Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΩΦΩΝ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΓΡΑΙΚΟΣ


ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΓΡΑΙΚΟΣ (1967-1981)
Εστιάζουμε στην ελληνική ιστορία του κινήματος των κωφών τον 20ο αιώνα: Οι πρώτες προσπάθειες εκπαίδευσης κωφών άρχισαν το 1907, ενώ το πρώτο σχολείο κωφών ιδρύθηκε το 1923 στην Αθήνα. Μέχρι το 1984 η χρήση της νοηματικής γλώσσας στα σχολεία κωφών όλης της Ελλάδας ήταν αυστηρά απαγορευμένη, αλλά τα παιδιά την μάθαιναν στα οικοτροφεία από συμμαθητές τους, κυρίως αυτούς που είχαν Κωφούς γονείς. Η Ελληνική Νοηματική Γλώσσα διατηρήθηκε ζωντανή όλα αυτά τα χρόνια μέσα στην κοινότητα των Κωφών. Τα σωματεία τους:
Όπως συμβαίνει σε όλες τις ιστορίες χειραφέτησης έτσι και στην συγκεκριμένη υπήρξε ένα πρόσωπο – κλειδί που συνέβαλλε όσο κανένας στο ξεπέρασμα των διάχυτων προκαταλήψεων και στερεοτύπων. Πρόκειται για τον Νικόλαο Γραικό την δράση του οποίου θα επιχειρήσουμε ακολούθως να αποδώσουμε παραπέμποντας στις συνθήκες της εποχής του.

Ελλάδα, 1938. Υπάρχει μόνο ένα δημοτικό σχολείο κωφών στην Αθήνα, Οι κωφοί ζουν και μεγαλώνουν σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι δέσμιοι πολλών προλήψεων. Λόγω της άγνοιας και των προκαταλήψεων, δεν στιγματίζονται μόνο οι Κωφοί αλλά και όλα τα μέλη της οικογένειας τους, στην πλειοψηφία τους ακούοντες που συχνά δεν γνωρίζουν τη νοηματική γλώσσα. Στο σχολείο απαγορεύεται η χρήση της νοηματικής, η οποία δεν θεωρείται γλώσσα αλλά παντομίμα ένας είδος επικοινωνίας που ταιριάζει σε κατώτερα όντα. Στο δρόμο ο κόσμος καρφώνει το βλέμμα του πάνω στους κωφούς που επικοινωνούν μεταξύ τους στη νοηματική γλώσσα και σχολιάζει.
Την ίδια χρονιά ο Νικόλαος Γραικός είναι κατηχητής στον Ι.Ν. των Τριών Ιεραρχών στα Πετράλωνα. Μια Κυριακή ένα κατηχητόπουλο τον πλησιάζει και τον ρωτά εάν μπορεί να φέρει τον αδελφό του που είναι κωφός στο κατηχητικό. Τον διαβεβαιώνει πως ο ίδιος θα εξηγεί στον κωφό αδελφό του ότι συμβαίνει και λέγεται σ’ αυτές τις συναντήσεις. Στο αίτημα αυτό απάντησε θετικά και έτσι γνωρίστηκε για πρώτη φορά με τον κωφό νέο Γιάννη Άντζακα.(Ν. Λογιάδης, 1996). Ο Γιάννης Άντζακας παρακολουθούσε τακτικά τις συναντήσεις αυτές και σύντομα κλείστηκε μια συμφωνία ανάμεσα σ’ αυτόν και τον κατηχητή του. Ο κωφός νέος θα δίδασκε τη νοηματική γλώσσα στον κατηχητή του ώστε η επικοινωνία τους να είναι άμεση και χωρίς τη μεσολάβηση του ακούοντα αδελφού του. Χρόνια πριν, ανάλογη συμφωνία είχε κάνει ο de l’ Epèe στο Παρίσι με τον πρώτο κωφό μαθητή του. (H. Lane, 1984). Σύντομα, ο κατηχητής μπορούσε να διηγείται την περικοπή του Ευαγγελίου με νοήματα. Γεμάτος ενθουσιασμός, ο Γ. Άντζακας κάλεσε τους κωφούς φίλους του, τον Πέτρο Πανώριο και τον Σταύρο Πεσματζόγλου να γνωρίσουν κι’ αυτοί τον εξαιρετικό αυτό κατηχητή που μπορούσε να επικοινωνεί με τη δική τους γλώσσα. Τώρα πια, οι διηγήσεις του Ευαγγελίου έχουν εμπλουτιστεί με ανάλυση των περικοπών αυτών, καθώς ο κατηχητής μέρα τη μέρα χειρίζεται όλο και πιο άνετα τη νοηματική γλώσσα. Οι κωφοί νέοι συναντιούνται όλο και πιο συχνά με τον κατηχητή τους, ενώ στην ομάδα προστίθενται δύο νέα μέλη, ο Αλέκος Βισκαδουράκης και ο Μανόλης Κρητικός. Αυτοί οι πέντε κωφοί νέοι αποτέλεσαν τον πρώτο πυρήνα του κατηχητικού που οργανώθηκε αποκλειστικά γι’ αυτούς.
Στις 20 Ιουλίου 1940 ο Νικόλαος Γραικός εκάρη ως μοναχός Νικόδημος στη Μονή της Παναγίας Ξενιάς στον Αλμυρό Βόλου. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου χειροτονείται ως κληρικός της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και γίνεται εφημέριος του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών. Στη θέση αυτή υπηρέτησε για 27 χρόνια. Ο πάτερ Νικόδημος στα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής είναι πάντα κοντά στα κωφά πνευματικά παιδιά του για να τα στηρίξει με κάθε δυνατό τρόπο. Σε μια περίπτωση μάλιστα, όπου οι Γερμανοί συνέλαβαν μια παρέα νεαρών Κωφών, προφανώς λόγω παρεξήγησης, τους επισκέπτεται στη φυλακή και μεσολαβεί ώστε να ελευθερωθούν. (Μ. Κατσίμπρα, 1990). Στη διάρκεια των δύσκολων αυτών χρόνων συνεχίζει, όσο οι συνθήκες το επιτρέπουν, να πραγματοποιεί τις συναντήσεις του κατηχητικού όπου τα μέλη είναι μόνο Κωφοί. Ο πάτερ Νικόδημος γνωρίζει και επικοινωνεί άνετα μαζί τους με τη νοηματική γλώσσα. Ανοίγει έτσι στους Κωφούς διάπλατα την πόρτα και τους δίνει για πρώτη φορά τη δυνατότητα να συμμετέχουν συνειδητά στη πνευματική ζωή της Εκκλησίας και τα μυστήρια. Ο κατηχητής τους είναι τώρα και ο εξομολόγος τους. Είναι ο πρώτος ακούον που γίνεται μέλος της κοινότητας των Ελλήνων κωφών.
Ο πάτερ Νικόδημος δεν γνωρίζει τα συμπεράσματα του συνεδρίου του Μιλάνου (1880) σχετικά με την απαγόρευση της χρήσης της νοηματικής γλώσσας. Αλλά και δεν περιμένει να ανακοινωθούν τα συμπεράσματα της γλωσσολογικής έρευνας (1960) γι’ αυτήν. Ξέρει πολύ καλά ότι η νοηματική είναι πλήρης γλώσσα και όχι παντομίμα. Γνωρίζει ακόμα ότι η νοηματική είναι τόσο πλούσια γλώσσα ώστε να μπορεί να αποδώσει όλα τα Θεία νοήματα και αλήθειες. Η αγάπη του για κωφούς είναι μεγάλη. Βλέπει το πρόσωπο και όχι την αναπηρία. Νοιώθει και βιώνει την διαφορετικότητα των προσώπων και αποδέχεται ότι οι Κωφοί μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα στη ζωή της Εκκλησίας. Η αποδοχή και ο σεβασμός του στην προσωπικότητα των Κωφών αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στη δεκαετία του ’60 αναθέτει στο Γιάννη Άντζακα την ευθύνη του κατηχητικού καθώς και το κήρυγμα στην ειδική Θεία λειτουργία για κωφούς που πραγματοποιούσε τακτικά με παράλληλη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς ο αριθμός των Κωφών που παρακολουθούσαν το κατηχητικό αυξήθηκε δραστικά και ήταν εξαιρετικά δύσκολο στο εφημέριο της Μητρόπολης Αθηνών να ανταποκριθεί στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες. Καλεί το 1948 την κ. Κατσίμπρα Μαρούλα να αναλάβει την κατήχηση των Κωφών κοριτσιών και γυναικών. Η . Κατσίμπρα Μαρούλα έμαθε σύντομα τη νοηματική γλώσσα και έγινε έτσι η πρώτη διερμηνέας της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο πάτερ Νικόδημος είχε τη χαρά να τελέσει τους γάμους πολλών ζευγαριών κωφών και να βαφτίσει τα παιδιά τους. Την ίδια εποχή, γιατροί και εκπαιδευτικοί πιστεύουν ότι δεν πρέπει να γίνονται γάμοι μεταξύ Κωφών, γιατί αυτό συντελεί στην αύξηση των ποσοστών της κώφωσης μέσα στο γενικό πληθυσμό.
Το 1963, μαζί με εκλεκτούς συνεργάτες του, ίδρυσε το Σωματείο: Φίλοι των Κωφών «ο Προφήτης Ζαχαρίας» μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε ένα σημαντικό μέρος της ζωής της κοινότητας των κωφών. Στους χώρους του σωματείου, οι κωφοί είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν διαλέξεις πάνω σε θέματα που τους απασχολούσαν, μαθήματα κοπτικής, ραπτικής. Οργανώνουν εκεί διάφορες εκδηλώσεις ενώ παράλληλα συμμετέχουν στη Θεία Λειτουργία, την εξομολόγηση και την κατήχηση. Περισσότερο όμως από όλα, νοιώθουν ότι είναι ένα μέρος που δεν υπάρχουν διακρίσεις όπου μπορούν να χρησιμοποιούν τη νοηματική γλώσσα χωρίς να τραβούν τα βλέμματα, χωρίς να ντρέπονται. Οι κωφοί πηγαίνουν εκεί με τα παιδιά τους, ακούοντα τα περισσότερα αλλά και κωφά, τα οποία παίζουν και επικοινωνούν μεταξύ τους χωρίς να συνειδητοποιούν και να βλέπουν τη διαφορετικότητα τους. Ο πάτερ Νικόδημος γίνεται ο πνευματικός και αυτών των παιδιών. Το 1967 χειροτονείται επίσκοπος Θηβών και Λεβαδείας , αλλά ακόμα και υπό αυτή την ιδιότητα παραμένει κοντά στους κωφούς δίνοντας κάθε Πέμπτη το παρών στο σωματείο τους. Το 1981 ο Επίσκοπος Νικόδημος αποσύρεται στην Ιερά Μονή του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου. Συνεχίζει να επικοινωνεί αδιάκοπα με τους Κωφούς μέχρι τον θάνατό του (15 Φεβρουαρίου 1996).
Αυτή είναι με ελάχιστα λόγια η ιστορία του πρώην επισκόπου Θηβών και Λεβαδείας Νικόδημου,της προσωπικότητας που έπαιξε πιθανώς τον καταλυτικότερο ρόλο στην ανάπτυξη και την ενδυνάμωση της κοινότητας των κωφών στην Ελλάδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που για τους Κωφούς υπήρξε πάντα ο πάτερ Νικόδημος. Ο πρώτος πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κωφών Ελλάδος Στάθης Τζούρος, εκδότης της μοναδικής στην Ελλάδα εφημερίδας για κωφούς «ο Κόσμος της Σιωπής», είχε αναφέρει: ότι « τον πάτερ Νικόδημο πρέπει να τον γράψει η ιστορία με χρυσά γράμματα για την προσφορά του στους κωφούς ,σε μια εποχή που κανένας δεν ενδιαφερότανε και δεν πρόσεχε αυτή τη μερίδα των ανθρώπων».
Αντί επιλόγου: Ολα όσα παραπάνω παρατίθενται είναι διασταυρωμένες μαρτυρίες, αλήθειες βγαλμένες μέσα από τις βαθύτερες των ανθρώπων υπαρξιακές αναφορές και μνήμες. Ο αναγνώστης καλείται να συνειδητοποιήσει ότι η ιστορία της κοινότητας των κωφών δεν γράφεται σε βιβλίο, είναι εικόνες στο μυαλό των κωφών που μεταφέρονται με τη νοηματική γλώσσα από γενιά σε γενιά.

απόσπασμα από το άρθρο του Γ. Άντζακα 

Πηγή : www.enet.gr/?i=news.el.article&id=132964

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Η ΔΙΑΦΟΡΑ (ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΓΚΟΥΡΟΥ)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΡΑΚΟΒΑΛΗ

Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τις διαφορές μεταξύ ενός γκουρού όπως τον δημιουργεί η παράδοση των ανατολικών θρησκειών ( Ινδουισμός, Βουδισμός κλπ) και ενός γέροντα όπως τον θέλει η παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτές οι δύο ‘μορφές’ είναι ‘θεσμοί’ που υπάρχουν εδώ και χιλιετίες μέσα στις αντιδιαμετρικές αυτές παραδόσεις και ενώ εκ’ πρώτης όψεως μοιάζουν να έχουν τον ίδιο ρόλο, εν τούτοις μία βαθύτερη και προσεκτικότερη ματιά θα μας αποκαλύψει τις τεράστιες διαφορές τους. Το μπακίρι έχει το χρώμα και την λάμψη του χρυσού και μπορεί να ξεγελάσει ανθρώπους χωρίς πείρα, το έμπειρο μάτι όμως καταλαβαίνει την τεράστια διαφορά τους. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.. 1η) Ο γέροντας δείχνει τον Χριστό ενώ ο γκουρού τον εαυτό του. Και οι δύο αναλαμβάνουν να φέρουν τον άνθρωπο κοντά στον Θεό. Ο γκουρού όμως ισχυρίζεται ότι ο ίδιος είναι Θεός και απαιτεί και λαμβάνει λατρεία από τους οπαδούς του. Ο γέροντας παραδέχεται ότι είναι ένας αμαρτωλός άνθρωπος, που σκύβει το κεφάλι του κάτω από το πετραχήλι στην εξομολόγηση, και λέει ότι λατρεία πρέπει να προσφέρουμε μόνο στον Χριστό, γιατί η λατρεία αρμόζει μόνο στον αληθινό Θεό. 2η) Ο γέροντας έχει στόχο να βοηθήσει τα πνευματικά του παιδιά, να ωριμάσουν, να γίνουν ικανοί να βαδίζουν μόνα τους στην πνευματική οδό που οδηγεί στην ένωση με τον Χριστό, να γίνουν ανεξάρτητοι, χειραφετημένοι πνευματικοί άνθρωποι που δεν τον έχουν πλέον ανάγκη. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα πνευματικοπαίδια ξεπέρασαν στην αρετή και την Χάρη τους γεροντάδες τους. Ο γκουρού ενεργεί αντίθετα. Θέλει τους ανθρώπους που είναι γύρω του να είναι οπαδοί του και κάτω από την επιρροή του μέχρι το τέλος της ζωής τους. Ζητά από τους οπαδούς του ‘να πετάξουν το μυαλό τους γιατί τους δημιουργεί πολλά προβλήματα’ και ‘ να παραδώσουν ολοκληρωτικά τον εαυτό τους σε αυτόν’ γιατί αυτός είναι Θεός , με το πρόσχημα της πνευματικής εξέλιξης, της πνευματικής ανόδου. Έτσι σταματάει η ψυχολογική και διανοητική ανάπτυξη των οπαδών του και έχουμε φαινόμενα παλιμπαιδισμού και ψυχωτικά σύνδρομα. Η κριτική σκέψη αποθαρρύνεται και τελικά καταστρέφεται. Αυτό που απαιτείται και προβάλλεται ως αρετή και πρότυπο προς μίμηση είναι η απόλυτη υπακοή και παράδοση στον γκουρού. Έτσι ο οπαδός του γκουρού καθίσταται στο τέλος μίας πνευματικής – ψυχολογικής πορείας πλήρως εξαρτώμενος, μια μαριονέτα στα χέρια του γκουρού. 3η) Ο γέροντας αγαπάει τα πνευματικά του παιδιά. Για να φτάσει κανείς να γίνει γέροντας πρέπει να έχει κάνει πνευματική εργασία στον εαυτό του, να έχει αποκτήσει την εμπειρία και την Χάρι του Χριστού , να έχει πνευματική αγάπη, να ζητεί , να ποθεί , το καλό του άλλου και να παραβλέπει τον εαυτό του για χάρη των μαθητών του. Ακόμα δε και να μπορεί να δώσει και την ζωή του για χάρη τους αν και όταν χρειαστεί. Έτσι περιέγραψε το πρότυπο του καλού ποιμένα ο ίδιος ο Χριστός. Αυτή είναι η διδασκαλία του Ευαγγελίου, αυτό είναι το ορθόδοξο πρότυπο. Αντίθετα ο υπάλληλος, ‘ο μισθωτός’ βλέπει τον κίνδυνο να έρχεται και το βάζει στα πόδια αδιαφορώντας για τους άλλους. Ο γκουρού αγαπάει τον εαυτό του και όχι τους άλλους. Εκμεταλλεύεται τους αφελείς και υποταγμένους οπαδούς του. Κοιτάξτε τους γκουρού, ήρθαν πάμπτωχοι από την Ινδία και έγιναν πάμπλουτοι μέσα σε λίγα χρόνια, από τις περιουσίες που τους χάρισαν οι οπαδοί τους. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς, την πονηρία των γκουρού ή την αφέλεια των ανθρώπων;.. 4η) Ο γέροντας μέσω της προσωπικής ασκητικής του πείρας γνωρίζει καλά την ανθρώπινη ψυχή τα πάθη και τις αδυναμίες της. Έχει διάκριση και είναι σε θέση να βοηθήσει και τους άλλους να απαλλαγούν από τα πάθη τους και τα ψυχολογικά τους προβλήματα, και να σταθούν στα πόδια τους, αν βεβαίως είναι διατεθειμένοι να κουραστούν, να αγωνισθούν. Ο γκουρού διαθέτει και αυτός ψυχολογικές γνώσεις, μόνο που τις χρησιμοποιεί για να υποτάξει τους ανθρώπους στην θέληση του και να τους εκμεταλλευτεί. 5η) Ο γέροντας είναι με τον Χριστό ενώ ο γκουρού είναι με τον διάβολο. Ο γέροντας δεν ισχυρίζεται ότι διαθέτει «δυνάμεις». Προσεύχεται στον Χριστό και παρακαλεί να βοηθήσει. Κάποιοι αγιασμένοι γέροντες είναι τιμημένοι από τον Χριστό με πνευματικά χαρίσματα. Τα υπερφυσικά θαύματα που συμβαίνουν ομολογούν ότι οφείλονται στην δύναμη του Χριστού και όχι στον εαυτό τους.. Ο γκουρού αντίθετα ισχυρίζεται, ότι ο ίδιος, σαν Θεός που λέει ότι είναι, διαθέτει τεράστιες πνευματικές δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν την ιστορία του κόσμου. Παρ’ όλες τις υπερβολές και τις τερατολογίες που λένε, λόγω της υπερηφάνειάς τους, η αλήθεια είναι ότι όντως διαθέτουν κάποιες πνευματικές δυνάμεις. Όχι όλοι, αλλά σίγουρα αρκετά από τα στελέχη και σε διαφορετική ένταση ο καθένας τους. Ας μη το θεωρήσει κανείς αυτό υπερβολή, γιατί όντως υπάρχει μαγεία, το λέει άλλωστε και το Ευαγγέλιο, και αυτοί οι άνθρωποι είναι μάγοι. Γιατί πως εξηγείται το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι, όχι ένας και δύο, μορφωμένοι, πλούσιοι, ταξιδεμένοι, επιχειρηματίες, έμπειροι από την ζωή και την πονηριά των ανθρώπων, πέσανε στα δίχτυα κάποιου γκουρού και ‘πείστηκαν’ να δωρίσουν τις περιουσίες τους σε αυτόν ; Αυτοί οι άνθρωποι δύσκολα υποκύπτουν σε ψυχολογικές μεθόδους χειραγώγησης και επιβολής. Αυτοί, οι πλούσιοι και ισχυροί γίνονται κυρίως στόχος των μαγικών τεχνών των γκουρού. Οι γκουρού είναι κάτοχοι αυτής της ‘δαιμονικής σοφίας’ , της μαγείας. Συνήθως χρησιμοποιούν ένα συνδυασμό μαγείας και απάτης. Ο γέροντας Παϊσιος αναφερόμενος στο θέμα, έλεγε «Δύο πνευματικές δυνάμεις υπάρχουν στον κόσμο, ο Θεός και ο διάβολος, εμείς είμαστε με τον Χριστό, αυτοί με ποιόν είναι; » Η ανατολή ανέκαθεν θεωρείτο το κέντρο της μαγείας, και οι ειδωλολατρικές θρησκείες το πανεπιστήμιό της. Γιατί «αυτό που κάνει έναν άνθρωπο μάγο είναι η σχέση του με τον Σατανά» για να χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός πρώην μάγου. 6η) Ο γέροντας σαν αμαρτωλός άνθρωπος που δηλώνει και πιστεύει ότι είναι ΔΕΝ διεκδικεί το αλάθητο. Δίνει συμβουλές, όχι μεταφυσικά αποφθέγματα, που μοιάζουν με χρησμούς κάποιου ειδωλολατρικού μαντείου. Ο γκουρού μοιράζει χρησμούς και μεταφυσικά γενικόλογα αποφθέγματα, απαιτεί την απόλυτη συμμόρφωση στα λόγια του. Ο γκουρού δίνει εντολές, όχι συμβουλές γιατί… είναι αλάθητος Θεός. 7η) Ο γέροντας, όπως και οποιοσδήποτε άλλος που ενδιαφέρεται, μπορεί να μεσιτεύσει στον Χριστό για την σωτηρία μιάς ψυχής αλλά ο Θεός θα αποφασίσει για την σωτηρία ή την καταδίκη της. Ο γκουρού αντίθετα ισχυρίζεται, ότι αυτός ο ίδιος μπορεί να σώσει ή να καταδικάσει μία ψυχή. Ψέμα.! Τεράστιο ψέμα.! Ισοδύναμο σε μέγεθος με το ψέμα που είπε ο διάβολος στην Εύα στο Παράδεισο. ΑΝ όμως πλανηθεί κάποιος και το πιστέψει, τότε βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Φαντασθείτε να πιστεύετε στα σοβαρά ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κρατάει στα χέρια του όχι μόνο την ζωή σας σ’ αυτόν τον κόσμο αλλά και την μεταθάνατο πορεία σας. Είναι ψυχωτική κατάσταση, ανύπαρκτη, υπάρχει μόνο μέσα στο νού του θύματος. Οι συνέπειές της όμως είναι πραγματικές. Φέρνει την απόλυτη υποταγή! Τον απόλυτο τρόμο! Τι πνευματική υποδούλωση! Όντως σατανικό το εφεύρημα. 8η) Ο γέροντας είναι σχετικός ενώ ο γκουρού απόλυτος. Ένας γέροντας μπορεί με ταπείνωση να πει σε κάποιο πρόσωπο ότι εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω, πήγαινε σε κάποιον άλλο να βοηθηθείς… ή ακόμα μπορεί η πρωτοβουλία να έρθει από το ίδιο το πνευματικό παιδί που ζητάει να αλλάξει γέροντα ή πνευματικό, για κάποιους λόγους, μέσα σε ένα πνεύμα ελευθερίας. Αυτό είναι κάτι το σύνηθες μέσα στην ορθόδοξη παράδοση. Στην διάρκεια της ζωής του ένας χριστιανός συμβαίνει και αλλάζει πνευματικό-εξομολόγο. Δεν υπάρχει προσωποληψία. Το κέντρο είναι ο Χριστός, όχι ο άνθρωπος. Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για την γκουρουιστική παράδοση. Αν κάποιος απομακρυνθεί από ένα γκουρού, αυτό θα γίνει κάτω από την ψυχολογική πίεση της απόλυτης μεταφυσικής καταδίκης. Πρέπει να έχει κάποιος δύναμη ψυχής για να αντέξει την ψυχολογική πίεση και να ελευθερώσει τον εαυτό του από την επιρροή του γκουρού. Αυτό όμως δεν αρκεί πάντοτε. Αν αυτός που θέλει να αποσκιρτήσει είναι σημαντικός για αυτούς, είτε γιατί είναι πλούσιος, διάσημος, είτε γιατί γνωρίζει μυστικά λόγω της θέσης που είχε μέσα στην οργάνωση τους, τότε θα στείλουν πάνω του δαιμόνια- σαν μάγοι που είναι- και θα αντιμετωπίσει δαιμονικό πόλεμο. Σ’ αυτή την περίπτωση είναι αδύνατο ο άνθρωπος να τα βγάλει πέρα χωρίς την βοήθεια του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο μόνος μέσα στην ιστορία, που συνέτριψε την δύναμη του διαβόλου. Βέβαια υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις, οι περισσότερες μάλλον, όπου δεν συμβαίνουν τα ανωτέρω. Αν ο άνθρωπος δεν τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα ή αν έχουν πάρει απ’ αυτόν ότι μπορούν να πάρουν (οικονομικά, κοινωνικά, δωρεάν εργασία, κλπ) με την αδιαφορία που του δείχνουν τον αφήνουν να ‘φύγει’, τον πετάνε σαν στημένη λεμονόκουπα. Τελειώνοντας να συνοψίσουμε και να πούμε την γενική διαφορά. Ο γέροντας είναι ένας ταπεινός άνθρωπος με εν Χριστώ αρετές και πολέμιος των παθών. Συνειδητό μέλος της εκκλησίας που ίδρυσε ο Χριστός, ενισχύεται και τρέφεται πνευματικά απ’ αυτήν και την Χάρι Του. Ο γκουρού είναι γέννημα των ειδωλολατρικών θρησκειών της ανατολής, είναι ένας άνθρωπος που έχει δοθεί αχαλίνωτα στα πάθη του, χωρίς ενδοιασμούς και χρησιμοποιεί την δύναμη του Διαβόλου (μαγεία) για να τα ικανοποιήσει. Έχει δαιμονική πονηρία. Είναι ένας προβατόσχημος λύκος. Υποκριτής. Υποκρίνεται τον άγγελο ενώ είναι υπηρέτης του Διαβόλου. Το κυρίαρχο πάθος του είναι η υπερηφάνεια. Εγώ είμαι και κανένας άλλος. Υποτιμά και περιφρονεί τους άλλους ανθρώπους. Να, δες πως τους έκανα να με προσκυνούν σαν Θεό, σκέφτεται. Βέβαια έχει και όλα τα άλλα πάθη. Ματαιοδοξία, φιλαργυρία και φιληδονία. Πολλοί γκουρού εκμεταλλεύονται και σεξουαλικά τους οπαδούς τους, γιατί μία συνεύρεση με τον γκουρού, είτε άνδρας είναι είτε γυναίκα, κατά την δαιμονική διδασκαλία τους, αποτελεί μεγάλη βοήθεια για πνευματική άνοδο του οπαδού. Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για την ορθόδοξη παράδοση. Δεν ισχυρίζομαι ότι μέσα στο χώρο της ορθόδοξης παράδοσης δεν συμβαίνουν λάθη ή ότι δεν υπάρχουν προβληματικές καταστάσεις, βεβαίως και υπάρχουν. Είναι αποτέλεσμα των ανθρώπινων παθών, της κακίας αυτής που έχει φωλιάσει μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτό που κάνει την μεγάλη διαφορά και αυτό είναι το πολύ σημαντικό, είναι ότι η ορθόδοξη δογματική πίστη καταδικάζει, πολεμά και απορρίπτει συμπεριφορές παρόμοιες με αυτές των γκουρού, όταν εμφανίζονται και μέσα στην εκκλησία, σαν αμαρτωλές παρεκτροπές, ενώ οι ανατολίτικες δοξασίες τις έχουν κάνει κανόνα και τρόπο ζωής. Όσοι ακολουθούν τα ορθά δόγματα μπορούν να διορθώσουν την στραβή ζωή τους, ενώ όσοι πλανηθούν και ακολουθήσουν τα στραβά δόγματα θα καταστρέψουν σιγά-σιγά και ότι σωστό έχουν μέσα τους. Το ορθό δόγμα μας ελευθερώνει, ενώ η πλάνη (=το λάθος δόγμα) μας υποδουλώνει. Άρα, είναι λοιπόν σημαντικό να βιώνουμε και να εμβαθύνουμε στα δόγματα της ορθοδοξίας, για να μην γινόμαστε εύκολα θύματα εμπαθών ανθρώπων εντός ή εκτός της εκκλησίας. Για να φτάσουν μέχρι εμάς, σήμερα, λαμπικαρισμένα τα ορθόδοξα δόγματα, δόθηκαν μάχες και πολλοί από τους πατέρες μας, μέσα στο πέρασμα των αιώνων, τράβηξαν τα πάνδεινα, μαρτύρησαν, έδωσαν το αίμα τους για να διαφυλάξουν αλώβητη την αλήθεια για τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο. Σήμερα οι γκουρού της Νέας Εποχής, οι ψευδόχριστοι, οι πρόδρομοι του Αντιχρίστου, επιτίθενται στην ορθόδοξη εκκλησία και θέλουν να πνίξουν το ορθόδοξο δόγμα, να επιβάλουν την πλάνη και να σκλαβώσουν τους ανθρώπους, πνευματικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Αυτοί είναι οι εχθροί του Χριστού που πολεμούν την εκκλησία Του από έξω ενώ οι αιρετικοί την πολεμούν από μέσα. Έχουν όμως την ίδια ψυχή, την ίδια πονηριά, τις ίδιες συμπεριφορές, τον ίδιο στόχο. ‘Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου’ η αλλιώς ‘ γνώσεσθε την αλήθεια και αυτή ελευθερώση υμάς.’

Πηγή: www.aktines.blogspot.gr

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Σχολική εργασία στο σπίτι. Πως να βοηθήσετε τα παιδιά σας.

Γονείς και παιδί στη «μάχη» για τη σχολική εργασία… κατ’ οίκον! Πώς μπορώ να το βοηθήσω;

Η επιστροφή των παιδιών στο σχολείο κάθε χρόνο φέρνει μαζί της και την επιστροφή των σχολικών εργασιών. Οι εκπαιδευτικοί είναι έτοιμοι να διδάξουν στα παιδιά τον σωστό τρόπο, με τον οποίο θα είναι αποτελεσματική η απόδοση μιας εργασίας εντός του σχολείου.
Τι γίνεται όμως με τους γονείς, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν την δύσκολη και πολλές φορές, άγνωστη σε εκείνους περιοχή της διεξαγωγής και του χειρισμού της εκτός σχολείου εργασίας; Συχνά, είναι ανήμποροι και στέκουν αμήχανα μπροστά στη φράση που γνωρίζουν καλά ότι πρέπει κάθε μέρα να απευθύνουν στα παιδιά…
… «Ώρα να κάνετε την εργασία σας»!
Παρακάτω, θα βρείτε 12 τρόπους που μπορούν να βοηθήσουν στη… «μάχη» της σχολικής εργασίας.
1) Ώρα για… λίγη χαλάρωση! Δώστε του χρόνο να χαλαρώσει. Αναγνωρίστε και εκφράστε στο παιδί ότι, ύστερα από μια έντονη ημέρα στο σχολείο, χρειάζεται λίγες στιγμές χαλάρωσης, για να εκμεταλλευτεί τον χρόνο του, όπως εκείνο επιθυμεί. Ορίστε του το χρονικό διάστημα που έχει στη διάθεσή του, προκειμένου να κοιμηθεί, να παίξει ή να δειπνήσει, πριν επανέλθει στις μαθησιακές του υποχρεώσεις.
2) Μίλα μου για την εργασία σου… Συζητήστε μαζί του για την εργασία που του έχει ανατεθεί. Η συζήτηση προϋποθέτει ότι και οι δύο πλευρές είναι έτοιμες να μιλήσουν, αλλά και να ακούσουν. Δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι είστε πάντα κοντά του να το βοηθήσετε στην εργασία και, πάνω απ’ όλα, ακούστε προσεκτικά τι έχει να μελετήσει, πότε πρέπει να παραδώσει την εργασία, τι το δυσκολεύει, τι μπορεί να χρειαστεί από εσάς.
3) Είσαι σπίτι σου, νιώσε άνετα… Ο ιδιωτικός χώρος του σπιτιού αποτελεί ένα απαραίτητο κομμάτι της σχολικής ζωής του παιδιού. Βοηθήστε το να νιώσει άνετα και να κατανοήσει τα οφέλη από την εργασία κατ’ οίκον, π.χ. το όφελος της ανεξάρτητης μάθησης, καθώς και της μελέτης σε ένα ήρεμο, οικείο και κυρίως, μη ανταγωνιστικό περιβάλλον.
4) Ησυχία, το παιδί διαβάζει! Απομονώστε τους έντονους ήχους, όπως η τηλεόραση ή μουσική, ακόμη και τα συχνά τηλεφωνήματα και απενεργοποιήστε τους υπολογιστές. Σε περίπτωση που το παιδί πρέπει να εργαστεί στον υπολογιστή, περιορίστε την πρόσβασή του σε δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και παράθυρα συνομιλιών, τα οποία είναι πολύ πιθανόν να αποσπούν την προσοχή του.
5) Το γραφείο σου… το βασίλειό σου! Εξοπλίστε το παιδικό γραφείο με όλα τα απαραίτητα είδη, όπως τετράδια, στυλό, μολύβια, κόλλα, ψαλίδι, κλπ, αλλά και ένα σωστό φωτιστικό, τα οποία θα διευκολύνουν την ανάγνωση, τη γραφή και τη μελέτη του παιδιού. Φροντίστε, επίσης, το γραφείο του να είναι κοντά σε παράθυρο, ώστε ο χώρος να φωτίζεται και να αερίζεται σωστά.
6) Είμαι πάντα δίπλα σου, αλλά όχι μπροστά σου! Ο ρόλος του γονέα συνίσταται στην αρωγή και όχι στην κάλυψη της μελέτης του παιδιού. Αφήστε το να ξεκινήσει την εργασία με τον δικό του τρόπο, να προσπαθήσει να δώσει λύσεις και, αφού βεβαιωθείτε ότι προχωράει, μπορείτε να επέμβετε αν το παιδί ζητήσει τη βοήθειά σας. Είναι εποικοδομητικό να το αφήστε το να κάνει και λάθη, αν προκύψουν, κι ας τα διορθώσετε στην πορεία μαζί του.
7) Ας φτιάξουμε μαζί ένα… πρόγραμμα! Αξιολογήστε μαζί με το παιδί τον βαθμό δυσκολίας της εργασίας του και φτιάξτε ένα χρονοδιάγραμμα μελέτης. Ενθαρρύνετέ το να οργανώσει τον χρόνο του, σε σχέση με τον όγκο της εργασίας, υπολογίζοντας παράλληλα ένα διάλειμμα διάρκειας 15’, ανά μία ώρα. Επιπλέον, ερευνήστε ποιο αποδεικνύεται το αποδοτικότερο διάστημα της ημέρας για μελέτη. Ορισμένα παιδιά λειτουργούν καλύτερα το απόγευμα, μετά από το μεσημεριανό φαγητό ή το παιχνίδι, άλλα προτιμούν να μελετούν μετά το δείπνο.
8) Η γνωριμία με τους εκπαιδευτικούς. Είναι πολύ σημαντικό να παρευρίσκεστε σε σχολικές εκδηλώσεις ή να πραγματοποιείτε επισκέψεις στο σχολείο, ώστε να έχετε επαφή με τον τρόπο που ο δάσκαλος ή ο καθηγητής αναμένει από το παιδί να εργαστεί, τη φόρμουλα που χρησιμοποιεί και τον τρόπο διδασκαλίας του. Ακόμη, μπορείτε να συζητήσετε μαζί του για τον βαθμό συμμετοχής σας στη μελέτη του παιδιού.
9) Σε βλέπω και… μαθαίνω! Παρατηρήστε τη συμπεριφορά του παιδιού. Ο τρόπος μελέτης αναδεικνύει πολλές φορές ακόμη και προβλήματα, που ίσως να μην είχατε παρατηρήσει νωρίτερα, και τα οποία δυσκολεύουν το παιδί στην εργασία. Για παράδειγμα, αν παρατηρήσετε ότι το παιδί δυσκολεύεται στην ανάγνωση, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του ή υποφέρει από πονοκεφάλους έπειτα από έντονη μελέτη, πιθανόν να χρειάζεται να ελεγχθεί άμεσα οφθαλμολογικά.
10) Μπράβο παιδί μου, τα κατάφερες! Μεγάλη σημασία έχει ο έπαινος, ύστερα από μια επιτυχημένη εργασία, είτε εκείνη άγγιξε το άριστο, είτε επετεύχθη μια πολύ καλή προσπάθεια εκ μέρους του παιδιού. Ανακοινώστε στην οικογένεια την επιτυχία, δώστε του να κατανοήσει ότι πέτυχε τον στόχο του, αφήστε το να το χαρεί και ενθαρρύνετέ το να συνεχίσει την προσπάθεια, καθώς φαίνεται ότι οι κόποι του αποδίδουν.
11) Γίνομαι το παράδειγμά σου! Τα παιδιά αφομοιώνουν τις επί μέρους συμπεριφορές των γονέων και τις αντιγράφουν. Προσέξτε τον τρόπο που κινείστε και τις επιλογές σας και δώστε στο παιδί την εικόνα συμπεριφοράς, την οποία θα περιμένατε να έχει και το ίδιο. Καθώς μελετά το παιδί, εσείς μπορείτε ήρεμα να δουλεύετε παράλληλα, για παράδειγμα, τον προϋπολογισμό του σπιτιού ή να διαβάσετε ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
12) Δημιουργία… τώρα! Ενθαρρύνετε το παιδί να γίνει δημιουργικό. Στα διαλείμματα, πριν ή και μετά την εργασία, αξιοποιήστε δημιουργικά τον χρόνο με το παιδί, παίζοντας και μαθαίνοντας. Για παράδειγμα, ο υπολογιστής, εκτός εργασίας, μπορεί να χρησιμεύσει και για την παρακολούθηση ενός εκπαιδευτικού προγράμματος. Ακόμη, μπορείτε να φτιάξετε μαζί του ένα κουίζ ερωτήσεων και απαντήσεων με βάση το αντικείμενο που έχει να μελετήσει, μετατρέποντας την βαρετή εργασία σε διασκεδαστικό παιχνίδι.
Πιστέψτε στις δυνατότητες των παιδιών σας και στηρίξτε τα, έχοντας σύνεση και διακριτικότητα. Με κατανόηση, προσπάθεια και μια δομημένη προσέγγιση, έχετε όλα τα εφόδια, για να βοηθήσετε το παιδί και να βγείτε νικητές στη «μάχη» της κατ’ οίκον μελέτης.

Πηγή: www.paidorama.com

ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ…

Τι συμβολίζει και πως γίνεται σωστά…

Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά των ορθόδοξων χριστιανών (και όχι μόνο) είναι ότι σχηματίζουμε στο σώμα μας, με το δεξί μας χέρι, το σημείο του σταυρού. Γιατί όμως το κάνουμε αυτό, τι συμβολίζει και πόσο παλιά συνήθεια είναι; Γιατί γίνεται;
Κάνουμε το σταυρό μας για τρείς λόγους:
α. Έτσι αναγνωρίζουμε φανερά ότι είμαστε μαθητές του Χριστού, ο οποίος σταυρώθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων.
β. Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι, όπως ο Κύριος θυσιάστηκε στο σταυρό, έτσι κι εμείς πρέπει να θυσιάζουμε το συμφέρον μας, τον χρόνο μας ή κομμάτια από τη ζωή μας (μέχρι και την ίδια τη ζωή μας) για τους συνανθρώπους μας.
γ. Η πείρα των αιώνων έχει αποδείξει ότι το σημείο του σταυρού λειτουργεί ως ισχυρό φυλαχτό, που προστατεύει τους ανθρώπους από τις επιρροές των πνευματικών τους εχθρών (δαιμόνων), καθώς και άλλους κινδύνους που πιθανόν να τους απειλούν. Αυτό συμβαίνει, γιατί, κάνοντας τον σταυρό μας, επικαλούμαστε τον Εσταυρωμένο Θεό μας (τoν Θεάνθρωπο Ιησού) και ζητάμε τη βοήθεια και την προστασία Του.
 Το να διακηρύξουμε δημόσια ότι πιστεύουμε στον Χριστό (όπως γίνεται όταν κάνουμε τον σταυρό μας) δεν είναι σωστό να γίνεται εγωιστικά ή υποκριτικά, αλλά ταπεινά, σεμνά και με αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και συγχώρεση προς τους εχθρούς μας. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού, καλό είναι να μην επιδεικνύουμε, αλλά και να μην κρύβουμε την πίστη μας. Είπε: «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου» (Ματθ. 10, 32-33).
Τα λόγια αυτά του Ιησού φαίνονται «σκληρά», αλλά ο Κύριος δεν είναι σκληρός. Αντίθετα, είναι ταπεινός και ειρηνικός. Τα λέει όμως για να μάς παρακινήσει να Του ανοίξουμε την καρδιά μας και να ενωθούμε μ᾽ Αυτόν – σ᾽ αυτό θα μάς βοηθήσει το να παραδεχτούμε δημόσια την πίστη μας.

Πώς κάνουμε το σταυρό μας;
Αυτό φυσικά το ξέρουν και τα παιδιά. Ενώνουμε τα τρία πρώτα δάχτυλα του δεξιού μας χεριού και τα αγγίζουμε στο μέτωπό μας, μετά στην κοιλιά μας και στη συνέχεια στο δεξιό και τον αριστερό ώμο μας. Με αυτό τον τρόπο σχηματίζουμε το σχήμα του σταυρού, πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριος. Γι᾽ αυτό, δεν είναι σωστό να κάνουμε απλά μια αόριστη κίνηση (να «παίζουμε μαντολίνο», όπως λέει ο λαός). Αν «βαριόμαστε» ή ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας σωστά, κάνουμε ένα βήμα πίσω στη σχέση μας με το Θεό – και τα βήματα αυτά είναι τόσο πολύτιμα!…
Το σημαντικότερο βέβαια από τα βήματα αυτά μπορούμε να πούμε πως είναι το να αγαπάμε και να συγχωρούμε τους εχθρούς μας. Αρχίζουμε λοιπόν από τα απλά (όπως το σημείο του σταυρού) και μ᾽ αυτά ζητάμε βοήθεια από τον Θεό, για να προχωρήσουμε στα δύσκολα.
Τι συμβολίζει το σημείο του σταυρού;
Κατά τον μεγάλο δάσκαλο της χριστιανικής ζωής άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (18ος-19ος αιώνας), ο σταυρός περιέχει τους εξής συμβολισμούς…
• Αγγίζουμε στο μέτωπο: ο Χριστός, ως Θεός, βρισκόταν στον ουρανό.
• Κατεβαίνουμε στην κοιλιά μας: από τον ουρανό, ο Κύριος έγινε άνθρωπος και μπήκε στη μήτρα της Θεοτόκου (της Παναγίας).
• Υψωνόμαστε στους ώμους μας: παρακαλούμε τον Θεό να μάς τοποθετήσει «στα δεξιά Του» (στον παράδεισο) κι όχι «στ᾽ αριστερά» (στην κόλαση), σύμφωνα με την περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας, που κάνει ο ίδιος ο Χριστός στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 25.
Τα τρία ενωμένα δάχτυλά μας συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, ενώ τα άλλα δύο συμβολίζουν ότι ο Χριστός είναι και Θεός και άνθρωπος.
Λίγα ιστορικά στοιχεία…
Από την ίδρυση του χριστιανισμού οι χριστιανοί σέβονται τον σταυρό. Ο απόστολος Παύλος γράφει ότι «ο σταυρός του Χριστού» είναι το μόνο θέμα, για το οποίο θα μπορούσε να είναι περήφανος, και ότι «ο λόγος του σταυρού» φαίνεται ανοησία σ᾽ εκείνους που ζουν μακριά από τον Θεό, για τους χριστιανούς όμως είναι «δύναμις Θεού» (Προς Γαλάτας, 6, 14, Α´ προς Κορινθίους, κεφ. 1).
Ο απόστολος Πέτρος ζήτησε να σταυρωθεί με το κεφάλι προς τα κάτω, θεωρώντας ότι δεν είναι άξιος να θανατωθεί ακριβώς όπως ο αγαπημένος του δάσκαλος. Το ίδιο και ο απόστολος Ανδρέας, στην Πάτρα, ο οποίος μάλιστα χαιρέτισε τον σταυρό, πριν καρφωθεί σ᾽ αυτόν, και τον ονόμασε «αγιασμένο από το σώμα του Χριστού» και «γεμάτο χαρά».
Στις Πράξεις του αποστόλου Ανδρέα (ένα βιβλίο πού γράφτηκε γύρω στο 150-180 μ.Χ.) αναφέρεται ήδη η συνήθεια των χριστιανών να σχηματίζουν το σημείο του σταυρού κουνώντας τα δάχτυλά τους. Το ίδιο αναφέρουν κι άλλοι χριστιανοί συγγραφείς των πρώτων αιώνων, όπως ο Τερτυλλιανός, ο Κλήμης ο Αλεξανδρέας, ο Ωριγένης, ο Λακτάντιος κ.ά. Φαίνεται ότι οι πρώτοι χριστιανοί έκαναν τον σταυρό τους πάνω στο μέτωπό τους, με το ένα δάχτυλο.
Οι χριστιανοί κάνουμε τον σταυρό μας όταν φεύγουμε για κάπου και όταν φτάσουμε, πριν κοιμηθούμε και αφού ξυπνήσουμε, όταν αρχίζουμε κι όταν τελειώνουμε μια δουλειά ή το φαγητό μας, όταν βάζουμε το φρεσκοζυμωμένο ψωμί στο φούρνο ή το τσουκάλι στη φωτιά, όταν ευλογούμε τα παιδιά μας ή άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα (σχηματίζουμε σταυρό προς το μέρος τους)… Γενικά, ζούμε και πεθαίνουμε κάτω απ᾽ το σημείο του σταυρού – ώστε να κάνουμε μόνο πράγματα πού αρέσουν στον Θεό και να είμαστε πάντοτε μαζί Του.

Πηγή: www.agioritikovima.gr

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ΦΕΡΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΕΥΕΛΘΟΝΤΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Φέρτε τα παιδιά σας στην Εκκλησία. Συνδέστε τα από τη βρεφική και νηπιακή τους ηλικία με τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Μήν προφασιστείτε ότι δεν καταλαβαίνουν και κλαίνε. Αυτό είναι λάθος. Με την καθαρότητα και απλότητα που τα διακρίνει παίρνουν πιο σωστά μηνύματα. Από την Εκκλησία να μεταφερθεί το φιλακόλουθο πνεύμα στο σπίτι. Να προσεύχεται η οικογένεια, να γαληνεύει. Να ενώνονται οι φωνές γονιών – παιδιών στη προσευχή και στην ψαλμωδία. Να κάνουμε το Απόδειπνο.
Να μιλάμε μεταξύ μας και με το Θεό με αγάπη. Να κλείσουμε την τηλεόραση. Να γίνουμε άνθρωποι μυστηριακής ζωής. Να οικειοποιηθούμε την αγιαστική χάρη της Εκκλησίας. Να εξομολογούμαστε. Να συγχωρούμε και να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο μέσα στο σπίτι. Να επικρατεί στις σχέσεις μας ο ειρηνικός βίος, η αγάπη, η γαλήνη. Να μάθουμε να ησυχάζουμε, να ειρηνεύουμε, να μην πολυπραγμονούμε, να μην αγχωνόμαστε, να μή γινόμαστε νευρόσπαστοι.
Ζώντας σε ενότητα με τον εαυτό μας, βρισκόμαστε σε ενότητα με τον Θεό και με τους συνανθρώπους μας, βρισκόμαστε σε αρμονία με το σκοπό της ύπαρξής μας και αποβαίνουμε ολοκληρίομένες προσωπικότητες.

Πηγή:vatopaidi.wordpress.com