Ο Άγιος Μελέτιος ήταν γόνος επιφανούς οίκογένειος της Πολτάβας. "Εμεινε ορφανός από πατέρα και ανατράφηκε από την μητέρα του μέσα στην φτώχεια. Όλοκλήρωσε τις σπουδές του στην Θεολογική Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης και ορίσθηκε έφορος της Ακαδημίας του Κιέβου. Ένεδύθη το μοναχικό Σχήμα το 1820 και διορίσθηκε το επόμενο έτος πρύτανης της Ιερατικής Σχολης του Μογκίλεβ. Διακρίθηκε για την ασκητική αυστηρότητα του και την αδιάκοπη αφοσίωση του στην μονολόγιστο ευχή, έλαβε το αξίωμα του αρχιμανδρίτη της Μονής Κουτένσκυ στο Μογκίλεβ και κατόπιν της Μονής του Σωτήρος στο Πσκώφ. Κατά το 1824 ορίσθηκε ηγούμενος της Μονής Μπράτσκυ στο Κίεβο και ονομάσθηκε πρύτανης της περίφημης Ακαδημίας της πόλεως αυτής. Δύο χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε βοηθός επισκόπου στην επισκοπή του Κιέβου και το 1828 του ανετέθη ή επισκοπή του Πέρμ.Γνωρίζοντας από πείρα ότι κάθε ποιμαντορική δραστηριότητα πρέπει να ξεκινά με την κατάρτιση του κλήρου, ίδρυσε ιερατική σχολή και επέδειξε πατρική φροντίδα για τους κληρικούς που προέρχονταν από τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Το 1831 ορίσθηκε αρχιεπίσκοπος του Ίρκούτσκ στην Σιβηρία, και συνέχισε έκεί το εκπαιδευτικό του έργο για τον κλήρο αναπτύσσοντας επιπλέον μεγάλη ιεραποστολική δραστηριότητα,στα ίχνη των προκατόχων του,αγίων Ίννοκέντιου [26 Νοεμ.] και Σωφρονίου [30 Μάρτ.]. Το 1835, μετατέθηκε στον επισκοπικό θρόνο του Χάρκωφ και συνέχισε έκέϊ τις ποιμαντορικές του δραστηριότητες με την ίδια φλόγα, επιτυγχάνοντας να εξυψώσει τα ήθη του κλήρου και του πληθυσμού. Ή άκτινοβολία των αρετών του και το χάρισμα της διορατικότητας και της θαυματουργίας προσείλκυσαν στο πρόσωπο του το μεγάλο σέβας του λάου.
Μετά από επώδυνη ασθένεια έκοιμήθη στις 28 Φεβρουαρίου 1840 και ενταφιάσθηκε στην κρύπτη του καθολικού της Μονής Αγίας Σκέπης στο Χάρκωφ. Πλήθος θαυματουργικών ιάσεων επιτελέσθηκαν γύρω από τον τάφο του και το 1948 τα λείψανα του πού βρέθηκαν άφθαρτα μεταφέρθηκαν στον καθεδρικό ναό. Οι χριστιανοί του Χάρκωφ τον θεωρούν προστάτη της πόλεως τους και σ αυτόν προσετρεχαν κατά τις δοκιμασίες τους καθ' όλον τον 20° αιώνα.
Το 1831 ορίσθηκε αρχιεπίσκοπος του Ίρκούτσκ στην Σιβηρία, και συνέχισε έκεί το εκπαιδευτικό του έργο για τον κλήρο αναπτύσσοντας επιπλέον μεγάλη ιεραποστολική δραστηριότητα,στα ίχνη των προκατόχων του,αγίων Ίννοκέντιου [26 Νοεμ.] και Σωφρονίου [30 Μάρτ.]. Το 1835, μετατέθηκε στον επισκοπικό θρόνο του Χάρκωφ και συνέχισε έκέϊ τις ποιμαντορικές του δραστηριότητες με την ίδια φλόγα, επιτυγχάνοντας να εξυψώσει τα ήθη του κλήρου και του πληθυσμού. Ή άκτινοβολία των αρετών του και το χάρισμα της διορατικότητας και της θαυματουργίας προσείλκυσαν στο πρόσωπο του το μεγάλο σέβας του λάου.
Μετά από επώδυνη ασθένεια έκοιμήθη στις 28 Φεβρουαρίου 1840 και ενταφιάσθηκε στην κρύπτη του καθολικού της Μονής Αγίας Σκέπης στο Χάρκωφ. Πλήθος θαυματουργικών ιάσεων επιτελέσθηκαν γύρω από τον τάφο του και το 1948 τα λείψανα του πού βρέθηκαν άφθαρτα μεταφέρθηκαν στον καθεδρικό ναό. Οι χριστιανοί του Χάρκωφ τον θεωρούν προστάτη της πόλεως τους και σ αυτόν προσετρεχαν κατά τις δοκιμασίες τους καθ' όλον τον 20° αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου