Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ο ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ<Μέσα της δεκαετίας του 1980 μαθητής του δημοτικού εγώ, επισκέφθηκα με την οικογένειά μου το ιστορικό ξωκλήσι του Αγ. Ιωάννου Προδρόμου στον Γκιώνα Ροδωπού Κισάμου το οποίο γιόρταζε. Αυτοκίνητο δεν πήγαινε τότε ( τι ευλογία ) και έτσι για πολύ ώρα ακολουθήσαμε το δύσβατο κατηφορικό μονοπάτι που κατέληγε στο Εκκλησάκι με τον μεγάλο πλάτανο απ΄έξω που τα φύλα του είναι ανάποδα......Η καμπάνα χτύπησε, ψίθυροι απλώθηκαν στην ατμόσφαιρα, « έρχεται ο Δεσπότης. » Τα μάτια μου είδαν ένα ταπεινό γεροντάκι να πλησιάζει κρατώντας το ξεθωριασμένο από τα χρόνια αρχιερατικό του μπαστούνι, κρατούσε το τριμμένο εξώρασό του στο άλλο χέρι, φορούσε το εγκόλπιο του και ένα καλογερικό σκουφάκι. Πόση εντύπωση έκανε αυτή η εικόνα στα παιδικά μου μάτια. Ένας λευίτης βγαλμένος από συναξάρια, που έμοιαζε με τους ποιμένες των αποστολικών χρόνων που ήταν ταλαιπωρημένοι από τις κακουχίες και τις ατέλειωτες οδοιπορίες. Ξωπίσω του ο μακαριστός Δημήτρης, ο άνθρωπος που αφιέρωσε την ζωή του στην Εκκλησία και την Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου, έσερνε το γαϊδουράκι με τις λιγοστές ξεφτισμένες από τα χτυπήματα βαλίτσες με τα ταπεινά άμφια του Δεσπότη. Η μια εικόνα διαδέχτηκε την άλλη. Θυμήθηκα τα χρόνια του Χριστού και το γαιδουράκι με το οποίο μπήκε στα Ιεροσόλυμα ο Μεγάλος Διδάσκαλος για να σταυρωθεί, για να λυτρώσει την ανθρωπότητα........Ο εσπερινός άρχισε έξω από τον ναό, υπαίθρια και όλη την ώρα είχα στραμμένα τα μάτια μου στον Παππού, τον Δεσπότη. Το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο έλαμπε. Στεκόταν όρθιος στηριζόμενος στην ποιμαντορική του ράβδο ίδιος βιγλατορας. Άκουγε τα λόγια του εσπερινού. Το βλέμμα του στοχαστικό, έβλεπε «πολύ μακριά», γεμάτο θείο έρωτα για τον Θεό και απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο..... Η ώρα του « Φως Ιλαρόν » ήρθε ακριβώς με την δύση του ηλίου. Ακούστηκε η τρεμάμενη από τα γηρατειά μα μελωδική φωνή του, τα μάτια του σπίθισαν στο «Ιησού Χριστέ» και μια αγαλλίαση γέμισε τις καρδιές όλων μας στο «Υμνούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα Θεόν» καθώς ο ακούραστος Επίσκοπος δυνάμωνε τον τόνο της φωνής του.....Ο εσπερινός τέλειωσε και μια ουρά υπομονετικών πιστών σχηματίστηκε. Οι ταπεινοί άνθρωποι, οι κουρασμένοι από τα χωράφια, τις δουλείες, τις έγνοιες της ζωής ένας - ένας περνούσε από τον Καστελιανό Δεσπότη, για να πάρει την ευχή, την ευλογία και την δύναμη από τα κουρασμένα, τα δουλεμένα στην πένα, στις μετάνοιες, στο χωράφι, στην πέτρα και στα μπετά αγιασμένα χέρια του. Καθόταν κάτω από τον πλάτανο υπομονετικά για να δει το ποίμνιό του, να του δώσει θάρρος, συμβουλές μα πάνω απ΄ όλα αγάπη και στοργή.......Πέρασαν θυμάμαι πρώτα τα ξαδέλφια μου κι ο αδελφός μου να φιλήσουν το χέρι του και τελευταίος εγώ . Με κοίταξε με το διερευνητικό του βλέμα, κράτησε το χέρι μου και δεν με άφησε να προχωρήσω αλλά με ρώτησε «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;». «Ιερέας» απάντησα αυθόρμητα. «Μπράβο παιδί μου» είπε, «τι τάξη πας;» συνέχισε, «Τρίτη δημοτικού» απάντησα, «να έρθεις στην Μητρόπολη να σου δώσω χαρτί σαν τελειώσεις το Δημοτικό να πάς στη Ιερατική Σχολή» μου πρότεινε. Προχώρησα συγκλονισμένος. Τα ερωτήματα ερχόταν το ένα μετά το άλλο. Από τόσα παιδιά που πέρασαν γιατί ρώτησε εμένα μόνο; Γιατί ρώτησε τι θα γίνω και όχι κάτι άλλο; Πως ήξερε ότι η φλόγα της Ιεροσύνης ήταν αναμμένη μέσα μου αφού ποτέ δεν με είχε ξαναδεί; Πως; Τι; Γιατί; Κι όμως για την λογική Του Θεού δεν υπάρχουν πως τι και γιατί. Οι άνθρωποι που ζούνε την Βασιλεία Του από τούτη την ζωή, γιατί αγωνίστηκαν σε όλο τον βίο τους, έγιναν οι Ιππότες του Σταυρού και τέλος οι ίδιοι σταυρώθηκαν, έχουν μάτια που βλέπουν ό,τι τα δικά μας τα φθαρτά δεν μπορούν ούτε σαν υποψία να δουν.Η Λειτουργία άρχισε στις δύο την νύκτα. Ηρεμία και γαλήνη παντού. Η πλάση ησυχάζει τέτοια ώρα. Μόνο τρεμάμενες φλόγες δεξιά και αριστερά φαίνονται. Είναι τα κεράκια των πιστών, είναι τα αστέρια της γης που φωτίζουν την πορεία μας προς την Ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, την Θεία Λειτουργία. Ο Παππούς και ότι μου είχε πει ήταν στο επίκεντρο της σκέψης μου. Η ψαλμωδία ταπεινή, όπως ακριβώς αρμόζει σε τούτo το έρημο κι απέριττο τοπίο. Ο Δεσπότης με την λιτή στολή του προεξάρχει. Οι κινήσεις του απροσποίητες, αντί της αρχιερατικής μίτρας φοράει το ταπεινό μοναχικό επανοκαλύμαυκο, όλα δίνουν την εντύπωση πως είμαστε σε εποχές διωγμών που ο πλούτος και η άνεση είναι έννοιες που δεν γνωρίζουν οι χριστιανοί.....«Πίσω είναι» σκέφτηκα, «αφού εγώ έφυγα μισή ώρα δρόμο πριν από εκείνον, πως γίνεται το γεροντάκι να έρθει τόσο γρήγορα;» Όμως διαψεύσθηκα. Όταν έφτασα στο τέρμα, ο Δεσπότης Ειρηναίος καθόταν στο πεζούλι να ξαποστάσει. Έφτασε πρώτος κι από ένα παιδάκι του δημοτικού. Είχε ψυχή παλικαριού και δύναμη που του έδινε ο Νυμφίος της ψυχής του, Εκείνος που αγάπησε όσο τίποτε στον κόσμο. Εκείνος για τον Οποίο έκαμε ατέλειωτες οδοι-πορίες και είπε αιώνιες αλήθειες...........Έφτασε πρώτος γιατί δεν φοβήθηκε το κακοτράχαλο του βουνού, βάδισε από κει που ούτε ζωντανό δεν περνάει. Το ήξερε το βουνό σαν να περνά κάθε μέρα από κει , γιατί δεν ήταν ο Δεσπότης του γραφείου με την βελούδινη καρέκλα, ήξερε τι θα πει ωτοστόπ, κακουχία και αγροτική ζωή.Θυμάμαι αργότερα και σαν μαθητής της Ιερατικής Σχολής αλλά και σαν διάκονος ότι κατά την εορτή του Μητροπολιτικού ναού των Χανίων, το πρωί υπήρχε πάντα στην ατμόσφαιρα μια αγωνία και μια προσμονή και μια σκέψη που αναστάτωνε το μυαλό μας, « μήπως δεν έρθει;» Όλοι συχνά πυκνά κοιτούσαμε την πόρτα του Ιερού και η αγωνία έσβηνε μόνο όταν βλέπαμε την Μορφή του Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου να μπαίνει με το γοργό του βήμα στο «Ιερό» σηκώνοντας το χέρι να ευλογήσει τους ιερείς και τους λαϊκούς που βρισκόταν μέσα. Πιστεύω ότι όλοι θα έλεγαν μέσα τους, «η εορτή μας και φέτος θα είναι λαμπρή.» Στην λιτάνευση της εικόνος άκουα τον κόσμο να σχολιάζει με ενθουσιασμό «είναι και ο μεγάλος Ειρηναίος.»( Στον Νομό Χανίων και στις τρεις επαρχίες του, είχαμε τότε τρεις Ειρηναίους αντίστοιχα μητροπολίτες, εκείνον και τα δυο πνευματικά παιδιά του. )Κάποτε λειτούργησαν στην εορτή επτά μητροπολίτες. Ο Παππούς έλαμπε ανάμεσά τους. Δεν φορούσε τίποτα νέο από άμφια, είχε άλλωστε χρόνια να φτιάξει τίποτα καινούριο, ούτε ράβδο ούτε μίτρα ούτε εγκόλπιο. Στοχάστηκα αρκετά την ώρα της λειτουργίας, τι είναι αυτό που ενώ ό,τι φοράει δεν θυμίζει δεσποτική αίγλη, εν τούτοις όμως τον κάνει τόσο φωτεινό τόσο αληθινό τόσο μεγάλο που να μην βλέπεις κανέναν άλλο. Η απάντηση δεν ήθελε ούτε γνώσεις ούτε πολύ σκέψη. Η προσωπικότητα του. Είναι ο Ειρηναίος ο Χριστιανός. Ο Ειρηναίος των φτωχών. Ο Ειρηναίος των ταπεινών. Ο Ειρηναίος των οραμάτων. Ο Εργάτης του Ευαγγελίου. Ο Ειρηναίος των ξενιτεμένων Ελλήνων. Ο κοινωνικός εργάτης. Ο Ειρηναίος ο δάσκαλος. Ο συγγραφέας. Ο στοχαστής. Ο δικός μας Ειρηναίος.......Μα πάνω απ΄ όλα ο Άγιος του Θεού, ο ιεράρχης του κόσμου όλου.........Πριν δυο χρόνια ξέσπασε ένα σκάνδαλο που έθλιψε την Εκκλησία και τους πιστούς. Αντίδοτο στην σήψη αυτή και χαρά και ανακούφισή μας ήταν τα ονόματα δύο Μητροπολιτών. Οι άνθρωποι που πρόβαλαν το σκάνδαλο, έλεγαν κάθε βράδυ θυμάμαι, «δύο ιεράρχες υπάρχουν που λαμπρύνουν την Εκκλησία. Σαν κι αυτούς μακάρι να ήταν όλοι. Ο Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος στα Χανιά με τα αμέτρητα έργα, και ο Νικόλαος στην ανατολική Ατική που ζει σε ένα δωμάτιο στο γηροκομείο..»Και δεν είχαν άδικο. Μορφές σαν τον παππού Ειρηναίο πρώην Κισάμου και Σελίνου τον Ιππότη του Σταυρού, σαν τον μακαριστό Αντώνιο Σισανίου και Σιατίστης τον Άγιο όπως βροντοφώνησε ο λαός που ποίμαινε τόσα χρόνια, σαν τον πατέρα Νικόλαο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής τον επιστήμονα της «Άλλης Λογικής» μας δείχνουν την Βασιλεία των ουρανών. Δεν γίνονται εμπόδιο αλλά ανοίγουν δρόμους γίνονται φάροι για την ασφαλή πορεία μας και αφορμή για να δοξάζεται το όνομα Του Θεού.Σε κάθε εποχή και τόπο υπάρχουν Απεσταλμένοι του Θεού όπως οι προαναφερθέντες και όπως ο Γέροντας Παίσιος, ο Γέροντας Πορφύριος και τόσοι άλλοι που κρατούν στους ώμους τους την όμορφη και την δημιουργική ψυχή τούτου του κόσμου. Σε μας απομένει μόνο να τους ανακαλύψουμε και να πάρουμε κάθε τι που θα ωφελήσει την ψυχή μας, να κληρονομήσουμε την ακλόνητη πίστη τους, την ασκητική τους διάθεση, την αγάπη τους στον άνθρωπο και την ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου