Χριστός ανέστη – αληθώς ανέστη
Με τα λόγια αυτά παιανίζουμε την περίοδο αυτή, καθώς γνωρίζουμε όλοι εκ παρα-δόσεως και βιωματικώς τόσο το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού όσο και την δύναμη που λαμβάνει ο κάθε πιστός για να πορεύεται στη ζωή του ως αληθινός πολίτης του πα-ραδείσου προσδοκώντας και την επί γης ειρηνική ζωήν και την ανάσταση των σωμάτων για την αιώνια κοινωνίαν με τον Θεόν. Χριστός ανέστη! αναφωνούμε όλοι την περίοδο αυτή μέχρι της αποδόσεως της εορτής αντικαθιστώντας τον καθημερινό χαιρετι-σμο, γιατί όντως η Ανάσταση του Χριστού είναι ένα από τα πλέον θαυμαστά γεγονότα της Θείας Οικονομίας το οποίο δεν έχει τέλος ούτε και αντικατάσταση από συστήματα ανθρώπινα απατηλά και πρόσκαιρα. Ταυτοχρόνως η λέξη Χριστός δηλώνει ότι ο Χριστός υπήρξε πρόσωπο στην ιστορία το οποίο δεν επεδίωξε την επί γης δόξα και τον πλούτο, αλλά έδωσε αγάπη πολλή και θυσία ευάρεστη προ-σφέροντας τον εαυτό του «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας». Διά τούτο λοιπόν, άδελφοί, πάντες με εμπιστοσύνη και ομολογία απευθύνουμε το χαιρετισμό Χριστός ανέστη και περιμένουμε την αντομολογία και απάντηση του συναν-θρώπου μας Αληθώς ανέστη, γιατί ελπίζουμε σ’ αυτήν την Ανάσταση όπως ο ίδιος ο Χρι-στος τη βίωσε. Αν και εμείς προσδοκούμε το αιώνιο Πάσχα Κυρίου, εναποθέτουμε τις ελπίδες ολόκληρης της ζωής μας στον μόνο αληθινό Θεό και Σωτήρα μας Κύριον Ιησούν, «τον μόνον αναμάρτητον», τον μόνον που έχει εναπομείνει προστάτης και παρηγορητής στη ζωή μας. Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε ότι κηρύττεται η Ανάσταση του Χριστού. «Χωρίς την πίστη στην Ανάσταση, οι Μαθητές θα παρέμεναν συντετριμμένοι και νικημέ-νοι. Ακόμη κι αν συνέχιζαν να θυμούνται τον Ιησούν, ως τον αγαπημένο δάσκαλό τους, η Σταύρωσή του θα είχε καταπνίξει μια για πάντα κάθε ελπίδα ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας. Ο Σταυρός θα παρέμενε το θλιβερό και επαίσχυντο τέλος της καριέρας του», μας αναφέρει ο Γουίλλιαμ Λαν [William Lane Craig, “Knowing the Truth about the Re-surrection” (1988), σελ. 116-117]. Διά τούτο η Ανάσταση αποτελεί κοσμοσωτήριο γεγονός, τα ευεργετήματα του οποίου όλοι βιώνουμε και στον παρόντα αιώνα και στον μέλλοντα. Μιά σύντομη ιστορία αποδεικνύει εκφραστικά πόσο ισχυρή παραμένει στους πιστούς η βεβαιότητα της Αναστάσεως του Χριστού, παρά τους ανέμους που σηκώνονται κατά καιρούς να την εξαφανίσουν. Σε μία μεγάλη πόλη κάποιος άθεος κάνει διάλεξη κατά της Αναστάσεως. Η αίθουσα είναι ασφυκτικά γεμάτη και ο «διαφωτι-στης» ρητορεύει με στόμφο για πολλή ώρα. Κα-ποτε, στο τέλος, και με ύφος θριαμβευτικό καταλήγει: «Μήπως έχει να πεί κανείς τίποτε;». «Επιτρέπεται να πω εγώ δύο λέξεις;», ακούγεται από κάποιο μικροκαμωμένο σεβάσμιο γέροντα, κάπου στα μεσαία καθίσματα της αίθουσας. Ο άθεος κοίταξε συγκαταβατικά το γεροντάκι με το βλέμμα του λες και ψιθύριζε: «Τι θα πεί ο δύστυχος ύστερα από τον δικό μου χείμαρρο;». Όμως, αδιάφορα του απήντησε: «Όχι μόνο δύο λέξεις αλλά όσες θέλετε». «Όχι, όχι. Φτάνουν δύο λέξεις», αποκρίθηκε το γεροντάκι, καθώς κατευθυνόταν στο βήμα. Ανέβηκε πάνω, ήρεμα, σταθερά και τόνισε τις πανίσχυρες λε-ξεις «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕ-ΣΤΗ». Τότε έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε. Από κάτω, όλα τα στόματα του πλήθους απάντησαν «ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ». Ο διαφωτιστής ταραγμένος, γεμάτος ανησυχία, παρακολουθούσε την απροσδόκητη αυτή κατάληξη της διάλεξής του. Γιά μία στιγμή σκε-φτηκε να ξαναρχίσει την αγόρευση. Όμως τι να πεί; Δύο ώρες είχε το λόγο. Στο μεταξύ οι άνθρωποι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και άρχισαν να αποσύρονται, ενώ η αίθουσα αντιβούιζε από το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ». Αυτόν τον νικητήριο παιάνα, αδελφοί μου, ψάλλουμε και τραγουδούμε όταν χαιρετούμε και αντιχαιρετούμε ανά τους αιώνες αυτήν την περίοδο, χωρίς καμία δύναμη να μπορεί να τον ανακόψει. Καταισχύνει όμως τους εχθρούς του παθόντος, ταφέντος και αναστάντος Κυρίου μας. Σ᾿ αυτήν την βεβαιότητα της Αναστάσεως οικοδομήθηκε η Εκκλησία μας. Γι᾿ αυτό άντεξε και αντέχει και δεν θα παύσει να αντέχει, και στις πιο μεγάλες πιέσεις. Με το «Χριστός ανέστη» στο στόμα κρατήθηκε το Έθνος μας στις φοβερές δοκιμασίες της μα-κροχρόνιας σκλαβιάς του. Μ’ αυτόν το θούριο αναστήθηκε και πάλι στα νεότερα χρόνια. Με το Χριστός ανέστη στην καρδιά αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν σήμερα οι πιστοί, και θα αντιμετωπίζουμε πάντοτε, κάθε είδους δυσκολίες προσωπικές, οικογενειακές, κοι-νωνικές, επαγγελματικές, εθνικές, πολεμικές, οικονομικούς πολέμους και την προσπά-θεια διαβρώσεως της εθνικής μας κληρονομιάς. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το θεμέλιο της Εκκλησίας. Ο Χριστιανισμός υπάρχει επειδή υπάρχει αληθινός Θεός, επειδή ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών. Την αλήθεια αυτή τονίζει ο Απόστολος Παύλος όταν γράφει στους Κορινθίους «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή και η πίστις ημών» (Α’ Κορινθ.15, 14). Δηλα-δη, εάν ο Χριστός δεν είχε αναστηθεί, τότε θα ήταν χωρίς νόημα το κήρυγμά μας, χωρίς νόημα δε και η πίστη μας. Συνεπώς αποτελεί μια πίστη που νίκησε και νικά επί είκοσι αιώνες τώρα τον κόσμο της απιστίας, της ειδωλολατρίας, της πλάνης και της αμαρτίας. Όλη η Ιστορία του Χριστιανισμού είναι η Ιστορία Ενός θαύματος, του θαύματος της Αναστάσεως. Αλλά η Ανάσταση του Χριστού είναι και της προσωπικής μας ζωής θεμέλιο και κατ’ επέκταση και της εθνικής μας υπάρξεως. Η Ανάσταση του Χριστού σημαίνει την πιο βα-θειά και ουσιαστική μεταμόρφωση. Πρόκειται για την πνευματική και ηθική ανάστασή μας από τα νεκρά έργα της αμαρτίας, από την κατάσταση της αμαρτίας και της φθοράς, από την κατάσταση της προσωπικής και της κοινωνικής απληστίας των ημεδαπών και αλλοδαπών αρπακτικών της Ευρώπης και των μνημονίων. «Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν. Ως εκλείπει καπνός, εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός. Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού, και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν». Ας είναι λοιπόν η αλήθεια της Αναστάσεως του Κυρίου μας ριζωμένη βαθιά στην καρδιά μας. Ας την θέσουμε θεμέλιο του προσωπικού μας βίου, ώστε έτσι «εν καινότητι ζωής ( να ) περιπατήσωμεν» (Ρωμ.6,4). Να ζήσουμε, με άλλα λόγια, χριστιανικά, αναστάσιμα, και τότε τις θυσίες και την υπομονή της καθημερινής μας ζωής θα τις ακολουθεί η Ανάσταση.
Χ ρ ι σ τ ο ς α ν ε σ τ η !
Με αναστάσιμες πατρικές ευχές
† Ο Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου