(…) Μὲ τὸν ἱερὸ πόθο πρὸς τὸν Νυμφίο Χριστὸ ποὺ ἔκαιγε μέσα στὴν ψυχή της δὲν ἔμεινε ράθυμη καὶ ἀδρανής. Ἔκανε ἀκόμη καὶ περιοδεῖες ἱεραποστολικὲς καὶ μακρυὰ ἀπὸ τὴν πατρίδα της τὴ Ρώμη καὶ δίδαξε, νουθέτησε, παρηγόρησε, καθοδήγησε, ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ εἴδωλα, καὶ ἔφερε στὸ Χριστὸ πολλοὺς συνανθρώπους της. Καὶ τὸ μεῖζον, ἔμεινε ἄκαμπτη καὶ ἀλύγιστη ὅταν ἦλθε ἡ στιγμὴ μπροστὰ στὶς δοκιμασίες, στὶς ἀπειλές, στὸ διωγμό, στὰ μαρτύρια. Τὸ ἄκαμπτο, ἀλύγιστο, χριστιανικό της φρόνημα δοκιμάσθηκε σκληρὰ μὲ πολλὰ βασανιστήρια. Καὶ ἔμεινε πιστὴ στὸν Κύριο καὶ Θεό της ἀκόμη καὶ ὅταν ἔβαζαν στὸ κεφάλι της τὴν πύρινη περικεφαλαία. Καὶ ὅταν μὲ δεσμὰ τὴ φυλάκισαν. Καὶ ὅταν τῆς ἔκαψαν τὰ χέρια μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Καὶ ὅταν τὴν ἔριξαν στὸ καυτὸ λάδι καὶ στὴν πίσσα. Ὅμως, ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ὁ Κύριος «ἐρρύσατο αὐτήν». Διέσωσε καὶ διατήρησε κατὰ πάντα ὑγιᾶ τὴν πιστὴ δούλη Του, γιὰ νὰ φανερώσει ἄλλη μιὰ φορὰ τὴν δύναμή Του στοὺς εἰδωλολάτρες. «Ἀνένηψε», λέγει ἡ ἱστορία, καὶ αὐτὸς ὁ εἰδωλολάτρης καὶ διώκτης ὁ αὐτοκράτωρ Ἀντωνῖνος. Κάποια θεία ἀκτίνα φώτισε τὸ πνεῦμα του, ἔνοιωσε τὸ θαῦμα ποὺ τοῦ ἔκανε στὰ μάτια ἡ Ἁγία. Καὶ ἔκτοτε παραμένει ἡ προστάτις τῶν ὀφθαλμῶν τῶν ἀνθρώπων.
. Ἀλλὰ τὸ μεγάλο ἐρώτημα σήμερα γιὰ μᾶς τοὺς Νεοέλληνες εἶναι: ὁ πόθος ὁ δικός μας, εἶναι πόθος Ἰησοῦ Χριστοῦ; Μήπως δὲν ἔχουμε ἱερὸ πόθο, ἀλλὰ πόθο ἀνίερο; Πόθο γήινο καὶ φθαρτό; Πόθο σαρκολατρείας καὶ διαφθορᾶς; Πόθο θεάματος καὶ ὕλης; Τὰ ἐρωτήματα εἶναι πολλὰ καὶ οὐσιαστικά. Ἀλήθεια, ἔχουμε σκεφθεῖ ἐὰν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι πόθος μας; Ἐὰν βρίσκεται στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας ἤ ἔχει ἀπωθηθεῖ στὸ περιθώριο; Ἐὰν ἡ διδασκαλία Του μᾶς ἐμπνέει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ στὴ ζωή μας; Ναί, ὁ Χριστός, ἀδελφοί μου, ποὺ τόσο πολὺ ἀγάπησε καὶ πόθησε παιδιόθεν ἡ ἁγία Παρασκευή, δὲν εἶναι μία ἀφηρημένη ἰδέα. Δὲν εἶναι μῦθος. Δὲν εἶναι εἴδωλο. Δὲν εἶναι ἁπλῶς ἱστορικὴ ἐνθύμηση. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πολλά. Ὁ Χριστὸς ἐρχόμενος στὴν γῆ γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία δὲν ἔγινε ἁπλῶς ἄνθρωπος μία φορὰ καὶ ἕνα καιρό, ἀλλὰ ἐνηνθρώπησε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ντύθηκε τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ τὴν δική μας λύτρωση καὶ σωτηρία. Καὶ ὁ Χριστὸς μένει στὸ διηνεκὲς ἡ Κεφαλή, ἡ πνοή, ὁ παλμός μας μέσα στὴν Ἐκκλησία Του. Μένει πάντα κοντά μας, γιὰ νὰ μποροῦμε μαζί Του, δίπλα Του, νὰ βαδίζουμε. Νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι καὶ ὄχι κτήνη. Χωρὶς τὸ Θεάνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος γίνεται κτηνάνθρωπος καὶ ὑπάνθρωπος. Μόνο μὲ τὸν Ἰησοῦ βρίσκει ὁρίζοντα, ἔχει προοπτική, βρίσκει νόημα στὴ ζωή.
. Μᾶς χάρισε ἕνα νέο πολίτευμα, ἕνα νέο καθεστὼς ὑπάρξεως, τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι καθεστὼς ἐσωτερικό, τῶν ψυχῶν μας, ποὺ δὲν στηρίζεται σὲ νόμους, σὲ διατάγματα καὶ σὲ ἐξωτερικὲς ἐπαναστάσεις. Εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ἀλλαγή, ἡ μεταμόρφωση, ἡ πνευματικὴ ἀνακαίνιση, ἡ «καινὴ ζωὴ» ἐν τῇ ἀγάπῃ τοῦ Χριστοῦ.
. Μετὰ ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ἐπιτρέπεται νὰ ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει ὁ πόθος μας ἀνίερος; Δὲν θὰ πρέπει νὰ πληροῖ τὶς καρδιές μας πόθος ἅγιος καὶ ἱερός;
. Σύγχρονος φιλόσοφος προεφήτευσεν, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα θὰ εἰσέλθει στὴν μεγάλη νύκτα τοῦ κενοῦ, τῆς ἀπογοήτευσης καὶ τῆς σύγχυσης, διότι θὰ μείνει χωρὶς ἐλπίδα. Ἀλλ’ ἐμεῖς, οἱ φιλέορτοι τάξεις, παρὰ τὰ ποικίλα σκοτάδια γύρω μας, ἔχουμε φῶς καὶ περισσότερο φῶς, ἔχουμε φῶς διότι ἔχουμε ἐλπίδα. Καὶ ἔχουμε ἐλπίδα, γιατὶ ἔχουμε ἁγίους καὶ ἁγίες, ἔχουμε τὴν Ἐκκλησία, ζοῦμε στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, πιστεύουμε «εἰς Θεὸν ζῶντα». Ἔχουμε τὴν ἐλπίδα «τὴν ἀποκειμένην ὑμῖν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Κολ. α´5). Τὴν ἐλπίδα στὸν Δεσπότη Χριστό, ὅπως τὴν εἶχε μὲ τὸν ἱερό της πόθο καὶ μᾶς τὴν δίδαξε καὶ φανέρωσε καὶ ἡ Ὁσιοπαρθενομάρτυς, ἡ ἔνδοξος ἁγία Παρασκευή.
. Εἴθε ὁ ὑπέροχος αὐτὸς στίχος ποὺ ψάλαμε γιὰ τὴν ἁγία Παρασκευή, τὸ «ὁλοψύχως ποθήσασα τὸν Δεσπότην Χριστόν» νὰ ἀκτινοβολήσει καὶ καρποφορήσει σὲ κάθε ψυχή.
Πηγή: Ἀρχιμ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Κ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ «ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΟΝ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΑΓΙΑΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΝ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου