ΔΙΔΑΧΗ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Αγαπητοί μου δάσκαλοι και καθηγητές, Αγαπητά μου παιδιά, Φέτος, όπως κάθε χρόνο, στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά στις μορφές τριών μεγάλων μορφών της πίστης μας και του πολιτισμού μας, στους Τρεις Ιεράρχες. Χίλια πεντακόσια χρόνια μας χωρίζουν από την εποχή που έζησαν και δίδαξαν, χίλια πεντακόσια χρόνια μας χωρίζουν από την εποχή, που με τον λόγο, αλλά κυρίως με τα έργα τους, αφού έριξαν γέφυρες ένωσης δύο κόσμων, του αρχαίου Ελληνικού και του Χριστιανικού, θέλησαν να αναδείξουν την αξία του ολοκληρωμένου και άρτιου ανθρώπου.
Μπορεί οι λέξεις να σας μοιάζουν κοινότυπες. Κι όμως! Η εποχή μας είναι ο καλύτερος καθρέφτης μιας ανθρωπότητας, που με τρόπο σκληρό δίχασε την ανθρώπινη ύπαρξη, χωρίζοντας το μυαλό από την καρδιά, την θεωρία από την πράξη, τα νεκρά λόγια από το ζωντανό παράδειγμα. Στις τάξεις των σχολείων και τα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων του καιρού μας, προσφέρεται πια γνώση άφθονη, γνώση πιο πολλή απ’ όση μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Όμως, μαζί μ’ αυτήν, ένα μεγάλο, ένα τεράστιο κενό πλανιέται. Ένα κενό που αναζητάει το νόημα και τη χαρά για να γεμίσει. Μπορεί ο νους από τη φύση του να αναζητάει τη γνώση, ολόκληρη όμως η ανθρώπινη ύπαρξη από τη φύση της ζητάει τη χαρά. Και δυστυχώς στις μέρες μας αυτά τα δύο, γνώση και χαρά, δεν συναντιόνται πια. Έτσι, το κενό γεμίζει από τη ματαιότητα και την ανία.
Οι τρεις Ιεράρχες τρύγησαν και αυτοί με ζήλο την γνώση των ανθρώπων. Ώρες ατελείωτες πέρασαν μπροστά σε ανοιχτά βιβλία. Κέρδισαν επιδόσεις και πέτυχαν σε εξετάσεις. Γεύτηκαν την ηδονή του μυαλού να μαθαίνει περισσότερα, όλο και περισσότερα. Δεν έκαναν όμως το φούσκωμα του νου μοναδικό σκοπό της ζωής τους. Αναζήτησαν το νόημα και τη χαρά σ ἕναν άλλο τρόπο ζωής, που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ευτυχισμένοι και γεμάτοι όσο προσφέρουν στους άλλους τα χαρίσματα και τους καρπούς του κόπου τους.
Την ώρα που η γνώση και οι ικανότητές τους, τους έδιναν τη δύναμη να κυριαρχήσουν πάνω στον αμόρφωτο όχλο, εκείνοι έκαναν τον εαυτό τους διάκονο των πονεμένων και των αδικημένων. Την ώρα, που θα μπορούσαν να περάσουν μια άνετη ζωή, κολακεύοντας τους ισχυρούς και τους προνομιούχους, εκείνοι προτίμησαν να μείνουν φίλοι της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Την ώρα που ο κόσμος της εποχής τους τους άπλωνε μπροστά τους τα μεγαλύτερα αξιώματα και την πιο λαμπρή σταδιοδρομία, ο Θεός της αγάπης, που συνεπήρε το μυαλό και την καρδιά τους, τους μάθαινε να διακρίνουν και στον πιο παρακατιανό άνθρωπο την μοναδική και ανεκτίμητη αξία του.
Όταν πια ο κόσμος δεν είχε μυστικά γι’αυτούς, όταν όλες οι γνώσεις έγιναν κτήμα τους, όταν γεύτηκαν τον θαυμασμό και τον έπαινο των επιδόσεών τους, ίσως το μεγάλο κενό να χτύπησε την πόρτα και της δικής τους ψυχής. Αντί όμως να δουν την ύπαρξή τους να γεμίζει από τη ματαιότητα και την ανία, την είδαν να πλημμυρίζει από μια αστείρευτη χαρά. Μια χαρά γεννημένη απ’ την απόφασή τους να μεταβάλουν όλα τα υλικά και πνευματικά τους αποκτήματα σε χαροποιά εργαλεία αγάπης, μιμούμενοι Εκείνον, που στο όνομα της αγάπης Του για τους ανθρώπους δεν κράτησε για τον εαυτό τους τίποτε και βάδισε το δρόμο του Γολγοθά.
Σε μια εποχή που όλα, χωρίς εξαίρεση καμιά, -ιδέες, πράξεις, ρόλοι, αξιώματα και λόγια-, δοκιμάζονται χωρίς έλεος στο καμίνι της αμφισβήτησης, οι Τρεις Ιεράρχες, ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εκτός από την ιδιότητα των μεγίστων φωστήρων, όπως λέει και το απολυτίκιό τους, διεκδικούν με ταπείνωση αλλά και παρρησία την προσωνυμία «δάσκαλοι». Και όχι μόνο την διεκδικούν αλλά και την διασώζουν. Διότι το έργο και η ζωή τους κρατάνε ζωντανή την εικόνα του δασκάλου που ζεσταίνει τις ψυχές των μαθητών Του, όχι με τα λόγια, αλλά με τη φλόγα της ψυχής Του και την προθυμία Του να τους προσφέρει ο,τι καλύτερο διαθέτει.
Αγαπητοί μου εκπαιδευτικοί και κυριολεκτικά παιδαγωγοί,
Σε όσους από μας ο Θεός παρέδωσε νέους ανθρώπους να αναθρέψουμε και να οδηγήσουμε, είτε ως φυσικά, είτε ως πνευματικά παιδιά μας, οι Τρεις Ιεράρχες θα θυμίζουν πάντα πως ο κόσμος θα στεριωθεί η θα καταρρεύσει από δασκάλους που κατάφεραν η δεν κατάφεραν να θεμελιωθούν στις ψυχές των μαθητών τους ως πρότυπα φλογερής αγάπης, στέρεης γνώσης και αδιαπραγμάτευτης συνέπειας λόγων και πράξεων. Στα πρόσωπά τους, στα δικά μας πρόσωπα, οι νέοι άνθρωποι θα μετρήσουν το νόημα της ζωής και θα γεμίσουν είτε με κουράγιο για αγώνα δημιουργικής ζωής, είτε με απόγνωση και επιθυμία τυφλής και ανέλπιδης κατεδάφισης.
Κι’ όσο για τους νεότερους, εσάς αγαπητά μου παιδιά, που η απογοήτευση από τα λάθη και τις ανακολουθίες των μεγαλύτερων σας γέμισαν κάποιες φορές θυμό και απογοήτευση, στρέψτε τα μάτια στους λίγους όρθιους που κρατάνε ζωντανή την ελπίδα. Θα τους αναγνωρίσετε, φτάνει να προστατέψετε την ψυχή σας απ’ τις παγίδες του ανταγωνισμού και της αποξένωσης από τον διπλανό σας. Αυτούς μιμηθείτε. Θα το καταφέρετε ευκολότερα, αν θυμάστε πως από το βάθος της ιστορίας που μελετάτε με τόσο κόπο, κάποιες μορφές, οι τρεις αυτές μορφές των σημερινών αγίων που σήμερα γιορτάζουμε, σας ευλογούν και σας καλούν να βαδίσετε τον δρόμο που άνοιξαν με κόπο και θυσία, δρόμο όμως που με ασφάλεια οδηγεί σ έναν κόσμο αγάπης και ελπίδας.
Αυτόν τον κόσμο εύχομαι όλοι να βιώνετε και σας ευλογώ με όλη την πατρική μου αγάπη.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ KAI ΑΛΜΥΡΟΥ
ΙΓΝΑΤΙΟΣ