Έναρξη Σχολικού Εκπαιδευτικού Έτους. Με τους καθιερωμένους Αγιασμούς, τις προσφωνήσεις, τις φωνές των παιδιών, τις ευχές όλων μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η έναρξη του Σχολικού Έτους συμπίπτει με την έναρξη του νέου Εκκλησιαστικού Έτους (1η Σεπτεμβρίου). Υπάρχει μία διαχρονική σύζευξη Γένους- Παιδείας- Εκκλησίας, από την οποία εκπορευόταν μηνύματα αλληλοπεριχώρησης και συμπόρευσης.
Κατ' αρχήν πρέπει να διευκρινίσουμε ότι θεωρούμε καλό εκείνο το σχολείο που έχει ως πρόγραμμα παιδείας, τις θεανθρώπινες αξίες και αρχές του Γένους μας, αυτό που έχει μορφωμένους, τίμιους, αφοσιωμένους εκπαιδευτικούς λειτουργούς, λειτουργούς που διδάσκουν, με τόλμη και αρετή ό,τι μας έχει αποθησαυρίσει η επιστήμη, η τεχνολογία, που μεταγγίζουν με πύρωμα στην καρδιά των νέων, το ήθος, τις αρχές, τις αξίες της ζωής.
Αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο. Ύστερα ακολουθούν ο άριστος κτιριακός εξοπλισμός και πολλά άλλα, για τα οποία συχνά καυγαδίζουμε. Οι απαραίτητες κτιριακές εγκαταστάσεις και τα υπόλοιπα δεν προσδιορίζουν μονομερώς την ποιότητα της παρεχομένης παιδείας.
Τα τελευταία χρόνια γέμισε η Ελλάδα Πανεπιστήμια, Τεχνολογικά Ιδρύματα. Όλοι οι νέοι σπουδάζουν, όλοι έχουν πτυχία, γνώσεις, όλοι διακρίνονται για την γλωσσολαλιά τους. Μα δεν έγιναν οι Έλληνες καλύτεροι. Ίσα-ίσα αυξήθηκαν τα προβλήματα, ήλθαν οι κρίσεις, σε πολλά επίπεδα και πολλοί μιλούν για φαινόμενα τα οποία μπορούν να αποσαθρώσουν κυριολεκτικά τον κοινωνικό ακόμη και τον εθνικό ιστό.
Έναρξη του νέου Σχολικού έτους σήμερα. Οι περισσότεροι και πάλι θα μιλήσουν για την επιβαλλόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ω αυτή η μεταρρύθμιση! Παρατηρούμε ότι κάθε φορά που αλλάζει όχι Υπουργός Παιδείας, αλλά Γραμματέας, αλλάζουν τα πάντα. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις, οι αλλαγές, που γίνονται ερήμην αυτών που γνωρίζουν καλά τα πράγματα, που συνήθως γίνονται καλοκαίρι για να είναι κλειστά τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, έχουν μετατρέψει τον θώκο του Υπουργείου Παιδείας σε πασαρέλα τροπαιούχων του εκπαιδευτικού συστήματος. Το αποτέλεσμα είναι να οδηγούμαστε από το κακό στο χειρότερο.
Γι' αυτό κάθε χρόνο μόλις ανοίξουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια οδηγούνται οι φερέλπιδες νέοι μας σε καταλήψεις και παρατηρούνται βιαιοπραγίες στα πανεπιστημιακά, στα σχολικά συγκροτήματα, τα οποία πληρώνει ακριβά ο ελληνικός λαός. Τα ίδια φαίνεται, όπως ακούμε, θα συμβούν και εφέτος. Συμβάλλει και η κρίση, που φέρει πολιτική αστάθεια. Τί αισιοδοξία λοιπόν να έχουμε και τί ελπίδες μπορούμε να τρέφουμε για το μέλλον της παιδείας, βραχυπρόθεσμα, περισσότερο όμως μακροπρόθεσμα;
Ακούω κατά καιρούς πολλές συζητήσεις για το μοντέλο της μεταρρύθμισης, που πρέπει να αντιγράψει η παιδεία μας από τις άλλες χώρες. Ποιο θα είναι αυτό το μοντέλο; Κανένας δεν μιλεί για την ελληνόπρεπη διαχρονική παιδεία του Γένους μας. Οι μαΐστορες της «εχπαιδευτικής» μεταρρύθμισης ούτε θέλουν να την ακούσουν. Την ξορκίζουν.
Μαθαίνω, αν δεν κάνω λάθος, ότι ερωτοτροπούν με το μοντέλο της παιδείας της Φινλανδίας. Ξέρουμε όμως καλά ότι όση πρόοδο κι αν έχει αυτή η χώρα, έχει πρωτιά στις αυτοκτονίες, στον αλκοολισμό και κυρίαρχο μοντέλο ζωής είναι οι μονογονεϊκές οικογένειες.
Ερωτώ: Η Ελλάδα τόσους αιώνες δεν είχε παιδεία; Ποια χώρα έχει τόση ιστορία; Δεν μπορεί αυτόν τον πολιτισμό, την παράδοση να τον κάνει χυμό παιδείας μπολιάζοντας σ' αυτόν, ισόρροπα, τις νέες προοπτικές της επιστήμης και της τεχνολογίας;
Αν πρέπει, λοιπόν, να εφαρμόσουμε μοντέλο παιδείας, μετά τις φρικτές αποτυχίες μας, αν θέλουμε να δώσουμε όραμα ζωής, πνοής στα παιδιά μας, πρέπει να επανα-ανακαλύψουμε, μέσα στη βαρβαρότροπη εποχή που ζούμε την παιδεία της ρωμιοσύνης, που μας καταξίωσε πανανθρώπινα, που δημιούργησε άφθιτο πολιτισμό, που έδωσε στον τόπο μας αιώνια ακτινοβολία, που γέννησε αθάνατα πνεύματα, που μας χάρισε μεγάλους επιστήμονες, ήρωες, αγίους, ευεργέτες. Αυτή η παιδεία που η Εκκλησία προτείνει είναι οικουμενική, αξιολογική, διαχρονική, δημιουργεί στέρεες βάσεις που δεν κλονίζονται στις οποιεσδήποτε κρίσεις.
Αυτήν την παιδεία, την θεανθρώπινη που την χλευάζουν πολλοί, που παίδευε τα Ελληνόπουλα, που είχαν χαρά όταν πήγαιναν στο σχολείο, που οι μεγάλοι την θυμούνται με βαθιά συγκίνηση, αυτήν έχουμε πρώτιστα ανάγκη.
Δείτε τις αντιδράσεις των παιδιών μας στα συνθήματα που γράφουν στα σχολεία, στις εκδηλώσεις βίας που παρατηρούνται εκείσε, στο μίσος που τρέφουν για το σχολείο τους και θα καταλάβετε τί συντελείται μέσα στην καρδιά τους. Από την στάση αυτή των νέων θα καταλάβουμε τις αξιολογικές τοποθετήσεις τους για το σήμερα της παιδείας.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι Έλληνες θέλουν ελληνόπρεπη παιδεία. Μπορεί να μην το εκφράζουν, αλλά αν τους ρωτήσουμε αυτήν την αποσταμένη ελπίδα έχουν. Εάν η παιδεία μας υπερβεί τα φαινόμενα που παρατηρούνται σ' αυτήν, εάν προχωρήσει σε τομές, εάν έχει όραμα, εάν απαλλαγεί από τους μάγους που την ταλαιπωρούν, εάν αποβάλει τις κομματικές επιρροές και έχει πολιτικό, υπερκομματικό όραμα, τότε θα συντελέσει στην υπέρβαση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η πατρίδα μας. Γιατί μόνο η παιδεία βοηθάει αποτελεσματικά να υπερβούμε τις ποικίλες κρίσεις.
Η ευθύνη για τη σοβαρή κατάσταση της παιδείας μας βαραίνει όλους. Όλοι φταίμε. Γονείς, κοινωνία, πολιτικοί, εκπαιδευτικοί, Εκκλησία. Όλοι εκμεταλλευθήκαμε τα παιδιά μας. Τα προδώσαμε, τα εγκαταλείψαμε, τα γεμίσαμε άγχος, ανασφάλεια. Τα απαξιώσαμε και σήμερα πληρώνουμε τα επίχειρα αυτής της συμπεριφοράς μας.
Μόνο οι γονείς που ζουν καθημερινά δράματα στα σπίτια τους μπορούν να μαρτυρήσουν τι αντιμετωπίζουν και πόσους φόβους και ανασφάλειες έχουν. Ιδιαίτερα με το φάσμα της ανεργίας που απλώνεται επικίνδυνα τώρα, οι έντονες συζητήσεις που γίνονται στις οικογένειες αφορούν το μέλλον των παιδιών τους;
Πολλοί νέοι διερωτώνται γιατί σπουδάζουν, άλλοι προσανατολίζονται προς το εξωτερικό για να βρουν εργασία. Αρκετοί τρέφουν μίσος, θυμό και έχουν απορρίψει όλο το οικοδόμημα της πολιτικής, της κοινωνικής ζωής, για τον αμοραλισμό, τα σκάνδαλα, τα φαινόμενα του πλουτισμού που ακούουν και παρατηρούν. Πολλά παιδιά, νέα παιδιά βρίσκουν διέξοδο στα ναρκωτικά, γιατί η ζωή τους δεν έχει νόημα, γιατί πιστεύουν ότι κανένας δεν τα αγαπάει και δεν ενδιαφέρεται γι' αυτά.
Λυπούμαι τα έξοδα που γίνονται από το Κράτος για την παιδεία, χωρίς αποτέλεσμα. Μα ακόμη πιο πολύ λυπούμαι τα έξοδα της οικογένειας, που καταβάλλονται για να καλύψουν την απαραίτητη φροντιστηριακή εξωσχολική παιδεία. Το οικονομικό κόστος είναι μεγάλο. Μήπως όμως δεν είναι πιο μεγάλο το κόστος της απασχόλησης των παιδιών μας, χωρίς να έχουν ελεύθερο χρόνο. Οι πιο σκληρά εργαζόμενοι σήμερα είναι οι νέοι.
Κάθε φορά που συναντούμε παιδιά, αυτό που μας λένε είναι πως φεύγουν το πρωί από τα σπίτια τους και γυρίζουν τα μεσάνυχτα. Τρέχουν από δω κι από κει για να προλάβουν. Πάντοτε αγχωμένα και ουσιαστικά χωρίς αποτέλεσμα, με μεγάλες ανασφάλειες. Θα ονόμαζα σχιζοφρενική αυτήν την κατάσταση, όσο κι αν φανεί παράξενο σε πολλούς.
Δεν είμαι προφήτης αλλά θα ιδείτε, θα ζήσουμε πολλές εκρήξεις νέων τα επόμενα χρόνια. Θα μας απορρίψουν όλους τελειωτικά, γιατί δεν μας εμπιστεύονται, εξαιτίας της υποκρισίας και της αναλγησίας μας.
Πιστεύω ότι οι νέοι οραματίζονται μία εξέγερση για να φύγει ό,τι σαθρό, ψεύτικο και υποκριτικό υπάρχει στον κόσμο. Η οικονομική και όχι μόνο κρίση, που είναι ηθική κρίση, μας φέρνει πιο κοντά σ' αυτήν την ημέρα, που έχω δι' ελπίδος ότι θα τη ζήσουμε κι εμείς.
Τι ζητούν οι νέοι μας; Νόημα ζωής. Κανένας δεν τους το προσφέρει. Είναι φιλότιμοι, είναι ικανοί, έχουν ζώπυρα φιλογένειας. Και τι θέλουν από μας; Παράδειγμα, υπευθυνότητα και τιμιότητα.
Τι να ευχηθώ τώρα στην αρχή του νέου σχολικού έτους; Τα κοινότυπα; Δεν τα προσέχει κανένας. Ως Επίσκοπος ένα πράγμα βιώνω. Ζητείται παιδεία, μάλλον ζητείται Ελλάδα.
Καλό σχολικό έτος στα παιδιά, καλές υπομονές στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς μας.
Πηγή:www.anatolh.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου