Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Χριστὸς γεννᾶται. Καὶ αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ποὺ γεννήθηκε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου. Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι τὸ πλήρωμα τῆς σωτηρίας μας, ποὺ ἀνακαίνισε τὴν φθαρτή μας φύση, ποὺ ἀναδημιούργησε ὁλόκληρο τὸν κόσμο.
Τὰ Χριστούγεννα ἀποτελοῦν τὴν ἐγγύηση τῆς σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, τῆς μελλοντικῆς ἐν Χριστῷ ἀνακεφαλαιώσεως τῶν πάντων. Τὰ Χριστούγεννα γιὰ νὰ βιώνονται λυτρωτικά, νὰ κατανοοῦνται θεολογικά, πρέπει νὰ ἑορτάζονται ἐκκλησιαστικά, δηλαδὴ πνευματικά, γιατί πολλοὶ λίγοι ἄνθρωποι ἑορτάζουν Χριστούγεννα κατὰ Χριστόν.
Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ ξενόφερτα ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ τὴν ἀργία ἁπλῶς τῶν ἡμερῶν, δὲν καταλαβαίνουμε τὴν ἑορτή. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο μία ἱστορικὴ πραγματικότητα. Πρέπει νὰ βιώνεται καὶ ὡς σύγχρονος γεγονὸς τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς. Ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι φάτνη, μέσα στὴν ὁποία θὰ ἔλθει καὶ θὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός.
Ἀγαπητοί μου,
Ἐμεῖς ἐδῶ στὸν τόπο μας ἑορτάζαμε παλαιότερα τὰ Χριστούγεννα κατὰ Θεόν. Ὅλοι σχεδὸν πήγαιναν στὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Χριστούγεννα ἦταν πανηγύρι, στὸ ὁποῖο συμμετεῖχε ὅλη ἡ πλάση. Δὲν ὑπῆρχαν τότε τὰ κοσμικὰ ρεβεγιὸν τῆς παραμονῆς, πού μᾶς τὰ εἰσήγαγε ὁ πολιτιστικὸς ἐκβαρβαρισμός.
Τὰ σπίτια τότε ἦταν φάτνες Χριστουγέννων, πενιχρὰ καὶ ταπεινά, μὲ τὸ καντήλι καὶ τὸ θυμίαμα. Κι ἂν ὑπῆρχε μία μικρὴ φάτνη, αὐτὴ τὴν ἔφτιαχναν τὰ παιδικὰ χέρια μὲ ὑλικὰ τῆς γῆς. Αὐτὴ ἡ ἔσχατη πτωχεία φανέρωνε τὸν ἄπειρο Θεό, ποὺ σαρκώθηκε ὡς βρέφος ἀνάμεσα στὰ ζῶα, ποὺ δὲν λείπανε τότε ἀπὸ τὰ σπίτια. Ὅλη ἡ οἰκογένεια νηστεμένη, ἀπὸ πολλὲς ἡμέρες, εἶχε τὴν προσδοκία καὶ γευόταν τὴ χαρὰ τῆς μεγάλης ἑορτῆς.
Ἄλλαξαν ὅμως οἱ καιροὶ καὶ τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων ἔγινε κοσμικό, ἐμπορικό, χωρὶς ἴχνος πνευματικότητας, χωρὶς τὴν πνοὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ξεφύτρωσαν στὰ σπίτια τῶν ἀνθρώπων τὰ δέντρα, ἄγνωστα στὴν παράδοσή μας, ποὺ τάχατες συμβολίζουν τὴν ράβδο ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀνεβλάστησε ὁ Χριστός. Μὰ τὸ δέντρο δὲν εἶχε ρίζες, τὸ ἔκοβαν καὶ τὸ στεροῦσαν ἀπὸ τὴ φύση ἢ ἦταν πλαστικὸ καὶ δὲν εἶχε ἄνθη, οὔτε καρπούς. Καὶ οἱ ἄνθρωποι τὸ στόλισαν μὲ ψεύτικους καρποὺς καὶ τὸ φωταγώγησαν μὲ λαμπιόνια.
Κι ὅπως περνοῦσαν τὰ χρόνια, μὲ τὴν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου, ἄλλαζαν ὅλο καὶ περισσότερο τὰ πράγματα. Μεγάλωναν τὰ χριστουγεννιάτικα δέντρα καὶ γινόταν πιὸ φανταχτερὸς ὁ διάκοσμός τους. Ἡ φάτνη ὅμως παρέμενε ταπεινή, περιφρονημένη. Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ γίνει πολυτελὴς, ἀφοῦ ἐξέφραζε τὴν ἔσχατη πτωχεία; Δέντρα πολλὰ στολίστηκαν στὶς βιτρίνες τῶν καταστημάτων, δέντρα πολλά ὑψώθηκαν στίς πλατεῖες, φωταγωγήθηκαν καὶ ἄρχισαν οἱ ἄνθρωποι πλέον νὰ προσέχουν περισσότερο τὸ δέντρο ἀπὸ τὴ φάτνη.
Ἀργότερα προστέθηκε κι ἕνα παράξενο ὂν στὴ συνοδεία τοῦ δέντρου. Ὁ Ἅι Βασίλης. Αὐτὸς δὲν εἶχε σχέση μὲ τὴ φάτνη. Μᾶς ἦλθε εἰσαγόμενος, εἶναι ἀποκύημα τῆς φαντασίας κάποιων, ἀποτελεῖ δὲ διακωμώδηση τῶν σεπτῶν ἀσκητικῶν μορφῶν τῶν Ἁγίων μας. Αὐτὴ ἡ ἀπατηλὴ εἰκόνα ἐξαπάτησε τὰ μικρὰ παιδιά, ποὺ ἄφησαν τὴν πενιχρὴ φάτνη καὶ τὸ μυστήριο τῶν Χριστουγέννων καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν γιὰ ταράνδους, γιὰ ἕλκηθρα, γιὰ τὸν κόκκινο ταξιδιώτη ποὺ θὰ τοὺς φέρει δῶρα, ὄχι ὅμως τὸ Χριστό.
Οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι δὲν ἤθελαν τὴν ταπεινὴ σκηνὴ τῆς φάτνης, γιατί τοὺς χαλοῦσε τὴν ὄμορφη ἀτμόσφαιρα τῶν κοσμικῶν Χριστουγέννων. Δημιούργησαν μία ἄλλη εἰκόνα μὲ τὸ χονδρὸ κόκκινο ξωτικὸ, ποὺ φέρνει δῶρα καὶ χορταίνει. Καὶ ἡ σημερινὴ πραγματικότητα φανερώνει αὐτὴ τὴν ἀλλοτρίωσή μας. Ἡ φάτνη στὰ σπίτια μας καὶ στὶς πλατεῖες συνεχῶς μικραίνει, ἂν δὲν ἔχει ἀφαιρεθεῖ. Ἀλλὰ τὰ δέντρα γιγαντώνονται καὶ τὰ ψεύτικα φῶτα αὐξάνουν, μερικοὶ μάλιστα καυχῶνται γιὰ τὸν μεγάλο ἀριθμό τους.
Πίστεψαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἀντικαθιστώντας τὸν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων μ' αὐτὰ τὰ φῶτα, ποὺ δὲν εἶναι φῶς, θὰ φωτισθοῦν, θὰ βαδίζουν ἀπρόσκοπτα, θὰ ἁπλωθεῖ ἡ κοσμικὴ εἰρήνη στὸν κόσμο.
Δὲν εἶναι αὐτὰ μέσα στὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι τὸ ἀνέσπερο φῶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ τῶν Ἀνατολῶν, ἀπὸ τὸν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων, τὸν λαμπρό, τὸν πρωινό, ποὺ μηνύει τὸν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης. Τὰ μάτια καὶ οἱ λογισμοὶ τῶν ἀνθρώπων σήμερα δὲν εἶναι στραμμένα σ' αὐτὴν τὴν Ἀνατολὴ ἀλλά... πρὸς τὴν Δύση. Ἀποπροσανατολιστήκαμε γι' αὐτὸ εὐτελιστήκαμε, καταντήσαμε πτωχοὶ καὶ ἀνυπόληπτοι, γι' αὐτὸ διερχόμαστε ποικίλη κρίση καὶ βιώνουμε τραγικὰ δράματα.
Ἡ Δύση γιὰ τὴν ὁποία καυχηθήκαμε, πού μᾶς ἔδωσε πανύψηλα χριστουγεννιάτικα δέντρα καὶ κοσμικοὺς Ἁγίους Βασίληδες, μᾶς ἔφερε μοναξιὰ, κρίσεις καὶ τελικά μᾶς πρόδωσε γιὰ ἄλλη μία φορά. Καὶ τί μᾶς ἀπέμεινε; Τὸ χριστουγεννιάτικο δέντρο μὲ τοὺς κούφιους καρπούς, μὲ τὰ πολλὰ φῶτα πού μᾶς ὁδήγησαν στὸ Διεθνὲς Ταμεῖο, μὲ τὰ δῶρα τοῦ Ἅι Βασίλη, πού μᾶς δόθηκαν μὲ δυσβάσταχτους τόκους καὶ ὑποθήκευσαν τὸ μέλλον τῶν ἑπόμενων γενεῶν.
Καὶ τώρα τί κάνουμε; Εἶναι ἀνάγκη νὰ ξαναθυμηθοῦμε, νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ταπεινή, τὴν ἀπέριττη φάτνη τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Πίστεως, τῆς παραδόσεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἐκεῖ στὸ Σπήλαιό της εἶναι ἡ διέξοδος τῶν κρίσεων. Ἐκεῖ διαλάμπει, στὴν ἔσχατη πτωχεία της ὁ τῆς θεότητος πλοῦτος. Μόνο αὐτὸς ὁ πλοῦτος τῆς Πίστεως χαρίζει ἐλπίδα, ἀπαντοχή, διεξόδους. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κρίνει τὶς κρίσεις καὶ μᾶς εἰσάγει στὴν καινούρια λυτρωτική πραγματικότητα τῆς θεανθρωπίας τῶν Χριστουγέννων.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Χριστὸς ἐτέχθη... Δοξάσατε... Ἀπαντήσατε... Ὑψώθητε... Ἀνυμνήσατε... Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.
Ο Μητροπολίτης
†Ο Πέτρας και Χερρονήσου
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Χριστὸς γεννᾶται. Καὶ αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ποὺ γεννήθηκε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου. Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι τὸ πλήρωμα τῆς σωτηρίας μας, ποὺ ἀνακαίνισε τὴν φθαρτή μας φύση, ποὺ ἀναδημιούργησε ὁλόκληρο τὸν κόσμο.
Τὰ Χριστούγεννα ἀποτελοῦν τὴν ἐγγύηση τῆς σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, τῆς μελλοντικῆς ἐν Χριστῷ ἀνακεφαλαιώσεως τῶν πάντων. Τὰ Χριστούγεννα γιὰ νὰ βιώνονται λυτρωτικά, νὰ κατανοοῦνται θεολογικά, πρέπει νὰ ἑορτάζονται ἐκκλησιαστικά, δηλαδὴ πνευματικά, γιατί πολλοὶ λίγοι ἄνθρωποι ἑορτάζουν Χριστούγεννα κατὰ Χριστόν.
Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ ξενόφερτα ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ τὴν ἀργία ἁπλῶς τῶν ἡμερῶν, δὲν καταλαβαίνουμε τὴν ἑορτή. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο μία ἱστορικὴ πραγματικότητα. Πρέπει νὰ βιώνεται καὶ ὡς σύγχρονος γεγονὸς τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς. Ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι φάτνη, μέσα στὴν ὁποία θὰ ἔλθει καὶ θὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός.
Ἀγαπητοί μου,
Ἐμεῖς ἐδῶ στὸν τόπο μας ἑορτάζαμε παλαιότερα τὰ Χριστούγεννα κατὰ Θεόν. Ὅλοι σχεδὸν πήγαιναν στὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Χριστούγεννα ἦταν πανηγύρι, στὸ ὁποῖο συμμετεῖχε ὅλη ἡ πλάση. Δὲν ὑπῆρχαν τότε τὰ κοσμικὰ ρεβεγιὸν τῆς παραμονῆς, πού μᾶς τὰ εἰσήγαγε ὁ πολιτιστικὸς ἐκβαρβαρισμός.
Τὰ σπίτια τότε ἦταν φάτνες Χριστουγέννων, πενιχρὰ καὶ ταπεινά, μὲ τὸ καντήλι καὶ τὸ θυμίαμα. Κι ἂν ὑπῆρχε μία μικρὴ φάτνη, αὐτὴ τὴν ἔφτιαχναν τὰ παιδικὰ χέρια μὲ ὑλικὰ τῆς γῆς. Αὐτὴ ἡ ἔσχατη πτωχεία φανέρωνε τὸν ἄπειρο Θεό, ποὺ σαρκώθηκε ὡς βρέφος ἀνάμεσα στὰ ζῶα, ποὺ δὲν λείπανε τότε ἀπὸ τὰ σπίτια. Ὅλη ἡ οἰκογένεια νηστεμένη, ἀπὸ πολλὲς ἡμέρες, εἶχε τὴν προσδοκία καὶ γευόταν τὴ χαρὰ τῆς μεγάλης ἑορτῆς.
Ἄλλαξαν ὅμως οἱ καιροὶ καὶ τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων ἔγινε κοσμικό, ἐμπορικό, χωρὶς ἴχνος πνευματικότητας, χωρὶς τὴν πνοὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ξεφύτρωσαν στὰ σπίτια τῶν ἀνθρώπων τὰ δέντρα, ἄγνωστα στὴν παράδοσή μας, ποὺ τάχατες συμβολίζουν τὴν ράβδο ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀνεβλάστησε ὁ Χριστός. Μὰ τὸ δέντρο δὲν εἶχε ρίζες, τὸ ἔκοβαν καὶ τὸ στεροῦσαν ἀπὸ τὴ φύση ἢ ἦταν πλαστικὸ καὶ δὲν εἶχε ἄνθη, οὔτε καρπούς. Καὶ οἱ ἄνθρωποι τὸ στόλισαν μὲ ψεύτικους καρποὺς καὶ τὸ φωταγώγησαν μὲ λαμπιόνια.
Κι ὅπως περνοῦσαν τὰ χρόνια, μὲ τὴν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου, ἄλλαζαν ὅλο καὶ περισσότερο τὰ πράγματα. Μεγάλωναν τὰ χριστουγεννιάτικα δέντρα καὶ γινόταν πιὸ φανταχτερὸς ὁ διάκοσμός τους. Ἡ φάτνη ὅμως παρέμενε ταπεινή, περιφρονημένη. Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ γίνει πολυτελὴς, ἀφοῦ ἐξέφραζε τὴν ἔσχατη πτωχεία; Δέντρα πολλὰ στολίστηκαν στὶς βιτρίνες τῶν καταστημάτων, δέντρα πολλά ὑψώθηκαν στίς πλατεῖες, φωταγωγήθηκαν καὶ ἄρχισαν οἱ ἄνθρωποι πλέον νὰ προσέχουν περισσότερο τὸ δέντρο ἀπὸ τὴ φάτνη.
Ἀργότερα προστέθηκε κι ἕνα παράξενο ὂν στὴ συνοδεία τοῦ δέντρου. Ὁ Ἅι Βασίλης. Αὐτὸς δὲν εἶχε σχέση μὲ τὴ φάτνη. Μᾶς ἦλθε εἰσαγόμενος, εἶναι ἀποκύημα τῆς φαντασίας κάποιων, ἀποτελεῖ δὲ διακωμώδηση τῶν σεπτῶν ἀσκητικῶν μορφῶν τῶν Ἁγίων μας. Αὐτὴ ἡ ἀπατηλὴ εἰκόνα ἐξαπάτησε τὰ μικρὰ παιδιά, ποὺ ἄφησαν τὴν πενιχρὴ φάτνη καὶ τὸ μυστήριο τῶν Χριστουγέννων καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν γιὰ ταράνδους, γιὰ ἕλκηθρα, γιὰ τὸν κόκκινο ταξιδιώτη ποὺ θὰ τοὺς φέρει δῶρα, ὄχι ὅμως τὸ Χριστό.
Οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι δὲν ἤθελαν τὴν ταπεινὴ σκηνὴ τῆς φάτνης, γιατί τοὺς χαλοῦσε τὴν ὄμορφη ἀτμόσφαιρα τῶν κοσμικῶν Χριστουγέννων. Δημιούργησαν μία ἄλλη εἰκόνα μὲ τὸ χονδρὸ κόκκινο ξωτικὸ, ποὺ φέρνει δῶρα καὶ χορταίνει. Καὶ ἡ σημερινὴ πραγματικότητα φανερώνει αὐτὴ τὴν ἀλλοτρίωσή μας. Ἡ φάτνη στὰ σπίτια μας καὶ στὶς πλατεῖες συνεχῶς μικραίνει, ἂν δὲν ἔχει ἀφαιρεθεῖ. Ἀλλὰ τὰ δέντρα γιγαντώνονται καὶ τὰ ψεύτικα φῶτα αὐξάνουν, μερικοὶ μάλιστα καυχῶνται γιὰ τὸν μεγάλο ἀριθμό τους.
Πίστεψαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἀντικαθιστώντας τὸν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων μ' αὐτὰ τὰ φῶτα, ποὺ δὲν εἶναι φῶς, θὰ φωτισθοῦν, θὰ βαδίζουν ἀπρόσκοπτα, θὰ ἁπλωθεῖ ἡ κοσμικὴ εἰρήνη στὸν κόσμο.
Δὲν εἶναι αὐτὰ μέσα στὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι τὸ ἀνέσπερο φῶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ τῶν Ἀνατολῶν, ἀπὸ τὸν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων, τὸν λαμπρό, τὸν πρωινό, ποὺ μηνύει τὸν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης. Τὰ μάτια καὶ οἱ λογισμοὶ τῶν ἀνθρώπων σήμερα δὲν εἶναι στραμμένα σ' αὐτὴν τὴν Ἀνατολὴ ἀλλά... πρὸς τὴν Δύση. Ἀποπροσανατολιστήκαμε γι' αὐτὸ εὐτελιστήκαμε, καταντήσαμε πτωχοὶ καὶ ἀνυπόληπτοι, γι' αὐτὸ διερχόμαστε ποικίλη κρίση καὶ βιώνουμε τραγικὰ δράματα.
Ἡ Δύση γιὰ τὴν ὁποία καυχηθήκαμε, πού μᾶς ἔδωσε πανύψηλα χριστουγεννιάτικα δέντρα καὶ κοσμικοὺς Ἁγίους Βασίληδες, μᾶς ἔφερε μοναξιὰ, κρίσεις καὶ τελικά μᾶς πρόδωσε γιὰ ἄλλη μία φορά. Καὶ τί μᾶς ἀπέμεινε; Τὸ χριστουγεννιάτικο δέντρο μὲ τοὺς κούφιους καρπούς, μὲ τὰ πολλὰ φῶτα πού μᾶς ὁδήγησαν στὸ Διεθνὲς Ταμεῖο, μὲ τὰ δῶρα τοῦ Ἅι Βασίλη, πού μᾶς δόθηκαν μὲ δυσβάσταχτους τόκους καὶ ὑποθήκευσαν τὸ μέλλον τῶν ἑπόμενων γενεῶν.
Καὶ τώρα τί κάνουμε; Εἶναι ἀνάγκη νὰ ξαναθυμηθοῦμε, νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ταπεινή, τὴν ἀπέριττη φάτνη τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Πίστεως, τῆς παραδόσεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἐκεῖ στὸ Σπήλαιό της εἶναι ἡ διέξοδος τῶν κρίσεων. Ἐκεῖ διαλάμπει, στὴν ἔσχατη πτωχεία της ὁ τῆς θεότητος πλοῦτος. Μόνο αὐτὸς ὁ πλοῦτος τῆς Πίστεως χαρίζει ἐλπίδα, ἀπαντοχή, διεξόδους. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κρίνει τὶς κρίσεις καὶ μᾶς εἰσάγει στὴν καινούρια λυτρωτική πραγματικότητα τῆς θεανθρωπίας τῶν Χριστουγέννων.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Χριστὸς ἐτέχθη... Δοξάσατε... Ἀπαντήσατε... Ὑψώθητε... Ἀνυμνήσατε... Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.
Ο Μητροπολίτης
†Ο Πέτρας και Χερρονήσου
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου