Ἡ ἱστορία τῆς Πεντηκοστιανικῆς αἱρετικῆς κίνησης εἶναι συνυφασμένη μέ τήν
ἐπιφυλακτική καί κριτική στάση πού κράτησε ὄχι μόνο γιά τούς παραδοσιακούς
κλάδους τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου (π.χ.
Λουθηρανοί, Μεταρρυθμισμένοι, Βαπτιστές κ.ἄ.), ἀλλά καί γιά τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ).
Ἡ στάση τῶν κλασικῶν Πεντηκοστιανικῶν κινημάτων ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱδρύσεως τοῦ ΠΣΕ τό 1948 μέχρι σήμερα, δέν εἶναι
ἑνιαία. Οἱ πρῶτες ἐπαφές τοῦ Πεντηκοστιανικοῦ χώρου μέ τό ΠΣΕ ἄρχισαν τή δεκαετία τοῦ 1950 μέ τήν πρωτοβουλία δύο ἐπιφανῶν Πεντηκοστιανῶν, τῶν Donald Gee
(1891-1966) καί David du Plessis (1905-1987).
Τή δεκαετία τοῦ 1960 οἱ σχέσεις κάποιων
Πεντηκοστιανικῶν κινημάτων μέ τό ΠΣΕ
ἔγιναν πιό στενές ἐνῶ εἶχε προηγηθεῖ ἡ
ἔνταξη στό ΠΣΕ, τό 1961 στό Νέο Δελχί,
τῶν δύο πρώτων Πεντηκοστιανικῶν κινήσεων ἀπό τή Χιλή. Προϊόντως τοῦ χρόνου
ἐντάχθηκαν καί ἄλλα Πεντηκοστιανικά
κινήματα ἀπό διαφορετικά γεωγραφικά διαμερίσματα τοῦ κόσμου, κυρίως ὅμως προερχόμενα ἀπό τόν λεγόμενο Τρίτο Κόσμο.
Τό γεγονός τῆς ἔνταξης, ἤδη ἀπό τό 1961
Πεντηκοστιανικῶν κινήσεων στό ΠΣΕ, στό
χῶρο τῶν Πεντηκοστιανῶν ἔχει γίνει μέχρι σήμερα ἀφορμή ἐντάσεων, ἐνστάσεων καί ἀντιπαραθέσεων, πραγματικότητα
πού ὑφίσταται μέχρι σήμερα. Ἡ ἀπ’ ἀρχῆς
ὑφιστάμενη καχυποψία τοῦ Πεντηκοστιανικοῦ χώρου ἀπένταντι στό ΠΣΕ εἶναι
μέχρι σήμερα ὑπαρκτή καί τά ἐπί μέρους
ἀνοίγματα κάποιων κινήσεων πρός αὐτό, ἀξιολογοῦνται ὡς ἀμφιλεγόμενα.
Ἀντιπροσωπευτικές ἀποδείξεις αὐτῆς
τῆς ἀρνητικῆς στάσης τοῦ κλασικοῦ Πεντηκοστιανισμοῦ ἔναντι τοῦ ΠΣΕ ἀποτελοῦν μεταξύ τῶν ἄλλων, καί ὁ χαρακτηρισμός του παλαιότερα, ὅπως ἀναφέρει
ὁ W. Hollenweger, ὡς «συναυτουργό τοῦ
Ἀντιχρίστου», ἐνῶ στήν ἴδια συνάφεια καί
ὁ Πεντηκοστιανός Καθηγητής A. Anderson, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὑπογραμμίζει καί
τή θέση τῆς γενικῆς συνέλευσης τῶν Συνάξεων τοῦ Θεοῦ τό 1963, μιά ἐκ τῶν μεγαλυτέρων κλασικῶν Πεντηκοστιανικῶν κινήσεων διεθνῶς, ὅπου χαρακτήριζαν τό ΠΣΕ
ὡς ἔκφραση τῆς θρησκευτικῆς Βαβυλώνας
πού ἀναφέρει τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως
(Ἀποκ. 17, 5).
Ἡ ἐμφάνιση τῆς Νεοπεντηκοστιανικῆς
–Χαρισματικῆς κίνησης συνέβαλε τή δεκαετία τοῦ 1970, στό νά ὑπάρξουν βήματα
μεγαλύτερης προσέγγισης καί ἀπόπειρες
κατανόησης τοῦ κινήματος. Τοῦτο ὀφείλεται στό γεγονός, ὅτι σύμφωνα μέ τόν
Ch. O. Donnell ἡ Χαρισματική κίνηση ἦταν
ἀνοιχτή στόν Οἰκουμενισμό. Αὐτή ἡ παράμετρος ὅμως, δέν στάθηκε ἱκανή νά κάμψει
τήν ἀρνητική στάση τῶν κλασικῶν Πεντηκοστιανῶν ἔναντι τοῦ ΠΣΕ.
Ὁ P. Zimmerling συνθέτοντας τίς ἐπί
μέρους ἀντιρρήσεις τῶν Πεντηκοστιανῶν
ἐκπροσώπων ἀναφέρει τρεῖς βασικούς λόγους πού καθιστοῦν τόν κλασικό Πεντηκοστιανισμό ἀρνητικό ἀπέναντι στό ΠΣΕ. Ὁ
πρῶτος λόγος εἶναι ὁ φονταμενταλιστικός
λόγος κατανόησης τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἀπό
τούς Πεντηκοστιανούς, σέ ἀντίθεση μέ τήν ἀποδοχή ἀπό μέλη τοῦ ΠΣΕ νεώτερων
μορφῶν Βιβλικῆς κριτικῆς καί θεωριῶν.
Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ἡ ὑποψία, ὅτι ὁ
στόχος τοῦ ΠΣΕ εἶναι νά καταστεῖ ἕνας
ὑπερεθνικός ὀργανισμός μέ τή δημιουργία μιᾶς ὑπερεκκλησίας, κάτι ἀνάλογο
μέ τή Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Καί ὁ
τρίτος λόγος σχετίζεται μέ τό γεγονός τῆς
ἀνοχῆς, πλήν ὅμως τῆς μή ἀναγκαιότητος
ὕπαρξης τῆς λεγομένης «ἐμπειρίας τοῦ
Βαπτίσματος μέ Ἅγιο Πνεῦμα» μέ τίς ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις της ἀπό ὅλα τά μέλη
τοῦ ΠΣΕ.
Οἱ τρεῖς αὐτοί λόγοι συντελοῦν καθοριστικά στήν κριτική καί ἐπικριτική στάση
τῶν κλασικῶν Πεντηκοστιανικῶν κινημάτων ἔναντι τοῦ ΠΣΕ. Ὁ G. Hobson προσθέτει στούς ἀνωτέρω λόγους καί τό γεγονός, ὅτι οἱ κλασικοί Πεντηκοστιανοί στέκονται
ἐπικριτικά ἔναντι τοῦ ΠΣΕ, καθώς φοβοῦνται ἄκαιρες συνενώσεις καί δογματικούς συμβιβασμούς.
Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει καί ἡ θέση τοῦ
F. Frost πού ἐπισημαίνει, ὅτι ὁ κλασικός
Πεντηκοστιανισμός διατυπώνει ἔναντι τοῦ
ΠΣΕ κατηγορίες παρόμοιες μέ αὐτές τῶν
Προτεσταντῶν Φονταμενταλιστῶν.
Ὁ κλασικός Πεντηκοστιανισμός ἀποτελεῖ ἕναν, μεταξύ τῶν ἄλλων νεώτερων Προτεσταντικῶν σχηματισμῶν, πού
διατηροῦν ἀρνητική καί ἐπικριτική στάση
ἀπέναντι στό ΠΣΕ, παρά τό γεγονός, ὅτι
ὑπάρχουν ἐντός του ἐπί μέρους κινήματα
πού διαφοροποιοῦνται ὡς πρός τή στάση
τους, ἀπό τόν κύριο κορμό τοῦ Πεντηκοστιανισμοῦ.
Πηγή:www.imd.gr
