ΠΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ;

ΑΓΙΟΥ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ

Αν παρακαλούσαμε κάποιον άρχοντα -όχι για να μας γλιτώσει τη ζωή μας, αλλά απλά για να μας κάμει κάποια μικρή "καλοσύνη" ,- δεν θα προσηλώναμε σε αυτόν τα μάτια μας και την καρδιά μας; Δεν θα "κρεμόμασταν" κυριολεκτικά από την όψη του προσώπου του, με έντονη προσοχή, για να εισπράξουμε την συγκατάθεση του έστω με ένα νεύμα του; Δεν θα τρέμαμε, μήπως κάποιος ακατάλληλος η αδέξιος δικός μας λόγος τον ερεθίσει και του κόψει την καλή για εμάς διάθεση;

Αν βρισκόμασταν σε κάποιο δικαστήριο και είχαμε απέναντί μας τον αντίδικο, και εμείς την πιο κρίσιμη ώρα αρχίζαμε να βήχουμε, να φτύνουμε, να γελάμε, να χασμουριόμαστε ή να κοιμόμαστε,τότε, δεν θα έσπευδε αμέσως η άγρυπνη κακή διάθεση του αντιπάλου μας να ξεσηκώσει εναντίον μας την αυστηρή κρίση του δικαστή;

Τώρα λοιπόν, που παρακαλούμε τον Ουράνιο Κριτή, τον αλάθητο μάρτυρα όλων των μυστικών της καρδιάς μας, και Τον ικετεύουμε να μας λυτρώσει από τον αιώνιο θάνατο -ενώ παράλληλα έχουμε απέναντί μας τον κακόβουλο και σκληρό κατήγορο μας διάβολο- δεν θα πρέπει να εντείνουμε την προσοχή και να κάνουμε όσο μπορούμε πιο θερμή την προσευχή μας; Δεν θα πρέπει να παρακαλούμε επίμονα τον Κύριο, να μας δώσει έλεος και ευσπλαχνία;

Τι λέτε; Δεν θα είμαστε και εμείς ασφαλώς ένοχοι - και μάλιστα όχι για κάποιο ελαφρό αμάρτημα, αλλά για μια πολύ σοβαρή ασέβεια- αν, την ώρα που στεκόμαστε ενώπιον του Θεού, παύουμε να έχουμε την αίσθηση της παρουσίας Του και νιώθουμε σαν να έχουμε μπροστά μας έναν κάποιον, ...τυφλό και κουφό ακροατή ;
Διαφορετικά, γιατί δεν χύνουμε ούτε ένα δάκρυ για την χλιαρότητα μας ή για την οκνηρία, που μας απομακρύνει από την προσευχή;

Διαφορετικά, γιατί δεν το θεωρούμε πτώση μας, το ότι κατά τη διάρκεια της προσευχής αφήνουμε το νου μας να αιχμαλωτίζεται -έστω και για λίγο- από λογισμούς άσχετους και ξένους για τα λόγια της προσευχής μας;

Γιατί να μη θρηνούμε και να μη ζητούμε γι' αυτή την πτώση μας το έλεος του Θεού;

Γιατί να μην καταλαβαίνουμε τί μεγάλη ζημιά παθαίνει η ψυχή μας, όταν ξεφεύγει ο νους μας από τη μνήμη του Θεού, και καταντάει να σκέφτεται πράγματα άλλα; Δεν το καταλαβαίνουμε ότι έτσι μας εμπαίζουν οι δαίμονες;

Αυτά εμείς.

Αντίθετα οι Άγιοι, έστω και αν για μια στιγμή τους νικούσαν οι λογισμοί και τους αποσπούσαν ακούσια από την προσευχή, αυτό το θεωρούσαν σαν ένα είδος ιεροσυλίας. Και παρόλο που με αστραπιαία ταχύτητα επανέφεραν τους "οφθαλμούς" της καρδιάς τους προς τον Θεό, κατηγορούσαν τους εαυτούς τους ότι είναι ασεβείς. Τα σκοτάδια των γήινων λογισμών έστω κι αν ήσαν φευγαλέα, τους ήσαν κάτι το ανυπόφορο. Και απεχθάνονταν κάθε τι που απομάκρυνε το νού τους από το Φως το Αληθινό.