Με πολυ χαρα πληροφορηθήκαμε την θετική έξελιξη σχετικώς με την παρουσία του Σταυρού σε αίθουσες σχολείων η οποια πλεον δεν συνιστά παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αυτο απεθάνθη πολυ ορθά την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011 το Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Οι χώρες που, με την παρουσία τους, υπεραμύνθηκαν της ύπαρξης των θρησκευτικών συμβόλων στις σχολικές αίθουσες ήταν η Αρμενία, η Βουλγαρία,η Λιθουανία, η Μάλτα, το Μονακό, η Ελλάδα, η Κύπρος η Ρουμανία, η Ρωσική Ομοσπονδία, ο Αγιος Μαρίνος, η Αλβανία, η Αυστρία, η Κροατία, η Ουγγαρία, η Μολδαβία, η Νορβηγία, η Πολωνία, η Σερβία, η Σλοβακία και η Ουκρανία. Στην ακροαματική διαδικασία, παρενέβησαν ακόμη, ως τρίτοι, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, Ευρωπαϊκό Κέντρο του Νόμου και της Δικαιοσύνη, η Διεθνής Επιτροπή Νομικών, η Interights και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Χαρακτηριστικό είναι ότι αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης του Δικαστηρίου, η ΜΚΟ Ευρωπαϊκό Κέντρο Νόμου και Δικαιοσύνης (ECLJ) με ανακοίνωσή της χαρακτήρισε την υπαναχώρηση του Δικαστηρίου, από την αρχική του απόφαση, μεγάλη νίκη της χριστιανικής Ευρώπης. Το Δικαστήριο του Στρασβούργου εκτιμά πλέον ότι η παρουσία του σταυρού ή άλλων θρησκευτικών συμβόλων στις σχολικές αίθουσες δεν συνιστούν επιρροή στους μαθητές, ενώ διευκρίνισε ότι η απόφαση για τοποθέτηση θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία εναπόκειται στα κράτη-μέλη, αποφάνθηκε επίσης, ότι δεν αποτελεί κάποια μορφή κατήχησης.
Η οποία και απεφάνθη ότι η παρουσία ή όχι θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσια σχολεία εναπόκειται στην κρίση του κάθε κράτους-μέλους στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να τονίσουμε οτι ταυτη η απόφαση είναι σταθμός στο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστηρίο εδώ και πολλά χρόνια. Το 1995, σε μία εξίσου διαμφισβητούμενη απόφαση, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης είχε κρίνει ότι ο Σταυρος δεν έχει θέση στις σχολικές αιθουσές αλλα μονον στη θεωρία. Στην πράξη η βαθύτατα καθολική Βαυαρία ακολούθησε τον δικό της πορεία, ο Σταυρος παρέμεινε και απομακρύνονταν από τη σχολική αίθουσα μόνο εφόσον ο έχων έννομο συμφέρον το ζητούσε ρητώς και προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχε ενώπιών του την προσφυγή μίας άθεης Ιταλίδας από μία μικρή πόλη κοντά στην Πάδουα, η οποία υποστήριζε ότι απειλείται η ψυχική υγεία και ευεξία του γιου της μόνο και μόνο με τη θέα του σταυρού μέσα σε μία σχολική αίθουσα. Το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της χώρας είχε αντιτείνει ότι στην Ιταλία ο σταυρός δεν έχει μόνο θρησκευτική διάσταση, αλλά αποτελεί και στοιχείο της εθνικής ταυτότητας, γι αυτό και δεν μπορεί παρά να έχει θέση σε ένα δημόσιο σχολείο.
Μάλλον ευάλωτη ήταν αυτή η επιχειρηματολογία των Ιταλών δικαστών, οι οποίοι δεν θέλησαν να δουν τον σταυρό ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή το θεμελιώδες σύμβολο πίστεως για τη χριστιανική θρησκεία. Αυτό ακριβώς επεσήμαναν οι δικαστές όταν η ενάγουσα έφτασε στο Τμήμα Ευρείας Συνθέσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η παρουσία του Σταυρού παραβιάζει το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία, επομένως αντίκειται στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η απόφαση προκάλεσε αισθήματα βαθιάς ανακούφισης και ηρεμίας σε εκατομμύρια χριστιανούς στην Ιταλία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου