ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Στις 6 Ιουνίου 1989 με πρόταση του Αοίδιμου Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου
η Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Θρόνου όρισε την πρώτη Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχής υπέρ της Προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος. Στην εποχή μας, κατά την οποία η βάναυση συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στη φύση και η εγκληματική εκμετάλλευσή της έχει γίνει πλέον συνηθισμένος τρόπος ζωής.
Σε μια εποχή που η μόλυνση της ατμόσφαιρας και των υδάτων, η καταστροφή των δασών είναι ένα ορατο φαινόμενο, η συνεχώς αυξανόμενη χρήση φαρμάκων και χημικών ουσιών ως αποτέλεσμα εφαρμογής βιομηχανικών μεθόδων στη γεωργία και κτηνοτροφία, έχουν οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο τον πολιτισμένο λεγόμενο κόσμο.Η φύση ως Κτίση Θεού δόθηκε απο τον Θεό στον άνθρωπο για χρήση και όχι παράχρηση ή κατάχρηση, σύμφωνα μέ το «εργάζεσθαι και φυλάσσειν» (Γένεσις).
Ο άνθρωπος ορκίστηκε χρήστης της φύσης και όχι καταχραστής της. Σήμερα στη φύση ως Κτίση είναι κατάδηλα τα σημάδια της βαναυσότητας του ανθρώπου, γεγονός που οδηγεί στην εξαφάνιση της ζωής.
Η αλλαγή στάσης και νοοτροπίας του σημερινού ανθρώπου απέναντι στη φύση και το περιβάλλον μπορεί να προέλθει μόνο ως συνέπεια ιδεολογικής επανατοποθετήσεώς του απέναντι στα ουσιώδη της ζωής, διότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πνευματικό και επομένως έχουν λόγο η Εκκλησία και η Θεολογία της.
Η πρόσληψη της ύλης ως στοιχείο συμμετοχής στη σωτηρία είναι ολοφάνερη στην Ορθόδοξη υμνολογία. Στην εορτή των Θεοφανείων, στον αγιασμό των υδάτων είναι αποκαλυπτική η δυνατότητα της Εκκλησίας να προσλαμβάνει την ύλη και να την καθαγιάζει. «Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις», «Και καταξίωσον ημάς εμπλησθήναι του αγιασμού σου, δια της του ύδατος τούτου μεταλήψεως και ραντισμού».
Η Εκκλησία μας καθαγιάζει την ύλη, ο ίδιος ο υλικός κόσμος συμμετέχει δοξολογικά: «.…πάσα η κτίσις ύμνησέ Σε επιφανέντα» στο έργο της σωτηρίας, που επιτυγχάνεται και δια υλικών στοιχείων όπως το νερό...
Όλα τα μέσα μαζικής ενημερώσεως σήμερα μιλούν για ενημέρωση, διαφώτιση, οργάνωση γύρω από το οικολογικό πρόβλημα. Και ενώ καθημερινά γίνονται αναφορές και περιγραφές μεγεθών καταστροφής και αριθμών που καθορίζουν διεθνώς τη μόλυνση, κανείς δεν υποψιάζεται τη μετάνοια, ως αλλαγή σκέψης, φρονήματος και νοοτροπίας ως κατ’ εξοχήν ασκητικής οδού.
Μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συναντάται η αντίληψη της πρόσληψης του διασπασμένου και κατακερματισμένου από τη φθορά κόσμου, για ν’ ανακαινισθεί και να μεταμορφωθεί με τη χαρισματική δύναμη της λατρείας ως αναφοράς των πάντων στον Θεό, και της θεραπευτικής δύναμης της αγάπης, που πηγάζει από «καιομένη καρδία», γεμάτη συμπόνια για όλη την κτίση μέσα από μία υπερβατική διαδικασία.
η Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Θρόνου όρισε την πρώτη Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχής υπέρ της Προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος. Στην εποχή μας, κατά την οποία η βάναυση συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στη φύση και η εγκληματική εκμετάλλευσή της έχει γίνει πλέον συνηθισμένος τρόπος ζωής.
Σε μια εποχή που η μόλυνση της ατμόσφαιρας και των υδάτων, η καταστροφή των δασών είναι ένα ορατο φαινόμενο, η συνεχώς αυξανόμενη χρήση φαρμάκων και χημικών ουσιών ως αποτέλεσμα εφαρμογής βιομηχανικών μεθόδων στη γεωργία και κτηνοτροφία, έχουν οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο τον πολιτισμένο λεγόμενο κόσμο.Η φύση ως Κτίση Θεού δόθηκε απο τον Θεό στον άνθρωπο για χρήση και όχι παράχρηση ή κατάχρηση, σύμφωνα μέ το «εργάζεσθαι και φυλάσσειν» (Γένεσις).
Ο άνθρωπος ορκίστηκε χρήστης της φύσης και όχι καταχραστής της. Σήμερα στη φύση ως Κτίση είναι κατάδηλα τα σημάδια της βαναυσότητας του ανθρώπου, γεγονός που οδηγεί στην εξαφάνιση της ζωής.
Η αλλαγή στάσης και νοοτροπίας του σημερινού ανθρώπου απέναντι στη φύση και το περιβάλλον μπορεί να προέλθει μόνο ως συνέπεια ιδεολογικής επανατοποθετήσεώς του απέναντι στα ουσιώδη της ζωής, διότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πνευματικό και επομένως έχουν λόγο η Εκκλησία και η Θεολογία της.
Η πρόσληψη της ύλης ως στοιχείο συμμετοχής στη σωτηρία είναι ολοφάνερη στην Ορθόδοξη υμνολογία. Στην εορτή των Θεοφανείων, στον αγιασμό των υδάτων είναι αποκαλυπτική η δυνατότητα της Εκκλησίας να προσλαμβάνει την ύλη και να την καθαγιάζει. «Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις», «Και καταξίωσον ημάς εμπλησθήναι του αγιασμού σου, δια της του ύδατος τούτου μεταλήψεως και ραντισμού».
Η Εκκλησία μας καθαγιάζει την ύλη, ο ίδιος ο υλικός κόσμος συμμετέχει δοξολογικά: «.…πάσα η κτίσις ύμνησέ Σε επιφανέντα» στο έργο της σωτηρίας, που επιτυγχάνεται και δια υλικών στοιχείων όπως το νερό...
Όλα τα μέσα μαζικής ενημερώσεως σήμερα μιλούν για ενημέρωση, διαφώτιση, οργάνωση γύρω από το οικολογικό πρόβλημα. Και ενώ καθημερινά γίνονται αναφορές και περιγραφές μεγεθών καταστροφής και αριθμών που καθορίζουν διεθνώς τη μόλυνση, κανείς δεν υποψιάζεται τη μετάνοια, ως αλλαγή σκέψης, φρονήματος και νοοτροπίας ως κατ’ εξοχήν ασκητικής οδού.
Μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, συναντάται η αντίληψη της πρόσληψης του διασπασμένου και κατακερματισμένου από τη φθορά κόσμου, για ν’ ανακαινισθεί και να μεταμορφωθεί με τη χαρισματική δύναμη της λατρείας ως αναφοράς των πάντων στον Θεό, και της θεραπευτικής δύναμης της αγάπης, που πηγάζει από «καιομένη καρδία», γεμάτη συμπόνια για όλη την κτίση μέσα από μία υπερβατική διαδικασία.
Μία μεγάλη ευκαιρία για να αναλογισθούμε όλοι, ασχέτως θρησκευτικού φρονήματος, την περιβαλλοντική κρίση, η περιβαλλοντική κρίση και ιδιαιτέρα ή κλιματική αλλαγή να αποτελεί πλέον την μεγίστη απειλή για κάθε μορφή ζωης στόν πλανήτη μας, είναι προφανής η ευθεία διασύνδεση της προστασίας του περιβάλλοντος με όλες τις εκφάνσεις της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Η υποβάθμισή και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος αποτελεί πράξη ιεροσυλίας και αμάρτημα, και περιφρόνηση προς το έργο του Θείου Δημιουργού. Το ανθρώπινο γένος είναι επίσης μέρος της Δημιουργίας. Η έλλογος του φύσις και η δυνατότητα επιλογής μεταξύ του καλού και του κακού παρέχουν στον άνθρωπο ιδιαίτερα προνόμια, αλλά και σαφείς υποχρεώσεις. Πράγματι, ἡ μέριμνα και φύλαξη της Δημιουργίας αποτελεί ευθύνη όλων σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο.
Η υποβάθμισή και καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος αποτελεί πράξη ιεροσυλίας και αμάρτημα, και περιφρόνηση προς το έργο του Θείου Δημιουργού. Το ανθρώπινο γένος είναι επίσης μέρος της Δημιουργίας. Η έλλογος του φύσις και η δυνατότητα επιλογής μεταξύ του καλού και του κακού παρέχουν στον άνθρωπο ιδιαίτερα προνόμια, αλλά και σαφείς υποχρεώσεις. Πράγματι, ἡ μέριμνα και φύλαξη της Δημιουργίας αποτελεί ευθύνη όλων σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο.
Άγγελος Ασημινάκης
Φοιτητής Θεολογίας Ε.Κ.Π.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου