Ογδόντα οκτώ χρόνια από την καταστροφή. Ογδόντα οκτώ χρόνια από την γενοκτονία των Ελλήνων Μικρασιατών από τους Τούρκους του Κεμάλ. Ογδόντα οκτώ χρόνια από τη μεγάλη πυρκαγιά της Σμύρνης ,που εκ των πρότερων οργάνωσαν οι Τούρκοι στρατιώτες με οδηγό το τούρκικο ιππικό. Κι όμως ακόμα και σήμερα η τούρκικη προπαγάνδα του τούρκικου στρατιωτικού κατεστημένου επιμένει ότι η μεγάλη πυρκαγιά της Σμύρνης προκάλεσαν οι οπισθοχωρούντες έλληνες στρατιώτες. Η πυρκαγιά μαινόταν από την Τετάρτη 13 έως το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου. Τα θύματα της πυρκαγιά αμέτρητα . Υπήρχαν χιλιάδες πρόσφυγες που τους εμπόδισαν οι Τούρκοι να φύγουν από αυτή τη κόλαση. Πέθαναν καρβουνιασμένοι η καταπλακώθηκαν κατά την κατάρρευση των κτιρίων. Ο μάρτυρας δρ. Post ,που με κίνδυνο της ζωής του πρόσφερε τη βοήθεια του παντού , γράφει: «την ημέρα της πυρκαγιά τα θύματα ήταν κατά τα τρία τέταρτα Αρμένιοι. Το μίσος των τούρκων τους κατέτρεχε συστηματικά . Πολύ περισσότερο από τους έλληνες. Η στάση και τα λόγια του Ισμέτ πάσα και του Ρίζα Νούρ Μπέη στη Διεθνής συνδιάσκεψη της Λωζάνης έδειξαν καθαρά πως οι Τούρκοι επεδίωκαν εσκεμμένα την εξαφάνιση των Αρμενίων».
Αυτό φωτίζει τις μυστικές πλευρές της καταστροφής της Σμύρνης , της πιο τρομακτικής σ΄ ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία .Την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε η διαταγή του σφαγέα Νουρεντίν να συλλάβουν όλο τον αντρικό πληθυσμό απο18 μέχρι 45 ετών , που υποτίθεται ότι είχαν αγωνιστεί στο πλευρό του ελληνικού στρατού .Στην πράξη συνέλαβαν όλους τους άνδρες με ρωμαλέο παρουσιαστικό από 15 μέχρι 55 ετών .Γι΄αυτές τοις συλλήψεις αυτόπτης Γάλλος μάρτυρας διηγείται: «Δεν μπορούσε να υπάρξει πιο σπαρακτικό θέαμα .Οι γυναίκες είχαν χωρισθεί από τους άνδρες τους .Οι μανάδες από τους γιους τους .Οι αδερφές από τους αδερφούς. Όσοι συνελήφθησαν με αυτό τον τρόπο εστάλησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης .Αφού πρώτα καταληστεύθηκαν από τους Τούρκους στρατιώτες». Από αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι Τούρκοι καθημερινά έστελναν προς την ενδοχώρα περίπου 1.000 χριστιανούς .Σύμφωνα με αφηγήσεις όσων κατάφεραν να διαφύγουν κατά τις πρώτες ημέρες των εκτοπίσεων προς την ενδοχώρα , περίπου 3.000 αιχμάλωτοι φονεύτηκαν έξω από το χωριό Μπουναρπασι . Οι τελευταίες φάλαγγες οδηγήθηκαν στην ενδοχώρα χωρίς ρούχα , παπούτσια γιατί οι Τούρκοι στρατιώτες τους είχαν κλέψει τα πάντα . Πολλοί από τους αιχμαλώτους πέφτοντας καθ΄οδον από τη κούραση , αδυνατώντας να προχωρήσουν φονεύτηκαν από το ιππικό των Τούρκων .
Ο αριθμός των αιχμάλωτων ηλικίας 18 έως 55 που συνελήφθησαν στη Σμύρνη και οδηγήθηκαν στην ενδοχώρα υπολογίζετε στους 150.000. Οι χριστιανοί που προορίζονταν για εκτόπιση , συγκεντρώνονταν στο διοικητήριο της Σμύρνης .Όταν συγκεντρώνονταν ένας ικανοποιητικός αριθμός άρχιζε η μετακίνηση τους . Μεταξύ αυτών υπήρχε ένα σημαντικό ποσοστό ιερέων .
Τους οδηγούσαν Τούρκοι στρατιώτες εφοδιασμένοι και με ρόπαλα .Κατά την πορεία ο όχλος τους λιθοβολούσε , πετώντας μαζί με τις πέτρες και ακαθαρσίες . Από τους 459 Ιερείς της επαρχίας Σμύρνης οι 347 εξαφανίστηκαν .Τους έβγαζαν τα μάτια….τους ξερίζωναν τα μαλλιά , τη γενειάδα , τα μουστάκια .Έβαζαν τέλος στα βάσανα τους πεταλώνοντας τα πόδια τους .Ο Γάλλος αυτόπτης μάρτυρας Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του «Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης» γράφει: «ο αδερφός του πρόξενου της Ρουμανίας στη Σμύρνη είδε με τα μάτια του Έλληνα ιερέα του Μπουτζά σταυρωμένο στη πόρτα κ. Gordon.Οι Τούρκοι του είχαν καρφώσει πέταλα πάνω στα χέρια και στα πόδια .
Ήταν νεκρός όταν ο αδερφός του προαναφερθέντος πρόξενου του φίλησε το χέρι εκφράζοντας για τελευταία φορά το σεβασμό του».Να σημειώσουμε ότι οι θηριωδίες και οι εκτελέσεις έγιναν από ειδικά συντάγματα τα «ταμιράτ ταμπαρού» η επανορθωτικά συντάγματα με τον περιβόητο Τοπάλ Οσμάν αγά. Αυτόπτης μάρτυρας της μικρασιατικής καταστροφής ο Γάλλος Ρενέ Πυώ στο βιβλίο του «Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης»στον επίλογο με ημερομηνία 15 Ιανουαρίου 1923 γράφει: «Για τις θηριωδίες των Τούρκων , νομίζω πως οι σελίδες αυτές αρκούν για να πείσουν και τους δύσπιστους αναγνώστες . Απαιτείται μεγάλο θράσος η ασυνειδησία από τους Τούρκους αντιπρόσωπους της Λωζάνης για να ζητήσουν προς χάρη της κεμαλικής Τουρκίας την ολοκληρωτική εξομοίωση της με τα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης. Η Τουρκία τόσο στο παρόν όσο και στο παρελθόν δεν μπόρεσε να δείξει αυτοσυγκράτηση και μετριοπάθεια μετά τη νίκη .Ένα αιμοδιψές ένστικτο έπνιξε νωρίς τα προτερήματα που κάποιοι ταξιδιώτες αρέσκονται να αναγνωρίζουν τους Τούρκους .Τους χρειάζεται να σταματήσουν τη βία τόσο για το δικό τους συμφέρον όσο και για το συμφέρον όλων μας .
Αρνούνται να το παραδεχτούν από αλαζονεία και παράλληλα δεν παύουν να διεκδικούν απόλυτη ανεξαρτησία .Θεωρητικά ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος .Δεν επιτυγχάνεται όμως αυτό διαπράττοντας το κακό. Είναι η αιώνια παρεξήγηση κατά την οποία οι πρόγονοι συγχέουν την ελευθέρια με την αναρχία . με αργή αλλά επίπονη εργασία η ανθρωπότητα έφτασε να πειθαρχεί τα πάθη της . Στη μάστιγα του πόλεμου μπόρεσε να δημιουργήσει όρια . Απαγορεύοντας το βιασμό των γυναικών και τη λεηλασία των ιδιωτικών παρουσιών , που σε βαρβαρικές εποχές ήταν οι αμοιβές των μισθοφόρων για τον κόπο τους .Οι Τούρκοι βρίσκονται αρκετούς μήνες αιώνες πίσω Αυτά που έπραξαν στη Σμύρνη αποτελούν την αξιοθρήνητη απόδειξη. Πρόσθεσαν ακόμη μια αιματοβαμμένη σελίδα στη πλούσια ιστορία τους από παρόμοια εγκλήματα . Παρέμειναν αναξιοθρήνητα πιστοί στον εαυτό τους». Αυτά λοιπόν αναφέρει στον επίλογο του βιβλίου του ο Γάλλος Ρενέ Πυώ που έγραψε τον Ιανουαρίου του 1923. Για το Τούρκικο στρατιωτικό κατεστημένο και το ισλαμικό καθεστώς της Τουρκίας τίποτα δεν άλλαξε από το 1922 έως το 2007.
Η γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους ,η γενοκτονία των Ποντίων, η γενοκτονία των Ελλήνων Μικρασιατών από τους Τούρκους ,θα αποτελέσουν τεράστιες κηλίδες αίματος στον ανθρωπιστικό χάρτη της Ενωμένης Ευρώπης. Της Ευρώπης που αντιδρά να δεχτεί στους κόλπους της ως ισότιμο μέλος την Τουρκία .Κι όμως αυτή η αντίδραση της Γερμανίας και της Γαλλίας κι άλλων ευρωπαϊκών κρατών εάν είχε εκδηλωθεί νωρίτερα ,πολύ νωρίτερα , δεν θα είχαν σφαγιαστεί από τους Τούρκους οι χιλιάδες Αρμένιοι , οι χιλιάδες Πόντιοι οι χιλιάδες Μικρασιάτες .Οι χιλιάδες ψυχές της Ασίας , να της Ιωνίας των ελληνικών τόπων , που σ΄αυτούς τους στρέφεται χρόνια και χρόνια ο νους κι ο λογισμός εκείνων που τους κλαίνε και ελπίζουν…. που περιμένουν... τι: Κάτι που δεν προσδιορίζεται .Κάτι που εκφράζεται μόνο με στίχους του προσφυγικού πόνου:
«το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούνε ξένοι
στοιχιο΄ναι και με καρτερεί ψυχή και με προσμένει».
Ασημινάκης Άγγελος
Φοιτητής Θεολογίας Ε.Κ.Π.Α.
Τα παρόν αρθρο δημοσιεύτηκε στην ετήσια εκδοσή του περιοδικού της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης "ΙΕΡΟΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΗΧΩ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου