ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

Με έναν πολύ σοφό τρόπο η αγία μας Εκκλησία μας προετοιμάζει για να μπούμε στο στάδιο της νηστείας και της μετανοίας. Την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου μας διδάσκει πώς πρέπει να προσευχόμαστε. Τη Κυριακή του ασώτου μας φανερώνει την ευσπλαχνία του Θεού και την σημασία της μετάνοιας για την σωτηρία μας. Την Κυριακή της Απόκρεω μας παρουσιάζει τα γεγονότα τα οποία θα συμβούν κατά την Φοβερά Κρίση. Και, τέλος, την τελευταία Κυριακή πριν αρχίσει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την Κυριακή της Τυρινής, μας αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα της νηστείας, προτρέποντάς μας να συγχωρήσουμε όλους.

Ακούσατε σήμερα μία από τις σπουδαιότερες παραβολές του Χριστού. Λέω ακούσατε αλλά δεν ξέρω αν πραγματικά την ακούσατε. Βλέπω ότι πολλοί από σας έχουν μία πολύ κακή συνήθεια να έρχονται στην εκκλησία αργά. Μερικοί έρχονται στη θεία λειτουργία, μετά το Ευαγγέλιο. Είναι μία πάρα πολύ κακή συνήθεια και δεν ξέρω πώς να την ξεριζώσουμε. Μόνο εσείς οι κάτοικοι της Συμφερούπολης έχετε αυτή την συνήθεια, διότι πουθενά αλλού δεν είδα να έρχονται οι άνθρωποι στην εκκλησία μετά το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Αυτό είναι μεγάλη ασέβεια.

Μερικοί, λοιπόν, δεν άκουσαν το Ευαγγέλιο, οι υπόλοιποι αν και άκουσαν ίσως δεν το κατάλαβαν ή επειδή δεν γνωρίζουν καλά την σλαβική γλώσσα ή επειδή μιλούσαν μεταξύ τους την ώρα που διαβαζόταν το Ευαγγέλιο. Έπρεπε όμως να το ακούσετε με προσοχή για να αποτυπωθεί βαθιά στο νου και την καρδιά σας και να κατανοήσετε πλήρως το νόημα της περικοπής. Επαναλαμβάνω λοιπόν το απόσπασμα που διαβάστηκε σήμερα, όχι όμως όλο αλλά εκείνα τα κομμάτια τα οποία θα ερμηνεύσουμε στη συνέχεια.

«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς, καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως…

Εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου…»

Αλλά ο πατέρας του δεν τον άκουσε. Είπε αμέσως στους δούλους του: «Ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι» (Λκ. 15, 11-24).

Πραγματικά πλουσιότατο είναι το περιεχόμενο αυτής της παραβολής και πολλά θα μπορούσαμε να πούμε. Δεν θέλω όμως να επαναλαμβάνω αυτά που ήδη έχουμε πει στα προηγούμενα χρόνια. Το μόνο που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι εδώ ο πατέρας του ασώτου υιού απεικονίζει τον ίδιο τον Θεό Πατέρα και όλη η παραβολή μας περιγράφει την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού προς τους αμαρτωλούς ανθρώπους που μετανοούν. Σήμερα θέλω να σταθώ μόνο σε κάποια συγκεκριμένα σημεία και φράσεις αυτής της παραβολής. Ένας λόγος που θα ήθελα να ερμηνεύσω είναι ο εξής: «εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν». Και στη συνέχεια θα δούμε τι σημαίνουν τα λόγια του πατέρα: «οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη».

Τι σημαίνει λοιπόν «εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν». Γνωρίζουμε ότι συνέρχεται κάποιος μετά την λιποθυμία, όταν επανακτά τις αισθήσεις του. Ο υιός όμως αυτός είχε χάσει τις αισθήσεις του; Όχι, βρισκόταν στην κανονική του κατάσταση, σωματικά ήταν υγιής. Και όμως ο Χριστός λέει γι’ αυτόν ότι συνήλθε. Αυτό σημαίνει ότι ήταν εκτός εαυτού και έπρεπε να ξαναβρεί τον εαυτό του. Και γιατί ήταν εκτός εαυτού; Γιατί το πνεύμα του δεν ήταν αυτό που πρέπει να είναι, το ακέραιο ανθρώπινο πνεύμα. Γιατί και σωματικά και πνευματικά παρομοιάστηκε με τους χοίρους. Δεν ήταν όπως πρέπει να είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχει υψηλό προορισμό.

Ζούσε στην αμαρτία, ήταν δηλαδή πνευματικά ανάπηρος. Κυλούσε στην ασωτία και τη μέθη. Αυτή είναι κανονική κατάσταση του ανθρώπου; Όχι, αυτή είναι κτηνώδης κατάσταση που ταιριάζει στα ζώα και όχι στον άνθρωπο. Η κανονική κατάσταση του ανθρώπου είναι άλλη. Η καρδιά του ανθρώπου – χριστιανού πρέπει να είναι εντελώς διαφορετική. Δεν πρέπει να υπηρετεί τα κτηνώδη πάθη του και να ζει άσκοπή ζωή μέσα στην αμαρτία, αλλά να είναι σκεύος εκλογής του Αγίου Πνεύματος. Πρέπει να είναι φορέας των καρπών του Αγίου Πνεύματος, για τα οποία ο άγιος Απόστολος Παύλος μιλάει στην Προς Γαλάτας επιστολή του. «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος» (Γαλ. 5, 22-23). Αυτοί εκπλήρωσαν το νόμο γινώμενοι ναοί του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι κανονική κατάσταση του χριστιανού.

Αν η ζωή του δεν συμφωνεί μ’ αυτό που λέει ο απόστολος και δεν έχει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, τότε αυτό σημαίνει ότι είναι άρρωστος και πρέπει να επανέλθει στην κανονική του κατάσταση, να ξαναβρεί τον εαυτό του. Πρέπει να σταματήσει στην πορεία του, να σταθεί λίγο, να σκύψει το κεφάλι του και να αναρωτηθεί: σωστή είναι η ζωή μου, μήπως η οδός που ακολουθώ δεν είναι της ζωής αλλά του θανάτου;

Καλά αν ο ίδιος ο άνθρωπος θα κόψει την πορεία της αμαρτωλής του ζωής και θα σκεφτεί το καλό του. Αυτό, όμως, είναι πάρα πολύ σπάνιο φαινόμενο. Συνήθως τον σταματάει ο ίδιος ο Θεός, ο Οποίος τον αγαπά και τον σπλαχνίζεται, διότι δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού. Και τον άσωτο υιό τον σταμάτησε ο Θεός, αφού για το καλό του, τον στέρησε της τροφής και τον ανάγκασε να ζη με τους χοίρους.

Όχι μόνο αυτόν σταμάτησε ο Θεός, σταματάει και όλους μας διότι, σχεδόν όλοι εμείς, ζούμε χωρίς να σκεφτόμαστε το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Την σπαταλάμε ανώφελα, σκεφτόμενοι μόνο γήινα και παροδικά, τα οποία δεν έχουν πραγματική αξία. Μας σταματάει ο Θεός με πολλούς τρόπους: μας παίρνει την εργασία και την απασχόληση, την οποία έχουμε συνηθίσει, μας στερεί τα αγαθά, μας στέλνει συμφορές και μας ταπεινώνει μέσω άλλων ανθρώπων.

Εμείς ας δεχόμαστε τις νουθεσίες αυτές με προθυμία και να μην ρωτάμε, όπως συχνά ρωτάνε οι άνθρωποι, γιατί με τιμωρεί ο Θεός; Δεν τιμωρεί ο Θεός αλλά νουθετεί, πρέπει να το καταλάβουμε. Γι’ αυτό να μην γογγύζουμε εναντίον του Θεού. Ας σταματήσουμε, ας ακούσουμε προσεκτικά την φωνή του Θεού και της συνειδήσεώς μας και τότε θα καταλάβουμε και θα ευχαριστήσουμε τον Θεό που μας σταμάτησε και από το δρόμο του θανάτου, που ακολουθούσαμε, μας οδήγησε στην οδό της ζωής.

Μ’ αυτό τον τρόπο ο Θεός ενεργεί και στην ιστορία και σταματάει ολόκληρους λαούς. Όταν, για παράδειγμα, ο λαός του Ισραήλ άφησε τον αληθινό Θεό και άρχισε να προσκυνά τα είδωλα και δεν άκουσε τους προφήτες του, τότε ο Θεός τον παρέδωσε στα χέρια του βασιλιά της Βαβυλώνας και οδηγήθηκε στην βαβυλώνια αιχμαλωσία. Και παρέμεινε αιχμάλωτος ο λαός του Ισραήλ για 70 χρόνια. Όταν, όμως, συνήλθαν οι Εβραίοι τότε τους ελευθέρωσε ο Κύριος και τους έφερε πίσω στην πατρίδα τους.

Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε. Όλοι μας πρέπει να συνέλθουμε, διότι πάρα πολλοί είναι αυτοί που έχασαν το δρόμο και ζούνε μέσα σε αμαρτωλές ψευδαισθήσεις, εκτός εαυτών, γογγύζοντας κατά του Θεού.

Ας δούμε τώρα τι σημαίνει ο λόγος που είπε ο πατέρας, όταν, με μεγάλη χαρά, πήρε στις αγκάλες του τον άσωτο υιό του και πώς θα εξηγήσουμε την απάντηση που έδωσε ο πατέρας στον πρεσβύτερο υιό του, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε όταν έμαθε ότι ο πατέρας του έσφαξε μοσχάρι και έκανε γιορτή για τον άσωτο. Η απάντηση του πατέρα ήταν η εξής: «εὐφρανθῆναι, δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη» (Λκ. 15, 32).

Γιατί ο πατέρας είπε ότι ο μικρότερος γιος του ήταν νεκρός; Αφού ήταν ζωντανός, περπατούσε και μιλούσε, φαινόταν δηλαδή πως ήταν ζωντανός. Και ήταν ζωντανός, σωματικά ζωντανός, ενώ το πνεύμα του ήταν νεκρό. Και μεταξύ μας δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι, στους οποίους ταιριάζουν αυτά τα λόγια, για τους οποίους θα έπρεπε να πούμε ότι είναι νεκροί. Έτσι χάνονται και όσα από τα λογικά πρόβατα απομακρύνονται από το ποίμνιο του Χριστού. Ο Κύριος, όμως, βρίσκει αυτά τα πρόβατα και τα επαναφέρει στην πνευματική ζωή.

Τι σημαίνει ο πνευματικός θάνατος; Τι είναι η ζωή και τι είναι ο θάνατος και πού βρίσκεται η πηγή της ζωής; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός: «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή» (Ιω. 11, 25). Και ο μεγάλος απόστολός του Ιωάννης ο Θεολόγος μαρτυρεί το ίδιο λέγοντας, ότι «ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ιω. 1, 4). Ο Χριστός λοιπόν είναι η ζωή, μόνο η ἐν Χριστῷ ζωή είναι η αληθινή ζωή, είναι πνευματική ζωή, η μόνη που ταιριάζει στον λογικό άνθρωπο. Μόνο στον Χριστό βρίσκεται αυτή η ζωή και πουθενά αλλού. Αυτός που δεν παίρνει από τον Χριστό αυτή την ζωή ή αφού την παίρνει δεν φροντίζει για την προκοπή του σ’ αυτή και λησμονεί τον Χριστό, αυτός γίνεται πνευματικά νεκρός. Και δεν είναι λίγοι μεταξύ των χριστιανών αυτοί που είναι πνευματικά νεκροί.

Μην νομίζετε ότι όλοι εμείς εδώ είμαστε ζωντανοί. Και μεταξύ μας υπάρχουν νεκροί. Την υψηλότερη θέση στην εκκλησιαστική ιεραρχία κατέχουν οι επίσκοποι, τους οποίους ο ίδιος ο Κύριος στην αποκάλυψη του Ιωάννου καλεί αγγέλους. Οι άγγελοι των Εκκλησιών τοποθετούνται πιο πάνω από το λογικό ποίμνιο του Χριστού. Ακούστε λοιπόν τι λέει ο Κύριος στον απόστολο: «Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Σάρδεσιν ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ ἔχων τὰ ἑπτὰ πνεύματα τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ἑπτὰ ἀστέρας· οἶδα σου τὰ ἔργα, ὅτι ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ» (Απ. 3, 1). Ο άγγελος της Εκκλησίας είναι νεκρός – τρομερό πράγμα!

Νεκρός μπορεί να είναι αυτός που έχει την ανώτατη πνευματική εξουσία, δηλαδή ο επίσκοπος, νεκρός μπορεί να είναι και ο ιερέας και ο διάκονος. Αλλά οι περισσότεροι πνευματικά νεκροί υπάρχουν μεταξύ του λαού. Είμαστε νεκροί όταν ζούμε χωρίς τον Χριστό και καταπατάμε το νόμο του. Είμαστε νεκροί αν δεν εφαρμόζουμε στη ζωή μας το λόγο του αποστόλου Παύλου! «ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν» (Ρωμ. 6, 19).

Πώς υποδουλώνουμε τα μέλη μας σε ακαθαρσία; Νομίζω καταλαβαίνετε πώς. Γνωρίζετε ότι με τα μέλη του σώματος, τα οποία ο άνθρωπος τα σκεπάζει πιο πολύ από τα άλλα, και αμαρτάνει πιο πολύ, βεβηλώνοντας το ναό του Αγίου Πνεύματος. Γνωρίζουμε αρκετούς ανθρώπους τα πόδια των οποίων τρέχουν στα έργα της ανομίας και το χέρι τους πάντα είναι απλωμένο στην τσέπη του πλησίον του. Αυτοί υποδούλωσαν τα πόδια και τα χέρια τους σε ακαθαρσία.

Ας σκεφτεί τώρα ο καθένας τον εαυτό του. Μήπως και εμείς υποδουλώνουμε το πιο ευκίνητο μέλος του σώματός μας, τη γλώσσα μας, σε ακαθαρσία; Πόση ακαθαρσία βγαίνει από το στόμα μας: βρισιές, αισχρολογίες, ψευδομαρτυρίες και διάφορα λόγια με τα οποία ατιμούμε τον πλησίον μας. Καταλαβαίνετε τώρα ότι στην πραγματικότητα υποδουλώνουμε τη γλώσσα μας σε ακαθαρσία; Ας το σκεφτούμε όλοι, ας διορθώσουμε τη ζωή μας, εναρμονίζοντάς την προς αυτό που λέει ο απόστολος: «παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν».

Τα χέρια μας, που κάνουν τόσες ανομίες και τα πόδια μας, που τρέχουν στην οδό της αδικίας, της αμαρτίας και της ανομίας, να τα οδηγήσουμε σε μία άλλη οδό, στην οδό της αγαθότητας. Να συγκρατούμε τη γλώσσα μας, αναγκάζοντάς την, αντί να καταριέται, να λέει ευχές και ευλογίες και αντί να λέει διάφορες κακίες να προφέρει μόνο αυτό που ωφελεί τους αδελφούς μας. Τότε αυτό θα σημαίνει ότι εφαρμόζουμε στη ζωή μας τον παραπάνω λόγο του αποστόλου Παύλου. Και όχι μόνο αυτό αλλά και έναν άλλο πολύ ωραίο, επίσης δικό του.

«Ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Εφ. 4, 22-24). Αυτός λοιπόν είναι ο σκοπός μας: να ενδυθούμε τον νέο άνθρωπο, τον δημιουργηθέντα κατά Θεό προς αληθινή δικαιοσύνη και αγαθότητα. Αν πραγματοποιούμε αυτό στη ζωή μας κανείς δεν μπορεί να πει ότι είμαστε νεκροί ή ότι χάσαμε τον προσανατολισμό μας.

Να πορευόμαστε σωστά, να μην χάνουμε το δρόμο μας. Να είναι η ζωή μας τέτοια ώστε να αποπνέει όχι την δυσοσμία του πνευματικού θανάτου αλλά την ευωδία της ζωής ἐν Χριστῷ, τον Κύριο και Θεό μας, στον Οποίο πρέπει δόξα μετά του Ανάρχου Αυτού Πατρός και Παναγίου Πνεύματος. Αμήν.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λόγοι και Ομιλίες Τόμος Α΄, εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 2014

ΟΣΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕΣΑΟΡΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Η Αγία μας Εκκλησία τιμά σήμερα τη μνήμη του Οσίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου και του Μάρτυρος Γελασίου.

Ο Όσιος Προκόπιος ο Δεκαπολίτης, έζησε επί αυτοκρατορίας του εικονομάχου Λέοντος του Ισαύρου (717-741 μ.Χ.) και διακρίθηκε για την πνευματική γενναιότητά του ως υπέρμαχος της Ορθόδοξης Πίστης.

Αν και από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχισμό, δεν έμεινε στην απομόνωση του κελλιού του, αλλά αγωνίσθηκε σθεναρά κατά των εικονομάχων. Γι’ αυτό υπέστη πολλά και φρικτά βασανιστήρια, όπως μαστιγώσεις, φυλακίσεις και εξορίες.

Διακρίθηκε, επίσης, στον αγώνα της Εκκλησίας κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, οι οποίοι αμφισβητούσαν το Χριστολογικό δόγμα Πίστεως, ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς είναι Σωτήρας και Λυτρωτής της ανθρώπινης φύσεως και της εικόνας του Θεού, που είναι αποτυπωμένη στον άνθρωπο, ακριβώς διότι είναι Θεάνθρωπος. Οι δύο φύσεις του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με τον Όρο Πίστεως της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ., ενώθηκαν στο θεανδρικό πρόσωπό του, άμα τη συλλήψει, στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, «ατρέπτως αχωρίστως, αδιαιρέτως ασυγχύτως».

Ακόμη ένα νέο Άγιο, του οποίου διαπιστώθηκε και πρόσφατα διακηρύχθηκε από τη συνείδηση των πιστών της Εκκλησίας η αγιότητα τιμούμε σήμερα, το σύγχρονο Όσιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη.

Πηγή:www.pemptousia.gr

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΖΗΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕΣΑΟΡΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Σήμερα 26 Φεβρουαρίου η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης, της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος και των τέκνων αυτής, καθώς και του μάρτυρος Θεοκλήτου.

Ο Όσιος Πορφύριος, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη από πλούσιους και ευσεβείς γονείς. Αφού εγκατέλειψε και γονείς και πλούτη, στα χρόνια της βασιλείας του Αρκαδίου και Ονωρίου, αναχώρησε για την Αίγυπτο που τότε ήταν μεγάλο μοναστικό κέντρο και έγινε μοναχός σε σκήτη.

Μετά από πενταετή διαμονή ήλθε στα Ιεροσόλυμα και κήρυσσε στους Ιουδαίους και στους Έλληνες το Ευαγγέλιο του Χριστού. Εκεί ασθένησε σοβαρά από κίρρωση του ήπατος, αλλά παρά την ασθένειά του δεν παρέλειπε καθημερινά να επισκέπτεται το Ναό της Αναστάσεως και τα άλλα ιερά προσκυνήματα, προκαλώντας το θαυμασμό των άλλων προσκυνητών. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μάρκος, ο μετέπειτα βιογράφος του, ο οποίος είχε μεταβεί, επίσης, για προσκύνημα από την Ασία στα Ιεροσόλυμα και από τότε συνδέθηκαν διά βίου. Αποδείχθηκε μάλιστα πιστός και χρήσιμος συνεργάτης του.

Το 392 μ.Χ. χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και το 395 Επίσκοπος Γάζης. Για να προστατεύσει ο Άγιος Πορφύριος το ποίμνιό του από τις αδικίες των Εθνικών και των αρχόντων, δεν δίστασε να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη και να ζητήσει τη συνδρομή του αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408 μ.Χ.) και της αυτοκράτειρας Ευδοξίας. Με ενέργειές του κατεδαφίστηκε το Μαρνείον, δηλ. ο περίφημος ναός των Εθνικών Γαζαίων και στη θέση του ανοικοδομήθηκε περικαλλής ναός με χορηγία της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, η οποία απέστειλε για το σκοπό αυτό στη Γάζα τον Αντιοχέα αρχιτέκτονα Ρουφίνο. Ο ναός αυτός, που ονομάστηκε Ευδοξιανός, είχε 32 μεγάλους κίονες από καρυστινό μάρμαρο και τα εγκαίνιά του έγιναν το Πάσχα του 407 μ.Χ.

Αργότερα, ο Άγιος Πορφύριος εργάστηκε για τη συγκρότηση της Επισκοπής του. Με ζωηρά χρώματα διασώζει ο βιογράφος του Μάρκος τη φιλανθρωπική και ιεραποστολική του δράση.

Αναπαύθηκε εν Κυρίω το έτος 420 μ.Χ. μετά από σύντομη ασθένεια, σε ηλικία 72 ετών.

Επίσης, να σημειωθεί ότι την Τετάρτη και την Παρασκευή της πρώτης εβδομάδας του Τριωδίου επιτρέπονται όλες οι τροφές. Σκοπός η προετοιμασία για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την κατανυκτική περίοδο προς το Πάσχα, στην οποία εισερχόμαστε την Καθαρή Δευτέρα 15 Μαρτίου. Ακόμη, για να κατανοήσουμε ότι η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός, ούτε αρετή, αλλά μια πορεία ασκήσεως για απόκτηση των αρετών.

Πηγή:www.pemptousia.gr

ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΩΝ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΥΜΠΑ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ-ΜΟΥΣΙΚΟΥ

Για να δούμε ποιες αρχές είχαν οι μανάδες που γέννησαν τους νεομάρτυρες, αλλά και τους ήρωες του '21 θα σας διηγηθώ τον βίο του Αγίου Νεομάρτυρα Κωνσταντίνου του Υδραίου. Ο άγιος αυτός γεννήθηκε στην Ύδρα στα 1770 από φτωχούς γονείς, τον Μιχαήλ, ο οποίος ήταν ναυτικός και τη Μαρίνα. Σε ηλικία 18 ετών έφυγε από την γενέτειρά του και πήγε στην Ρόδο για να εξασφαλίσει τα προς το ζην και να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.

Εκεί καταρχάς δούλεψε στον Ταρσανά του νησιού και στην συνέχεια στο κατάστημα του Νικολάου Καλόγλου. Λόγου του νεαρού της ηλικίας του δυστυχώς συνήθιζε να διασκεδάζει με Τούρκους της ηλικίας του πράγμα που δυσαρέστησε το αφεντικό του που τον έδιωξε από την δουλειά. Ο Τούρκος διοικητής της Ρόδου, Χασάν πασάς, του έταξε δώρα και τιμές, τον πήρε στην υπηρεσία του και σιγά σιγά τον έπεισε να ασπασθεί την θρησκεία του Μωάμεθ.

Όταν η είδηση της αποστασίας του έφθασε στην πατρίδα του, η μητέρα του γεμάτη θλίψη φόρεσε τα μαύρα και κλείστηκε πενθούσα στο σπίτι της. Τρία ολόκληρα χρόνια ο Κωνσταντίνος παρέμεινε στην πλάνη του. Μόλις έμαθε ότι η μητέρα του πενθεί πήρε δώρα και χρήματα και πήγε στην πατρίδα του να την επισκεφτεί και να την καλοπιάσει. Τότε διαπίστωσε ότι όλοι στην Ύδρα τον αποστρέφονταν και του γύριζαν την πλάτη.

Πηγαίνει στο πατρικό του σπίτι και κτυπά την πόρτα: «μάνα άνοιξε, ο γιος σου είμαι». Τότε η μάνα του απαντά χωρίς καν να τον κοιτάξει: «εμένα ο γιος μου έχει πεθάνει, δεν έχω γιο» και του κλείνει κατάμουτρα την πόρτα διώχνοντάς τον. Η άρνηση της μητέρας συγκλονίζει τον Κωνσταντίνο, φεύγει με κατεβασμένο το κεφάλι και μετανοημένος πηγαίνει στην Ρόδο να βρει πνευματικό και να εξομολογηθεί το μεγάλο του σφάλμα.

Βρίσκει έναν γέροντα στις σπηλιές του Ροδινίου όρους και με δάκρυα στα μάτια τού λέγει πως θέλει να επανορθώσει, να ομολογήσει μπροστά στους Τούρκους πως έσφαλε που πρόδωσε την πίστη του και να μαρτυρήσει. Ο πνευματικός του φοβούμενος το νεαρό της ηλικίας του τον συμβούλεψε να φύγει μακριά από το νησί και να συνεχίσει ως Χριστιανός την ζωή του διότι οι Τούρκοι θα τον σκότωναν. Κάνοντας υπακοή ο Κωνσταντίνος βρέθηκε στην Κριμαία για τρία χρόνια, μετά όμως ψάχνοντας για έμπειρο πνευματικό βρέθηκε στην αγκαλιά του οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε'.

Αυτός τον συμβούλεψε να γίνει μοναχός στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους όπου είχε για πνευματικό τον γέροντα Σέργιο. Εκεί γνώρισε και τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ο οποίος τον στήριξε πνευματικά και τον προετοίμασε για τον δρόμο του μαρτυρίου. Μετά από νηστείες, αγρυπνίες και δάκρυα μετανοίας άναψε μέσα στην καρδιά του ο πόθος του μαρτυρίου. Πηγαίνει στην Ρόδο, παρουσιάζεται μπροστά στο Χασάν Πασά φορώντας το μαύρο ράσο και το σκούφο των μοναχών, ομολογεί την πίστη του στον Χριστό και ελέγχει το πρώην αφεντικό του για το κακό που έκαμε στην ψυχή του.

Ο Πασάς προσπαθεί με υποσχέσεις και κολακείες να τον μεταπείσει, όταν όμως βλέπει πως δεν γίνεται τίποτε διατάζει να τον μαστιγώσουν αλύπητα, να τον σύρουν στους δρόμους, να ξεσκίσουν με άγκιστρα τις σάρκες του και να του τσακίσουν την σιαγόνα του. Όταν οι δήμιοι κουράστηκαν να τον βασανίζουν τον έριξαν στην φυλακή. Εκεί την νύχτα του παρουσιάστηκε σε φωτεινή δόξα ο Χριστός και του θεράπευσε τις πληγές. Όταν μετά τρεις μέρες ο Πασάς τον αντίκρισε θεραπευμένο διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή έχοντας τα πόδια του το τιμωρητικό ξύλο και να τον βασανίζουν καθημερινά.

Πέντε μήνες έμεινε στην φυλακή ο Άγιος και κρυφά κάποιος χριστιανός πήγαινε και τον κοινωνούσε. Τέλος ο διοικητής αποφάσισε τον θάνατό του. Οι δήμιοι χαράματα της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου τον οδήγησαν στο Μανδράκι όπου τον απαγχόνισαν πάνω σε έναν πλάτανο και πέταξαν το σώμα του στα σκουπίδια. Το πρωί, πριν οι Τούρκοι ξυπνήσουν, ο Μητροπολίτης Αγάπιος μετέφερε το σώμα του στο Ναό των Εισοδίων Νεοχωρίου και το ενταφίασε πίσω από το ιερό. Τρία χρόνια αργότερα έρχεται η μητέρα του Μαρίνα στη Ρόδο και με την ευλογία του επισκόπου μεταφέρει με τιμές στην Ύδρα το ιερό του λείψανο το οποίο μπορεί όποιος βρεθεί στο νησί της Ύδρας να προσκυνήσει στον Ιερό Ναό της Θεοτόκου.

Σήμερα, αγαπητοί φίλοι, οι γονείς κάνουμε το λάθος να επαινούμε τα παιδιά μας για πολλά ανούσια πράγματα που τρέφουν τον εγωισμό τους. Αδιαφορούμε, όπως και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την αξία της Ορθοδόξου πίστεως. Αυτή όμως είναι η πίστη που κράτησε τους Έλληνες ζωντανούς τα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Ας επαινούμε τα παιδιά μας για τις πνευματικές αρετές κι ας φροντίζουμε να μαθαίνουν ό,τι έχει σχέση με την Ορθοδοξία. Στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους θα τους σώσει η πίστη στον αληθινό Θεό διότι μόνον αυτή γεννά την ελπίδα για την ανάσταση από κάθε πνευματική ή άλλη πτώση. Μάρτυρες είναι και οι σημερινοί νέοι και νέες που βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά σύμφωνα με τους νόμους της αρετής. Ας έχουν για προστάτη τους τον Άγιο Κωνσταντίνο από την ηρωική Ύδρα.

Πηγή:www.imtks.gr

ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ: ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ

Ο Κύριος στην περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας Του, με παραστατικές εικόνες και εντυπωσιακούς διαλόγους, που ακούσαμε σήμερα, μας τονίζει πόσο σημαντική είναι η έμπρακτη αγάπη προς τους αδελφούς μας για να αξιωθούμε να εισέλθουμε στην ουράνια βασιλεία Του! Αυτή την αγάπη, την βίωσε, όσο λίγοι άνθρωποι,ο Άγιος Πολύκαρπος, που εορτάζουμε σήμερα.

Ο Άγιος Πολύκαρπος είναι μία εξέχουσα εκκλησιαστική μορφή. Γεννήθηκε στην Έφεσο από χριστιανούς γονείς, όταν στην Έφεσο είχε έλθει από τα Ιεροσόλυμα ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Αξιώθηκε, δε, ο Πολύκαρπος να συνδεθεί με τον Απόστολο και να γίνει μαθητής του. Από την ηλικία των 20 ετών συνόδευε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στις Αποστολικές περιοδείες του, άκουγε προσεκτικά τα λόγια του και προσπαθούσε να τα εφαρμόσει. Ιδιαίτερα ο Πολύκαρπος, ως φαίνεται, εντυπωσιάστηκε από τη διδασκαλία του Αποστόλου περί αγάπης προς τον Θεό και τους συνανθρώπους μας, που ήταν το αγαπημένο θέμα του Αγίου Ιωάννη. Αυτό το πνεύμα της αγάπης που παρέλαβε ο Άγιος Πολύκαρπος από τον Άγιο Ιωάννη κατεύθυνε όλες τις ενέργειές του στην μετέπειτα εκκλησιαστική διακονία του.

Ο Άγιος Πολύκαρπος χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και Επίσκοπος Σμύρνης από τον Άγιο Βουκόλο, που έχε χειροτονηθεί Επίσκοπος από τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο.

Το έργο του Επισκόπου Σμύρνης Πολυκάρπου στα χρόνια εκείνα ήταν πολύ δύσκολο. Από ενωρίς είχαν αρχίσει να εμφανίζονται διάφοροι αιρετικοί, οι οποίοι εισέβαλαν στην περιοχή ως «λύκοι»άγριοι, όπως τους είχε χαρακτηρίσει ο Απόστολος Παύλος (βλέπε Πράξ. 20,29). Ως καλός ποιμήν, ο Άγιος Πολύκαρπος, στέκει άγρυπνος φύλακας του ορθοδόξου ποιμνίου του αποκρούει την προπαγάνδα των διεστραμμένων αιρετικών, και διδάσκει τα ορθόδοξα δόγματα, όπως τα παρέλαβε από τον Άγιον Απόστολον Ιωάννη. Έτσι, πολλούς που είχαν παρασυρθεί στις αιρέσεις τους επανέφερε στην Εκκλησία.

Παράλληλα ο Άγιος Πολύκαρπος ενίσχυε συνεχώς το λαό του Θεού να κρατήσει γερά την πίστη στο Χριστό και να μή κλονίζεται από τις απειλές των ειδωλολατρών και μάλιστα σε περιόδους ομαδικών διωγμών.

Ο Άγιος Πολύκαρπος ενδιαφερόταν όχι μόνον για την πνευματική κατάρτιση των χριστιανών της Σμύρνης, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Μικράς Ασίας. Γι ̓ αυτό, όπως οι Απόστολοι, έκανε περιοδείες σε πόλεις και χωριά, για να φωτίζει τις ψυχές με το φως του Ευαγγελίου και να βοηθεί τους πιστούς να μένουν σταθεροί στην ορθόδοξη πίστη. Συχνά δε, έστελνε και επιστολές προς τις διάφορες τοπικές Εκκλησίες. Δυστυχώς , από τις επιστολές αυτές σώθηκα μόνον μία, την οποία μάλιστα έστειλε στους χριστιανούς των Φιλίππων της Μακεδονίας.

Όμως, ο Άγιος Πολύκαρπος την αγάπη του προς τους χριστιανούς δεν την εκδήλωνε μόνον με τη διδασκαλία του για την πνευματική ενίσχυση της ψυχής. Ενδιαφερόταν και για τις βιοτικές ανάγκες του ποιμνίου του και ιδιαίτερα για την προστασία των ορφανών. Ήδη, ως ιερέας ακόμη στη Σμύρνη, είχε λάβει από τον Επίσκοπό του Άγιο Βουκόλο το Οφφίκιον του Ορφανοτρόφου. Ως στοργικός πατέρας όλων, ο Επίσκοπος Πολύκαρπος ενδυνάμωνε τους αδύνατους• παρηγορούσε τους πενθούντες και θλιμμένους• θεράπευε τους ασθενείς• ελεούσε τους φτωχούς• και γενικά βοηθούσε όλους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Κάποτε μάλιστα, με την προσευχή του έσωσε τη Σμύρνη από μεγάλη πυρκαϊά, που απειλούσε να καταστρέψει τα πάντα. Και μετά τέσσερα χρόνια αργότερα, άλλη δοκιμασία αντιμετώπιζαν οι κάτοικοι της Σμύρνης και των περιχώρων• πολλούς μήνες δεν είχε βρέξει και οι καρποί της γης κινδύνευαν να αφανιστούν.Έτρεξαν οι άνθρωποι στον Άγιο και τον παρακάλεσαν να τους βοηθήσει. Ο Άγιος Επίσκοπος έκανε εκτενή και θερμή δέηση προς τον Κύριο και το θαύμα έγινε! Αμέσως έβρεξε και μάλιστα τόση βροχή, που δρόσισε και αναζωογόνησε τη γή.

Την δε αγάπη του προς τον Χριστό ο Άγιος Πολύκαρπος την εκδήλωσε με το μαρτύριό του. Κατά τον διωγμόν του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου, το έτος 168, συνελήφθη ο -υπέργηρος πλέον – Άγιος Πολύκαρπος. Ο Διοικητής της πόλης προσπάθησε να αναγκάσει τον Άγιο να υβρίσει τον Χριστό και να τον αρνηθεί. Ιστορική έχει διαφυλαχθεί η απάντηση του Αγίου: «Έχω 86 χρόνια που διακονώ τον Κύριό μου Ιησού Χριστό και κανένα κακό δεν μου έκανε• πώς τώρα να αρνηθώ τον βασιλέα μου, τον Σωτήρα και λυτρωτή μου;»Μετά από πολλά μαρτύρια καταδικάστηκε να καεί ζωντανός. Και επειδή η φωτιά έκανε ένα είδος καμάρας γύρω από τον Άγιο χωρίς να τον εγγίζει, θανάτωσαν τον Άγιο με τη λόγχη.

Στή ζωή του Αγίου Ιερομάρτυρα Πολυκάρπου βλέπουμε την ολοκληρωμένη αγάπη. Η αγάπη του τον ωθούσε να ωφελήσει πνευματικά τους ανθρώπους με τον οικοδομητικό λόγο του• να τους στηρίξει στην ορθόδοξη πίστη• να τους προστατέψει από τις πλάνες των αιρέσεων• να επαναφέρει τους πλανεμένους στην Εκκλησία. Αλλά παράλληλα περιέβαλλε με την αγάπη του τους πτωχούς, τα ορφανά και άλλους ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Να, λοιπόν, έξοχο παράδειγμα για να μιμηθούμε κι εμείς στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να τον ακολουθήσουμε στο μαρτύριο. Μπορούμε όμως και έχουμε χρέος να εμπνευσθούμε από τον μεγάλον αυτόν Άγιον την έμπρακτη αγάπη προς τους συνανθρώπους μας και τη αγάπη του προς τον Σωτήρα Χριστόν!

Πηγή:www.pemptousia.gr

Η ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

8[1]Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας. Ἡ πρόοδος στὴν πνευματικὴ ζωὴ διακρίνεται μὲ τὴν ὁλοένα καὶ περισσότερη συναίσθησι τῆς μηδαμινότητός μας. Ἐνῶ ὅσο αὐξάνει ἡ ἐκτίμησις τοῦ ἑαυτοῦ μας σὲ κάτι, τόσο βαδίζουμε στὴν καταστροφή. Ὁ ἐχθρὸς θὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ αὐτό. Θὰ πλησιάση καὶ θὰ ἐπιχειρήση νὰ πετάξη κανένα πετραδάκι στὸν δρόμο μας γιὰ νὰ σκοντάψουμε. Μία ψυχὴ ποὺ δίνει στὸν ἑαυτὸ της ἀξία, μοιάζει μὲ τὸν κόρακα τοῦ Αἰσώπου ποὺ ἀκούγοντας τὶς κολακεῖες τῆς ἀλεποῦς γιὰ τὴν «ὡραία» του φωνή, ἄνοιξε τὸ στόμα καὶ τοῦ ἔπεσε τὸ τυρί…

Πόσο χρήσιμο θὰ ʼταν νὰ βρισκόταν κάποιος νὰ σᾶς κατηγορῆ. Νὰ χαίρεσθε , ἂν ποτὲ συμβῆ αὐτό. Εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο νὰ σᾶς ἐπαινοῦν ὅλοι καὶ κανεὶς νὰ μὴν σᾶς λέει τὴν ἀλήθεια. Εἶναι νομίζετε δύσκολο νὰ πλανηθῆ ἢ νὰ σκοντάψη κανείς; Ἀπέχετε πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ θεωρῆτε τὸν ἑαυτὸ σας ἅγιο καὶ ἄξιο νὰ συμβουλεύη τοὺς ἄλλους;.

Στὸ Κίεβο ἀσκήτευε κάποτε κάποιος μὲ πολλὴ νηστεία καὶ μόνωσι. Τὸν πολέμησε ὅμως ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἄλλα πάθη. Πῆγε λοιπὸν καὶ ἐξωμολογήθηκε τοὺς λογισμούς του στὸν μακαριστὸ στάρετς Παρθένιο. Ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε χρήματα καὶ τὸν ἔστειλε στὴν ἀγορὰ λέγοντας: «Ἀγόρασε κρέας καὶ φάγε τὸ μπροστὰ στοὺς ἄλλους». Ὁ ἀσκητὴς ἀκολούθησε τὴν συμβουλὴ τοῦ στάρετς καὶ ὅλοι οἱ πειρασμοὶ τοῦ φύγανε. Νὰ πῶς οἱ Πατέρες πολεμοῦσαν τὴν ὑπερηφάνεια. Συχνὰ νὰ ἐλέγχετε καὶ σεῖς τὸν ἑαυτό σας στὸ σημεῖο αὐτό. Γιατί δὲν εἶναι μικρὴ συμφορά… Λένε ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι κλέφτης ποὺ βρίσκεται μέσα στὸ σπίτι. Ἔρχεται συχνὰ σὲ συνεννόησι μὲ τοὺς ἐξωτερικοὺς κλέφτες , τούς ἀνοίγει πόρτες καὶ παράθυρα, κι ἐκεῖνοι μπαίνουν καὶ ἁρπάζουν κάθε θησαυρό.

Ἀγωνισθῆτε, ἐνῶ συναναστρέφεσθε μὲ ἄλλους καὶ φροντίζετε γιὰ τὶς βιοτικὲς ὑποθέσεις, συγχρόνως νὰ σκέπτεσθε τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἔχετε τὴν συναίσθησι ὅτι βρίσκεται κοντά σας καὶ σᾶς κατευθύνει σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιό Του θέλημα. Ἔτσι δὲν θὰ διασπάσθε στὴν ἐσωτερική σας ἐργασία. Ἡ διάσπασις εἶναι ἡ πρώτη ἐπιτυχία τοῦ διαβόλου.Ἡ δεύτερη ἐπιτυχία του εἶναι ἡ προσκόλλησις τῆς καρδιᾶς σὲ κάτι τὸ γήινο καὶ ἡ αἰχμαλωσία τῶν αἰσθημάτων καὶ τῶν σκέψεων σ’ αὐτό. Αὐτὴ εἶναι χειρότερη ἐπιτυχία τοῦ ἐχθροῦ. Προσπαθῆστε ν’ ἀποδεσμεύεσθε ἀπὸ κάθε αἰχμαλωσία τῆς καρδιᾶς καὶ ἀπὸ κάθε διάσπασι τῆς ἐσωτερικῆς σας ἐργασίας. Ὁ τρόπος εἶναι ἕνας: Νὰ μὴν ἀπομακρύνεται ἡ προσοχὴ ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ τὴν συναίσθησι τῆς παρουσίας Του. Οἱ ὑπερβολὲς δὲν ὁδηγοῦν ποτὲ σὲ καλό. Τὸ πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ κενοδοξία, ἡ πεποίθησις δηλαδὴ ὅτι εἶμαι κάτι. Τὸ δεύτερο εἶναι ἡ οἴησις, ἡ συναίσθησις δηλαδὴ τοῦ ὅτι ὄχι ἁπλῶς εἶμαι κάτι, ἀλλὰ κάτι σπουδαῖο ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ἀπὸ τὴν κενοδοξία καὶ τὴν οἴησι γεννιέται πλῆθος ὑπερήφανων λογισμῶν, βδελυκτῶν στὸν Θεό. Ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ βίωσι τῆς μηδαμινότητός μας μπορεῖ ἐδῶ νὰ βοηθήση. Συχνὰ ἂς φέρνουμε στὴν μνήμη μας σφάλματα τοῦ παρελθόντος καὶ ἂς κατακρίνουμε τὸν ἑαυτό μας γιʼ αὐτά.

Τιμιώτατε πρωτοπρεσβύτερε. Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὴν πολύτιμη διδασκαλία σας. Ἁπλὴ καὶ βαθειά, σύντομη καὶ ὁλοκληρωμένη, μεστὴ καὶ ἀπέρριτη. Ἂς εὐλογήση ὁ Κύριος τούς ποιμαντικούς σας κόπους σ’ ὅλο τὸ πλάτος τους. Σᾶς δόθηκε ἡ χάρις ὄχι μόνο νὰ διδάσκετε, ἀλλὰ καὶ νὰ πράττετε. Ἂς σᾶς ἐνισχύη ὁ Κύριος νὰ ὑπηρετῆτε καρποφόρα τούς ἀδελφοὺς χριστιανούς.Ἐσεῖς βρίσκεσθε δὲ δράσι. Γιὰ μένα ἦλθε ὁ καιρὸς νὰ παραδώσω τὰ ὅπλα. Ἐσεῖς εἶσθε ὁ ποιμένας ὁ καλός, ἐγὼ ὁ ἀρχιποιμένας ὁ ἄχρηστος. Γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου ἀδυνάτισα σωματικὰ καὶ ἀκόμη περισσότερο πνευματικά. Πίσω μου τίποτε καλὸ δὲν φαίνεται, μπροστά μου τίποτε ἀξιόλογο δὲν ἐλπίζεται. Μένει μόνο: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Εἴθε νὰ εὐδοκήση ὁ Κύριος, ἔστω κι αὐτὴ ἡ κραυγὴ νὰ βγαίνη μέσ’ ἀπ’ τὴν καρδιά.

Νὰ καλλιεργῆτε μέσα σας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐλάβεια ἐνώπιον τοῦ ἀπερίγραπτου μεγαλείου Του. Νὰ ἔχετε καρδιὰ συντετριμμένη καὶ τεταπεινωμένη . Νὰ θεωρῆτε ὅλους ἀνώτερούς σας. Ν’ ἀγαπᾶτε τὴν σιωπή, τὴν μόνωσι, τὴν συνομιλία μὲ τὸν Κύριο, ποὺ θὰ γίνη χειραγωγὸς καὶ διδάσκαλός σας.Τὰ ἅγια δάκρυα ἀποτελοῦν ἐκδήλωση θείου ἐλέους καὶ ἀσφάλεια στὴν πνευματικὴ ξηρασία καὶ στὴν σκλήρυνσι τῶν αἰσθημάτων. Μὴν τὰ περιφρονῆτε καὶ μὴν τὰ διώχνετε.Τὰ ἁμαρτωλὰ δάκρυα προκαλοῦν οἴησι, ἀγαποῦν τὴν ἐπίδειξι καὶ παρέρχονται σύντομα.Ὅταν σᾶς πλησιάζη ἡ ὑπερηφάνεια διῶξτε την καὶ τοποθετῆστε στὴν θέσι της τὸ ταπεινὸ φρόνημα καὶ τὴν συντριβή.

Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἐπαναλαμβάνω ὅτι τὸ ἀπόρθητο φρούριό μας εἶναι ἡ ταπείνωσις. Δύσκολα τὴν ἀποκτᾶ κανείς. Μπορεῖ νὰ θεωρῆ ταπεινὸ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ μὴν ἔχη ἴχνος ἀπ’ αὐτή. Ὁ σωστότερος ἢ ὁ μοναδικὸς δρόμος γιὰ τὴν ταπείνωσι εἶναι ἡ ὑπακοὴ καὶ ἡ ἀπάρνησις τοῦ ἰδίου θελήματος. Χωρὶς αὐτὰ εἶναι δυνατὸν ν’ ἀναπτύξη κανεὶς ἐσωτερικὰ ἑωσφορικὸ ἐγωισμό, παρὰ τὴν ἐξωτερικὴ ταπεινὴ συμπεριφορὰ καὶ τὶς ταπεινολογίες. Σταθῆτε λοιπὸν καὶ ἀναρωτηθῆτε, ἂν ἔχετε ὑποκοὴ καὶ ἀπάρνησι τοῦ ἰδίου θελήματος.

Ἀγωνισθῆτε ν’ ἀποκτήσετε ταπείνωσι. Ἡ ταπείνωσις εἶναι εὐωδία Χριστοῦ καὶ ἔνδυμα Χριστοῦ. Γιὰ χάρι της ὅλα θὰ τὰ συγχωρήση ὁ Θεός. Δὲν θὰ ἐξετάση τὶς ἐλλείψεις ποὺ εἶχε ὁ ἀγώνας μας. Ἐνῶ χωρὶς ταπείνωσι καμιὰ ἄσκησι δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήση.Μὲ τὸ ταπεινὸ φρόνημα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθῆ. Χωρὶς ὅμως αὐτὸ τὸ εἰσητήριο δὲν θὰ τοῦ ἐπιτρέψουν νὰ μπῆ στὸν παράδεισο ποὺ εἶναι γεμάτος ἀπὸ ταπεινούς.

Ἡ ταπείνωσις πρέπει ν’ ἀποτελῆ τὸ φόντο τῆς ζωῆς σας, ὅπως καὶ τοῦ καθενὸς ποὺ ζῆ εἰλικρινὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.

Ἀγωνισθῆτε στὸν ἑαυτό σας μὲ ὅλες σας τὶς δυνάμεις καὶ ὁ Θεὸς θὰ σᾶς βοηθήση. Ἔχετε σὰν σκοπὸ ν’ ἀποκτήσετε «πνεῦμα συντετριμμένον», «καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην» (Ψαλμ. 50, 19). Ὅταν ὑπάρχουν αὐτά, σημαίνει ὅτι βρίσκεσθε σὲ καλὴ κατάστασι. Τότε ἔχετε τὴν σκέπη καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Τότε ἡ προσήλωσις στὸν Θεὸ εἶναι σταθερὴ καὶ ἡ ἐνθύμησίς Του ἀδιάλειπτη.

Προσπαθῆστε νὰ παλέψετε μὲ τὸ εὐέξαπτο τοῦ χαρακτῆρος σας. Τὸ πάθος αὐτὸ ἐκδηλώνεται ὅταν κάποιος ἐνεργήση ἀντίθετα μὲ τὴν δική σας θέλησι, ἐπιθυμία ἢ ἐντολή. Ὅσο ὅμως ζῆ μέσα σας ἡ ὑπερηφάνεια τίποτε δὲν θὰ κατορθώσετε. Αὐτὴ ὅλα τὰ κυβερνᾶ. Ἂν μπορῆτε πετάξτε την πέρα ἀπὸ τὴν ἐξώπορτα τοῦ σπιτιοῦ σας καὶ ἀπαγορέψτε της νὰ ξαναπαρουσιασθῆ. Νὰ σκέπτεσθε τὴν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ, καθὼς καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ θανάτου εἶναι οἱ καλύτεροι διδάσκαλοι γιὰ τὴν θεραπεία τῶν παθῶν.

Εἴθε νὰ σᾶς διατηρήση

ὁ Κύριος τὸ χάρισμα τῶν δακρύων γιὰ πάντα. Αὐτὰ μαλακώνουν τὴν καρδιὰ καὶ χαρίζουν τὴν κατάνυξι. Πρέπει ὅμως νὰ τὰ κρύβετε. Διότι ἡ ὑπερηφάνεια ὁλόγυρά τους περιφέρεται , ὅπως ὁ σκύλος γύρω ἀπὸ τὴν τροφή.

Εκ του βιβλίου: «Ἀπανθισμα Ἐπιστολων» Εκδόσεις Ι. Μονής Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ, Η ΠΕΘΕΡΑ ΚΑΙ Η ΝΥΦΗ

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΤΗΣ ΒΙΤΟΒΝΙΤΣΑΣ

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Σήμερα το πρωί, μου ήρθε μια γυναίκα με το γιο της. Είχε ξαναέρθει στο παρελθόν, και παραπονιόταν συνεχώς για τη νύφη της. Της είπα: «Η νύφη σου είναι νέα. Δεν καταλαβαίνει ακόμα ότι πρέπει να αγαπά την πεθερά της σαν δική της μάνα. Εσύ όμως είσαι μεγαλύτερη και πρέπει να τα σκέφτεσαι όλα αυτά».

Είναι σχετικά συνηθισμένο σ’ αυτό τον κόσμο να αντιπαθούν οι μανάδες τις νύφες τους, ακόμα κι όταν είναι πολύ καλές κοπέλες. Μια πεθερά ίσως να μην το δείχνει, αλλά συνήθως δεν είναι ικανοποιημένη με τη νύφη της. Και η νύφη δεν ξέρει ότι θα πρέπει να προσεύχεται να στείλει ο Κύριος άγγελο-καθοδηγό στα βήματα της πεθεράς της, και στην ίδια να δίνει δύναμη να αγαπά την πεθερά της. Αντιθέτως, αντιδρά στους λογισμούς της πεθεράς της κι έτσι ξεκινά ο πόλεμος.

Βλέπετε, κάθε πραγματικός πόλεμος ξεκινά πρώτα με λογισμούς. Αρχικώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν ο ένας τον άλλο· κατόπιν ξεκινούν να καταστρέφουν ο ένας τον άλλο. Εν πάση περιπτώσει, η φτωχή εκείνη γυναίκα δεν μπορούσε να καταλάβει τι προσπαθούσα να της πω. Έβλεπα πόσο πληγωμένη και στενοχωρημένη ήταν, οπότε έπρεπε να καθίσω μαζί της για αρκετή ώρα.

Της είπα: «Κάνε μια προσπάθεια, αν μη τι άλλο. Όταν η νύφη σου σου συμπεριφέρεται άσχημα, ζήτα από τον Κύριο να της στείλει έναν άγγελο να την καθοδηγήσει, και ζήτησε Του επίσης να μη ξεχάσει κι εσένα. Ζήτα Του να πάρει από τους ώμους σου αυτό το βάρος, έτσι ώστε να μην έχεις αρνητικούς λογισμούς για τη νύφη σου και όχι μόνο για κείνη αλλά και για κάθε άνθρωπο που σε πρόσβαλε κάποτε.

Προσευχήσου να σου δίνει δύναμη να αγαπάς τους πάντες. Και όταν οι σκέψεις σου γίνουν ήσυχες και ειρηνικές, θα δεις πως θα αλλάξουν τα πράγματα γύρω σου. Θα αλλάξει επίσης και η νύφη σου.

Το ξέρεις ότι στην πραγματικότητα της κάνεις κακό σωματικά, σαν να την χτυπούσες; Το κάνεις αυτό συνεχώς. Δεν χρειάζεται να το κάνεις σωματικά -αρκεί και μόνο που δεν αντέχεις τη σκέψη της. Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν υπάρχει ειρήνη στο σπιτικό σου. Κι ούτε κι ο γιος σου -ο άντρας της- είναι ειρηνευμένος. Προσπάθησε να την αγαπήσεις.Είναι δύσκολο, το ξέρω… Αλλά ξέρεις γιατί δεν τη συμπαθείς;», τη ρώτησα.

«Όχι», μου απάντησε. «Λοιπόν, είναι επειδή σου πήρε μακριά τον γιο σου. Δεν είναι πια δικός σου όπως τον καιρό που ήταν μικρό παιδί. Είναι φυσικό για έναν άντρα να προσκολλάται στη γυναίκα του. Η μάνα θέλει ο γιος της να παντρευτεί και να είναι χαρούμενος μέσα στον γάμο του. Αλλά αυτή είναι που υποφέρει περισσότερο μετά τον γάμο.

Τώρα ο γιος είναι προσανατολισμένος προς τη γυναίκα του. Δεν είναι πλέον τόσο προσηλωμένος προς τη μητέρα του, όσο ήταν παλιότερα. Να λοιπόν πότε ξεκινά ο πόλεμος των λογισμών. Μπορείς να πολεμάς σ’ αυτό τον πόλεμο για πάντα, αλλά στο τέλος θα χάσεις. Προσπάθησε να κάνεις αυτό που σου λέω και θα δεις πόσο γρήγορα θα αλλάξουν τα πράγματα».

Εκ του βιβλίου «Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Βίος και διδαχές του γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα”, των εκδόσεων Εν πλω.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΗ ΑΓΙΟΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΕΞΟΥΘΕΝΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΟΝΤΙΚΑΚΗ

Οι Άγιοι είναι κατά χάριν θεάνθρωποι. Κοιτάχτε να δείτε τι γίνεται. Παρουσιάζονται πολύ πιο ταλαίπωροι από μας. Είναι φοβερά ειλικρινείς, ταπεινοί, εξουθενώνουν τον εαυτό τους.

Δεν παριστάνουν αλλά είναι κάτι. Εμείς οι μη άγιοι, κάνουμε τους αγίους γι’ αυτό εξουθενώνουμε τους άλλους. Ένας πραγματικός Αγιος είναι μεγάλος. Και αληθινά μεγάλος είναι εκείνος κοντά στον οποίο, ο άλλος, ο αδύνατος, αισθάνεται μεγάλος.

Οπότε λοιπόν η αγιότης και η θέωσις δεν έφυγε από μας επειδή δεν υπάρχουν Άγιοι, αλλά επειδή εμείς κάνουμε τους ψευτοαγίους και τους ψευτοθεολόγους και τους ψευτοκαλόγηρους και τους ψευτοϊεροκήρυκες.

Και τι σημαίνει λοιπόν θέωση; Μα θέωση είναι η κατάληξη και ο σκοπός της υπάρξεως του ανθρώπου. Δεν έχει κανένα άλλο λόγο υπάρξεως ο άνθρωπος…..

Οι Άγιοι λοιπόν μετά από την πολλή άσκηση, μετά από την πολλή ταπείνωση – και θα έλεγα – προπαντός μετά από την υπομονή, δέχτηκαν αυτή τη χάρη. Δέχτηκαν αυτό το έλεος – και αν θέλετε – τα έχουν χαμένα.

Εκπλήσσονται από το έλεος και από την αγάπη και από το μέγεθος της ελεημοσύνης του Θεού. Νιώθουν ότι δεν είναι τίποτα, νιώθουν ότι είναι τελευταίοι από όλους.

Βλέπουν όλους τους άλλους καλούς. Αγαπούν όλους τους άλλους δωρεάν, όπως ο Θεός δωρεάν τους αγάπησε.

Γιατί, λέει ο άγιος: τί βρήκε σε μένα ο Θεός και με αγάπησε; Γι’ αυτό πλησιάζοντας τον άγιο, νιώθεις ότι σε αγαπά.

Δεν σε εκμεταλλεύεται. Βρίσκεις μια ευρυχωρία, μια απεραντοσύνη ατέλειωτη κοντά του και μια ζεστασιά. Και τότε πετάς και συ τα όπλα, σταματάς την αντίσταση. Με τη σειρά σου και συ τα χάνεις μπροστά στον Αγιο, όπως αυτός τα χάνει μπροστά στο Θεό Πατέρα.

Και ο Αγιος ο ορθόδοξος, έχει αξία όχι γιατί έχει αρετές, αλλά επειδή είναι εν έτερα μορφή ο ίδιος ο Χριστός. Και γνωρίζεις τον ίδιο το Χριστό στο πρόσωπο του Αγίου. Γιατί «μία λαμπρότης εστίν των Αγίων και του Θεού αυτών», κατά τον Αγ. Γρηγόριο Παλαμά….Όταν σε αγαπά, σου ανοίγει νέους δρόμους.

Σου δίνει τη δυνατότητα να έρθεις στα συγκαλά σου και να προσανατολιστείς μέσα σε όλη τη δημιουργία. Γιατί σου λέει με όλη του τη διαγωγή: Κοίταξε, είσαι ταλαίπωρος, εγώ είμαι πιο ταλαίπωρος από σένα, αλλά μην ξεχνάς ένα πράγμα ότι ο Θεός μας αγαπά, ο Θεός είναι πατέρας μας.

Και η πίστη μας εκφράζεται με το Πιστεύω, που λέει: «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα». Η Κυριακή προσευχή, που μας δίδαξε ο Κύριος αρχίζει με την ίδια λέξη: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».

Οπότε, μη στενοχωριέσαι, είσαι παιδί του Θεού. Ξέρω ότι είσαι αδύνατος, γιατί είμαι από την ίδια φύση και γω….

Τότε νιώθουμε ότι η κατά φύσιν λειτουργία του ανθρώπου είναι να δέχεται αγάπη και να προσφέρει αγάπη. Επειδή είναι θεόπλαστο ον, δημιούργημα του Θεού που είναι αγάπη γι’ αυτό μόνο αν ελευθέρως αγαπήσει το Θεό, δέχεται την αγάπη του Θεού ως ευλογία και δοξάζει το Θεό και προχωρεί από δόξης εις δόξαν….

Πηγή: www.vimaorthodoxias.gr

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΤΕΚΝΟΝΙΣΜΟΣ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ Α.Π.Θ.

Βασική τακτική διαφόρων ομάδων, κινήσεων, οργανώσεων κ.α. όπου ο χαρακτήρας τους, οι διδασκαλίες και οι πρακτικές είναι απολύτως ασυμβίβαστες με την ορθόδοξη πίστη μας, είναι η προσπάθεια χειραγώγησης των ανθρώπων μέσω της παραπληροφόρησης. Τακτική η οποία κατ’ εξοχήν χρησιμοποιείται από τον Τεκτονισμό ή Μασωνία.

Μόνιμη επωδός των διαφόρων Τεκτόνων αποτελεί ο ισχυρισμός, ότι αποτελούν απλώς φιλοσοφική οργάνωση που αποβλέπει στην αναζήτηση της αλήθειας, στην κοινωνική και ατομική πρόοδο χωρίς να έχουν θρησκευτικό χαρακτήρα. Άποψη που προσπαθούν να τη διαδώσουν με κάθε πρόσφορο μέσο και σε κάθε ευκαιρία. Θεωρούν μάλιστα ότι μπορεί κάποιος να είναι ταυτοχρόνως και χριστιανός και Τέκτονας. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Είναι δυνατόν κάποιος να είναι χριστιανός ορθόδοξος και ταυτοχρόνως να είναι και Μασώνος;

Για την Ορθόδοξη πίστη μας κάτι τέτοιο είναι όχι μόνον αδύνατο αλλά και αδιανόητο. Εν προκειμένω είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η Εκκλησία μας έχει κατ’ επανάληψη τοποθετηθεί για τον Τεκτονισμό κατά τρόπο σαφή, υπεύθυνο και συγκεκριμένο. Υπενθυμίζουμε χαρακτηριστικά:

Ι) Η Διορθόδοξος Επιτροπή που συνεδρίασε στη Μονή Βατοπαιδίου από 8-23/6/1930 στο Άγιον Όρος χαρακτηρίζει τον Τεκτονισμό «ως σύστημα αντιχριστιανικόν και πεπλανημένον».

ΙΙ) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος στις 12-10 1933 συν τοις άλλοις υπογραμμίζει ότι ο Τεκτονισμός «υπομιμνήσκει τας παλαιάς εθνικάς μυστηριακάς θρησκείας ή λατρείας, από των οποίων κατάγεται και των οποίων συνέχειαν και αναβίωσιν αποτελεί» (Περ. Εκκλησία 48, (4-12-1933), σ. 1).

ΙΙΙ) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Νοέμβριο του 1972 επαναλαμβάνει «ότι η Μασωνία είναι αποδεδειγμένως θρησκεία μυστηριακή, προέκτασις των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών, όλως ξένη και αντίθετος προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθειαν της Αγίας ημών Εκκλησίας.

Διαδηλοί κατηγορηματικώς ότι η ιδιότης του Μασώνου υπό οιανδήποτε μορφήν είναι ασυμβίβαστος προς την ιδιότητα του χριστιανού μέλους του Σώματος του Χριστού» (Περ. Εκκλησία 50, (1973), σ. 17).

IV) Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος τον Οκτώβριο του 1996 την θωρεί «παγανιστική θρησκεία» ασυμβίβαστη με το χριστιανισμό και τη χαρακτηρίζει «ως αντίχριστον σύστημα» (Περ. Εκκλησία 73(1996), σσ. 673-674).

Διάφοροι τεκτονικοί κύκλοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι αδαμαντίνου διαύγειας Ορθόδοξες τοποθετήσεις είναι ανακρίβειες, αστήρικτες θεωρητικές διακηρύξεις καί είναι, πάντα κατά τους ισχυρισμούς τους, καρπός μιας ισχυρής προκατάληψης. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο;

Αναμφιβόλως όχι. Αντιθέτως αυτοί οι ισχυρισμοί αποτελούν μια ακόμα προσπάθεια μασωνικής παραπληροφόρησης. Και τούτο γιατί αποδεικνύεται εύκολα και ο παγανιστικός και ο αποκρυφιστικός και ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας του Τεκτονισμού από πλήθος μασωνικών κειμένων – μαρτυριών.

Ως αποδείξεις θα παραθέσουμε ενδεικτικά θέσεις από την Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής, αφ’ ενός μεν γιατί αποτελεί έκδοση της Μασωνικής Στοάς Όμηρος, αφ’ ετέρου δε γιατί ο συντάκτης των διαφόρων λημμάτων παραθέτει και απόψεις και άλλων Μασόνων Ελλήνων και ξένων, έτσι ώστε να καθίσταται το εν λόγω έργο πιο αντιπροσωπευτικό για το χώρο του.

α) Η παρουσία αποκρυφιστικών στοιχείων στον Τεκτονισμό

Διαβάζουμε στην εν λόγω Μασωνική εγκυκλοπαίδεια σχετικά με τους ανώτερους βαθμούς του Τεκτονισμού ότι: «οι Ανώτεροι βαθμοί του ουδέν άλλο είναι ή συμπύκνωσις των διαφόρων μορφών του «εσωτερισμού» προσφέρουσα εις τον Τέκτονα ευρύ πεδίον ερεύνης εις την σφαίραν του υπεραισθητού» (σ. 127).

Στην ίδια σελίδα επίσης αναφέρεται: «παραμένει αναντίρρητον ότι η όλη διάρθρωσις των πέραν του 3 βαθμών του περικλείει μέγιστον μέρος της Αποκρύφου επιστήμης και του μυστηρίου συγχρόνως. Άλλως θα ήτο αδύνατον να ερμηνευθούν και να κατανοηθώσιν οι βαθμοί ούτοι, τα σύμβολα και αι αλληγορίαι των» (σ. 127. Πρβλ. και σ. 103). Σταματούν όμως εδώ οι μαρτυρίες; Όχι.

Θα αναφέρουμε μια ακόμη χαρακτηριστική από τις πολλές. Σ’ αυτή ομολογείται η παρουσία στον Τεκτονισμό της ιουδαϊκής αποκρυφιστικής παράδοσης της Καββάλα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Εις πλείστους ανωτέρους Τεκτονικούς βαθμούς γίνεται χρήσις της Καββάλα, ολόκληρα δε Τεκτονικά δόγματα έχουν στηριχθή επί των αρχών της» (σ. 507). Και αλλού «Η προσεκτική μελέτη των διαφόρων Τεκτονικών βαθμών αποδεικνύει την αναμφισβήτητον επίδρασιν της καββαλιστικής παραδόσεως επί του Τεκτονισμού» (σ. 510 ).

β) Η παρουσία παγανιστικών στοιχείων στον Τεκτονισμό

Χαρακτηριστικές είναι επίσης και οι μαρτυρίες που υπάρχουν στην εν λόγω Μασωνική εγκυκλοπαίδεια για την παρουσία του παγανιστικού στοιχείου στον Τεκτονισμό. Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο: «Ουδείς όμως εξετάζων προσεκτικώς τους τρόπους, καθ’ ούς η ανάστασις ή η επιστροφή εις την ζωήν εδιδάσκοντο δια συμβόλων και τελετών εις τα Αρχαία μυστήρια και διδάσκονται και σήμερον εις την τεκτονικήν μύησιν δύναται να αρνηθή, ότι ο Τεκτονισμός απέρρευσεν εκ των αρχαίων μυστηρίων» (σ. 93. Πρβλ. A. G. Mackey, An Encyclopaedia of Freemasony, Vol. 2, Chicago 1947, σ.851).

Με την ίδια επίσης βεβαιότητα και σαφήνεια αλλού ομολογείται ότι «οι τρεις πρώτοι συμβολικοί βαθμοί δεν είναι τι άλλο ή πιστή επανάληψις των περί «αθανασίας της ψυχής» διδαγμάτων των Αιγυπτιακών, των Διονυσιακών, των Ορφικών, των Ελευσίνιων και των Μιθραϊκών Μυστηρίων» (σ. 127. Βλ και σσ.151, 633 ).

γ) Η παρουσία αντιχριστιανικών διδασκαλιών στον Τεκτονισμό.

Από το πλήθος των πλανών που αποτελούν αντιλήψεις του Τεκτονισμού θα σταθούμε ενδεικτικά μόνο σε μία περίπτωση, στην αντιχριστιανική πλάνη της μετενσάρκωσης. Εξόχως διαφωτιστικά είναι όσα αναφέρονται για αυτήν στην Μασωνική εγκυκλοπαίδεια.

Αναφέρονται, λοιπόν, τα εξής: «Ο Ελευθεροτεκτονικός εσωτερισμός πρεσβεύει επίσης, ως είναι φυσικόν, το δόγμα της μετενσαρκώσεως άνευ του οποίου δεν είναι δυνατόν να νοηθή και στηριχθή ο περί εξελίξεως νόμος.(…) Αθανασία ψυχής άλλως τε, ως την πρεσβεύει ο Ελευθεροτεκτονισμός, δεν θα ήτο νοητή άνευ της μετενσαρκώσεως» (σ. 607).

Οι Μασωνικές μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι οι θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας για τον Τεκτονισμό επιβεβαιώνονται από την πραγματικότητα και δεν αποτελούν αστήρικτες κατηγορίες που είναι καρπός προκατάληψης, όπως ισχυρίζονται διάφοροι τεκτονικοί κύκλοι.

Ταυτοχρόνως όμως αποδεικνύουν και την απόπειρα παραπληροφόρησης που επιχειρείται από τον Τεκτονισμό σχετικά με τη φύση και τα χαρακτηριστικά της οργάνωσής τους.

Είναι νομίζουμε αυτονόητο ότι κάποιος που θέλει να είναι συνειδητός Ορθόδοξος Χριστιανός δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και Τέκτονας. Ποια σχέση μπορεί να έχει το φως του Ευαγγελίου με την αποκρυφιστική και παγανιστική καταχνιά του Τεκτονισμού;

Αναμφιβόλως καμία. Η μύηση και η ένταξη κάποιου στη Μασωνία είναι επιστροφή από το χώρο της ζωής, από το χώρο της κατά Χριστόν» καινής κτίσης» (Β Κορ 5, 17) που είναι η Εκκλησία στο χώρο της σκιάς και του θανάτου (Ματθ. 4, 16. Λουκ 1, 79).

Πηγή: Περιοδικό Εφημέριος, τεύχος 4, Απρίλιος 2006

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΜΙΧΑΗΛ Ο ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ

Μαρτύρησε στις 17 Φεβρουαρίου, τέλη 15ου αιώνα, στην Ανδριανούπολη.

Ο Άγιος καταγόταν από σπουδαία οικογένεια της Ανδριανουπόλεως, ήταν ο πρώτος άρχοντας της πόλεως, μορφωμένος, ευγενής, ενάρετος και πλούσιος. Είχε δε γνωριμίες και διασυνδέσεις τόσο με Τούρκους όσο και με Ρωμιούς. Ήταν γνωστός και ξακουστός σε πολλούς προκρίτους της Μ. Ασίας ακόμη και σε ανθρώπους του παλατιού αλλά και μεγιστάνες της Κωνσταντινουπόλεως.
Αυτόν τον σπουδαίο και ενάρετο άνθρωπο, μια ομάδα Τούρκων, γνωστών για την πονηρία τους, κινήθηκε από τον δαίμονα και συκοφάντησε τον Μιχαήλ στον δικαστή πως ομολόγησε πίστη στο Ισλάμ στην τουρκική γλώσσα, παρουσιάζοντας μάλιστα και ψευδομάρτυρες. Ο δικαστής τον κάλεσε και του ζήτησε να απολογηθεί για την κατηγορία.
Ο Άγιος εμφανίστηκε μπροστά του και ομολόγησε πως όλα είναι ψευδή και πως πρόκειται για συκοφαντία. Ο δικαστής κατάλαβε πως επρόκειτο για συκοφαντία,επειδή όμως οι κατήγοροι τον απειλούσαν, με πολύ θόρυβο μάλιστα, ότι, εάν απολύσει τον μάρτυρα, θα τον μηνύσουν στον Σουλτάνο, πως αδιαφορεί για την τήρηση των μουσουλμανικών νόμων, έκλεισε τον Άγιο στη φυλακή, περιμένοντας διαταγή του Σουλτάνου.
Οι κατήγοροι, μαζί με άλλους, δεν σταμάτησαν εδώ, πήγαν στον Σουλτάνο και ολοκλήρωσαν τη σκευωρία. Παρουσίασαν, μεγαλοποιημένα μάλιστα, τα πράγματα και ο σουλτάνος χωρίς να πολυεξετάσει, πείστηκε στα λόγια τους και εξέδωκε διαταγή ή να αρνηθεί ο Μιχαήλ την πίστη του και να γίνει μουσουλμάνος ή να θανατωθεί δια πυράς.
Επέστρεψαν λοιπόν στην Ανδριανούπολη και επέδειξαν τη διαταγή του Σουλτάνου. Έλεγαν δε στον Άγιο : πείσου γνωστικέ άνθρωπε, στη διαταγή του ηγεμόνα και σε μας, ομολόγησε τη δική μας πίστη και θα ωφεληθείς. Θα ευτυχήσεις εσύ και οι συγγενείς σου, θα απολαύσεις μέγιστες δωρεές, υψηλές τιμές και επαίνους, θα δοξαστείς. Αν όμως δεν θελήσεις να πειστείς, θα σε σκοτώσουμε σύμφωνα με τον νόμο και τη διαταγή του ηγεμόνα.
Σε αυτά ο γενναίος και αδαμάντινος μάρτυρας απάντησε:
Επειδή τόσο πολύ υπερίσχυσε εναντίον μου το ψεύδος και η ραδιουργία σας, σκέφτηκα και αποφάσισα, διότι δεν είμαι βέβαια απερίσκεπτος ούτε ανόητος, όπως γνωρίζετε. Ούτε αλλάζω, ούτε θα αλλάξω ποτέ την πίστη μου στον Χριστό αλλά θα υπομείνω πρόθυμα ως το θάνατο, χωρίς να συζητήσω καθόλου για τις δωρεές και τις τιμές και όσα άλλα μου έχετε υποσχεθεί. Γι’ αυτό μόνο απορώ, εάν νομίζετε ότι θα υποστώ προθύμως τον δια ξίφους θάνατο ενώ θα φοβηθώ τον δια πυράς. Και αν ακόμη αυτός παρέχει περισσότερο πόνο στις αισθήσεις και εκείνος δεν παύει να είναι θάνατος. Ώστε με όποιον θέλετε θανατώστε με, χωρίς να πείτε στο εξής τίποτε περισσότερο. Από εμένα βεβαίως δεν θα ακούσετε τίποτα άλλο.
Ντροπιασμένοι και απογοητευμένοι,επειδή δεν μπόρεσαν να του αλλάξουν τη γνώμη, έφεραν τον δήμιο και τον διέταξαν να τον αποκεφαλίσει.
Λέγοντας ο Άγιος : Κύριε ημών Ιησού Χριστέ δέξαι το πνεύμα μου, αποκεφαλίστηκε.
Μετά την εκτέλεση συγκέντρωσαν ξύλα και έκαψαν το τίμιο λείψανο του Αγίου.

Πηγή: www.pemptousia.gr

ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΟΣΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΗΣ ΒΙΤΣΑΣ

ΔΡ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΠΟΥΣΙΑΣ, ΜΕΓΑΣ ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΤΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο απλός, καλοκάγαθος, απειρόκακος Λειτουργός του Θεού του Υψίστου, ο Όσιος Γέροντας π. Ιάκωβος είναι μια σύγχρονη αγιασμένη μορφή που κατακόσμησε τα τελευταία χρόνια την Ήπειρό μας και έφυγε μόλις το 1960 σε βαθιά γεράματα, για να διακοσμήσει και τη χορεία της θριαμβεύουσας στον ουρανό Εκκλησίας.

Ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος ήταν ένας βιαστής του πνεύματος, ένας μοναστής της Αθωνικής πολιτείας, ένας σύγχρονος Πατροκοσμάς, ένα φιλέρημο στρουθίο της αρετής, από τα ερημοπούλια της πίστεως, που χτίζουν τις φωλιές τους στις απάτητες κορυφές της αρετής, καλλικέλαδο ως προς την αδιάκοπη δοξολογία του Θεού μας. Υπήρξε ο Όσιος Ασκητής του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία, στα ψηλώματα της Βίτσας των Ζαγοροχωρίων, κοντά στο μοναδικό «πέτρινο δάσος», ο πνευματικός πατέρας του νεαρού τότε επισκέπτη του με τη φλόγα της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στον Θεό μας, του σημερινού Οσίου Παισίου, η γνήσια επιβεβαίωση ότι η αγιότητα είναι διαχρονικό φαινόμενο και μάλιστα των λόγων του Αποστόλου των εθνών: «Όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερεπερίσευσεν η χάρις» (Ρωμ. ε΄ 20).

Ο Γέροντας γεννήθηκε κοντά στο Αργυρόκαστρο της Βορείου Ηπείρου, στο χωριό Βοδίνο, μόλις το 1870. Είναι ως εκ τούτου ο Άγιος των ημερών μας που ζούσε διαρκώς στα υψηλά. Δεν αναπαυόταν στα χαμηλά, αφού είχε υψηλές πνευματικές ανατάσεις και δεν συμβιβαζόταν με την ζωή στα χιμαδιά της πνευματικής ζωής. Ανέπνεε τον καθαρό αέρα της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στο έργο του ευαγγελισμού των ψυχών και στην θεία αγάπη. Προτιμούσε την σκληρή ζωή των στερήσεων και των θλίψεων λέγοντας ότι «διά πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών» (Πραξ. ιδ΄ 22). Κακουχία γι’ αυτόν σήμαινε αναψυχή. Στέρηση σήμαινε πλουτισμός. Λύπη και πειρασμός σήμαινε αγαπητική επίσκεψη του Θεού. Ήθελε να βιώνει την πτωχεία του Ιησού σε όλο της το μεγαλείο. Είχε εγκαταλείψει τον εαυτό του στο θείο έλεος και από τον ουρανό αντλούσε δύναμη και υγεία.

Ασκητικός, γλυκύτατος, λαμπερός ο Γέροντας Ιάκωβος, με απλά λόγια εξηγούσε το Ιερό Ευαγγέλιο στους πιστούς. Ο λόγος του ήταν βαθειά θεολογικός, αλλά απόλυτα κατανοητός και πάντοτε συμβουλευτικός. Για κάθε πρόβλημα έδινε μία λύση, η οποία ήταν πάντοτε η καλύτερη. Αν κάποιος έκανε σοβαρή αμαρτία τον συμβούλευε πατρικά και έδειχνε ιδιαίτερη ευαισθησία στην συκοφαντία, την οποία θεωρούσε μεγάλο ολίσθημα μισητό από τον ακατάκριτο Κύριό μας. Αυτή είναι διαβολή, έλεγε, και είναι βέβαιο ότι ο διάβολος είναι ο εφευρέτης της, αφού είναι ο πατέρας του ψεύδους.

Ο βίος του π. Ιακώβου ήταν στολισμένος με όλες τις αρετές, με καρτερία, σεμνότητα, εγκράτεια, αγάπη και προ πάντων με την υψοποιό ταπείνωση. Γι’ αυτό κέρδισε και την Ουράνια Βασιλεία.

Στα χωριά που περιόδευε ιεραποστολικά ο Γέροντας διδάσκοντας την ευσέβεια μαζευόταν όλη η γειτονιά, για να ακούσει τον ψυχωφελή λόγο του. Όταν του πρότειναν να φάει εκείνος έτρωγε μόνο δυό κουταλιές, πάντοτε νηστίσιμο, και ευχαριστούσε τους πάντες.

Μιλούσε και προφητικά λέγοντας:

«Μη χαίρεστε! Πίσω θα έρθουν χειρότερες ημέρες. Επίσης έλεγε:

«Θα έρθει καιρός που ο ένας δεν θα θέλει να δεί τον άλλον. Θα αλλάξει ο κόσμος. Το μεγάλο ποτάμι δεν ήρθε ακόμη, πίσω είναι. Γι’ αυτό εξομολογηθείτε, κοινωνείστε. Δεν ξέρουμε την ώρα μας. Θα έχετε όλα τα καλά, αλλά δεν θα τα χαίρεστε»!

Στα δύσκολα χρόνια της πείνας και της ανέχειας αν εξοικονομούσε καμμιά οκά αλεύρι η καμμιά χούφτα φασόλια μπορούσε να πάει και δυό ώρες δρόμο σε κάποιο χωριό, για να τα δώσει σε φτωχές οικογένειες. Όλα για τους άλλους! Τίποτα δεν κρατούσε για τον εαυτό του. Τα βράδια, στην μικρή ανάπαυση που έδινε στον εαυτό του κοιμόταν κατάχαμα πάνω σε ένα χράμι από γιδόμαλλο με μαξιλάρι μια πέτρα.

Στον εμφύλιο σπαραγμό που έζησε σε δυσχείμερα χρόνια τον ρωτούσαν:

-Γέροντα, πόλεμος γίνεται, φονικά βλέπουμε, με ποιόν να πάμε;

-Με αυτόν που έχει το μικρότερο πειρασμό», απαντούσε, χωρίς να παίρνει θέση.

Στην αμφίεσή του ήταν πάντοτε ταπεινός. Έτσι, όταν του έδωσαν σε ένα Ναό, όπου πήγε για να λειτουργήσει, ωραία άμφια με φανταχτερά χρώματα χωρίς να τους προσβάλει ρώτησε:

-Δεν υπάρχουν άλλα πιο απλά, με πιο μουντά χρώματα;

Φρονούσε και έλεγε, ότι ο Ιερεύς είναι υπηρέτης του Παμβασιλέως Θεού. Και όπως ο υπηρέτης παρουσιάζεται πάντοτε στο Βασιλέα ευπρεπής, καθαρός, καλοντυμένος και πρόθυμος να τον εξυπηρετήσει, έτσι και ο Ιερεύς παρουσιάζεται ευπρεπής και ιεροπρεπής στο Ιερό Θυσιαστήριο. Δεν ντύνεται, όμως, ο υπηρέτης με βασιλικές φορεσιές. Δεν μπορεί ο υπηρέτης να ντύνεται με ακριβότερα ρούχα από το αφεντικό του. Δεν του ταιριάζει η πορφύρα και ο βύσσος. Κόσμημά του είναι η απλότητα, η καθαριότητα, η σεμνότητα. Τα πολύτιμα κοσμήματα και ενδύματα τα φυλάει για την αθάνατη ψυχή του, αυτή που θα μετέχει του ουρανίου Μεγάλου Δείπνου.

Αφού σώθηκε από νάρκες και πολλούς ορατούς και αοράτους εχθρούς με τη Θεία συνέργεια και με θαυμαστούς τρόπους που μόνο σε Αγίους συμβαίνουν, ο Όσιος π. Ιάκωβος κοιμήθηκε τις 15 Φεβρουαρίου του 1960 ήσυχα και Άγγελοι Κυρίου παρέλαβαν την μακαρία του ψυχή, για να την μεταφέρουν στο θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου. Ήταν ημέρα νίκης, ημέρα λυτρωμού, ημέρα θριάμβου, για το Γέροντα, που έσπαγε το φράγμα της ύλης και πορευόταν στην αφθαρσία, στην αιωνιότητα, κοντά στο Χριστό μας.

Στην εκταφή των λειψάνων του βρήκαν ένα λουλούδι στο κεφάλι του. Πως να μην ανθήσει λουλούδι, όταν ο ίδιος ήταν το ρόδο της ασκητικής ζωής, το κρίνο της ιεραποστολική δράσεως και το ζουμπούλι της ψυχικής κενώσεως στις ανάγκες των συνανθρώπων του; Το άνθισμα του λουλουδιού έδειχνε την ευαρέσκεια του ουρανού στους αγώνες του Γέροντος Ιακώβου.

Πηγή:www.pemptousia.gr

ΑΓΙΟΣ ΟΝΗΣΙΜΟΣ, Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΕΣΑΟΡΙΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

Σήμερα 15 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αποστόλου Ονησίμου.

O Άγιος Ονήσιμος, ήταν δούλος στο σπίτι του Ρωμαίου άρχοντα Φιλήμονα στις Κολοσσές της Μικράς Ασίας, ο οποίος έγινε Χριστιανός από τον Απόστολο Παύλο και φερόταν σαν πατέρας στους δούλους του. Ωστόσο, ο Ονήσιμος αφού καταχράστηκε χρήματα από το σπίτι του κυρίου του, δραπέτευσε και πήγε στη Ρώμη, όπου, μη έχοντας εργασία, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση. Τότε πληροφορήθηκε ότι ο Απόστολος Παύλος, από τον οποίο τόσο πολύ είχε εντυπωσιαστεί, βρισκόταν στη Ρώμη. Τον συνάντησε, αλλά ο Απόστολος Παύλος τον έστειλε στο Φιλήμονα με επιστολή του με την οποία του ζητούσε να έχει τον Ονήσιμο ως αδελφό. Ο Φιλήμων έστειλε τον Ονήσιμο πίσω στη Ρώμη για να βοηθά τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος ήταν ηλικιωμένος και φυλακισμένος. Μετά το μαρτύριο του Αποστόλου Παύλου, ο Άγιος συνελήφθη και εξορίστηκε. Στην εξορία όμως ο Ονήσιμος συνέχισε με ζήλο να κηρύττει το λόγο του Θεού. Όταν ο έπαρχος Τερτύλλος επισκέφθηκε τον τόπο της εξορίας του και αφού πληροφορήθηκε τη χριστιανική του δράση, διέταξε να συλληφθεί και να βασανιστεί, με αποτέλεσμα να παραδώσει στον Κύριο την Αγία ψυχή του ως Μάρτυρας της Εκκλησίας.

O Άγιος Ονήσιμος είναι ο προστάτης των φυλακισμένων. Η μνήμη του καλεί τους πιστούς να διδαχθούν ότι κάθε άνθρωπος όσα λάθη κι αν κάνει, όσες παρανομίες κι αν διαπράξει, έχει την ευκαιρία σωτηρίας και διατηρεί την ελπίδα συγχώρεσης από το Θεό. Αρκεί να μετανοήσει και να θελήσει να αλλάξει ο ίδιος πορεία ζωής.

Ο Απ. Παύλος το επιβεβαιώνει με ενάργεια, ότι όλοι αλλοιώνονται αρμονικά προς το καλό και το τίμιο όταν ζητούμε με πόθο και ταπείνωση τη χάρη του Θεού στη ζωή μας. Γράφει στους Γαλάτας: «Δι’ αυτό και εις την νέαν κατάστασιν, εις την βασιλείαν του Χριστού, δεν υπάρχουν διαφοραί εθνικότητος, τάξεως και φύλου. Δεν υπάρχει Ιουδαίος ούτε Έλλην, δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος, δεν υπάρχει άρσεν και θύλυ, διότι όλοι εσείς είσθε ένας νέος άνθρωπος και νέος οργανισμός, δια μέσου του Ιησού Χριστού.» (Γαλ. 3,28).

Πηγή:www.pemptousia.gr

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ - ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γευτεί τη γλυκύτητα του καλού, αν πρώτα δεν επιμείνει και δε δοκιμαστεί στο καλό. Στο δρόμο προς το καλό πρώτα δοκιμάζουμε την πικρία κι υστέρα τη γλυκύτητα.

Η φύση ολόκληρη είναι γεμάτη από διδαχές καρτερίας και επιμονής. Αν τα νεόφυτα δέντρα σου δεν αναπτυχθούν για να δημιουργήσουν δασύλιο, θα μπορέσουν ν’ αντέξουν στον άνεμο και το χιόνι; Θα σου ήταν χρήσιμα τα ποτάμια αν δεν έφτιαχναν βαθιές κοίτες; Μήπως τα μυρμήγκια αυτοκτονούν όταν οι τροχοί καταστρέφουν τα σπίτια τους στο δρόμο, ή ξεκινούν με επιμονή να φτιάχνουν καινούργια; Αν κάποιος άκαρδος άνθρωπος γκρεμίσει τη φωλιά τού χελιδονιού στο σπίτι του, τότε το χελιδόνι θα ξεκινήσει αδιαμαρτύρητα να πάει σε άλλο σπίτι για να φτιάξει την καινούργια φωλιά του. Οτιδήποτε κάνουν οι φυσικές καταστροφές ή οι άνθρωποι στα φυτά και στα ζώα, κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν την ακατάβλητη επιμονή τους στην εκτέλεση του καθήκοντος που τους όρισε ο Θεός. Όταν ένα φυτό που το κόψανε ή το θερίσανε έχει τη δύναμη ν’ αναπτυχθεί ξανά, θα το κάνει. Όταν σ’ ένα πληγωμένο και μοναχικό ζώο έμεινε έστω κι ελάχιστη δύναμη ζωής, θα προσπαθήσει να κάνει κι αυτό το καθήκον του για να ζήσει.

Η καθημερινή ζωή τού ανθρώπου είναι γεμάτη από διδαχές για την καρτερία και την επιμονή. Ο επίμονος στρατιώτης θα κερδίσει τη μάχη. Ο επίμονος τεχνίτης θα τελειοποιήσει το έργο του. Ο επίμονος έμπορος θα πλουτίσει. Ο επίμονος ιερέας θα βάλει τους ανθρώπους της ενορίας του στο σωστό δρόμο. Ο επίμονος άντρας ή η επίμονη γυναίκα τής προσευχής, θα φτάσει στην τελειότητα και την αγιότητα. Ο επίμονος καλλιτέχνης αποκαλύπτει το εσωτερικό κάλλος των πραγμάτων. Ο επίμονος επιστήμονας ανακαλύπτει τους κανόνες και τους νόμους που διέπουν τις σχέσεις των πραγμάτων. Ακόμα και το πιο χαρισματικό παιδί δε θα μάθει να γράφει, αν δεν εξασκηθεί με επιμονή στο γράψιμο. Ένας άνθρωπος με θαυμάσια φωνή δε θα γίνει ποτέ μεγάλος τραγουδιστής αν δεν εξασκηθεί. Έχουμε συνηθίσει να υπενθυμίζουμε στους άλλους κάθε μέρα, αλλά και να μας υπενθυμίζουν οι άλλοι, την ανάγκη τής επιμονής και της καρτερίας στο καθημερινό μας έργο.

Η επιμονή, για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, είναι το μοναδικό καλό έργο που το συνιστούν όλοι και δεν το αμφισβητεί κανένας. Όλη αυτή η επιμονή στο έργο όμως που ακούμε κάθε μέρα, είναι μόνο ένα σχολείο που μας μαθαίνει την εσωτερική επιμονή στο πνευματικό βασίλειο. Όλη αυτή η εξωτερική επιμονή στο λουστράρισμα και στην τελειοποίηση των πραγμάτων, στη σύναξη πλούτου, γνώσεων και τεχνών, είναι μόνο μια εικόνα τής θαυμαστής επιμονής που πρέπει να έχουμε για τη βελτίωση και τελειοποίηση των καρδιών μας, για τη φροντίδα και τον εμπλουτισμό τής ψυχής μας, της άφθαρτης κι αθάνατης εσωτερικής μας ύπαρξης.

Η Αγία Γραφή μάς διδάσκει σε κάθε σελίδα της την επιμονή στα πνευματικά θέματα. Μας διδάσκει τόσο με λόγια όσο και με τα μεγάλα παραδείγματα ανδρών καρτερικών ή μη. Τα δυο πιο φοβερά παραδείγματα μη επιμονής στο καλό, τα βρίσκουμε στην περίπτωση του Αδάμ, του προπάτορα του ανθρώπινου γένους, και του Ιούδα, που πριν ήταν απόστολος κι έπειτα έγινε προδότης. Και τους δυο η αγαθότητα του Θεού τους τοποθέτησε πολύ κοντά Του. Ο Αδάμ ήταν με το Θεό στον παράδεισο, ο Ιούδας κοντά στο Χριστό στη γη. Ξεκίνησαν κι οι δυο με υπακοή στο Θεό και τελείωσαν με δυσπιστία. Το τέλος τού Ιούδα ήταν πιο φοβερό από του Αδάμ, επειδή μπροστά του είχε και το παράδειγμα του πρωτόπλαστου. Ο Σαούλ πάλι δεν είχε επιμονή στη μάχη και γι’ αυτό παραφρόνησε. Ο Σολομών δεν είχε επιμονή κι η βασιλεία του μοιράστηκε. Πόσο υπέροχη όμως, πόσο υπεράνθρωπη επιμονή έδειξε ο Αβραάμ με την πίστη του στο Θεό, ο Ιακώβ με την πραότητά του, ο Ιωσήφ με την εγκράτειά του, ο Δαβίδ με τη μετάνοιά του κι ο δίκαιος Ιώβ με την καρτερία του! Τι υπέροχο παράδειγμα επιμονής στην αγνότητά της έδειξε η Πάναγνη Παρθένος, αλλά κι ο δίκαιος Ιωσήφ με την υπακοή του στο Θεό! Αλλά το ίδιο έκαναν κι οι απόστολοι, καθώς κι όλοι εκείνοι που είχαν αφοσιωθεί στο Θεό, με την αγάπη τού Χριστού!

Στην Αγία Γραφή θα βρούμε πάρα πολλά και καθαρά παραδείγματα πώς η επιμονή στο καλό αποβαίνει πάντα νικηφόρα και στεφανώνεται. Κανένας από μας που τα διαβάζει αυτά δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ήξερε ή δε διδάχτηκε. Πώς γίνεται εκατοντάδες χιλιάδες αγίων, παρθένων και μαρτύρων, από την ένσαρκη ζωή τού Χριστού στη γη ως σήμερα, να το γνωρίζουν αυτό και μεις να το αγνοούμε; Δεν είναι πως δεν ξέρουμε, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να επιμείνουμε. Το να γνωρίζουμε το καλό και να μην επιμένουμε σ’ αυτό, μας κατακρίνει διπλά. Εκείνος που δε γνωρίζει το δρόμο αυτό και δεν τον ακολουθεί «δαρήσεται ολίγας». Αυτός όμως που τον γνωρίζει και δεν τον ακολουθεί, «δαρήσεται πολλάς» (βλ. Λουκ. ιβ’ 47, 48).

Ο δρόμος προς το καλό είναι ανηφορικός. Εκείνος που έμαθε να βαδίζει μόνο σε επίπεδες επιφάνειες ή σε κατηφόρες, στην αρχή θα τον βρει δύσκολο. Αυτός που ξεκίνησε να βαδίζει το δρόμο αυτόν κι έπειτα γυρίζει πίσω, δε θα μπορέσει να σταθεί στον τόπο απ’ όπου ξεκίνησε τον ανήφορο, αλλά θα κατεβεί πιο χαμηλά, στο σκοτάδι και στην απώλεια. Γι’ αυτό είπε ο Κύριος πως «ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού επ’ άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω εύθετός εστιν εις την βασιλείαν του Θεού» (Λουκ. θ’ 62).

Το σημερινό ευαγγέλιο μας μιλάει για ένα θαυμαστό παράδειγμα επιμονής στην πίστη και την προσευχή που μας δίνει μια συνηθισμένη γυναίκα, που μάλιστα ήταν ειδωλολάτρισσα. Μακάρι το παράδειγμα αυτό να λειτουργήσει σαν φωτιά στις συνειδήσεις όλων εκείνων που αυτοονομάζονται πιστοί, ενώ στην πίστη και στην προσευχή είναι σκληροί και ψυχροί σαν την πέτρα.

«Και εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγασεν αυτώ λέγουσα· ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυίδ· η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται» (Ματθ. ιε’ 21, 22). Από πού ερχόταν ο Ιησούς; Από τη Γαλιλαία, από τη γη όπου κατοικούσαν Ισραηλίτες που προέρχονταν από τη φυλή τού ευλογημένου Σημ. Και πού πήγαινε; Στις περιοχές όπου κατοικούσαν οι Χανανίτες, οι απόγονοι του Χαμ, που τον είχε καταραστεί ο πατέρας του. Ο Κύριος λοιπόν άφησε τους ευλογημένους και πήγε στους καταραμένους. Γιατί; Επειδή οι ευλογημένοι είχαν ξεχάσει το Θεό κι επομένως είχαν γίνει καταραμένοι, ενώ κάποιοι από τους καταραμένους είχαν ομολογήσει το Θεό κι είχαν γίνει ευλογημένοι. Ο Κύριος, αφού στηλίτευσε τους γραμματείς και τους Φαρισσαίους για την προσήλωσή τους σε εξωτερικές συνήθειες, στον τύπο δηλαδή, και την από μέρους τους παράβαση των εντολών τής ελεημοσύνης και της τιμής προς τους γονείς, πήρε τους μαθητές του και πέρασε στη γη των ειδωλολατρών.

Γιατί πήγε στους ειδωλολάτρες αφού νωρίτερα είχε δώσει εντολή στους μαθητές Του να πάνε «προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. ι’ 6); Πρώτο επειδή, όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος, δεν περιορίζεται από τις εντολές που δίνει στους μαθητές Του. Δεύτερο, επειδή έβλεπε πως οι Ιουδαίοι τον αποστρέφονταν κι ο ίδιος αντιλαμβανόταν πως τελικά θα τον απέρριπταν εντελώς.

Ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις Του. Με τους προφήτες Του είχε υποσχεθεί να στείλει το Σωτήρα στον Ιουδαϊκό λαό. Κι αυτό το πραγματοποίησε ο Θεός. Ο Ιουδαϊκός λαός, μέσω των ηγετών του, απέρριψε το Σωτήρα. Ο Θεός όμως έχει πλήθος τρόπους για να εκτελέσει το σχέδιό Του. Η απόρριψη των Ιουδαίων δεν ήταν ικανή να εμποδίσει το έργο τής σωτηρίας, πολύ λιγότερο μπορούσε να το αφανίσει. Ο Σωτήρας Χριστός πέρασε τα σύνορα της Ιουδαίας και πήγε σε άλλους λαούς. Πιστός στην υπόσχεσή Του ο Κύριος έστειλε πρώτα στους Ιουδαίους τους αποστόλους Του, μετά τη Σταύρωσή Του όμως, ο αναστημένος Κύριος τους έστειλε «εις πάντα τα έθνη» (Ματθ. κη’ 19). Τρίτο και τελευταίο, ο Κύριος ήθελε για μια ακόμα φορά να ντροπιάσει τον εκλεκτό και ευλογημένο λαό με την πίστη των ειδωλολατρών, ώστε μ’ αυτόν τον τρόπο να τους οδηγήσει στη μετάνοια και να τους ξαναφέρει κοντά στο Θεό. Αυτό το έκανε για πρώτη φορά στην Καπερναούμ με τον Ρωμαίο εκατόνταρχο. Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος προερχόταν από τη φυλή του Ιάφεθ και έδειξε μια σπάνια πίστη στον Κύριο Ιησού. Οι Ιαφεθίτες κι οι Χαμίτες λοιπόν θα κληθούν στη βασιλική τράπεζα από τον Βασιλιά τού ουρανού, όταν οι Σημίτες, ο εκλεκτός λαός, θ’ απορρίψει την πρόσκληση. Αυτό λειτουργούσε ως μια υπενθύμιση, αλλά και ως επίπληξη στους Ιουδαίους. Εκείνοι όμως παρέμειναν άκαμπτοι κι αλύγιστοι ως το τέλος κι έτσι απορρίφθηκαν από Εκείνον που οι ίδιοι είχαν απορρίψει.

Ας δούμε τώρα το μεγαλείο της πίστης που είχε η Χαναναία. Πήγε να συναντήσει τον Ιησού, που τον αποκάλεσε Κύριο και Υιό Δαβίδ. Σίγουρα είχε ακούσει για το θαυματουργό Χριστό, αφού η φήμη Του είχε διαδοθεί στις πλησιόχωρες περιοχές. Τώρα άκουσε πως πλησίασε στα δικά της μέρη κι έτρεξε να τον συναντήσει με χαρά και με μεγάλη πίστη. Όπως γράφει ο ευαγγελιστής Μάρκος, ο Κύριος είχε πάει σ’ ένα σπίτι, που «ουδένα ήθελε γνώναι» (Μάρκ. ζ’ 24), δεν ήθελε να γνωρίζει κανένας πως βρισκόταν εκεί. Είναι φανερό πως ο Κύριος ήθελε μ’ αυτόν τον τρόπο να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στο μεγαλείο τής πίστης των ειδωλολατρών. Δε θα έκανε δημόσια προσωπική επίδειξη, εκείνοι θα τον αναζητούσαν. Θα μπορούσε να κρυφτεί από τους ειδωλολάτρες, αλλά «ουκ ηδυνήθη λαθείν» (αυτόθι). Η δυνατή πίστη τής Χαναναίας γυναίκας τον εντόπισε. Το έθνος που είχε καλέσει, δεν τον δέχτηκε, ενώ «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει… εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ησ. θ’ 2), τον αναζήτησε. Και τον βρήκαν την ώρα που Εκείνος προσπαθούσε να κρυφτεί απ’ αυτούς.

Προσέξτε πως η γυναίκα δεν είπε στον Κύριο,«ελέησε την κόρη μου», αλλά ελέησόν με, Κύριε. Η κόρη της ήταν παράφρων, τη βασάνιζε ο δαίμονας. Κι όμως η μητέρα της ζήτησε από τον Κύριο να ελεήσει εκείνην, αντί της θυγατέρας της. Γιατί; Επειδή η κόρη της, με την παραφροσύνη που είχε, δεν καταλάβαινε τι της συνέβαινε. Δεν μπορούσε ν’ αντιληφθεί τον τρόμο και το βάσανό της, όπως το καταλάβαινε η μητέρα της που ήταν καλά. Από τα λόγια αυτά καταλαβαίνουμε τη μεγάλη αγάπη τής μητέρας προς την κόρη της. Η μητέρα υπόφερε τα βάσανα τής κόρης της σα νά ‘ταν δικά της. Εκείνος που θα ελεούσε την κόρη της, θα ελεούσε κι εκείνη, τη δύστυχη μητέρα της. Στην τρομερή αυτή κατάσταση της μητέρας ποιος θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να την ελεήσει, αν δεν ελεούσε και την κόρη της; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η παραφροσύνη τής κόρης προκαλούσε θλίψη σ’ ολόκληρη την οικογένεια, καθώς και σ’ όλους τους φίλους και συγγενείς τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι γείτονες θα είχαν απομακρυνθεί. οι εχθροί τους θα χαίρονταν. Το σπίτι ήταν αδειανό, έμοιαζε με τάφο. Έξω απ’ αυτό έφταναν μόνο οι κραυγές και τα παλαβά γέλια τής τρελής κόρης. Θα μπορούσε να σκεφτεί ή να ονειρευτεί η μητέρα να μιλήσει ή να προσευχηθεί για οτιδήποτε άλλο; Είναι πιθανό να είχε καταλογίσει το κακό που βρήκε την κόρη της σε κάποια δική της αμαρτία. Γι’ αυτό και είπε: ελέησόν με, Κύριε! «Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον» (Ματθ. ιε’ 23). Δεν το συνήθιζε ο Χριστός να μην απαντάει στις ερωτήσεις ή στις παρακλήσεις των ανθρώπων. Ακόμα και στο σατανά απάντησε στην έρημο. Σιγή κράτησε μόνο στις ερωτήσεις που του έθεσαν οι άνομοι κριτές και βασανιστές Του, ο Καϊάφας κι ο Πιλάτος. Γιατί λοιπόν κράτησε σιωπή στην ικεσία τής δύστυχης αυτής γυναίκας; Το έκανε ώστε τα μάτια εκείνων που δεν έβλεπαν, ν’ ανοίξουν για να δούνε εκείνα που έβλεπε Αυτός. Για να δώσει στη γυναίκα αυτή την ευκαιρία να δείξει εμφατικότερα την πίστη της, για να δουν την πίστη αυτή όλοι οι σύντροφοί Του.

«Και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού ηρώτων αυτόν λέγοντες· απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών, ο δε αποκριθείς είπεν· ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. ιε’ 23, 24). Προσέξτε πόσο σοφά ενήργησε ο πάνσοφος Κύριος με το να μην ικανοποιήσει αμέσως το αίτημα της μητέρας, αλλά να κρατήσει σιωπή. Από την πλευρά των μαθητών είχε ήδη αναπτυχθεί κάποια συμπάθεια για τη φτωχή γυναίκα που τον παρακαλούσε. Απόλυσον αυτήν, σημαίνει είτε «απαλλάξου απ’ αυτήν» είτε «κάνε αυτό που ζητάει», για να σταματήσει να τους ενοχλεί με τις κραυγές της. Στην παράκληση αυτή των μαθητών Του, ο Κύριος απάντησε: ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ, δηλαδή στον Ιουδαϊκό λαό.

Γιατί απάντησε μ’ αυτόν τον τρόπο ο Κύριος; Πρώτο, για να δείξει πως ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις Του. Και δεύτερο, για να προωθήσει στους μαθητές του την ιδέα πως κι οι ειδωλολάτρες ήταν παιδιά τού Θεού, που είχαν κι αυτοί ανάγκη να βοηθηθούν και να σωθούν. Με τη μεγάλη πίστη τής φτωχής αυτής γυναίκας, ο Κύριος έδειξε στους μαθητές Του τον τρόπο να επαναστατήσουν στη στενή άποψη που είχαν οι Ιουδαίοι πως ο Θεός φρόντιζε μόνο αυτούς, πως επομένως ήταν Θεός μόνο των Ιουδαίων. Σκόπιμα μίλησε έτσι ο Κύριος, όπως μιλούσαν κι όλοι οι Ιουδαίοι, ώστε να συλλογιστούν οι μαθητές και να πειστούν πως η αντίληψη που είχαν οι ομοεθνείς τους ήταν λαθεμένη, πως η αντίληψη αυτή ήταν τόσο λαθεμένη όσο κι η διαφθορά κι ο εκφυλισμός τού έθνους τους, η αποστασία τους από το Θεό, καθώς κι η απόρριψη κι η περιφρόνηση που έδειξαν στο Χριστό. Ο Κύριος Ιησούς δεν ήθελε να διδάξει μόνο με λόγια τους μαθητές Του, αλλά και με ζωντανά παραδείγματα από τη ζωή. Αντί να χρησιμοποιήσει λόγια σ’ αυτήν την περίπτωση, άφησε τη συμπεριφορά Του προς την ειδωλολάτρισσα γυναίκα να μείνει ένα αλησμόνητο μάθημα στους μαθητές Του. Γι’ αυτό το λόγο πέρασε τα σύνορα της Ιουδαίας και μπήκε στην περιοχή των ειδωλολατρών, ώστε από το μεγάλο αυτό γεγονός να διδάξει τους ακολούθους Του. Ας δούμε τώρα πώς εξέφρασε η Χαναναία την ακλόνητη πίστη της στον Κύριο:

«Η δε ελθούσα προσεκύνησεν αυτώ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι» (Ματθ. ιε’ 25). Ήταν σίγουρη πως αν δεν τη βοηθούσε ο Χριστός, δεν υπήρχε κανένας άλλος στον κόσμο να το κάνει. Σίγουρα θα είχε επισκεφτεί όλους τους γιατρούς και θα είχε πάει σ’ όλους τους ειδωλολάτρες μάγους, χωρίς αποτέλεσμα. Η παράφρων κόρη της παρέμεινε παράφρων. Υπήρχε όμως ο Θεραπευτής κάθε βασάνου, κάθε αρρώστιας. Είχε ακούσει γι’ Αυτόν και τον είχε πιστέψει προτού ακόμα τον δει. Και τώρα που τον είδε, την κάλυψε ολόκληρη μια πολύ μεγαλύτερη πίστη για τη θεϊκή Του δύναμη. Εκείνος θα μπορούσε να κάνει αυτό που κανένας άλλος δεν μπορούσε. Αν το ήθελε, θα μπορούσε να κάνει τα πάντα. Η πίστη της ήταν ακλόνητη πως Εκείνος μπορούσε, γι’ αυτό και κατέβαλε κάθε προσπάθεια να τον πείσει να κάνει αυτό που Αυτός -Αυτός και κανένας άλλος στην οικουμένη- δε θα μπορούσε να κάνει. Γι’ αυτό κι όταν ο Χριστός δεν έδωσε καμιά απάντηση στο πρώτο αίτημά της, όταν δεν έδωσε καμιά σημασία ακόμα κι όταν του το ζήτησαν οι σύντροφοί Του, έτρεξε κοντά Του, γονάτισε μπροστά Του και έκραξε: Κύριε, βοήθει μοι.

«Ο δε αποκριθείς είπεν ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις» (Ματθ. ιε’ 26). Φοβερά λόγια! Ο Κύριος εδώ δε χρησιμοποίησε δικά Του λόγια, μίλησε τη γλώσσα των σύγχρονων Ιουδαίων, που πίστευαν πως εκείνοι μόνο ήταν παιδιά του Θεού κι όλοι οι άλλοι λαοί ήταν σκυλιά. Ο Κύριος ήθελε μ’ αυτόν τον τρόπο να προκαλέσει τη διαμαρτυρία των μαθητών Του γι’ αυτήν την κακή αποκλειστικότητα που διεκδικούσαν οι Ιουδαίοι. Ήθελε ο Κύριος μ’ αυτόν τον τρόπο να εισαγάγει στα μυαλά των μαθητών Του τη σκέψη, που αργότερα θα διατύπωνε στους γραμματείς και τους Φαρισαίους. «Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων υμείς γαρ ουκ εισέρχεσθε, ουδέ τους εισερχόμενους αφίετε εισελθείν» (Ματθ. κγ’ 14).

Προσέξτε τώρα. Αυτοί που ονομάζονταν τέκνα, έγιναν σαν τους σκύλους, ενώ αυτοί που λογαριάζονταν σκύλοι, έγιναν παιδιά τού Θεού. Οι τελευταίοι ονομάστηκαν «σκυλιά» από τους Ιουδαίους κυρίως από κακία, υπήρχε όμως και κάποια αλήθεια στο όνομα αυτό. Οι ειδωλολάτρες της Τύρου και της Σιδώνας, όπως κι εκείνοι της Αιγύπτου κι άλλων χωρών, είχαν εγκαταλείψει από χρόνια πολλά τον αληθινό Θεό κι είχαν επιδοθεί στη λατρεία των δαιμόνων, που ήταν χειρότεροι από τα σκυλιά. Ο Χριστός εδώ δεν επιπλήττει προσωπικά τη Χαναναία αλλά το λαό της, καθώς κι όλους τους άλλους λαούς που λάτρευαν τους δαίμονες με αγάλματα και ξόανα, με διάφορα είδη μαγείας και ακάθαρτες θυσίες.

Τότε η σπουδαία αυτή γυναίκα, που η πίστη της ήταν μεγαλύτερη τόσο από τον εκλεκτό λαό όσο κι από τους περιφρονημένους ειδωλολάτρες, απάντησε στον Κύριο: «Η δε είπε· ναι, Κύριε· και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών» (Ματθ. ιε’ 27). Πόσο υπέροχη ήταν η απάντηση της ταπεινής αυτής γυναίκας! Δεν αρνήθηκε πως ανήκε σ’ ένα λαό που αποκαλούνταν σκυλιά. Ούτε αρνήθηκε επίσης να ονομάσει τους Ιουδαίους «κυρίους», μ’ όλο που η ίδια ήταν καλλίτερη απ’ αυτούς. Ήταν πρόθυμη να κατανοήσει τα συμβολικά λόγια τού Χριστού. Η μεγάλη πίστη δημιουργεί μεγάλη σοφία. Η μεγάλη πίστη βρίσκει τα σωστά λόγια. Η ταπείνωσή της μπροστά στον Κύριο ήταν τόσο μεγάλη, όπως κι η αγάπη της προς την άρρωστη κόρη της, που δεν την πλήγωσε το γεγονός ότι την αποκάλεσαν σκύλα. Μπροστά στον πάναγνο Κύριο ποιος αμαρτωλός άνθρωπος δε θά ‘νιωθε τον εαυτό του σαν ακάθαρτο σκυλί; Οπωσδήποτε όχι κάποιος άνθρωπος που, αν και αμαρτωλός, έχει κάποια σπίθα πίστης. «Ου γαρ ειμι ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης» (Λουκ. ζ’ 6), είπε ο ειδωλολάτρης εκατόνταρχος στον Κύριο. Έτσι κι η αμαρτωλή γυναίκα, δεν ντράπηκε που την αποκάλεσε σκύλα. Όταν ο άνθρωπος δε συναισθάνεται την αμαρτωλότητά του, δεν μπορεί ούτε βήμα να κάνει προς τη σωτηρία του. Πλήθος ολόκληρο αγίων της Εκκλησίας, που ήταν πιο αγνοί και φωτισμένοι από εκατομμύρια άλλους ανθρώπους, δεν ένιωθαν ντροπή να τους αποκαλούν σκυλιά. Όλοι οι άντρες κι οι γυναίκες που είναι αφυπνισμένοι πραγματικά, που έχουν συνέλθει από τη μέθη των σαρκικών παθών κι έχουν βεβαιωθεί για τη πτώση τους στη λάσπη τής αμαρτίας, το γνωρίζουν καλά αυτό. Ωσότου συνέλθει ο άνθρωπος, βρίσκεται εγκλεισμένος στην παγερή αγκαλιά τού θανάτου. Δεν έχει πίστη και δεν μπορεί να δει την ανάγκη για να πιστέψει. Ωσότου το σκυλί νιώσει την ντροπή του να είναι σκυλί, δε θα ευχηθεί ποτέ του να γίνει λιοντάρι. Ωσότου ο βάτραχος συνειδητοποιήσει πως βρίσκεται μέσα σε μια δυσώδη λάσπη, δε θα ευχηθεί να πηδήσει, έξω απ’ αυτήν και να πετάξει σαν αητός.

Η φτωχή γυναίκα τής σημερινής παραβολής είχε την αίσθηση της αδυναμίας τού ειδωλολατρικού κόσμου. Γνώριζε την κατωτερότητά του, την κακία του και τη λάσπη της αμαρτίας του, τη δυσωδία όλης του της ύπαρξης. Νοσταλγούσε να βρει κάτι πιο δυνατό, πιο φωτεινό και πιο αγνό. Κι αυτό που νοσταλγούσε βρέθηκε ξαφνικά μπροστά της, της αποκαλύφτηκε στο Χριστό, με τη μεγαλύτερη δυνατή πληρότητα και δόξα. Γι’ αυτό και δεν έκανε πίσω όταν ο Κύριος την ονόμασε παιδί σκύλων. Όχι μόνο το ανέχτηκε αυτό, αλλά το ομολόγησε κιόλας. Με την αποδοχή τής αναξιότητας των προγόνων της όμως ζήτησε έστω κι ένα ψίχουλο από το ζωοποιό ψωμί που έστειλε ο Θεός στον Ισραήλ. Το ψωμί είναι ο Χριστός· ψίχουλα είναι έστω και οι ελάχιστες των δωρεών Του. Τα πεινασμένα σκυλιά, που δεν έχουν ούτε ψίχουλα να φάνε, θα ικανοποιηθούν έστω και μ’ αυτά.

«Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπεν αυτή· ω γύναι. μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις, και ιάθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης» (Ματθ. ιε’ 28). Ο Κύριος έφερε τη συζήτηση εκεί που ήθελε και μόνο τότε είπε τα λόγια αυτά. Ακόμα κι αν η γυναίκα αυτή ήταν θυγατέρα τού Αβραάμ, δε θα μπορούσε να εκφράσει την πίστη της με μεγαλύτερη έμφαση απ’ ό,τι το έκανε. Όποιος έχει μάτια βλέπει κι όποιος έχει αυτιά ακούει. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσουμε περισσότερο το περιστατικό. Ακόμα κι ο προδότης Ιούδας θα μπορούσε να διαπιστώσει τη μεγάλη πίστη της Χαναναίας. Ακόμα κι ο ολιγόπιστος Πέτρος, κι ο δύσπιστος Θωμάς. Ο Κύριος δεν είχε εγκωμιάσει τόσο πολύ κανέναν από τους αποστόλους Του. Σε ποιον απ’ αυτούς είπε ποτέ, μεγάλη σου η πίστις; Σε όλους τους είπε, τουλάχιστο μια φορά: «Ολιγόπιστοι!» Και σε μια περίπτωση τους επιτίμησε με τα λόγια: «Ω, γενεά άπιστος και διεστραμμένη!» (Ματθ. ιζ’ 17). Αυτός ήταν κι ο λόγος που τους πήρε στην περιοχή Χαναάν: ώστε με την πίστη τής ειδωλολάτρισσας γυναίκας αυτής, που δε γνώριζε ούτε το νόμο ούτε τους προφήτες, να τους διδάξει τη μεγάλη πίστη, τη δύναμη της πίστης.

Ο Κύριος δίδασκε προοδευτικά τους μαθητές Του στο σχολείο τής πίστης. Με τέτοια περιστατικά στους χώρους των ειδωλολατρών, τους παρείχε διδασκαλία σταθερή και συμπλήρωνε μ’ αυτόν τον τρόπο την εκπαίδευσή τους. Πόσο μεγάλη ήταν η πίστη τής γυναίκας αυτής, που όλα όσα είχε μάθει στο χώρο που ζούσε για τον κόσμο αυτόν και για τη ζωή ήταν όλα πλανεμένα! Είχε μάθει πως ο ήλιος και το φεγγάρι, τα ζώα κι οι πέτρες, ήταν θεοί. Είχε γεννηθεί κι είχε ζήσει στο σκοτάδι, στην άγνοια. Τέλος, ανήκε στους Χαναναίους, την πονηρή αυτή φυλή που ο Θεός την οδήγησε μακριά από τη γη της επαγγελίας, για να κατοικήσουν εκεί οι Ιουδαίοι, ο εκλεκτός λαός Του. Εδώ υπάρχει αρκετή διδαχή, μια μεγάλη αιτία για να στοχαστούμε τους τρόπους τού Θεού, πολλοί λόγοι για να κάνουν τους αποστόλους και το έθνος τους να ντρέπονται και να μετανοούν. Οι απόστολοι αντιλήφθηκαν τη διδασκαλία αυτή και την έκαναν δική τους, αν όχι αμέσως, λίγο αργότερα. Βεβαιώθηκαν για την πίστη τους και τη διέδωσαν σ’ ολόκληρη τη γη. Θυσίασαν τη ζωή τους για την παντοδύναμη αυτή πίστη και τελικά δοξάστηκαν οι ίδιοι. Εμείς κατανοήσαμε την πίστη αυτή, την κάναμε δική μας; Η Εκκλησία τού Χριστού είναι ο Εκλεκτός Λαός Του σ’ αυτόν τον κόσμο, η Νέα Βασιλεία και το Νέο Ιερατείο. Προσέξτε όμως πόσο λίγη σημασία δίνουν οι χριστιανικοί λαοί στο Χριστό, πόσο τον περιφρονούν! Παρατηρήστε πώς, βαπτισμένοι άντρες και γυναίκες, όχι μόνο έχουν γίνει ολιγόπιστοι, αλλά κατάντησαν ένας άπιστος και διεφθαρμένος λαός. Πιστεύουν περισσότερο σε οτιδήποτε άλλο παρά στο Χριστό. Αναζητούν βοήθεια και στήριξη στη ζωή τους σε τυφλά και κουφά στοιχεία γύρω τους, παρά στον Κύριο Ιησού Χριστό, τον παντοδύναμο. Μ’ αυτόν τον τρόπο επέσυραν πάνω τους φοβερές τιμωρίες, έγιναν πονηροί, αδύναμοι και ταλαίπωροι, όπως ήταν οι Ιουδαίοι την εποχή τής έλευσης του Χριστού στη γη.

Οι χριστιανικοί λαοί κρατούν τα κλειδιά τής βασιλείας των ουρανών, μα υπάρχουν πολλοί απ’ αυτούς σήμερα που όχι μόνο δεν εισέρχονται στη βασιλεία αυτή, μα δεν αφήνουν να μπουν μέσα κι εκείνοι που το επιθυμούν. Έτσι αποδείχνονται χειρότεροι, πιο ιδιοτελείς και γήινοι από τους άλλους λαούς. Κατορθώνουν έτσι ν’ απομακρύνουν από το Χριστό τα μη χριστιανικά έθνη και τα εμποδίζουν να μπουν στη Βασιλεία που τόσο επιθυμούν. Μόνο ψίχουλα πέφτουν από το βασιλικό τραπέζι τού Χριστού στους λαούς αυτούς, κι αυτοί τα μαζεύουν και τα τρώνε. Πώς μπορούν όμως οι ειδωλολάτρες αυτοί να χορτάσουν όταν οι Ευρωπαίοι κι οι Αμερικανοί, που κάθονται σαν κύριοι στο βασιλικό τραπέζι, μένουν πνευματικά πεινασμένοι και διψασμένοι; Δε θα φτάσει κάποια στιγμή στο τέλος της η υπομονή τού Θεού; Δε θ’ απορρίψει ο Κύριος εκείνους που τον απορρίπτουν, όπως έχει κάνει ήδη με μερικούς, και θα πει πως οι κλητοί αποδοκιμάστηκαν, ενώ οι μη κλητοί έγιναν αποδεκτοί, οι ευλογημένοι έγιναν καταραμένοι κι οι καταραμένοι ευλογήθηκαν;

Τι απομένει να κάνουμε εμείς σ’ αυτή την άπιστη γενιά; Τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι έκανε η Χαναναία: να προσευχηθούμε καρτερικά στον παντοδύναμο Χριστό, να κραυγάσουμε με πίστη: «Κύριε, ελέησέ μας τους αμαρτωλούς!» Αν είναι στο θέλημα του Θεού ν’ αντικαταστήσει έναν εκλεκτό λαό μ’ έναν άλλο, αν είναι στο θέλημά Toυ να πάρει τη βασιλεία Toυ από τα χριστιανικά έθνη και να τη δώσει σε άλλους, αν η τιμωρία για τις αμαρτίες μας είναι κοντά, ακόμα και τότε δε θ’ αποβληθούν όλοι οι χριστιανοί μαζί με τα χριστιανικά έθνη, όπως δεν αποβλήθηκαν κι όλοι οι Ιουδαίοι μαζί με το ιουδαϊκό έθνος. Εκείνοι από τους Ιουδαίους που ομολόγησαν το Χριστό μετά την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ σώθηκαν, όπως σώθηκαν και κείνοι που τον ομολόγησαν την εποχή που ο Χριστός ζούσε στη γη. Πολλοί Ιουδαίοι βαπτίστηκαν αργότερα και αρκετοί έγιναν μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας τού Χριστού. Εκείνοι από τους Ιουδαίους που επιστρέφουν κοντά Του σήμερα, σώζονται, όπως σώθηκαν και πολλοί από τους προπάτορές τους προτού παύσουν να είναι ο εκλεκτός λαός. Ο Θεός ενδιαφερόταν πάντα περισσότερο για τη σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων παρά για τα κράτη και τους λαούς. Δεν πρέπει να φοβηθούμε λοιπόν να διακηρύξουμε: «Τα υπάρχοντα χριστιανικά κράτη και έθνη θα καταστραφούν, όλοι μας θα καταστραφούμε». Ας πάθουν λοιπόν τα κράτη και τα έθνη αυτό που τους αξίζει. Ούτε ένας άντρας ή μια γυναίκα που πιστεύει στον Κύριο όμως δεν πρόκειται να καταστραφεί. Ο Θεός βρήκε έναν μόνο πιστό στα Σόδομα — το δίκαιο Λωτ – κι έσωσε αυτόν μόνο, ενώ κατέστρεψε τα Σόδομα.

Ας μιμηθούμε την επίμονη προσευχή και τη δυνατή πίστη τής Χαναναίας κι ας μην ολιγοπιστήσουμε ούτε για μια στιγμή. Η πίστη μας πρέπει να είναι δυνατή, επίμονη. Ας προσπαθούμε διαρκώς να κρατούμε τη φλόγα της πίστης μας δυνατή, να μη σβήσει. Ας στέλνουμε διαρκώς τις προσευχές μας στον Κύριο τόσο για μας όσο και για ολόκληρη την Εκκλησία τού Θεού και για όλη την ανθρωπότητα. Η πίστη, μόνο αυτή, θα δυναμώσει την ψυχή μας και θ’ αποβάλει κάθε φόβο κι αμφιβολία από μέσα μας. Η προσευχή θα καθαρίσει την ψυχή μας και θα μας γεμίσει με χαρά, πίστη, καλούς λογισμούς και φλογερή αγάπη.

Είθε ο στοργικός κι ελεήμων Κύριος να ενισχύσει την πίστη μας και ν’ ακούσει τις προσευχές μας. Δόξα και αίνος στον Κύριο Ιησού Χριστό, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Εκ του βιβλίου «ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ Β’ – ΟΜΙΛΙΕΣ Ε’ Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς», Επιμέλεια – Μετάφραση: Πέτρος Μπότσης, Αθήνα 2013

ΤΟ ΙΕΡΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΑΚΥΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ: ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ

ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΚΟΝΤΖΟΥ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Στις 13 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την ιερή μνήμη δύο σημαντικών αγίων της αποστολικής εποχής, του Ακύλα και της Πρίσκιλλας. Οι δύο αυτοί ιεροί σύζυγοι αποτελούν για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας την αληθινή εκδοχή του ανύπαρκτου και εμπορικού «αγίου Βαλεντίνου». Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε προτείνει να αντικατασταθεί με αυτή η φερμένη από την κακόδοξη «χριστιανική» Δύση «εορτή των ερωτευμένων».

Το ιερό αυτό ζευγάρι αναφέρεται πολλές φορές στις επιστολές του αποστόλου Παύλου, το οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα στο ιεραποστολικό έργο του αποστόλου των Εθνών. Ήταν εβραϊκής καταγωγής και ζούσαν αρχικά στη Ρώμη. Ασκούσαν το επάγγελμα του σκηνοποιού, κατασκευάζοντας ειδικά υφάσματα για σκηνές. Όμως το 49 μ. Χ. ο αυτοκράτορας Κλαύδιος (41-54 μ. Χ.) εξεδίωξε τους Εβραίους από τη Ρώμη με την αιτιολογία ότι φιλονικούσαν για κάποιον «Χριστό». Από αυτή τη μαρτυρία, η οποία είναι σημαντική για την πρώτη Εκκλησία, φαίνεται καθαρά ο διωγμός που είχε κηρύξει οι Ιουδαίοι στους Χριστιανούς. Επίσης φαίνεται πως ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είχαν ακούσει για τη νέα πίστη, την οποία συμπαθούσαν. Από τη Ρώμη βρέθηκαν στην Κόρινθο, τη μεγάλη πολυεθνική πόλη της Αχαΐας, η οποία συναγωνίζονταν τη Ρώμη στην ηθική διαφθορά, εξασκώντας το επικερδές επάγγελμα του σκηνοποιού.

Το 51 μ. Χ. ήρθε στην Κόρινθο ο απόστολος Παύλος, κατά τη 2η αποστολική του περιοδεία, όπου συνάντησε το ευσεβές ζευγάρι στη συναγωγή. Στο 18ο  κεφάλαιο των «Πράξεων των Αποστόλων» αναφέρεται η συνάντηση αυτή. Υπήρξαν προφανώς οι πρώτοι που πίστεψαν και βαπτίστηκαν από τον Παύλο, τον οποίο φιλοξενούσαν για 18 μήνες στο σπίτι τους, Μαζί τους εργαζόταν και ο Παύλος, ο οποίος ήταν, όπως είναι γνωστό, και αυτός σκηνοποιός. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα έγιναν οι πολύτιμοι συνεργάτες του Παύλου στην Κόρινθο. Μέσω αυτών γνωρίστηκε και κατήχησε τους Ιουδαίους της Πόλεως, αλλά και πολλούς εθνικούς, δημιουργώντας μια από τις πιο ισχυρές εκκλησίες της αποστολικής εποχής.

Μετά την αναχώρηση του Παύλου, αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στην Έφεσο, την πιο φημισμένη πόλη της Μ. Ασίας, η οποία ήταν κέντρο των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και βουτηγμένη στην παχυλή ειδωλολατρία, λόγω της λατρείας της Αρτέμιδος, στο εκεί μεγαλόπρεπο «ιερό». Θεώρησαν καθήκον τους να γίνουν κήρυκες του Ευαγγελίου, όπως το διδάχτηκαν από τον απόστολο Παύλο. Αλλά τα εμπόδια ήταν μεγάλα στην «κατείδωλον» πόλη, όπου οι ειδωλολάτρες ιερείς αντιδρούσαν με ιδιαίτερη σφοδρότητα κατά της νέας πίστεως, η οποία τους στερούσε έσοδα από το ναό της Αρτέμιδος. Παρακινούσαν τις δεισιδαίμονες μάζες να επιτίθενται κατά των Χριστιανών και ιδίως των κηρύκων και διδασκάλων. Από μια μαρτυρία του αποστόλου Παύλου (Ρωμ.16,3) φαίνεται πως στην Έφεσο κακοπάθησε το ιερό ζευγάρι από τη μανία των ειδωλολατρών και των Ιουδαίων. Στην Έφεσο συνάντησαν και τον φλογερό κήρυκα από την Αλεξάνδρεια, τον φιλόσοφο Απολλώ, ο οποίος είχε στρεβλωμένη αντίληψη για το Χριστιανισμό. Το ιερό ζευγάρι γνώρισε στον Απολλώ την αληθινή πίστη.

Το 68 μ. Χ. ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα γύρισαν στη Ρώμη, όπου εντάχθηκαν στην Εκκλησία να τη διακονήσουν. Δεν έπαυαν να κηρύττουν με θέρμη και ζήλο, όπου βρισκόταν. Πλήθος Ιουδαίων και εθνικών πίστεψαν στο Χριστό και προστέθηκαν στην Εκκλησία. Το πρωτοχριστιανικό κείμενο «Αποστολικαί Διαταγαί» αναφέρει πως ο Ακύλας χειροτονήθηκε από τον Παύλο επίσκοπος «των παροικιών της Ασίας», χωρίς να διευκρινίζεται η ακριβής πόλη. Αρχαία παράδοση αναφέρει πως τόσο ο  Ακύλας, όσο και η Πρίσκιλλα βρήκαν μαρτυρικό θάνατο και προστέθηκαν στους μυριάδες Μάρτυρες της αρχαίας Εκκλησίας. Με το τίμιο αίμα τους επισφράγισαν την αφοσίωσή τους στο Χριστό και την προσήλωσή τους στην αγία Του Εκκλησία. Για τούτο κατατάχτηκαν στο αγιολόγιό Της, να τιμώνται εσαεί για την αγία ζωή τους και το πολύτιμο έργο που προσέφεραν την δύσκολη εκείνη εποχή για τη διάδοση και εδραίωση της νέας πίστεως.

Ο απόστολος Παύλος ομιλεί στις επιστολές του με πολλή τρυφερότητα και αγάπη για το ιερό αυτό ζευγάρι. Αυτό φανερώνει ότι ήταν δύο υπέροχοι και αγαπημένοι σύζυγοι, οι οποίοι είχαν απόλυτη συναίσθηση της συζυγικής πίστης και αγάπης. Παρακαλεί τους Χριστιανούς της Ρώμης να χαιρετίσουν ιδιαιτέρως το ιερό ζευγάρι: «᾿Ασπάσασθε Πρίσκιλλαν καὶ ᾿Ακύλαν τοὺς συνεργούς μου ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν, οἷς οὐκ ἐγὼ μόνος εὐχαριστῶ, ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν, καὶ τὴν κατ᾿ οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν» (Ρωμ.16,3-4).  Γι’ αυτό η Εκκλησία μας διέκρινε στα πρόσωπά τους, τους ιδανικούς συζύγους. Το ιερό ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα αποτελούν πρότυπο ιδανικής και ευλογημένης γαμικής ένωσης, προς τους οποίους μπορούν να προσβλέπουν οι σύγχρονοι σύζυγοι.

Ο δυτικόφερτος «άγιος των ερωτευμένων» Βαλεντίνος είναι μια καρικατούρα της εμπορικής κατανάλωσης, ένας ανύπαρκτος άγιος, κατασκεύασμα των αδίστακτων εμπόρων, για την παραπλάνηση των αφελών ρομαντικών. Αντίθετα ο άγιος Ακύλας και η αγία Πρίσκιλλα είναι υπαρκτοί και ζωντανοί άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι προστατεύουν τους ευσεβείς, τίμιους, αφοσιωμένους και τρυφερούς συζύγους. Αυτούς πρέπει να τιμάμε ως ορθόδοξοι και όχι τον γελοίο Βαλεντίνο, τον υποτιθέμενο προστάτη του ερωτικού σεξισμού και της υποκρισίας, χωρίς ανούσια υλικά δώρα και άνθη, που γρήγορα μαραίνονται, στους αγαπημένους μας, αλλά με έμπρακτη και άδολη αγάπη, η οποία δε μαραίνεται ποτέ!

Πηγή:www.pemptousia.gr

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΛΕΤΙΟΣ, Ο ΕΝ ΥΨΕΝΗ ΡΟΔΟΥ

ΕΥΑΓΟΡΑ ΜΑΧΑΙΡΑ

Στις 27 Νοεμβρίου 2013 το Οικουμενικό Πατριαρχείο συγκατέλεξε στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας τους Πορφύριο Καυσοκαλυβίτη και Ιερομόναχο Μελέτιο, τον εν Υψενή Ρόδου. Στο ορθόδοξο πλήρωμα της χώρας μας ο πρώτος είναι ευρύτερα γνωστός, μιας και έζησε σχετικά πρόσφατα (1906-1991). Ποιος είναι όμως ο δεύτερος πρόσφατα καταταγείς άγιος;

Ο όσιος Μελέτιος, λοιπόν, γεννήθηκε στο χωριό Λάρδος της Ρόδου περί τα τέλη του 18ου αιώνα. Το κοσμικό του όνομα ήταν Εμμανουήλ και από μικρός έλαβε «παιδεία και νουθεσία Κυρίου» από τους γονείς του (επίσης όπως και ο άγ. Πορφύριος). Τα θεία γράμματα τα διδάχθηκε από τον εφημέριο της γενέτειράς του. Από την παιδική ηλικία, επίσης, επέδειξε έντονα φιλανθρωπικό και ελεήμον πνεύμα, παρά τις επιπλήξεις των γονέων του.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό της παιδικής του ηλικίας ήταν ότι του άρεζε να απομονώνεται και να προσεύχεται σε απολύτως ήσυχη ατμόσφαιρα. Συνήθιζε μάλιστα να βρίσκει καταφύγιο για την προσευχή του σε μια σπηλιά, κοντά στο αρχαίο αλλά εγκατελειμμένο μοναστήρι του Ύψους, το οποίο τιμώταν στο όνομα της Παναγίας. Σύμφωνα με την παράδοση, ένα βράδυ, κατά την ώρα της προσευχής είδε ένα φως να του υποδεικνύει την τοποθεσία που βρισκόταν μία άγνωστη έως τότε εικόνα της Παναγίας.

Στις επόμενες ημέρες σε νέο όραμα, η Θεοτόκος του ζήτησε να ανεγείρει ναό στο όνομά της και να ξαναχτίσει το Μοναστήρι. Ο νεαρός Εμμανουήλ υπάκουσε στην προσταγή της και αμέσως ξεκίνησε τις απαραίτητες ενέργειες για την επανίδρυση της μονής. Την ίδια περίοδο εκάρη μοναχός, παίρνοντας το όνομα Μελέτιος.

Σύντομα απέκτησε μεγάλη φήμη για τα υψηλά μέτρα της άσκησής του. Έτσι ο Επίσκοπός του τον προεχείρισε σε Διάκονο και στη συνέχεια σε Πρεσβύτερο, Πνευματικό και Ηγούμενο της επανιδρυθείσας Μονής. Ο Μελέτιος κατέστη σημαντική πνευματική προσωπικότητα της νήσου, καθώς ενίσχυε πολλαπλά το φρόνημα των κατοίκων της. Εξομολογούσε στο μοναστήρι του αλλά και στα χωριά, τα οποία επισκεπτόταν  για να νουθετήσει τους πιστούς. Πραγματοποιούσε επίσης θεραπείες, προστάτευε τους κατατρεγμένους (ιδίως από τους Οθωμανούς δυνάστες), ενώ ακόμα διακρίθηκε  στην ελεημοσύνη και τη φιλοξενία.

Η δράση του αυτή άρχισε να ενοχλεί τους κατακτητές και η δυσφορία τους έγινε έντονη όταν πληροφορήθηκαν ότι συνιστούσε στις Ελληνίδες να μη συνάπτουν σχέσεις μαζί τους. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν, αλλά αυτός το πληροφορήθηκε και κρύφτηκε σε ένα άγνωστο για τους διώκτες του σπήλαιο. Οι τοπικές παραδόσεις κάνουν λόγο για πολλά θαυμαστά γεγονότα, με τα οποία η θεία Χάρη τον προστάτευε από τους κινδύνους που τον απειλούσαν.

Προς το τέλος του επίγειου βίου του, έζησε την οδυνηρή εμπειρία μιας αισχρής συκοφαντίας. Μια διανοητικά ανάπηρη κοπέλα απέκτησε παιδί από κάποιον Τούρκο, αλλά κατηγορήθηκε σαν δράστης ο πρεσβύτης και εξαϋλωμένος από την άσκηση Μελέτιος. Ο αγνός λευΐτης μάλιστα άφησε την τελευταία του πνοή μπροστά στον Μητροπολίτη Ρόδου, καθώς μαχόταν για την αθωότητά του. Σύντομα όμως αποδείχθηκε η αλήθεια και ετάφη με τιμές. Όταν δε ανοίχθηκε ο τάφος του, μια έντονη ευωδία πλημμύρισε το χώρο αποδεικνύοντας τη θεία ευαρέσκεια για τη βιοτή του.

Τα τίμια λείψανά του αποτελούν πηγές ιάσεων και θαυμάτων  μέχρι τις μέρες μας. Η οσία μνήμη του τιμάται στις 12 Φεβρουαρίου.

Πηγή:www.pemptousia.gr