ΔΙΔΑΧΗ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΜΥΡΟΥ κ.κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙῼ ΠΑΣΧᾼ 2010


Ἀγαπητοί μου Πατέρες καί ἀδελφοί,
Παιδιά μου ἐν Κυρίῳ Ἀγαπημένα


Ἐλᾶτε κοντά, ἐδῶ, μαζί μου καί δεῖτε! Τό μνημεῖο εἶναι ἄδειο. Τό μέχρι χθές χωρίς πνοή καί καταματωμένο σῶμα τοῦ διδασκάλου τῆς Ἀγάπης, ἀ ν έ σ τ η. «Οὐκ ἔστιν ὧδε»! Ἐδῶ, σήμερα, τώρα τίποτε δέν εἶναι πιά τό ἴδιο! Κλεῖστε τ' αὐτιά σας στούς χλευασμούς καί τίς εἰρωνεῖες. Ἀδιαφορῆστε γιά λογικές ἐξηγήσεις. Αὐτό τό ἄδειο μνῆμα ἀνατρέπει κάθε λογική καί διαλύει κάθε ὀσμή θανάτου αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Δέν εἶναι μιά ψεύτικη παρηγοριά, δέν εἶναι ἕνας συμβολισμός.Ὁ θάνατος νικήθηκε! Ὁ δρόμος εἶναι ἀνοιχτός γιά μία νέα ζωή! Κι ἄν γύρω μας ὁ πόνος καί ὁ φόβος συνεχίζουν νά χτυπᾶνε τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, ὅλοι ἐμεῖς, πού θά τολμήσουμε νά μποῦμε σ' αὐτόν τόν ἄδειο τάφο, θά νιώσουμε τό φῶς τῆς ἀναστημένης ἀγάπης νά τρυπάει τήν καρδιά μας καί νά τήν γεμίζει μέ φῶς.

Μέχρι χθές, ὁ θάνατος ἦταν τό ἀφεντικό τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Κι ἄν μέ τό κυνήγι γιά πλοῦτο καί δύναμη θέλησαν αὐτοί νά τόν ξεχάσουν, πάντα τό εἰρωνικό του χαμόγελο τά ἔκανε ὅλα μάταια. Μέχρι χθές ὁ θάνατος σκεφτόταν: «Μά ποιός μπορεῖ νά τά βάλει μαζί μου»; Καί σήμερα, αὐτός εἶναι πού κείτεται χωρίς πνοή, νικημένος ἀπό τή Ζωή. Τόν νίκησε Ἐκεῖνος πού περπάτησε τό δρόμο τῆς προσφορᾶς, κι ἄς τόν περιγέλασαν οἱ ἄνθρωποι. Τόν νίκησε Ἐκεῖνος πού περπάτησε τό δρόμο τῆς θυσίας, κι ἄς τόν χλεύασε ὁ κόσμος. Εἶναι Αὐτός, ὁ προδομένος ἀπό τόν ἴδιο τόν φίλο καί μαθητή του, πού ἔφτασε μέχρι τόν Ἅδη, ὅπως φτάνουν ὅλοι ἐκεῖνοι πού διαλέγουν νά μείνουν πιστοί στήν ἀγάπη, κι ἄς νιώθουν πολλές φορές τήν ἴδια προδοσία καί τήν ἴδια ἐγκατάλειψη. Ἡ ἀγάπη ὅμως βρέθηκε ἰσχυρότερη ἀπό τόν Θάνατο. Γι' αὐτό καί ὁ δρόμος Του εἶχε γυρισμό. Ὁ Ἅδης δέν Τόν κράτησε. Συντρίφτηκαν οἱ πύλες του.

«Ποῦ εἶναι θάνατε ἡ δύναμή σου; Ποῦ εἶναι Ἅδη ἡ νίκη σου;» φωνάζει θριαμβευτικά ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μόλις ὁ Χριστός πάτησε τό βασίλειό σου, τά πάντα λούστηκαν στό φῶς. Δέν ἦταν ὁ Γολγοθᾶς τό τέλος. Οὔτε γιά Ἐκεῖνον, οὔτε γιά μᾶς, πού κουβαλᾶμε τόν μικρό ἤ τόν μεγάλο Σταυρό μας καθημερινά στόν ὦμο. Ἄς ἀκουμπήσουμε ἀπόψε τόν φωτεινό χιτώνα Του. Δέν θά ἀκούσουμε τό «Μή μου ἅπτου» ὅπως τό ἄκουσε ἡ Μαγδαληνή. «Ἐλᾶτε μαζί μου» θ' ἀκούσουμε, «ἀγκαλιᾶστε με καί θά σᾶς ὁδηγήσω στή ζωή». Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ, εἶναι ὁ μόνος πού ξέρει. Γιατί βαπτίστηκε στά βάσανά μας, στά πικρά μας βάσανα, καί βγῆκε νικητής. Κοντά Του τίποτε δέν εἶναι ἀνίκητο. Κοντά Του θά βροῦμε τόν καλύτερο ἑαυτό μας, τόν κλεισμένο στό μνῆμα τῆς ἀπονιᾶς καί τῆς σκληροκαρδίας μας. Ἄς ἀφήσουμε τόν Χριστό νά μπεῖ καί στόν δικό μας τάφο. Χωρίς Αὐτόν νεκροί εἴμαστε κι ἄς νομίζουμε πώς ζοῦμε. Μαζί μ' Αὐτόν ζοῦμε ἀληθινά, κι ἄς νομίζουμε πώς ἡ φθορά κι ὁ θάνατος εἶναι τό τελευταῖο κεφάλαιο τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.

Ἄς τόν ἀκολουθήσουμε ! Ἀς εἴμαστε ὅλοι μαζί Του, ὄχι μόνο ἀπόψε ἀλλά κάθε μέρα της ζωῆς μας!
Μετά θερμῶν πασχαλίων εὐχῶν καί ἀγάπης



                                                    Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

                                          † Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ