Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ

Ένα από τα ιδιώματα του Θεού είναι η ελευθερία, με την οποία στόλισε τον άνθρωπο. Η ελευθερία της επιλογής είναι το δικαίωμα που έχει ο άνθρωπος να κατευθύνει μόνος του την ζωή του, σύμφωνα με τις επιλογές του, έχοντας ταυτόχρονα και την ευθύνη των επιλογών του.

Αυτήν την επιλογή έκανε και ο άσωτος της ευαγγελικής περικοπής, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα της ελευθερίας του. Θεωρούσε την ασφάλεια και τη σιγουριά που του πρόσφερε ο Πατέρας  ως δεσμά, τα οποία του στερούσαν την ελευθερία. Επέλεξε τελικά να ζήσει ελεύθερα, μακριά από αυτά τα "πατρικά δεσμά". Απομακρύνθηκε από την οικία του Πατέρα του και έγινε δέσμιος των παθών του, χάνοντας τελικά την ελευθερία, την οποία αναζητούσε. 

Η ζωή του μετατράπηκε σε κόλαση. Η ελευθερία που αναζητούσε ήταν τελικά δουλεία. Αφού έπαθε πολλά, στο τέλος θυμήθηκε την ζωή που είχε πριν, κοντά στον Πατέρα του. Οι δούλοι του Πατέρα του ήταν πιο ελεύθεροι από τον ίδιο.  Αναγνώρισε ως αιτία της κατάστασής του, τα πάθη και τον εγωισμό του, τα οποία του στέρησαν την ελευθερία. 

"Εις εαυτόν δε ελθών",  αναγνώρισε το λάθος του. Κατάλαβε τι είχε και τι έχασε. Μετανόησε. 

Η μετάνοια τον οδήγησε πάλι πίσω στην ελευθερία, σπάζοντας τα δεσμά που τον είχαν εγκλωβισμένο.

Η μετάνοια ήταν η ελευθερία του.

Τίποτα πια δεν τον κρατούσε. Είχε πλέον το θάρρος, αναγνωρίζοντας το λάθος του, να επιστρέψει πίσω στον Πατέρα του.

 Πόση αλήθεια κρύβει μέσα της αυτή η Ευαγγελική περικοπή για την κατάσταση την οποία έχει βρεθεί ο σημερινός άνθρωπος!

Πιστεύει ότι ζει ελεύθερα, ζώντας μακριά από τον Θεό, δεν τον ενδιαφέρει και δεν Τον θεωρεί απαραίτητο στη ζωή του. Πιστεύει ότι μόνος του τα καταφέρνει καλύτερα.

Άραγε δεν βλέπει σε τι κατάσταση έχει φτάσει ο κόσμος που ζει και σε τι επίπεδο έχει φτάσει η κοινωνία μας; Πόσο άθλιες είναι οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους; Η έλλειψη αγάπης δεν τον αφήνει να επικοινωνήσει με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπηθούν, να ζήσουν μαζί.  Όλα είναι θολά στα μάτια του και αδυνατεί να κατανοήσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Νομίζει ότι ζει ελεύθερος, θεοποιώντας τα πάθη του και τον εγωισμό του, δικαιολογώντας με αυτόν τον τρόπο την δειλία του να αναγνωρίσει τα λάθη του.

 Η φράση του Ευαγγελίου "εις εαυτόν δε ελθών", είναι το μήνυμα το οποίο πρέπει να λάβει ο άνθρωπος σήμερα, αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο τα λάθη του,  μετανοώντας, κερδίζοντας έτσι την ελευθερία του. Αυτήν την Ελευθερία την οποία έχει στερηθεί και ο ουράνιος Πατέρας περιμένει καρτερικά να του την χαρίσει πάλι πίσω.

 Καλό υπόλοιπο του τριωδίου.

Πηγή:www.esphigmenou.gr

ΠΛΕΟΝΕΞΙΑ, Η ΡΙΖΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ ΙΡΜΠΙΤΣΚ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Ἡ πλεονεξία εἶναι τὸ δεύτερο (μετὰ τὸν ἐγωισμὸ) σοβαρότερο ἁμάρτημα. Ὁ πλεονέκτης ἄνθρωπος ἀφοσιώνεται μ’ ὅλη του τὴν ψυχὴ καὶ τὸ νοῦ στὸ χρῆμα, στὴ συσσώρευση περιουσίας, μένοντας ἔτσι σκληρόκαρδος καὶ ἀσυγκίνητος στὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων.

Ζήτημα εἶναι, ἂν ὑπάρχει ἄλλο τόσο συνηθισμένο ἐλάττωμα, ποὺ ἡ σοβαρότητά του τόσο λίγο γίνεται ἀντιληπτή. Κι ὅμως! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὀνομάζει τὴ φιλαργυρία «ρίζα πάντων τῶν κακῶν» (Ἃ’ Τίμ. 6:10). Γιὰ κείνους ποὺ ἐπιζητοῦν τὸν πλοῦτο, ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει, ὅτι «ἐμπίπτουσιν εἰς πειρασμὸν καὶ παγίδα καὶ ἐπιθυμίας πολλᾶς ἀνοήτους καὶ βλαβερᾶς, αἴτινες βυθίζουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς ὄλεθρον καὶ ἀπώλειαν» (Α’ Τίμ. 6:9).

Σὲ ἄλλο σημεῖο πάλι ὁ ἴδιος ἀποστολος περιλαμβάνει τὴν πλεονεξία ἀνάμεσα στ’ ἁμαρτήματα ποὺ ἀποκλείουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ γράφει: «Τοῦτο γὰρ ἐστὲ γινώσκοντες, ὅτι πᾶς… πλεονέκτης, ὃς ἐστὶν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ» (Ἔφ. 5:5). Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Πέτρος ὀνομάζει τοὺς πλεονέκτες «κατάρας τέκνα» (Β’ Πέτρ. 2:14).

Καταλαβαίνετε λοιπόν, ὅτι κι ἐσεῖς οἱ ἴδιοι πρέπει νὰ φυλάγεστε ἀπὸ τὸ ἐλάττωμα αὐτό, και τα παιδιὰ σας πρέπει νὰ προφυλάξετε. Ἐδῶ τώρα θ’ ἀπαντήσουμε μόνο στὸ ἐρώτημα: Τί πρέπει νὰ κάνετε γιὰ νὰ μὴν ἀποκτήσουν τὰ παιδιὰ σας τὴν πλεονεξία καὶ τὴ φιλαργυρία;

Πάρα πολλὲς φορὲς οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς, «εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ», σπέρνουν στὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας. Σε πολλὲς μάλιστα οἰκογένειες τὰ παιδιὰ δὲν ἀκοῦνε ἄλλη συζήτηση, παρὰ μόνο γιὰ μισθούς, ἔσοδα, κέρδη. «Νὰ βροῦν μία καλὴ θέση μὲ μεγάλο μισθό». Αὐτὸ μπαίνει σὰν τὸ βασικότερο πρόβλημα τῆς ζωῆς τους. Ὁ πλοῦτος θεωρεῖται ἡ μεγαλύτερη εὐτυχία, ἐνῶ ἡ φτώχεια θρηνεῖται σὰν ἡ μεγαλύτερη δυστυχία.

Στὶς συζητήσεις αὐτὲς ἀναφέρονται παραδείγματα, ποὺ καὶ τὰ παιδιὰ βλέπουν καθημερινὰ μπροστά τους. Ἀπὸ τὴν παιδική τους ἡλικία παρατηροῦν, ὅτι τοὺς ἀνθρώπους τοὺς σέβονται καὶ τοὺς ἐκτιμοῦν ἀνάλογα μὲ τὸ ἐπίπεδό τῆς οἰκονομικῆς τους καταστάσεως.

Ὓστερ’ ἂπ’ ὂλ’ αὐτά, τὰ παιδιὰ εἶναι φυσικὸ νὰ συνηθίσουν στὴ σκέψη, ὅτι οἱ ἄνθρωποι ὑπάρχουν μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ κερδίζουν χρήματα, καὶ ὅτι τὰ χρήματα στὸν κόσμο εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα.

Ἡ πλεονεξία ἐκδηλώνεται στὰ παιδιὰ μὲ διάφορες μορφές. Στὰ μικρὰ παιδιὰ συνήθως ἐκδηλώνεται μὲ τὴν προσπάθεια ν’ ἁρπάξουν ὅ,τι μποροῦν καὶ νὰ τὸ κάνουν δικό τους, ἐνῶ ἀπ’ αὐτὰ ποὺ παίρνουν δὲν θέλουν νὰ δώσουν τίποτα στ’ ἀδέρφια τους ἢ σὲ κάποιον ἄλλο.

Γιὰ νὰ προφυλάξετε τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ πάθος, πρέπει να τὰ παρακινεῖτε σὲ γενναιοδωρία. Αὐτὸ θὰ κατορθωθεῖ, ὅταν τὰ μαθαίνετε νὰ μοιράζονται μὲ τοὺς ἄλλους ὅ,τι ἔχουν, νὰ δίνουν ἐλεημοσύνη στὸ φτωχό, νὰ ἐξυπηρετοῦν τὸν ἀνήμπορο, κ.ο.κ.

Νὰ διδάσκετε ὅμως στὰ παιδιὰ σας τὴν προσφορὰ ὄχι ἀπὸ ἁπλὸ οἶκτο ἢ ἀπὸ συμπόνοια, ποὺ εἶναι ἔμφυτη σὲ κάθε ἰσορροπημένο ἄνθρωπο, ἀλλὰ μὲ τὴν πεποίθηση, ὄτι αυτο ποὺ δίνεται στὸ φτωχὸ εἶναι σὰ νὰ τὸ παίρνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Νὰ τὰ διδάσκετε μὲ τὰ λόγια Ἐκείνου: «Μακάριόν ἐστί μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν» (Πράξ. 20:35). Ἂς συνηθίσει τὸ χεράκι τοῦ παιδιοῦ νὰ εὐεργετεῖ, γιὰ νὰ νιώσει πόση χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση αἰσθάνεται ἐκεῖνος ποὺ δίνει.

Ἄλλη μορφὴ πλεονεξίας, ποὺ ἐκδηλώνεται στὰ παιδιά, εἶναι ὅτι δὲν ἱκανοποιοῦνται μὲ τίποτα. Γι’ αὐτό, ἂν θέλετε νὰ τ’ ἀποτρέψετε ἀπὸ τὴν πλεονεξία, μάθετε τὰ νὰ ἱκανοποιοῦνται μὲ ὅ,τι ἔχουν. Πρέπει νὰ εἶναι εὐχαριστημένα μὲ τὸ φαγητό, τὰ ροῦχα, τὰ παιχνίδια καὶ ὅλα ὅσα τοὺς παρέχετε.

Στὶς σχέσεις σας μαζί τους ἐφαρμόστε τὸν ἑξῆς κανόνα: «Ὅποιος δὲν εἶναι εὐχαριστημένος μ’ αὐτὸ ποὺ τοῦ δίνουν, δὲν θὰ πάρει τίποτα». Δὲν εἶναι ἱκανοποιημένο τὸ παιδὶ μὲ τὸ φαγητὸ πού τοῦ δώσατε, μὲ τὰ ροῦχα ἢ τὰ παιχνίδια πού τοῦ ἀγοράσατε; Πάρτε τὰ πίσω. Αὐτὸ θὰ ἐπιδράσει πάνω του εὐεργετικά, ἂν δὲν ἔχει ἀκόμα χαλάσει.

Δὲν εἶναι σπάνιο τὸ φαινόμενο, νὰ οἰκειοποιοῦνται τὰ παιδιὰ ξένα πράγματα. Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ εἶστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί. Ἂν δεῖτε στὰ χέρια τοὺς κάτι ποὺ δὲν τοὺς τὸ δώσατε ἐσεῖς, ρωτῆστε τὰ ποῦ τὸ βρῆκαν, καί, ἂν διαπιστώσετε ὅτι τὸ πῆραν ἀπὸ ἄλλους, ὑποχρεῶστε τὰ αὐστηρὰ νὰ τὸ ἐπιστρέψουν χωρὶς χρονοτριβῆ.

Πότε-πότε ρίχνετε μία ματιὰ στὰ σχολικὰ εἴδη τῶν παιδιῶν σας, μήπως βρεθοῦν ἐκεῖ ξένα πράγματα. Ἂν φέρουν στὸ σπίτι κάτι ποὺ βρῆκαν στὸ δρόμο ἢ στὸ σχολεῖο, συμβουλέψτε τὰ νὰ τὸ δείξουν στὴν τάξη, μήπως τὸ ἔχασε κανείς.

Μὴν ἐπιτρέπετε στὰ παιδιὰ σας ν’ ἀνταλλάσσουν τὰ πράγματά τους, οὔτε πολὺ περισσότερο νὰ τὰ πουλᾶνε, γιατί ἔτσι εἶναι εὔκολο νὰ μάθουν στὴν ἀπάτη. Διδάξτε τους, ὅσο νωρίτερα μπορεῖτε, ὅτι αὐτὰ ποὺ κερδίζονται μὲ ἀπάτη, προκοπὴ δὲν φέρνουν.

Μαθαίνετε τὰ παιδιά σας ἀπὸ μικρὰ νὰ ξεχωρίζουν τὸ «δικό μου» ἀπὸ τὸ «δικό σου». Γι’ αὐτό, μὴν ἐπιτρέπετε νὰ παίρνουν καὶ νὰ χρησιμοποιοῦν χωρὶς ἄδεια τὰ πράγματα τῶν ἀδελφῶν τους. Ἔτσι χαλαρώνει τὸ αἴσθημα τοῦ σεβασμοῦ τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἄλλου καὶ ἰδιαίτερα τῆς ξένης ἰδιοκτησίας.

Ἀντίθετα, συμβουλεύετε τὰ παιδιά σας νὰ βοηθιοῦνται μεταξύ τους, καὶ νὰ δίνουν τὰ πράγματά τους στ’ ἀδέρφια ἢ τοὺς φίλους τους σὲ περίπτωση ἀνάγκης.

Ἄν, τέλος, θέλετε νὰ προφυλάξετε τὰ παιδιὰ σας γενικὰ ἀπὸ τὴν πλεονεξία, μὲ ὁποιαδήποτε μορφὴ κι ἂν ἐμφανίζεται αὐτή, ἂν θέλετε νὰ μὴ γίνουν δοῦλοι τοῦ μαμωνᾶ, νὰ τοὺς δείξετε, μὲ τὰ λόγια και το παράδειγμά σας, τὴν πραγματικὴ ἀξία τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν.

Ἐξηγῆστε τους ὅτι τὰ χρήματα καὶ ἡ περιουσία δὲν εἶναι τὸ ὕψιστο ἀγαθὸ στὴ γῆ. Τα ὕψιστα ἀγαθὰ εἶναι ἡ ἀρετὴ καὶ ἡ δικαιοσύνη, γιατί αὐτὰ μόνο ἔχουν ἀξία γιὰ τὸ Θεό. Δῶστε τους νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει καμιὰ ὠφέλεια ἂν κερδίσει τὸν κόσμο ὅλο καὶ χάσει τὴν ψυχή του.

Μὴν παραμελεῖτε ὅμως καὶ τὴ δική σας πνευματικὴ ζωή, ὅπως π.χ. τὴν προσευχὴ ἢ τὸν ἐκκλησιασμό, ἐξαιτίας τῆς πλεονεξίας. Δείχνετε μὲ τὴν ὅλη σας πολιτεία στὰ παιδιά, ὅτι κύρια φροντίδα σας δὲν εἶναι ἡ ἀπόκτηση χρημάτων καὶ περιουσίας, ἀλλὰ ἡ σωτηρία καὶ ἡ μέλλουσα μακαριότητα τῆς ψυχῆς σας!

Σᾶς ἔδειξα λοιπόν, πῶς νὰ καταπολεμᾶτε τὴν τάση τῶν παιδιῶν πρὸς τὴν πλεονεξία, καὶ πῶς νὰ τὰ προφυλάσσετε ἀπὸ τὸ ἐπικίνδυνο αὐτὸ πάθος. Ἀνακεφαλαιώνω:

Μαθαίνετε τὰ παιδιά σας νὰ εἰναι γενναιόδωρα και ολιγαρκῆ. Καλλιεργῆστε τοὺς τὸ αἴσθημα τῆς τιμιότητας καὶ ἐμπνεῦστε τοὺς τὴ βαθιὰ ἀποστροφὴ πρὸς τὸ ψέμα. Νὰ τὰ διδάσκετε, μὲ τὸ λόγο καὶ τὸ παράδειγμά σας, τὴν πραγματικὴ ἀξία τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν.

Ἀναθρέψτε λοιπὸν τὰ παιδιὰ σας ὄχι μόνο γιὰ τὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸν οὐρανό. Ἐνδιαφερθεῖτε ὄχι μόνο γιὰ τὸ φθαρτὸ σῶμα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀθάνατη ψυχή. Ἐφοδιάστε τὰ ὄχι μόνο γιὰ τούτη τὴ σύντομη ζωή, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀτέλειωτη αἰωνιότητα!

Πηγή:www.agiazoni.gr

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Ιδού ευαγγέλιο που αφορά στο νου και το σώμα του καθενός μας. Είναι το ευαγγέλιο της ευσπλαχνίας. Είναι η θαυμαστή παραβολή του Σωτήρος, στην οποία απεικονίζεται ολόκληρη η ζωή μας. Η δική μου, η δική σου, του καθενός ανθρωπίνου όντος επάνω στην γη. Όλους τους αφορά το σημερινό άγιο Ευαγγέλιο. Όλους.

Ο άνθρωπος! Αυτός ο θεϊκός πλούτος επάνω στην γη! Κύτταξε το σώμα του, το μάτι, το αυτί, την γλώσσα. Τι θαυμαστός πλούτος. Το μάτι! Υπάρχει τίποτε πιο τέλειο που να ημπορή ο άνθρωπος να επινοήση σ’ αυτόν τον κόσμο; Κι όμως, το μάτι αυτό το εδημιούργησε ο Κύριος, όπως και την ψυχή και το σώμα. Η ψυχή μάλιστα είναι ολόκληρη εξ ουρανού. Οποίος πλούτος! Το σώμα! Θαυμαστός θείος πλούτος που σου δόθηκε για την αιωνιότητα και όχι μόνο για την πρόσκαιρη αυτή γήινη ζωή. Και ψυχή δοσμένη για την αιωνιότητα.

Ακούσατε τι ευαγγελίζεται ο Άγιος Απόστολος Παύλος σήμερα. «Το δε σώμα τω Κυρίω» (Α΄ Κορ. 6, 13). Ο Κύριος έπλασε το ανθρώπινο σώμα για την αιώνια ζωή, για την αθανασία, για την καθαρότητα. Το έπλασε για την αιώνια αλήθεια, για την αιώνια δικαιοσύνη και για την αιώνια αγάπη: όπως το σώμα, έτσι και την ψυχή. Όλα αυτά είναι δώρα του Θεού, ανεκδιήγητα και μεγάλα και πλούσια, και –το πιο σπουδαίο– αθάνατα και αιώνια δώρα του Θεού.

Εμείς όμως οι άνθρωποι τι κάνομε μ’ όλα αυτά τα δώρα; Τι οικοδομούμε με αυτά; Παραδίδουμε το σώμα στις ηδονές και στα πάθη αυτού του κόσμου, και την ψυχή στους ακαθάρτους λογισμούς, τις ακάθαρτες επιθυμίες, τις ακάθαρτες ηδονές. Δια των αμαρτιών και η ψυχή και το σώμα απομακρύνονται από τον Θεό, φεύγουν από το Θεό, φεύγουν «εις χώραν μακράν». Τίνος είναι αυτή η «μακρυνή χώρα;»

Ακούσατε που ο άσωτος υιός βόσκει χοίρους. Στην χώρα του διαβόλου. Στην χώρα, όπου ο διάβολος έχει εξουσία πάνω στον άνθρωπο δια των παθών, δια των αμαρτιών, και τον κρατάει σε φρικτή τρέλλα, στον παραλογισμό και την παραφροσύνη.

Λοιπόν, η αμαρτία; Κάθε αμαρτία είναι τρέλλα. Και ο άνθρωπος θα είναι πάντα μέσα σ’ αυτή την τρέλλα, μέχρις ότου συναντηθή με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και θα συναντηθή με την μετάνοια.

Ακούσατε πως ο άσωτος υιός, αισθανόμενος τι σημαίνει ζωή μέσα στην αμαρτία, ζωή μέσα στις ηδονές και τα πάθη αυτού του κόσμου, λέγει: «Πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι» σε ξένη και μακρυνή χώρα. «Αναστάς πορεύσομαι προς τον πατέρα μου». Σηκώθηκε και πήγε προς τον πατέρα. Και ο ουράνιος Πατήρ, ο Θεός και Ελεήμων Κύριος, «έτι αυτού μακράν απέχοντος είδεν αυτόν και εσπλαγχνίσθη και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν», ενώ συγχρόνως ο υιός με λυγμούς έλεγε: «πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, ουκέτι ειμί άξιος κληθήναι υιος σου». Αμάρτησα στον ουρανό και σ’ όλα τα αστέρια. Όλα τα εμόλυνα με το πύον των παθών μου, και με το σκοτάδι των παθών μου τα ημαύρωσα όλα. «Ήμαρτον ενώπιόν σου»! Φεύγοντας από σένα, σε ποιόν προσκολλήθηκα; Δίπλα σε ποιόν ήμουν; Τίνος χοίρους εγώ έβοσκα; Του διαβόλου! Εγώ διαβολοποίησα την ψυχή μου, την οποία εσύ μου έδωσες να γίνη αγία και αθάνατη. Εγώ εβρώμισα το σώμα, εθανάτωσα το σώμα, εξαθλίωσα το σώμα!

Όταν ο άσωτος υιός «ήλθεν εις εαυτόν» –αφού ήταν εκτός εαυτού, στην τρέλλα, στις ηδονές και στα πάθη αυτού του κόσμου– δια της μετανοίας έτρεξε προς τον πατέρα. Και ο πατέρας τον αγκαλιάζει και τον φιλεί. Δεν είχε τελειώσει ακόμη ο υιός την εξομολόγησί του, δεν είχε εκφράσει ακόμη την επιθυμία του να τον δεχθή ο πατέρας του σαν δούλο, και ο πατέρας λέγει στους υπηρέτες του: «Φέρετε την στολή την πρώτη και ενδύσατέ τον και δώστε δακτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια του και αφού φέρετε τον μόσχο τον σιτευτό, σφάξτε τον για να φάγωμεν και ευφρανθώμεν».

Για πιο λόγο ευφραίνεται ο ουρανός; Για ποιο λόγο ο Θεός ευφραίνεται στον ουρανό; Για ποιο λόγο ευφραίνονται οι άγγελοι; Σε ποιόν ο Κύριος λέγει να ευφρανθώμεν; Στους αγγέλους!

Ο άνθρωπος ο οποίος χάθηκε μέσα στις αμαρτίες, θυμήθηκε ότι ήταν αδελφός των αγγέλων και έσπευσε προς τον ουρανό. «Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου». Αμάρτησα στους αγγέλους, στους αρχαγγέλους. Εγώ εδιαβολοποίησα τον εαυτό μου. Έρριξα τον εαυτό μου στην αγέλη των χοίρων, στην αγέλη των παθών. Και να, τώρα είμαι όλος ξεσχισμένος, όλος κουρελιασμένος. Και η ψυχή και το σώμα κουρελιασμένα. Όλα εξαθλιωμένα.

Λοιπόν, τι είναι μετάνοια; Ο Κύριος τρέχει να συναντήση τον μετανοήσαντα υιό. Τον αγκαλιάζει και τον ασπάζεται και όλος ο ουρανός συγκινείται. Όλοι οι άγγελοι ευφραίνονται. «Και ήρξαντο ευφραίνεσθαι» αναφέρεται στην θαυμαστή περικοπή του Σωτήρος. Για ποιο λόγο χαίρεσθε εσείς άγιοι άγγελοι, άγιοι αρχάγγελοι; Εσείς, οι οποίοι παντοτινά πενθήτε για τον γήινο αυτό κόσμο βλέποντας τα δικά σας πεσμένα αδέλφια, τους ανθρώπους, πως πνίγονται μέσα στις αμαρτίες και τις ηδονές και τα πάθη και τους διαφόρους θανάτους αυτού του κόσμου, γιατί ευφραίνεσθε; «Ευφραινόμαστε για την ανάστασι, την ζωοποίησι του νεκρού αδελφού μας ανθρώπου, ότι νεκρός ην και ανέζησε». Νεκρός ήταν ο άσωτος υιός, όταν ήταν μακράν του Θεού, της πηγής της Ζωής, μακρυά από τον ουρανό. Ιδού, ανάστασις εκ νεκρών φαίνεται [η επιστροφή του ασώτου] στα μάτια όλων των ουρανίων δυνάμεων. Όλες οι ουράνιες δυνάμεις γι’ αυτό χαίρονται, «ότι απολωλώς ην και ευρέθη». Πράγματι, όταν ο άνθρωπος είναι μέσα στις αμαρτίες και τα πάθη, χάνει τον εαυτό του, δηλαδή δεν έχει αυτογνωσία, είναι εκτός εαυτού.

«Εις εαυτόν δε ελθών», λέγει ο Σωτήρ. Ο άνθρωπος συνέρχεται, όταν σκεφθή τίνος είναι, δηλ. του Θεού. Το σώμα σου τίνος είναι; Του Θεού. Η ψυχή και αυτή του Θεού. Όλα δώρα, δώρα του Θεού. Εγώ, ποιος είμαι σαν άνθρωπος; Του Θεού, όλος του Θεού! Το σώμα μου είναι δοξασμένο από τον Θεό. Γι’ αυτό το εδημιούργησε ο Θεός, λέγει ο άγιος Απόστολος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Και το σώμα για τον Κύριο, και η ψυχή για τον Κύριο. Δοξάζομε τον Κύριο και με το σώμα και με την ψυχή. Του Θεού είναι και το ένα και το άλλο. Μη νομίζεις ότι είναι τίποτε δικό σου, όχι. Όλα είναι αιωνίως του Θεού. Και συ είσαι αιωνίως του Θεού. Αλλά τότε μόνο, όταν εσύ το συνειδητοποιής.

Λοιπόν η αμαρτία; Δεν επιτρέπει ο διάβολος στον άνθρωπο να συναισθανθή ότι είναι υιός του Θεού. Ο διάβολος εξουσιάζει με την καρδιά και δεν αφήνει στον άνθρωπο να σκεφθή τον Θεό, να θυμηθή, ότι είναι υιός του Θεού, ότι είναι πλούσιος, ανεκδιήγητα πλούσιος. Ότι αυτός είναι αδελφός των αγίων αγγέλων. Ο διάβολος όλα τα σκοτίζει, όλα τα απομακρύνει από τον άνθρωπο, τα διαστρεβλώνει, και του δίνει ψεύτικες ηδονές μέσω των αμαρτιών. Πράγματι έχει δίκαιο ο Απόστολος Παύλος όταν λέει στον Άγιο Επίσκοπο και μαθητή του, Απόστολο Τίτο: «ήμεν γαρ ποτέ και ημείς ανόητοι» (Τίτ γ΄, 3) Κοιτάξτε τι λέει ο Απόστολος. Πότε Άγιε Απόστολε; Υποδουλωμένοι στις διάφορες επιθυμίες και στα διάφορα πάθη, τότε είμασταν τρελλοί και ανόητοι.

Δεν θέλει ο Κύριος δια της βίας να σε αναστήση εκ των θανάτων σου, να σε αρπάξη από την αμαρτία. Εσύ πρέπει πρώτος να το πης στον ίδιο: «Κύριε, αυτή η αμαρτία με βασανίζει. Δεν την θέλω, έχει όμως εξουσία επάνω μου. Ελευθέρωσε με!» Τότε γίνεται θαύμα. Πάντα. Ποτέ ο Κύριος δεν αφήνει χωρίς απάντησι την προσευχή, έστω και του μεγαλυτέρου αμαρτωλού. Δεν υπάρχει φρικτή αμαρτία για τον άνθρωπο, ο οποίος αγρυπνεί επάνω στη δική του συνείδηση, επάνω στη ζωή του. Ξέρει ο άνθρωπος, ότι μετά την προσέλευση του Κυρίου Ιησού Χριστού στον κόσμο, ότι δεν υπάρχη αμαρτία, από την οποία ο Κύριος δεν μπορεί να μας ελευθερώση. Δεν υπάρχει αμαρτία, την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήση, δεν υπάρχει αμαρτία, την οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να διώξη. Ο Κύριος δίνει την δύναμη. Μόνο κάνε την αρχή. Μόνο αναβόησε, όπως ο άσωτος υιός: «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου».

Όταν αμαρτάνης, αμαρτάνης όχι μόνο στον Θεό, αλλά σ’ όλα τα ουράνια κτίσματα, σ’ όλα τα επίγεια κτίσματα. Αμαρτάνεις στα πουλιά, αμαρτάνης στα λουλούδια, τα δένδρα. Αμαρτάνεις σ’ όλα τα ζωντανά όντα. Η αμαρτία είναι πραγματικά φοβερή, άνευ της μετανοίας. Τόσο φοβερή, ώστε να σκοτώνη και να ρίχνη σ’ εκατό θανάτους. Να ρίχνη στην αγκαλιά του διαβόλου και στην αιώνια φρικωδεστάτη κόλαση. Χωρίς αμφιβολία. Γι’ αυτό ο Θεός ήλθε σ’ αυτόν τον κόσμο. Να εξολοθρεύση τον φοβερό δράκοντα, ο οποίος λέγεται αμαρτία. Ήλθε ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς Χριστός και μας έδωσε όλα τα μέσα να εξολοθρεύσομε την αμαρτία, την κάθε αμαρτία. Εδημιούργησε την Εκκλησία Του επάνω στη γη και της έδωσε όλες τις ουράνιες δυνάμεις, για να νικάμε και εμείς οι άνθρωποι όλες τις αμαρτίες, όλους τους θανάτους μέσα μας και γύρω μας.

Ο Κύριος μας έδωσε τα θαυμαστά Άγια Μυστήρια. Το άγιο Βάπτισμα, τη Θεία Κοινωνία, τα οποία εξολοθρεύουν την αμαρτία. Μας έδωσε και τις θαυμάσιες αρετές, πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, νηστεία, αγρυπνία, πραότητα και όλες τις υπόλοιπες ευαγγελικές αρετές. Γι’ αυτό δεν υπάρχει απόγνωση στον Χριστιανό άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ας ξυπνήση ο Αγαθός Θεός όλους τους αθέους, όλους τους απίστους. Ας κτυπήση τον καθένα με τον κεραυνό του Ουρανίου Ελέους. Με τον κεραυνό του Ουρανίου Ελέους μέσα στη συνείδηση, μέσα στη ψυχή. Ας ξυπνήση ο καθένας και πορευθή στην ουράνια πατρίδα του, στην ουράνια τράπεζα ανάμεσα στους αγίους αδελφούς του, τους αγγέλους. Ας ζήση εκεί μαζί τους δια της αιωνίας Θείας Αληθείας, αιωνίας Θείας Διακαιοσύνης και όλων των αιωνίων ουρανίων χαρών.

Κύριε, Σ’ ευχαριστούμε για το Άγιο Ευαγγέλιο αυτό. Σ’ ευχαριστούμε για την αγαθή είδηση αυτή. Γιατί δημιούργησες τον άνθρωπο, να μπορή να νικήση κάθε αμαρτία και κάθε διάβολο. Σε Σένα δόξα και ευχαριστία, πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πηγή:www.imkby.gr

Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΠΕΡΠΕΤΟΥΑ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗ

«Η αγία καλλιμάρτυς Περπέτουα υπήρξε γόνος εύπορης και ευγενούς οικογένειας της Καρχηδόνας. Ενώ ήταν έγγαμη και μητέρα θηλάζοντος βρέφους σε ηλικία εικοσιδύο ετών, διακρινόταν για την αγάπη της προς τον Χριστό. Ζώντας δε σύμφωνα με το ευαγγέλιο Εκείνου προσέλκυε στην πίστη πολλούς. Την κατήγγειλαν όμως κατά το 203 στον ανθύπατο της Αφρικής Ιλαρίωνα, όταν βασίλευε στη Ρώμη ο διώκτης των χριστιανών ειδωλολάτρης Σεπτίμιος Σεβήρος, γι’ αυτό και συνελήφθη. Κλείστηκε αμέσως στη φυλακή μαζί μ’  αυτούς που κατηχούσε στην πίστη, δηλαδή την Φιλικητάτη που ήταν έγγυος, τον διδάσκαλό της Σάτυρο, καθώς και τους Σεκούνδο, Σατορνίνο και Ρευκάτο, κι εκεί όλοι ντύθηκαν τον Χριστό διά του βαπτίσματος.

Ο πατέρας της άλλοτε με ήπια γλυκόλογα και άλλοτε με απειλές, προβάλλοντας μάλιστα μπροστά της το νιογέννητο βρέφος της, προσπαθούσε να την μεταπείσει ώστε να θυσιάσει στα είδωλα. Γεμάτος οργή κάποια στιγμή από την άρνησή της προσπάθησε να βγάλει τα μάτια της, αλλά απέτυχε.

Οι νεοφώτιστοι δέσμιοι μαζί με την Περπέτουα μπροστά στο βήμα του Ιλαρίωνα ομολόγησαν πάλι με θάρρος τον Χριστό, γι’  αυτό και διατάχθηκε να ριχτούν στα άγρια θηρία και μάλιστα την ημέρα των γενεθλίων του Καίσαρα. Πριν από τη μάχη τους με τα θηρία η Περπέτουα με τους χριστιανούς δέσμιους τέλεσαν στη φυλακή δείπνο αγάπης προς έκπληξη όλων των υπολοίπων απίστων δεσμίων.

Την ημέρα του μαρτυρίου όλοι οι χριστιανοί μάρτυρες γεμάτοι χαρά ρίχτηκαν στα θηρία και γίνανε γλυκός άρτος στα δόντια τους. Η Περπέτουα με τη Φιλικητάτη τραυματίστηκαν από τα θηρία, οπότε έκοψαν τα κεφάλια τους με μαχαίρι.

Με τις άγιες πρεσβείες τους, Χριστέ ο Θεός, ελέησε και σώσε μας. Αμήν».   

Από τις πιο αγαπημένες μάρτυρες της πρώτης Εκκλησίας η αγία Περπέτουα, «πρώταθλος» κι αυτή σαν την αγία Θέκλα, αποτελεί τρανή επιβεβαίωση των λόγων του Κυρίου ότι «όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μάνα του ή τη γυναίκα του ή τα παιδιά του ή τα κτήματά του ή οτιδήποτε άλλο, ακόμη και τη δική του ζωή, πάνω από τον Ίδιο, δεν είναι άξιός Του». Κι αυτό γιατί η οποιαδήποτε εγκόσμια αγάπη αν εκφραστεί χωρίς το «πέρασμά» της από την αγάπη του Θεού δεν αποτελεί καθαρή αγάπη -  λειτουργεί σ’ αυτήν, έστω κι αν φαίνεται υπερβολική η έκφραση, το εγωιστικό στοιχείο ή αλλιώς μαζί με την αγάπη αυτή υπάρχουν αρρωστημένες εγωιστικές προσμείξεις που θολώνουν την καθαρότητά της. Λοιπόν η φαινομενική σκληρότητα του λόγου του Κυρίου περί της απόλυτης αναφοράς πρωτίστως στην αγάπη Εκείνου και έπειτα στην αγάπη των άλλων συνιστά έκφραση ευεργεσίας Του προς τον άνθρωπο: να φιλτράρει την αγάπη του από ό,τι εγωιστικό και αρρωστημένο, ώστε να προσφερθεί στον συνάνθρωπο με καθαρότητα, κατά τον τρόπο αγάπης του Ίδιου˙ με σταυρική και θυσιαστική γι’ αυτόν διάθεση.

Στην αγία Περπέτουα λοιπόν διατπιστώνουμε ακριβώς τη χαρισματική και υπέρ φύσιν αυτήν πραγματικότητα, που σημαίνει ότι η αγία σε τόσο νεαρή ηλικία, έχοντας σύζυγο που τον αγαπούσε και βρέφος που το λάτρευε και το θήλαζε, είχε κατανοήσει ότι υπεράνω όλων για να έχει νόημα η ζωή της και να μπορεί ουσιαστικά να βοηθάει και την οικογένειά της και τους λοιπούς συνανθρώπους τους ήταν η πιστότητά της στο θέλημα του Θεού, το ευαγγελικώς ζην. Αυτό δεν αποτελεί και την ουσία της αγιότητας; Η τήρηση των εντολών του Χριστού – ο μόνος τρόπος που ο άνθρωπος γεύεται των δωρεών του Θεού και γίνεται κατοικητήριο της Τριαδικής θεότητας. Όπως το επισημαίνει και το απολυτίκιο της ακολουθίας της: «Πρόκρινες την αγάπη Κυρίου του Χριστού σου από τη στοργή του βρέφους σου που το θήλαζες, βάση των μαρτύρων Περπέτουα, κι έτσι καθαγίασες την πατρίδα σου την Καρχηδόνα με τα ρείθρα των ιερών αιμάτων σου».  

Κι ένας ύμνος από τη λιτή της ακολουθίας μάς δίνει εξίσου μία γεύση της μεγάλης και μοναδικής ψυχής της.

«Βλέπουσα τόν διά τοῦ πατρός σου πειρασμόν ἐρχόμενον, ὀτρύναντός σε θῦσαι τοῖς εἰδώλοις πρός ἀπαλλαγήν ἐκ τῆς θανατικῆς σου καταδίκης, ἔτεινας τά ὄμματα εἰς τόν οὐρανόν καί ἰσχύν ἐξ αὐτοῦ λαβοῦσα ὡς ἔλαφος διψῶσα ἐφ’ ὑδάτων πηγάς ἔδραμες πρός μαρτύριον γενναιότατον, Καρχηδόνος ὡράϊσμα˙ ὅθεν θεόθεν ἔλαβες βραβεῖον νίκης χρυσόπλοκον καί χάριν πρεσβεύειν Κυρίῳ ὑπέρ τῶν τιμώντων σε».

 (Βλέποντας τον πειρασμό να έρχεται μέσω του πατέρα σου που σε παρότρυνε να θυσιάσεις στα είδωλα για να απαλλαγείς από τη θανατική σου καταδίκη, έστρεψες τα μάτια σου στον ουρανό κι αφού πήρες δύναμη από τον Θεό έτρεξες προς το γενναιότατο μαρτύριο σαν ελάφι διψασμένο που τρέχει στις πηγές των υδάτων, συ που είσαι η ομορφιά της Καρχηδόνας. Γι’ αυτό και έλαβες χρυσόπλοκο βραβείο νίκης από τον Θεό και χάρη να πρεσβεύεις στον Κύριο γι’ αυτούς που σε τιμούν).

Τι λέει ο ύμνος; Η αγία βρίσκεται στεφανωμένη στους ουρανούς με δύναμη μεσιτείας για όλους τους πιστούς. Γιατί; Διότι αντιμετώπισε το μαρτύριο για χάρη της πίστεώς της στον Κύριο με γενναιότητα και με θερμότητα αγάπης  τέτοια, ώστε να το θεωρεί ανάγκη της και ευφροσύνη της, όπως το διψασμένο ελάφι τρέχει να ξεδιψάσει στις πηγές των υδάτων. Και τι ήταν εκείνο που της έδινε αυτή τη δύναμη, που ανθρωπίνως δεν μπορεί να κατανοηθεί; Η ουράνια χάρη που φανέρωνε την αγάπη και τον έρωτά της προς τον Κύριο. Χάρη Θεού είναι η πίστη στον Χριστό, μεγάλη χάρη δε η θερμή κίνηση της καρδιάς που οδηγεί τον πιστό στο μαρτύριο. Όπως το λέει και ο απόστολος Παύλος: «μας δόθηκε ως χάρη από τον Χριστό όχι μόνο να πιστεύουμε σ’ Αυτόν αλλά και να πάσχουμε για χάρη Του».

Επισημαίνει όμως και κάτι ιδιαιτέρως σημαντικό ο καλός υμνογράφος: η αγία στην πορεία πιστότητάς της στο θέλημα του Κυρίου αντιμετώπισε σκληρούς πειρασμούς. Κι αυτοί ήταν και οι προτροπές του πατέρα της να τον λυπηθεί που χάνει το παιδί του, και το μητρικό φίλτρο της ίδιας, το οποίο παρόξυνε ο πατέρας της φέρνοντας ενώπιόν της το βρέφος της που ζητούσε το γάλα της, αλλά και το ένστικτο ακόμη της αυτοσυντήρησης, να γλιτώσει από τον θάνατο. Σκληροί όντως πειρασμοί που ανάγονται σε ό,τι βαθύτερο και άγιο θεωρούμενο υπόστρωμα υπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Και πώς τους αντιμετώπισε η αγία και που γι’ αυτό γίνεται παράδειγμα και πρότυπο για όλους μας; Με την ύψωση των οφθαλμών της στον μόνον δυνάμενον σώζειν από τους πειρασμούς, τον Κύριο. Άνθρωπος που τίθεται σε πειρασμό, αν στραφεί με την καρδιά του έμπονα στον Κύριο, θα δει πολύ σύντομα, άμεσα καλύτερα, τη βοήθειά Του. Αυτό έκανε η αγία και σώθηκε, αυτό απαιτείται βεβαίως να κάνουμε και εμείς, ιδιαιτέρως στις κρίσιμες στιγμές της ζωής μας. Η αγιότητα δεν είναι μακρινή υπόθεση και για εμάς˙ μόλις αποφασίσουμε να μείνουμε σταθεροί στο θέλημα του Θεού την ώρα κυρίως των πειρασμών, ήδη την έχουμε «αγγίξει» και «κατακτήσει».

Πηγή:www.pgdorbas.blogspot.com