη της ιστορικής αλήθειας για την εξυπηρέτηση οποιονδήποτε σύγχρονων σκοπιμοτήτων επιτυγχάνει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Και αυτό γιατί, κατά τη γνώμη μας, δε μπορεί οι σχέσεις των κρατών και των λαών να κτίζονται πάνω σε εσκεμμένες ιστορικές αλλοιώσεις, πάνω σε ανακρίβειες και να κρύβονται πίσω από χρωματισμένες παρωπίδες.
Αντιθέτως, η ειλικρινής και ανδρεία αναμέτρηση με την ρεαλιστική ιστορική καταγραφή, είναι ο μόνος τρόπος για να λυτρωθούν οι λαοί από τις σκοτεινές πτυχές της ιστορίας τους και να προχωρήσουν στο μέλλον, πατώντας σταθερά στην αλήθεια.
Για τους παραπάνω λόγους, διατρανώνουμε την ανάγκη καταγραφής της ιστορικής αλήθειας, όπως την παραλάβαμε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, και διαδηλώνουμε, με τόλμη και παρρησία, προς κάθε κατεύθυνση, πως Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ.

Πηγή:www.romfea.gr

O ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΕΝ ΜΥΤΙΛΗΝΗ - 23 ΜΑΡΤΙΟΥ

Ο βίος του τοποθετείται περί τα μέσα του 16 ο αιώνα. Οι περί τον τόπο καταγωγής του γνώσεις μας δεν είναι εξακριβωμένες. Σίγουρο πάντως είναι ότι εγεννήθη στη Μυτιλήνη εξ΄ ου και το προσωνύμιό του Μυτιληναίος. Σε νεαρή ηλικία μετέβη στην Κωνσταντινούπολη εξασκώντας το επάγγελμα του ράπτη. Εμαρτύρησε την 24 η Απριλίου 1564 στη Βασιλεύουσα. Ως αιτία του μαρτυρίου φέρεται η πίστη του στις χριστιανικές ηθικές αρχές και η μη αποδοχή της ισλαμικής πίστης. Κατά τη διήγηση του μαρτυρίου του τον «έγδαραν ζωντανόν και έρριψαν το δέρμα του εις την θάλασσαν, αυτόν δε τον μακάριον έρριψαν εις τα τσιγκέλια και ούτως ετελειώθη και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον και ανήλθεν εις τα ουράνια».


Πηγή: www.immyt.net

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΑΓΙΟΣ ΜΥΡΩΝ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΡΗΤΗΣ

Μύρων ο θείος, άρετῆς μύρου πνέων,
Ευωδίας πρόσεισιν οσμή Κυρίω.

Μια από τις πιο γνωστές μορφές της εκκλησίας της Κρήτης και ένας από τους πιο θαυματουργούς Αγίους της Ορθοδοξίας είναι ο  Άγιος Μύρωνας, Επίσκοπος Κρήτης.
Το όνομα του μνημονεύουν εκατοντάδες ασθενείς που είδαν ιδίοις όμμασι τα θαύματα του Αγίου και πλείστες όσες ανάλογες ιστορικές αναφορές, ενώ η γιορτή του στις 8 Αυγούστου είναι από τα πιο μεγάλα πανηγύρια που γίνονται στην Κρήτη, με επίκεντρο φυσικά τη γενέτειρα του Ραύκο, που αργότερα προς τιμήν του μετονομάστηκε σε Άγιος Μύρωνας.
Ο Άγιος διακρίθηκε για την φιλανθρωπία του και την πίστη του στο Θεό ενώ υπήρξε πρότυπο οικογενειάρχη και προστάτη των αδυνάτων και των κατατρεγμένων. Ο Άγιος Μύρωνας ήταν γεωργός και προσπαθούσε να βοηθάει τους συνανθρώπους του σε βαθμό που έμεινε θρυλικός στις σχετικές ιστορικές βιογραφικές αναφορές.

Είναι γνωστές οι διηγήσεις για την περίπτωση κλεφτών που είχαν βάλει στόχο την περιουσία του. Ο Άγιος που τους εντόπισε στο χωράφι του όχι μόνο δεν τους κατήγγειλε, αλλά προστάτεψε τους δράστες και τους άφησε να φύγουν με τους καρπούς της γης που του είχαν κλέψει, ζητώντας τους να μετανοήσουν και να μην το ξανακάνουν.
Όταν πέθανε η γυναίκα του ο Άγιος Μύρωνας αφιερώθηκε στο Θεό και στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.
Ήταν τόση η αγάπη του κόσμου στο πρόσωπο του, ώστε όταν πέθανε ο Επίσκοπος Κρήτης του ζήτησαν να αναλάβει τη θέση του κάτι που έγινε ως φαίνεται στα 180 μ. Χ.
Ο Άγιος Μύρωνας αποτέλεσε μια μεγάλη μορφή της εκκλησίας της Κρήτης και έγινε ιδιαίτερα γνωστός για τα θαύματα του. Ένα από αυτά αφορά στο αγίασμα που ακόμα και σήμερα αναβλύζει στη γενέτειρα του και το οποίο ανέβλυσε σε μια σπηλιά μετά από προσευχή του Αγίου στο Θεό για να σώσει τους κατοίκους από τη λειψυδρία.
Όταν πέθανε σε ηλικία περίπου 100 ετών οι Κρητικοί με σεβασμό παρέλαβαν το λείψανο του και το ενταφίασαν εκεί όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του από τον οποίο εκπέμπεται μια θαυμαστή ευωδία και αποτελεί ένα από τα ιερότερα προσκυνήματα της Κρήτης με πολλά θαύματα ως τα σήμερα.
Πηγή:www.imka.gr

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Η (νηστεία εἶναι) ὁδός, μέ τήν ὁποία ἐσύ καί ἐγώ βαδίζουμε πρός τήν Ἀνάστασι. Τήν ἀνάστασι τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ναί. Καί ἐσύ καί ἐγώ. Γι’ αὐτό ἡ νηστεία εἶναι θαυμαστή. Γιατί εἶναι ἕνας δρόμος. Γιά ποῦ; Γιά τήν Ἀνάστασι. Καί λοιπόν, αὐτό τί σημαίνει; Σημαίνει Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ θανάτου· Ἀνάστασι – νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας· Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Αὐτό εἶναι ἡ νηστεία!
Σέ ἕνα θαυμάσιο στιχηρό αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ψάλλαμε καί προσευχηθήκαμε: «Ἀκολουθήσωμεν τῷ διά νηστείας ἡμῖν, τήν κατά τοῦ διαβόλου νίκην ὑποδείξαντι, Σωτῆρι, τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Πέμπτη Α΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, Ἀπόστιχα Ἑσπερινοῦ).
Νηστεία – νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Νά ἡ καλή εἴδησι, πού ὁ Κύριος μᾶς ἔφερε. Θέλεις νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας; Θέλεις νίκη κατά τοῦ ἐφευρέτου τῆς ἁμαρτίας, κατά τοῦ ἰδίου τοῦ διαβόλου; Ὁρίστε, ἡ νηστεία –λέγει ὁ Σωτήρ.
Ναί, μέ τήν νηστεία ἐσύ γίνεσαι ὁ μεγαλύτερος νικητής σέ αὐτόν τόν κόσμο. Ποιός νίκησε τόν διάβολο, ποιός, ἐκτός ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό; Κανένας ἄλλος. Γι’ αὐτό, Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, διότι μόνο Αὐτός εἶναι Θεός, πιό ἰσχυρός ἀπό τόν διάβολο. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι πιό ἀνίσχυρα ἀπό αὐτόν. Καί ἐμεῖς, ἀκολουθώντας Τον, στήν πραγματικότητα ἀκολουθοῦμε τόν Νικητή πού μᾶς δίνει πάντοτε τήν νίκη κατά τοῦ διαβόλου, κατά τοῦ κάθε διαβόλου πού μᾶς ἐπιτίθεται γιά νά μᾶς νικήσῃ καί νά μᾶς ρίξῃ στήν ἁμαρτία. Σέ τί, δηλαδή; Στόν θάνατο.
* * *
Ὕπαρξις ἀθάνατη. Αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Κύριος ἦλθε στόν γήινο κόσμο μας, γιά νά νικήσῃ τήν ἁμαρτία μας· γιά νά μᾶς δώσῃ τήν δύναμι, τά μέσα, νά κάνουμε καί ἐμεῖς τό ἴδιο, νά κάνουμε τό ἴδιο μαζί Του, ὁδηγούμενοι ἀπό Αὐτόν, ἀκολουθώντας Τον.
Τί εἶναι οἱ ἀνθρώπινες νίκες; Τίποτε. Ὅλες οἱ ἀνθρώπινες νίκες, ἄν δέν νικοῦν τόν θάνατο, εἶναι ἧττες. Τί εἶναι ὅλες οἱ νίκες, τίς ὁποῖες πολλοί βασιλιάδες καί ἰσχυροί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ἐπέτυχαν καί ἐπιτυγχάνουν; Τί εἶναι οἱ εὐρωπαϊκοί πόλεμοι: πρῶτος, δεύτερος, τρίτος, δέκατος καί πεντηκοστός; Τί εἶναι; Εἶναι ἧττες, ἧττα μετά τήν ἧττα. Δέν εἶναι νίκες. Οἱ ἄνθρωποι σκοτώνουν, ἐπενόησαν τόν πόλεμο καί τούς φόνους σάν μέσο, γιά νά νικήσουν τό κακό σ’ αὐτόν τόν κόσμο.
Μόνο ὁ Θεός καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά νικήσουν τό κακό σέ αὐτόν τόν κόσμο. Μόνο ὁ Θεός καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά νικήσουν τόν δημιουργό κάθε κακοῦ καί κάθε ἁμαρτίας, τόν διάβολο. Ὁ Θεός ἔδωσε αὐτές τίς θεῖες δυνάμεις σέ κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς, γιά νά νικᾶμε καί ἐμεῖς σάν λογικά ἀνθρώπινα ὄντα, σάν λογικά ὄντα τοῦ Θεοῦ, τό κακό· νά νικᾶμε τόν διάβολο μέ τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ.
Ἰδού ἡ ἁγία νηστεία, ἰδού ἡ ἁγία προσευχή. Τί εἶναι αὐτές; Αὐτές εἶναι οἱ θεῖες δυνάμεις, τίς ὁποῖες ὁ Κύριος ἄφησε καί ἔδωσε στήν Ἐκκλησία Του, ὥστε ἐμεῖς, κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς, νά νικοῦμε τόν διάβολο ἐπιγράφοντας σέ ἐμᾶς τούς ἴδιους τήν νίκη, νά νικοῦμε γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους. Νά νικοῦμε τήν ἁμαρτία ὄχι χάριν τοῦ ἄλλου, ἀλλά χάριν ἡμῶν τῶν ἰδίων. Διότι, νά ξέρῃς, ἡ κάθε ἁμαρτία σου εἶναι πολεμιστής τοῦ διαβόλου. Κάθε ἁμαρτία πού ἐσύ ἀγαπᾶς, πού κρατᾶς μέσα σου –φανερά ἤ κρυφά, τό ἴδιο κάνει– εἶναι τό δόρυ τοῦ διαβόλου, ἀήττητο φοβερό ὅπλο. Ἀήττητο βέβαια ὅσο δέν ἀποτραβιέσαι ἀπό αὐτήν καί ὅσο δέν νοιώθεις ὅτι ἡ ἁμαρτία πού κάνεις, στήν πραγματικότητα σέ θανατώνει, σέ κάνει νά αὐτοκτονῇς, ὅποια καί ἄν εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τό μίσος π.χ., σέ κάνει νά αὐτοκτονῇς. Ὁ θυμός, ἡ σκληροκαρδία, ἡ φιλαργυρία, ὅλα αὐτά εἶναι ὅπλα, φοβερά ὅπλα τοῦ διαβόλου, τά ὁποῖα σοῦ δίνει στά χέρια καί ἐσύ σκοτώνεις τόν ἑαυτό σου.
Ὁ διάβολος δέν μπορεῖ νά ἀναγκάσῃ κανέναν ἀπό ἐμᾶς νά ἁμαρτήσῃ. Μπορεῖ μόνο νά προτείνῃ τήν ἁμαρτία. Μπορεῖ νά σοῦ προσφέρῃ τό ξίφος γιά νά σκοτώσῃς τόν ἑαυτό σου. Ὁ ἴδιος δέν μπορεῖ νά σέ φονεύσῃ. Ὁ Θεός δέν τοῦ δίνει αὐτή τήν δύναμι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ δεχθῇς ἀπό αὐτόν τό ξίφος, ἄν δεχθῇς π.χ. τήν φιλαργυρία ἤ τόν θυμό ἤ τήν ζήλεια ἤ τήν πονηριά, τήν καταλαλιά, τήν κλοπή, νά!, τότε πῆρες στά χέρια σου τό ξίφος καί τό καρφώνεις στήν καρδιά σου. Ὁ διάβολος δέν ἔχει ἐξουσία νά ἀναγκάσῃ τόν ἄνθρωπο νά ἁμαρτήσῃ· ἔχει μόνο τήν ἐξουσία νά προτείνῃ τήν ἁμαρτία στόν ἄνθρωπο. Αὐτός προτείνει τήν ἁμαρτία σέ σένα καί σέ μένα. Καί ἐγώ καί ἐσύ (τί κάνουμε); Ἐγώ καί ἐσύ, ἤ ἀποδεχόμαστε τήν ἁμαρτία ἤ τήν διώχνουμε. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἤ σκοτώνουμε τόν ἑαυτό μας, χωρίζουμε τήν ψυχή μας ἀπό τόν Θεό, ἤ διώχνοντας τήν ἁμαρτία βαδίζουμε ὁλοταχῶς πρός τήν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρός τήν νίκη, τήν ὁριστική καί τελεία νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας, κατά τοῦ θανάτου, κατά τοῦ διαβόλου.
Γι’ αὐτό, ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἦλθε σέ αὐτόν τόν κόσμο. Γι’ αὐτό μᾶς ἄφησε τά πάντα. Γι’ αὐτό μᾶς ἄφησε τήν ἁγία νηστεία. Γι’ αὐτό μᾶς ἄφησε τήν ἁγία προσευχή. Γιά νά νικᾶμε τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ δημιουργός τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Τί κάνει κάθε ἁμαρτία σέ μένα καί σέ σένα; Μᾶς σκοτίζει. Ἡ ἁμαρτία εἶναι σκότος. Βγάζει ἀπό μέσα της σκοτάδι, καί τό σκοτάδι κατακλύζει καί τήν δική σου καί τήν δική μου ψυχή, κατακλύζει τήν συνείδησί μας, κατακλύζει τίς αἰσθήσεις μας. Καί ἐμεῖς σάν νά εἴμαστε σέ παραμιλητό, σέ παραλήρημα, νυχτωμένοι, στό σκοτάδι. Δέν ξέρουμε τί κάνουμε. Αὐτό εἶναι ἡ ἁμαρτία. Κάθε ἁμαρτία εἶναι γιά τήν ψυχή μία παραζάλη.
Ὅμως ὁ Κύριος ἦλθε σέ αὐτόν τόν κόσμο ἀκριβῶς γι’ αὐτό. Γιά νά μᾶς δώσῃ τό φῶς, νά μᾶς δώσῃ τήν ἀναμμένη δᾶδα, νά μᾶς δώσῃ τά φῶτα, γιά νά ἀποδιώξουμε ἐκεῖνο τό σκότος. Νά, αὐτό εἶναι ἡ ἁγία νηστεία! Εἶναι ἕνας τεράστιος προβολέας, ὁ ὁποῖος στέκεται στόν δρόμο τῆς ζωῆς μας. Ἡ νηστεία κατεβάζει ἀπό τόν οὐρανό στήν ψυχή σου τό οὐράνιο φῶς. Ἄν βέβαια εἶναι ἀληθινή νηστεία. Ἡ ἀληθινή νηστεία εἶναι ἐγκράτεια σέ κάθε κακό, ἐγκράτεια στήν τροφή, ἀλλά καί ἐγκράτεια σέ κάθε κακό καί ἁμαρτία.
* * *
Ἡ προσευχή τί κάνει σέ σένα; Σέ ἀνεβάζει στόν οὐρανό, καί τότε ἀπό τόν οὐρανό κατεβάζει στήν ψυχή σου τό θεῖο φῶς. Ποιοί εἴμαστε, τί εἴμαστε, ποῦ πορευόμαστε; Ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν οἱ μέρες καί οἱ νύχτες μας; Ποῦ τρέχουμε; Εἴτε θέλεις εἴτε δέν θέλεις, εἴτε θέλω εἴτε δέν θέλω, δέν μποροῦμε νά σταματήσουμε τήν μέρα νά κυλήσῃ. Σέ παίρνει, σέ παίρνει. Ποῦ;
Νά, ἡ ἁγία νηστεία εἶναι μπροστά μας. Καί ἐμεῖς γνωρίζουμε ὅτι αὐτή ἡ ἁγία ὁδός φέρει στήν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἰδού Φῶς πάνω ἀπό κάθε φῶς! Διότι μέ τήν Ἀνάστασί Του ὁ Κύριος κατηύγασε ὅλους τούς κόσμους μέ τό θεῖο Του φῶς. Κατηύγασε ὅλη τήν κτίσι, κατηύγασε ὅλα τά ὄντα, κατηύγασε τούς ἀνθρώπους, κατηύγασε τίς ψυχές μας, κατηύγασε τά ἄστρα, τούς οὐρανούς, τά πουλιά, τά φυτά, τά ζῶα. Ὅλους τούς κόσμους κατηύγασε, καί ἔδειξε τί; Μέ τήν Ἀνάστασί Του ὁ Κύριος φανέρωσε τό τελευταῖο καί τελικό μυστήριο τῆς ὑπάρξεώς μας. Ἔδειξε τί πρέπει κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς νά γνωρίζῃ καί νά κάνῃ. Αὐτό εἶναι τό μόνο πού μᾶς μένει. Ὅλα τά ἄλλα μᾶς τά κλέβει καί τά ἁρπάζει ὁ θάνατος. Ὅλα. Ἐνῶ αὐτό ὁ Κύριος τό προσφέρει σέ ὅλους.
Ἡ κάθε ἁμαρτία εἶναι σκοτισμός τῆς ψυχῆς, ἐνῶ κάθε ἀρετή εἶναι μεταμόρφωσις τῆς ψυχῆς.
Ὑπερηφάνεια, –αὐτό εἶναι φρίκη!
Σκληροκαρδία, –ἄν φωλιάσῃ στήν ψυχή μου καί στήν ψυχή σου, ὤ! μοιάζει μέ τό πιό βαθύ σκοτάδι, γιά τό ὁποῖο ὁ Σωτήρας μιλάει στό ἅγιο Εὐαγγέλιό Του. Κόλασι!
Σκληροκαρδία, οἴησις, φιλαυτία, –νά ξέρῃς, ἀδελφέ καί ἀδελφή, ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἡ δική σου μικρή κόλασις. Κουβαλᾶς μέσα σου τήν κόλασι.
* * *
Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε τό φάρμακο. Τό φάρμακο γιά τήν ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη. Ταπείνωσε τόν ἑαυτό σου μπροστά στόν Κύριο, ταπείνωσε τόν ἑαυτό σου μπροστά στούς ἀδελφούς, καί νά! ἡ θεία δύναμις τῆς ταπεινοφροσύνης θά ἁπλώσῃ πάνω στήν ψυχή σου τό θεῖο φῶς καί θά ἀποδιώξῃ καί θά φυγαδεύσῃ ὅλο τό σκοτάδι τῆς ὑπερηφανείας, τῆς σκληρότητος καί τῆς οἰήσεως τῆς ψυχῆς σου.
Ὁ φιλάργυρος ἄνθρωπος δέν βλέπει τίποτε ἄλλο ἀπό ἕνα σορό χρημάτων. Φιλάργυρος δέν εἶναι (μόνο) ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τά χρήματα καί τά κτήματα. Φιλάργυρος εἶναι, γιά παράδειγμα, καί ὁ ἐπιστήμονας πού μένει πάνω σέ ἕνα βιβλίο ὅλη του τήν ζωή, βρῆκε ἀπασχόλησι καί ξέχασε τόν Θεό. Αὐτό εἶναι φιλαργυρία, αὐτό εἶναι ἕνα ψεύτικο εἴδωλο, αὐτό εἶναι ἕνας ψεύτικος θεός. Ὅλα ὅσα ὁ ἄνθρωπος βάζει σ’ αὐτόν τόν κόσμο ὡς σκοπό τῆς ζωῆς του, ὡς θεό ἀντί τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, αὐτό εἶναι φιλαργυρία. Νά τοποθετῇ κανείς ὁ,τιδήποτε ἄλλο, ἀντί τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ, αὐτό εἶναι φιλαργυρία. Τό βλέπουμε αὐτό.
Νά! εἶσαι φιλάργυρος. Δέν γνωρίζεις λοιπόν τόν δρόμο τῆς ζωῆς. Σκοτάδι, νύχτα, πλάκωσε τήν συνείδησί σου, ἔπεσε στά μάτια τῆς ψυχῆς σου. Καί ἐσύ δέν βλέπεις τόν σωστό δρόμο. Δέν βλέπεις τό νόημα τῆς ἐπιγείου ζωῆς σου. Δέν βλέπεις ὅτι τό μόνο φάρμακο πού θά θεραπεύσῃ τόν θάνατό σου, τήν κόλασί σου, εἶναι ἡ μετάνοια. Μάλιστα! Στήν περίπτωσι τῆς φιλαργυρίας ἡ μετάνοια εἶναι τό μοναδικό φάρμακο μπροστά στόν Κύριο.
Ἡ ἁμαρτία! Εἶναι σκοτισμός τῆς ψυχῆς καί τῆς συνειδήσεώς μας.
Ἐνῶ ἡ ἀρετή! Αὐτή εἶναι μεταμόρφωσις τῆς ψυχῆς.
Ἡ νηστεία εἶναι σταδιακή μεταμόρφωσις τῆς ψυχῆς. Μέ τήν νηστεία ἡ ψυχή καθαρίζεται ἀπό κάθε ἀκαθαρσία, καθαρίζεται ἀπό κάθε ἁμαρτία, καθαρίζεται ἀπό κάθε πάθος. Ἡ νηστεία, ὅταν γίνεται μέ προσευχή καί μέ ὅλες τίς ἄλλες ἀσκήσεις, ξεριζώνει ἀποτελεσματικά, ξεριζώνει ἀπό τήν ψυχή ὅλα τά κακά μας στοιχεῖα, ὅλες τίς κακές συνήθειες. Ἄν ἐσύ πρίν τήν νηστεία ἐπέτρεπες στόν ἑαυτό σου ἡ γλῶσσα σου νά λέγῃ ἀνόητα λόγια ἤ ψέμματα, ἡ νηστεία γι’ αὐτό εἶναι ἐδῶ, γιά νά μεταμορφωθῇ ἡ γλῶσσα σου, νά βάλῃς φρονημάδα στήν γλῶσσα σου. Τό ἴδιο κάνε μέ τά μάτια σου, μέ τά αὐτιά, μέ ὅλο τό εἶναι σου. Σταμάτα τήν ἁμαρτία! Αὐτό εἶναι νηστεία. Αὐτό εἶναι ἀληθινή νηστεία. Ἄν καταλαλοῦσες, μή καταλαλῇς πλέον. Ἄν ἔκλεβες, μή κλέβῃς πλέον. Ἄν τσακώθηκες, νά συμφιλιωθῇς τό γρηγορότερο, ὅσο εἶσαι ἐν ζωῇ, μήπως καί σέ εὕρῃ ὁ θάνατος αὐτή τήν νύχτα, ἐνῶ ἐσύ θά εἶσαι μαλωμένος μέ τούς γείτονές σου. Ἀλοίμονό σου! Αὐτός ὁ τσακωμός εἶναι γιά σένα μιά θηλιά, μιά θηλιά πού σέ τραβάει κατευθεῖαν στό βασίλειο τῆς φιλονεικίας, τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου, τήν κόλασι. Εἴθε ὁ Ἀγαθός Κύριος νά μοῦ δώσῃ ὅλα τά μέσα, γιά νά διώξω κάθε ἁμαρτία ἀπό τήν ψυχή μου.
* * *
Φθόνος. Τί εἶναι ὁ φθόνος; Ὁ φθόνος εἶναι πάθος τόσο μεγάλο, ὥστε πρόδωσε ἀκόμα καί τόν Θεό, τόν Χριστό. Οἱ Ἑβραῖοι ἀπό φθόνο πρόδωσαν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἀπό φθόνο! Μή λές ὅτι αὐτό εἶναι μικρή ἁμαρτία. Ὁ διάβολος, ὁ διάβολος ξεγέλασε τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα ἀπό φθόνο. Φθόνησε τά πλάσματα τοῦ Θεοῦ, τά θεόμορφα δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, τόν πρῶτο ἄνδρα καί τήν πρώτη γυναῖκα, καί ἀπό φθόνο τούς ἔρριξε στήν ἁμαρτία, τούς εἰσηγήθηκε τήν φρικτή ἁμαρτία. Σήμερα θά φθονήσω, αὔριο θά φθονήσω, καί ἔτσι ὁ φθόνος θά ριζώσῃ μέσα μου. Ἀλλά νά ξέρῃς, μέσα σου ἔμεινε ὁ φονέας σου, μέσα σου ἔμεινε ἡ κόλασίς σου, μέσα σου ἔμεινε ὁ διάβολός σου διά τοῦ φθόνου. Διότι, ποτέ ἡ ἁμαρτία δέν ἔρχεται μόνη της. Ὁ Κύριος λέγει ὅτι πίσω ἀπό κάθε ἁμαρτία ἀκολουθεῖ ὁ διάβολος. Καί ὅταν ἐσύ ἀφήσῃς τήν ὁποιαδήποτε ἁμαρτία στήν ψυχή σου, ὅταν κάνῃς τήν ὁποιαδήποτε ἁμαρτία, νά ξέρῃς ὅτι ὁ διάβολος ἔχει ἔρθῃ στήν ψυχή σου. Δέν εἶσαι μόνος σου, ἐκεῖνος σέ ὁδηγεῖ. Ποῦ; Στόν θάνατο, στόν θάνατο. Ποῦ; Στήν κόλασι, στά αἰώνια βάσανα.
Ἡ νηστεία, ἡ ἁγία νηστεία· ἡ προσευχή, ἡ ἁγία προσευχή· ὅλα αὐτά ὁδηγοῦν στήν Ἀνάστασι, στήν νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας, κατά τοῦ διαβόλου, κατά τοῦ θανάτου.
* * *
Καί ἐμεῖς σήμερα, αὐτή τήν Β΄ Κυριακή τῆς ἁγίας νηστείας, ἑορτάζουμε ἕναν ἀπό τούς μεγάλους νικητές. Ἑορτάζουμε τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τόν μεγάλο ἀσκητή τοῦ Θεοῦ, τόν μεγάλο ὑπέρμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Φωτός τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός εἶναι πού σέ ὅλη του τήν ζωή ἀκολουθοῦσε τόν Σωτῆρα μας μέ τήν νηστεία, τήν προσευχή καί ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές, πού νικοῦσε ὅλους τούς δαίμονες, ὅλες τίς ἁμαρτίες, ὅλα τά πάθη αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καί πού φώτιζε ὅλες τίς ψυχές πού ἦσαν γύρω του. Καί πού σήμερα ζῆ διά τῶν ἱερῶν συγγραμμάτων του.
Ἔτσι εἶναι καί κάθε ἅγιος. Κάθε ἅγιος τί εἶναι; Τίποτε ἄλλο παρά κάποιος πού ἀδιάκοπα σέ αὐτόν τόν κόσμο τηρεῖ μέ ζῆλο τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, κάποιος πού ἐκπληρώνει ὅλες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Καί βέβαια κάθε ἀρετή κατεβάζει στήν ψυχή τό Οὐράνιο Θεῖο Φῶς.
Οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνοι πού μέ τίς ἅγιες ἀρετές ἔδιωξαν ἀπό μέσα τους κάθε σκοτάδι ἁμαρτίας, κάθε ζόφο, κάθε δαιμονικό σκότος καί κάθε κόλασι. Γι’ αὐτό κάθε Ἅγιος ζωγραφίζεται ἔτσι, ὥστε νά βγαίνῃ ἀπό μέσα του φῶς καί γύρω ἀπό τό κεφάλι του νά ἔχῃ φωτοστέφανο. Ὅλα μέσα του λάμπουν. Σκέψεις ἅγιες καί λαμπρές. Φῶς ἐκπέμπεται ἀπό τό κεφάλι του καί ἀπό ὅλο τό εἶναι του. Καθάρισε τό σῶμα του καί τήν ψυχή του ἀπό τά πάθη, ἀπό τό σκότος, ἀπό τήν ἀχλύ, καί γι’ αὐτό φῶς ἐκχέεται ἀπό αὐτόν.
Τέτοιος εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τέτοιος εἶναι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τέτοιος εἶναι ὁ ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας, τέτοιοι εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀπό τόν πρῶτο μέχρι τόν τελευταῖο. Καί ὅλοι αὐτοί εἶναι ἐδῶ, μαζί μας, στήν ’Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ ζῶντες παιδαγωγοί μας, σύγχρονοί μας. Οἱ Ἅγιοι δέν πεθαίνουν. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου δέν πεθαίνει ἀπό τότε πού ὁ Κύριος ἀναστήθηκε. Καί τό σῶμα μας θά ἀναστηθῇ τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ὅλοι αὐτοί εἶναι ζῶντες, σύγχρονοί μας. Μᾶς βοηθοῦν. Ὅλοι ἐμεῖς ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα ἐν Χριστῷ, τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καί οἱ Ἅγιοι μᾶς βοηθοῦν καί μᾶς ὁδηγοῦν στίς ὁδούς τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν.
Νά, ἐδῶ εἶναι ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ μεγάλος ἀσκητής, γιά νά μᾶς ὁδηγῇ στήν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά μᾶς ὁδηγῇ πρός ὅλες τίς νίκες κατά τῆς ἁμαρτίας, κατά τοῦ θανάτου, κατά τοῦ διαβόλου. Ἔχει τήν ἱκανότητα, ἔχει τήν δύναμι. Τήν ἔλαβε καί τήν λαμβάνει ἀπό τόν Κύριο. Καί τήν μοιράζει σέ ὅλους μας, ὥστε ὁ καθένας μας νά ἀσκῇ τήν ἀληθινή νηστεία. Ἡ ἀληθινή νηστεία εἶναι ἐγκράτεια ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἀπό κάθε πάθος, ἐγκράτεια στό φαγητό γιά νά μήν ὑπερηφανεύεται τό σῶμα, γιά νά μή ξεσηκώνονται τά πάθη, ἀλλά μέ πίστι, στερούμενο τό φαγητό, νά βιάζεται στήν ἐγκράτεια ἀπό κάθε κακό.
Ἐμεῖς, ὁ κάθε ἕνας μας, ἄς παραστήσουμε σεσωσμένες τίς ψυχές μας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος μᾶς παρέδωσε τήν νηστεία σάν νίκη κατά τοῦ διαβόλου, ὥστε μέ χαρά στήν ψυχή μας νά φθάσουμε στήν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄς ἀναστηθοῦμε μαζί Του ἀπό κάθε θάνατο, ἄς νικήσουμε ὁριστικά καί γιά πάντα κάθε ἁμαρτία μέσα μας, κάθε πάθος, κάθε διάβολο, ὥστε νά μπορέσουμε σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις νά Τόν δοξάσουμε στήν γῆ καί στόν οὐρανό, αὐτόν τόν Θαυμαστό καί Ἀναντικατάστατο Θεό καί Κύριο, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν μοναδικό Σωτῆρα τῶν ἀνθρώπων σέ ὅλους τούς κόσμους. Ἀμήν.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΤΡΑΣ ΚΑΙ ΧΕΡΡΟΝΗΣΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Πρός
Τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα. Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ἀναστήλωση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἔπειτα ἀπὸ μία μεγάλη περίοδο εἰκονομαχίας ποὺ συντάραξε τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ εἰκονομαχία ἦταν χριστολογικὴ αἵρεση. Οἱ εἰκονομάχοι ἦταν μονοφυσίτες. Ὅποιος ἀρνεῖται νὰ προσκυνήσει τὴν ἄχραντο Εἰκόνα τοῦ Χρι­στοῦ, ἀρνεῖται τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἦχος καὶ φῶς, μουσική, ἀνάγνωσμα, εἰκόνα. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μόνο πνεῦμα, ἀλλὰ σάρκα καὶ ὕλη. Ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ ἀνάγεται ὁ νοῦς μας στὰ ὑπεραισθητά, γι’ αὐτό ἔχουν μεγάλη σημασία οἱ Ἱερὲς Εἰκόνες στὴν Ἐκκλησία μας, στὴ ζωή μας. Ἡ Εἰκόνες δέν εἶναι θρησκευτικές παραστάσεις ἀλλά ἐσχατολογικές προεικονίσεις καί ἔχουν χρήση λειτουργική καί ὄχι διακοσμητική. Ὁ φυσικός τους χῶρος δέν εἶναι τά μουσεῖα, πού εἶναι ἔξω από τήν Ὁρθόδοξη παράδοση. «Τάς Εἰκόνας χρῆ προ­σκυνεῖν καί καταφιλεῖν».
Στὶς Ἱερὲς Εἰκόνες δὲν προσκυνοῦμε τὴν ὕλη, ἀλλὰ τὸ εἰκονιζόμενο πρό­σωπο. Ἀπονέμουμε «τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν». Καὶ ἡ τιμὴ ποὺ ἀποδίδουμε στὶς Εἰκόνες «διαβαίνει ἐπὶ τὸ πρωτότυπον». Μὲ τὸν ἀσπασμὸ στὶς Ἱερὲς Εἰκόνες ἀρχίζει ἡ λατρεία μας στὸ Θεό. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ Εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Προσκυνώντας τούς Ἁγίους, προσκυ­νοῦμε τὸ Θεὸ ποὺ τοὺς ἁγίασε. Προσκυνοῦμε τὶς Εἰκόνες γιατί ἀγαποῦμε, θαυμάζουμε, κοινω­νοῦμε μὲ τοὺς Ἁγίους, ποὺ εἶναι οἱ πρεσβευτές μας στὸ Θεό. Προσκυνοῦμε τὶς Εἰκόνες γιὰ νὰ μιμούμαστε τοὺς Ἁγίους.
Ὑπάρχουν πολλοὶ ψευδοχριστιανοί, αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι μισοῦν τὶς ἱερὲς Εἰκόνες, ἀσεβοῦν σ’ αὐτές. Μάλιστα στὶς ἡμέρες μας γίνεται προσπάθεια νὰ φύγουν οἱ ἱερὲς Εἰκόνες καὶ τὰ σύμβολα ἀπὸ τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες, ἀπὸ τὰ σχολεῖα, τὰ δικαστήρια γιὰ νὰ μὴν προκαλοῦν, τάχατες, τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς ἄθεους.
Ἀγαπητοί μου,
Δὲν ὑπάρχουν οὐσιώδη καὶ ἐπουσιώδη στὴν πίστη μας. Ἂν ἀρχίσουμε νὰ ἀμε­λοῦμε, νὰ ὑποτιμοῦμε, νὰ παραγνωρίζουμε πτυχὲς τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ λατρείας, θὰ καταπατήσουμε ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο, θά ὁδηγηθοῦμε στήν πλάνη. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ δύο ἄξονες. Ἀπὸ τὴν μετοχή μας στὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν. Τὰ Ἱερὰ Μυστήρια συνιστοῦν τὴν Ἐκκλησία.
Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ χωρὶς συμμε­τοχὴ στὰ Ἱερὰ Μυστήρια εἶναι ἀκατανόητη. Ἡ τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν μᾶς καθιστᾶ ἱκανοὺς νὰ δεχόμαστε τὴν χάρη τῶν Μυστηρίων. Αὐτὸς ὅμως ὁ τρόπος ζωῆς προϋποθέτει πίστη στὰ δόγματα τῆς Ἐκκλη­σίας, ποὺ σηματοδοτοῦν καὶ ὁριοθετοῦν τὴν ἐν Χριστῷ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια. Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ εὐσεβής. Αὐτὸς ποὺ μὲ ἄδολη καρδιὰ ἀποδέχεται ὅσα διδάσκει, φρονεῖ καί κηρύσσει ἡ Ἐκκλησία.
Ἡ ἀληθινή σχέση μέ τό Χριστό, γιά τήν Ὀρθοδοξία, περνᾶ μέσα ἀπό τό κατώφλι τῆς εὐχαριστιακῆς, ἐνοριακῆς ζωῆς. Ὅσοι μιλοῦν σήμερα γιά ἐκσυγχρονισμό τῆς Ἐκ­κλησίας, γιά λειτουργική ἀναγέννηση, ἔχουν σύγχυση, ἀγνοοῦν τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά διακρίνει τή ζωή ἀπό τό θάνατο καί νά χαρίζει τήν πρόγευση τῆς τελικῆς μεταμορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου.
Γιά τήν Ὀρθο­δοξία δέν ὐπάρχει σχέση μέ τό Χριστό ἐκτός Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός εἶναι προσωπικός Θεός, προσκυνεῖται καί δοξάζεται σέ ἀναφορά πρός τήν Ἐκ­κλησία. Συναντῶντας τό Χριστό, συναντᾶς τήν Ἐκκλησία, τούς ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίους Του, ὅλους τούς λόγους ὐπάρξεως τῶν ὄντων, ὅπως θά εἶναι στά ἔσχατα. Ἡ σχέση μέ τό Χριστό εἶναι λατρευτική. Ὁ ἀσύνακτος στήν Ἐκκλησία, παραμένει ἀκοινώνητος στά ἄχραντα Μυστήρια.
Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἔχουμε χρέος νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας. Ἡ ἁμαρ­τία σήμερα δὲν ἔχει ντροπή, ἀποθρασύνθηκε, προβάλλεται, ἔγινε μόδα. Νὰ γιατί ὁ Θεὸς ἔρχεται μὲ πολλὰ ξυπνητήρια στοὺς καιρούς μας, νὰ μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς ἀδιαφορίας. Στὴ Βυζαντινὴ ἐποχὴ μία Εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντι­δροῦσε ὁ κόσμος. Εἶναι μεγάλη ἀχαριστία στὸ Θεὸ τὸ χλιαρὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως πού μᾶς διακρίνει.
Σὲ θέματα πίστεως, ἀγαπητοί μου, ἄγνοια δὲν δικαιολογεῖται. Ξέρετε πόσοι ξένοι ποὺ ἔρχονται στὸν τόπο μας εἶναι πολὺ καταρτισμένοι σὲ θέματα πίστεως καὶ ἀγαποῦν τὴν Ὀρθοδοξία; Πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς κατηχοῦνται καὶ βαπτίζονται, γιατί ἡ θρησκεία τους δὲν τοὺς ἀναπαύει. Αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀγωνία γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του, θὰ ἀνα­ζητήσει καὶ θὰ βρεῖ ἀπαντήσεις, θὰ γνωρίσει τὸ Χριστὸ καὶ θὰ ἀγαπήσει τὴν Ἐκκλη­σία. Ἀκόμη κι ἂν δὲν βρεθεῖ ἄνθρωπος νὰ τοῦ μιλήσει κι ἔχει καλὴ διάθεση, ἀπὸ κά­ποιο γεγονὸς ποὺ θὰ συμβεῖ στὴ ζωή του, θὰ τὸν οἰκονομήσει ὁ Θεός.
Ὁ Θεὸς ἐργάζεται γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας ὅταν βλέπει τὴν καλή μας διάθεση. Ἂν ἔχουμε ὑπερηφάνεια θὰ πλανηθοῦμε, θὰ ναυαγήσουμε περὶ τὴν πίστιν καὶ τελικὰ θὰ πληγωθοῦμε πολύ.
Σᾶς παρακαλῶ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς μας. Δὲν βοηθοῦν στὴν πνευματική μας ζωὴ ἀνίερα θεάματα καί ἀκούσματα. Νὰ τοπο­θετοῦμε στὴ μνήμη μας ἅγιες Εἰκόνες, ἀντὶ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τῶν αἰσχρῶν εἰκόνων, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε καλοὺς λογισμούς. Ἂν θέλουμε ἀληθινὰ νὰ ξεκουρα­στοῦμε καὶ καλύτερα νὰ κοιμη­θοῦμε τὸ βράδυ νὰ ἔχουμε δίπλα μας, νά μελετοῦμε πατε­ρικὰ κείμενα, συναξάρια Ἁγί­ων, Γεροντικά, τήν Φιλοκαλία.
Κρατῶντας σήμερα τίς Ἱερές Εἰκόνες στά χέρια μας, αὐτή τήν πίστη τῶν Ἀπο­στόλων, τῶν Πατέρων, τῶν Ὀρθοδόξων, τήν πίστη πού ἐστήριξε τήν Οἰκουμένη ὁμολογοῦμε καί κηρύσσουμε. Προσευχόμαστε νά εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν προμάχων τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν εὐσεβῶν Βασιλέων, τῶν ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν. Ἄς εὐχηθοῦμε αὐτήν τήν πίστη, χάριτι Θεοῦ, νά κρατήσουμε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας, δοξολογοῦντες τό Πανάγιο Ὄνομά Του, ὅτι ὄντως «τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν. Σύ εἶ ὁ Θεός ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος».
Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Πέτρας & Χερρονήσου ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

Πηγή: www.enoriaagiougeorgiou.blogspot.com

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ Α' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ
Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι' αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι   Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.
       Ο  Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β' Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται  ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι' ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετ. 2, 1-2).
      
Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).
      
Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.
       Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα,  σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.
      
Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.
      
Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.
      
Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων. Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.
      
Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.
      
Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!
      
Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου: «ου ποιήσεις σ' εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).
      
Τι σημαίνει αυτή η εντολή; Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...
      
Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα  με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι. Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας. Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα. Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα. Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.
     
Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές  πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.
      
Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ' αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.
      
Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.
      
Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ' αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.
      
Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ' Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.
      
Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί; Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.
      
Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Γι' αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι' αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.
     
Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.
 
* Έχει επικρατήσει- ίσως και μέσω προπαγάνδας- στην Ορθοδοξία να ομιλούμε γιά 7 Οικουμενικές Συνόδους. Ασφαλώς ο Άγιος δεν αγνοεί ή μειώνει τις άλλες δύο Οικουμενικές Συνόδους απλώς ακολουθεί το συνήθειο και τονίζει την μεγάλη σπουδαιότητα τις Εβδόμης.

Πηγή: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας - Λόγοι και Ομιλίες τόμος Α'

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΘΟΥΜΕ - ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ

Ας αγωνισθούμε, παιδιά μου, τώρα περισσότερο και η ωφέλεια θα είναι πολύ μεγάλη. Κανείς δεν βρίσκει Χάρι, εάν δεν κοπιάση. Κι ο γεωργός, εάν δεν γεωργίση το χωράφι του, καρπό δεν θα δη. Όταν η νηστεία μας συμπορεύεται, ενισχύεται, πλαισιώνεται με προσευχή, με μελέτη, με νήψι, με εκκλησιασμό, με εξομολόγησι, με θεία μετάληψι, με καλά έργα και δη ελεημοσύνη, τότε ολοκληρώνεται η ομορφιά της προετοιμασίας της ψυχής για την υποδοχή της Μεγάλης Εβδομάδος. Τότε θα νοιώσουμε τα Άγια και Σεπτά Πάθη του Χριστού εντονώτερα, διότι η καρδιά μας θα μαλακώση, θα αλλοιωθή και θα γνωρίση πόσο άπειρη είναι η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο. Τότε θα ζήσουμε μέσα μας πολύ δυνατά την Αγία Ανάστασι, θα την πανηγυρίσουμε θεοπρεπέστατα και θα συνεορτάσουμε μαζί με τους αγγέλους το Άγιον Πάσχα. Αμήν.

Πηγή:www.anastasiosk.blogspot.com

ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Συναξάριον σύντομον του εν αγίοις πατρός Ημών Σωφρονίου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων

Έσπευδε τηρείν και κεραίαν του νόμου, Ο Σωφρόνιος, ου παρ’ ουρανοίς κέρας.
Ενδεκάτη σαόφρων έδυ Σωφρόνιος παρά τύμβον.

Αυτός ο άγιος γεννήθηκε στην επαρχία της Δαμασκού που κοινώς  ονομάζεται Σιάμ, και στην τοποθεσία της Φοινίκης που ονομάζεται  Λιβανοστέφανος, από γονείς ευσεβείς και σώφρονες, τον πατέρα του Πλινθά και τη μητέρα του Μυρώ το έτος 600, εξαιτίας της ευφυΐας και της σπουδής του, απέκτησε τον έλεγχο και τη δύναμη όλων των επιστημών.
Και όχι μόνο αυτά, αλλά και επιπλέον αυτός, αν και κατοικούσε στην πόλη, ζούσε με την αρετή και την άσκηση που επιδεικνύουν στις ερήμους οι ασκητές* έπειτα πηγαίνει στο μοναστήρι του μεγάλου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου * από εκεί αναχώρησε και πήγε στην Αίγυπτο επιθυμώντας να αποκτήσει περισσότερη μάθηση της σοφίας. Εκεί λοιπόν βρίσκει έναν άνδρα ονόματι Ιωάννη, γεμάτο από κάθε σοφία εσωτερική και εξωτερική* έτσι, αφού πέτυχε αυτό που ποθούσε, συγκατοίκησε μαζί του, παίρνοντας από εκείνον όσα μαθήματα ήξερε περισσότερα από αυτόν, δίνοντας όμως και ο ίδιος αντίστροφα τα δικά του. Και ενώ βρισκόταν εκεί, έπαθε καταρράκτη στα μάτια του και θεραπεύεται από τους αγίους Αναργύρους Κύρο και Ιωάννη, οι οποίοι του ζήτησαν για μισθό να συγγράψει τα θαύματα, όσα τελούσαν κάθε μέρα, τα οποία και συνέγραψε σύμφωνα με την αίτηση των αγίων, και έτσι επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα.
Έπειτα, για την υπερβολική αρετή του χειροτονήθηκε Επίσκοπος  Ιεροσολύμων* και όταν αλώθηκαν τα Ιεροσόλυμα από τους Πέρσες, πήγε ο άγιος στην Αλεξάνδρεια, στον μέγα Ιωάννη τον ελεήμονα, ο οποίος τότε ήταν Επίσκοπος της Αλεξάνδρειας και όταν ο θεϊκός Ιωάννης απήλθε προς τον Κύριο, τότε αυτός ο ιερός Σωφρόνιος σύνθεσε για αυτόν εγκωμιαστικό επιτάφιο λόγο, με τον οποίο φανέρωσε τον αμέτρητο θησαυρό της ελεημοσύνης και της ευσπλαχνίας, τον οποίο είχε στην ψυχή του ο τρισμακάριστος εκείνος άνθρωπος, και θρήνησε πολύ για τη στέρησή του.
Και αφού ύστερα επανήλθε στα Ιεροσόλυμα, ποιος μπορεί να διηγηθεί με πόση φροντίδα και με ποιους κόπους ποίμανε την ποίμνη που του δόθηκε* γιατί δεν είχε μόνο νοητή πάλη κατά των δαιμόνων, αλλά είχε και πόλεμο λογικής κατά των αιρετικών Μονοθελητών, τους οποίους, άλλοτε ανέτρεπε με τις θείες Γραφές και με τις Αποστολικές και Πατερικές παραδόσεις, και άλλοτε τους νικούσε και με τις δικές του διδασκαλίες.
Και πολλά συγγράμματα άξια λόγου και μνήμης άφησε στην Εκκλησία του Χριστού ο αοίδιμος αυτός πατέρας, ένα από τα οποία είναι και ο θαυμαστός βίος της Ισαγγέλου Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία αγωνίστηκε τους αγώνες στην έρημο ξεπερνώντας τα μέτρα της ανθρώπινης φύσης. Με τέτοιο λοιπόν σωστό και θεοφιλή τρόπο έζησε ο μακάριος, και αφού δίδαξε και άλλους και προφήτευε σαν στόμα Θεού, όπως ο Ιερεμίας, και ποίμανε για τρία χρόνια το ποίμνιο του Χριστού, εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο.
Απόσπασμα από τον κατά πλάτος Βίον του Αγίου
…Μετά από αυτά, βλέποντας ο Άγιος την Εκκλησία να ταράζεται από τις επιβουλές των Μονοφυσιτών και των διαφόρων άλλων αιρετικών, μετέβη στην Αλεξάνδρεια, όπου προσπάθησε να πείσει τον τότε Πατριάρχη Κύρο, ο οποίος εργαζόταν για την ένωση με τους Μονοφυσίτες, να παραμείνει πιστός σε όσα θεσπίστηκαν από την Αγία Δ’ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στη Χαλκηδόνα. Επειδή όμως εκείνος παρέμενε αμετάπειστος, μετέβη και στην Κωνσταντινούπολη προς τον Πατριάρχη Σέργιο και τον αυτοκράτορα Ηράκλειο. Αφού όμως τους βρήκε και αυτούς να φρονούν τα ίδια, διδάσκοντας μία θέληση για το Χριστό, και αφού τους κατέκρινε δριμύτατα μπροστά σε όλους, επέστρεψε περίλυπος στα Ιεροσόλυμα. Όμως οι αγώνες του θεϊκού Σωφρονίου δεν πήγαν χαμένοι. Όσο και αν οι αιρετικοί ήταν οι ισχυροί της εποχής, η Ορθοδοξία θριάμβευσε. Η Αγία ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος που συνήλθε μετά από αυτά το έτος 680, τους αιρετικούς Σέργιο και Πύρρο και Παύλο και Πέτρο τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως και τον Ονώριο της Ρώμης και τον Κύρο της Αλεξάνδρειας και τους αιρετικούς που τους ακολουθούσαν τους αναθεμάτισε, ενώ τον θεϊκό Σωφρόνιο, όπως και τον αγιότατο Μάξιμο τον Ομολογητή και τους άλλους Ορθόδοξους αγωνιστές τους δικαίωσε.
Τόσο γενναία αγωνίζονταν για την Ορθοδοξία ο Άγιος και πριν ακόμα χειροτονηθεί Επίσκοπος, γυρνώντας στην Ανατολή και τη Δύση, κατά το υπόδειγμα των Αγίων Αποστόλων, στηρίζοντας τους Ορθόδοξους στην αλήθεια της Πίστεως, ενώ καυτηριάζοντας τους αιρετικούς, οι οποίοι τότε ήταν οι Μονοφυσίτες, οι Μονοθελητές και πολλοί άλλοι. Κατά την εποχή εκείνη απήλθε προς Κύριον ο μέγας στην αρετή Πατριάρχης  Ιεροσολύμων Άγιος Μόδεστος (632-634), όταν με επίνευση του Αγίου Πνεύματος κλήθηκε να ανέβει στον ενδοξότατο θρόνο των Ιεροσολύμων ο διαπρύσιος αυτός κήρυκας της Ορθοδοξίας, ο θεϊκός Σωφρόνιος. 
 
Πηγή:www.agiosvasileiospeiraiws.blogspot.com