ΔΙΔΑΧΗ

   Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

Οι θλίψεις καί οι διωγμοί αρχίζουν από την ώρα πού δέχεται το Άγιο Βάπτισμα.

Πρώτα τον καταδιώκουν έως θανάτου οι ομοεθνείς του, οι Ιουδαίοι, άλλοτε αυτοπροσώπως οι ίδιοι, άλλοτε υποκινώντας τους εθνικούς, άλλοτε σε συνεργασία μαζί τους, άλλοτε προσφεύγοντας στην κρατική εξουσία. Μνημονεύαμε ενδεικτικά το σχέδιο δολοφονίας του στη Δαμασκό, όταν για να τον σώσουν οι πιστοί τον φυγάδευσαν μέσα σε καλάθι νύχτα από τα τείχη, το σχέδιο θανατώσεως του στα Ιεροσόλυμα, όταν έφυγαδεύθη στην Καισαρεία, το διωγμό στην "Αντιόχεια της Πισιδίας καί στα Λύστρα, το λιθοβολισμό στο Ικόνιο, τις διώξεις στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια, στην Κόρινθο, πάλι στα Ιεροσόλυμα καί στην Καισαρεία.

"Από τους διωγμούς εκ μέρους των εθνικών, μνημονεύουμε εκείνους των Φιλίππων καί της Εφέσου, τη μακροχρόνια φυλάκιση του στην Καισαρεία καί στη Ρώμη, το μαρτυρικό του θάνατο στην πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Συγκινητική είναι ή εικόνα, όταν με αλυσίδες στα χέρια, υψώνοντας τα όσο του επέτρεπαν τα δεσμά, απολογείται στον βασιλιά Αγρίππα στην Καισαρεία: «Εύξαίμην αν τω ου μόνον σε, αλλά καί πάντας τους άκούντάς μου σήμερον γενέσθαι τοιούτους οποίος κάγώ ειμί, παρεκτός των δεσμών τούτων».

Οι θλίψεις όμως του Παύλου προήλθαν καί από «ψευδαδέλφους», πού τον στενοχώρησαν τόσο, «ώστε έξαπορηθήναι καί του ζην». Χαρακτηριστική του πόνου πού αισθάνθηκε ό "Απόστολος είναι ή λεγόμενη «επιστολή των δακρύων», πού έστειλε στους Κορινθίους και την οποία έγραψε «εκ πολλής θλίψεως καί συνοχής καρδίας... δια πολλών δακρύων». "Αλλά και ή εγκατάλειψη εκ μέρους στενών συνεργατών του, του προξένησε θλίψη πολλή. "Έγραψε με καταφανη πόνο στον Τιμόθεο: «Σπούδασον ελθείν προς με ταχέως.Δήμας γαρ με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα...». Γενικά, σε στιγμές ψυχικής κοπώσεως,σκληρής προκλητικότητας εκ μέρους ψευδαδέλφων. αλλά καί προσωπικής άξιοπρέπειας, αναγκάσθηκε ό ίδιος να γράψει: Παραφρονών λαλώ, υπέρ εγώ, εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς ϋπερβαλλόντος.εν φυλακαΐς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις• υπό Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν ελαβον. τρίς έρραβδίσθην, άπαξ έλισθάσθην, τρίς έναυάγησα, νυχθημερόν εν τω βυθώ πεποίηκα,όδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλασσή, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις,εν κοπώ καί μοχθώ, εν άγρυπνίοις πολλάκις, εν λιμώ καί δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει καί γυμνότητι- χωρίς των παρεκτός ή έπισύστασίς μου ή καθ' ήμέραν, ή μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τίς ασθενεί, καί ουκ ασθενώ; Τις σκανδαλίζεται, καί ουκ εγώ πυρούμαι;».


Όλες αυτές τις θλίψεις, τα δάκρυα, τους κινδύνους, καί τους διωγμούς, τον μαρτυρικό θάνατο, ό Παύλος, τα αντιμετώπισε:

• Με πίστη βαθύτατη, έχοντας προ οφθαλμών τον Σταυρό του Κυρίου: "Εγραφε στους Γαλάτες: «Χριστώ συνεσταυρωμαι, ζω δέ ούκέτι εγώ, ζή δέ εν έμοί Χριστός».


• Με ακλόνητη βεβαιότητα στην αιωνιότητα. "Έγραφε στους Φιλιππησίους:«Έμοί το ζην Χριστός καί το άποθανείν κέρδος». Προς τον Τιμόθεο: «Ει γαρ συναποθάνομεν, καί συζήσομεν, ει υπομέ-
νομεν, καί συμβασιλεύσομεν».


• Με την πεποίθηση ότι ήταν χρεώστης προς όλους τους συναθρώπους,Έλληνες καί βαρβάρους, μορφωμένους καί αμόρφωτους, για τη σωτηρία τους.
Γράφει στους Ρωμαίους: «Έλλησι τε καί βαρβάροις, σοφοίς τε καί άνοήτοις, οφειλέτης ειμί».


• Με προσευχή αδιάλειπτη. Ικέτευε τον Κύριόν του «νυκτός καί ημέρας ύπερεκπερισσοϋ εις το ιδείν το πρόσωπον» των χριστιανών του καί να «καταρτίσει τα υστερήματα της πίστεως τους».

• Με σκληρή άσκηση. Εξομολογείται στους Κορινθίους: «Πυκτεύω (πυγμαχώ)... υπωπιάζω μου το σώμα καί δουλαγωγώ (σκληραγωγώ το σώμα μου καί το μεταχειρίζομαι ως δούλο), μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι».


• Με χαρά. Έγραφε στους Κολοσσαείς: «Χαίρω εν τοίς παθήμασί μου υπέρ υμών».


• Με ευγνωμοσύνη για τη δωρεά αυτή του Θεοΰ, "Έγραφε στους Ρωμαίους:«Δια την χάριν την δοθείσάν μοι υπό του Θεοϋ εις το είναι με λειτουργόν Ίησοϋ Χρίστου εις τα έθνη, ίερουργοϋντα το Ευαγγέλιον του Θεοϋ».

• Με καύχηση εν Κυρίω. "Εγραφε στους Φιλιππησίους: «Μεγαλυνθήσεται Χριστός εν τω σώματι μου είτε δια ζωής είτε δια θανάτου».


Έχοντας κάνει πράξη όλα αυτά στη ζωή του, δίκαια ό μακάριος Παύλος διακήρυσσε στο τέλος του βίου του: «Εγώ γαρ ήδη σπένδομαι» (Εγώ είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου σαν σπονδή) καί ό καιρός της έμής αναλύσεως έφέστηκε (καί ό καιρός της αναχωρήσεως μου έφθασε). Τον αγώνα τον καλόν ήγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα,λοιπόν απόκειται μοι ό της δικαιοσύνης στέφανος, όν αποδώσει μοι ό Κύριος εν εκείνη τη ήμερα, ό δίκαιος κριτής».