Καθώς σιγά-σιγά ξημερώνει καί ὁ ἥλιος ἔρχεται νά διαλύσει τό σκοτάδι τῆς ἀποψινῆς νύχτας, ἄς προσπαθήσουμε νά ἀτενίσουμε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μας τήν μυστική πραγματικότητα, ὅπως τήν περιέγραψε πρό ὀλίγου ὁ ἱερός ὑμνωδός: Αὐτό τό πρῶτο φῶς τῆς ἡμέρας φανερώνει μέ τόν καλύτερο τρόπο τό πρῶτο φῶς τοῦ κόσμου, τό φῶς τοῦ προσώπου τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ μας, πού χτυπάει ἀκόμη μιά φορά τήν πόρτα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας.
Σέ μιά ἀνθρωπότητα πού ἀναζητεῖ ἐνόχους, σέ μιά κοινωνία, πού κανείς δέν εἶναι ὑπεύθυνος, ἀλλά καί κανείς μας δέν εἶναι καί ἀθῶος, τό γλυκό φῶς Του χτυπᾶ πάλι τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καί περιμένει νά Tοῦ ἀνοίξουμε γιά νά πλημμυρίσει τή ζωή μας. Κάποτε, αὐτό «τό τῆς γνώσεως» φῶς δίδαξε τούς μάγους νά ἀπαρνηθοῦν τή λατρεία τῶν ἀστέρων καί νά λατρέψουν τόν «ἥλιο τῆς δικαιοσύνης». Σήμερα, κάνει λίκνο του τήν καρδιά τῶν ταπεινῶν καί καταφρονεμένων αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καλώντας τους νά ξαναβροῦν τό κουράγιο καί τήν ἐλπίδα τους.
Ἐκείνη τή νύχτα τῆς Βηθλεέμ, πάνω ἀπό τή φάτνη Του συγκεντρώθηκαν οἱ πιό ἀνόμοιοι ἄνθρωποι. Τό φῶς Του ἔκανε τούς σοφούς νά ἐγκαταλείψουν τά ἔνδοξα καί τά μεγάλα καί νά ξεκινήσουν ἕναν δύσκολο καί μακρύ δρόμο. Τό ἴδιο φῶς ἔκανε τούς ποιμένες νά ἀπαρνηθοῦν τά λίγα καί ἀσήμαντα καί νά ἀναζητήσουν τούς ἀνοιχτούς οὐρανούς. Οἱ πρῶτοι δέν περιφρόνησαν τήν ἀπόλυτη ἀνέχεια τοῦ βασιλιά πού προσκύνησαν. Οἱ δεύτεροι δέν συντρίφτηκαν ἀπό τήν δόξα πού συνάντησαν. Αὐτό εἶναι τό μεγαλεῖο τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ: Δέν ἦρθε ὡς ἕνας αὐθαίρετος ἡγέτης νά μᾶς συντρίψει μέ τήν αὐθεντία του. Ἦρθε ὡς ἕνας Θεός φλογερῆς ἀλλά καί διακριτικῆς ἀγάπης νά συναντήσει τόν καθένα στόν δικό του πόνο, στήν δική του ἀνάγκη, στό δικό του ἀδιέξοδο.
Ὅπως πρίν ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια, ἔτσι καί σήμερα, ἕνας κόσμος «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου», χωρίς πυξίδα καί χωρίς στήριγμα, βυθίζεται μέρα μέ τή μέρα στήν ἀποδοχή τῆς ἐκμηδένισης τοῦ προσώπου καί στήν ἀκινησία τῆς ἀπελπισίας του. Ὁ Χριστός ὅμως, μᾶς καλεῖ καί πάλι νά δοῦμε τόν ἑαυτό μας μέ τά δικά Του μάτια. Ἀνοίγοντας τήν καρδιά μας στό φῶς Του, ἡ ὕπαρξή μας θά ξαναβρεῖ τήν χαμένη της ἀξία. Ἀξία, τόσο πολύτιμη καί μοναδική, ὥστε ὁ ἕνας καί παντοδύναμος Θεός καταδέχτηκε, γιά χάρη τῆς ἀναγέννησης τῆς ὕπαρξής μας, νά ἀπαρνηθεῖ τήν θεότητά Του καί νά γίνει ἄνθρωπος.
Μέ τήν ἐπίγνωση αὐτῆς τῆς ἀξίας, θά συνειδητοποιήσουμε κατ' ἀρχήν τή δυνατότητά μας νά παρεμβαίνουμε καί νά ἐπηρεάζουμε τήν πορεία πρός ἕνα μέλλον, πού φαίνεται νά σχεδιάζεται ἐρήμην μας. Σέ καιρούς φαινομενικῆς παντοδυναμίας τῶν ἀριθμῶν καί τῶν μεγεθῶν, ὁ Χριστός θά μᾶς ξαναθυμίσει καί φέτος, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία χωρίστηκε στή μέση ἀπό ἕνα ἀσήμαντο βρέφος, περιφρονημένο ὄχι μόνο ἀπό τούς ἰσχυρούς, ἀλλά καί ἀπό τούς ἐφησυχασμένους, μέ τή δύναμή Του ἀφανῆ, ἀλλά ἀπρόσμενα ἀνατρεπτική.
Αὐτό, ὅμως, πού θά μετατρέψει τή δράση μας σέ ἀποτελεσματική προσφορά πρός τόν κόσμο, εἶναι ἡ μίμηση καί ἡ συμμετοχή μας στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί στήν ἐπιθυμία Του νά στηρίζει, νά παρηγορεῖ καί νά ἀνασταίνει τόν πληγωμένο ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ὅλα τά μέλη της, καλούμαστε νά ἀφουγκραστοῦμε τίς ἀνάγκες καί τόν πόνο τῆς σύγχρονης κοινωνίας μέ τήν δική Του εὐαισθησία καί συμπόνια. Αὐτή ἡ στάση θά φανερώσει στίς δικές μας ἡμέρες τόν ἄναρχο καί αἰώνιο Θεό, ὡς ἀπόλυτα σημερινό, ὡς ἀπόλυτα δικό μας.
Τό μεγαλείο τῶν Χριστουγέννων δέν περιορίζεται μόνο σέ ἕνα ἱστορικό γεγονός. Ἡ ἴδια συγκατάβαση, πού ὤθησε ἕνα Θεό νά γίνει ἄνθρωπος καί νά εἰσέλθει στόν κόσμο μας, τόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, εἶναι ἡ ἴδια δύναμη πού θά μᾶς κάνει ἱκανούς νά δείχνουμε στόν κόσμο ὅτι ἡ Βηθλεέμ δέν εἶναι τόπος ἀλλά τρόπος ζωῆς καί λυτρωτική ἀπάντηση στίς ἀπατηλές ἰδεολογίες καί στούς ψεύτικους τεχνολογικούς παραδείσους.
Μέ τή δική μας αἰσιοδοξία, διακριτικότητα καί ἔμπρακτη ἀγάπη, ὁ κόσμος θά ξαναβρεῖ τή χαμένη του ἐλπίδα καί τήν προοπτική στά ὑπαρξιακά του ἀδιέξοδα. Μεγάλες οἱ δυσκολίες τοῦ καιροῦ μας, μεγάλες ὅμως καί οἱ εὐκαιρίες γιά περισσότερη συμπαράσταση καί πιό προσωπική ἐπικοινωνία.
Μέ ἀφετηρία τά φετινά Χριστούγεννα, σᾶς καλῶ νά δοξάσουμε τήν ἄφατη φιλανθρωπία καί συγκατάβαση τοῦ Χριστοῦ μας καί ἀκολουθώντας τά βήματά Του, νά συμπορευτοῦμε μέ τόν ἀπελπισμένο καί προδομένο, ἀλλά καί διψασμένο, ὅσο ποτέ γιά ἀλήθεια καί δικαιοσύνη, σύγχρονο ἄνθρωπο.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα!
Μετά πατρικῆς ἀγάπης καί θερμῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΙΑ ΑΛΜΥΡΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου