ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Ἡ δυναμικὴ ἀπαίτηση.

Ἔχουμε συνήθισει στήν ἐποχή μας ν΄ ἀκοῦμε γιά μορφές πάλης, γιά διεκδικήσεις, γιά ἀγῶνες… Γενιές καί γενιές μεγάλωσαν γαλουχημένες μέ τήν προοπτική τῆς διαρκοῦς ἀπαίτησης, ἀκόμη καί μέ χρήση βίας, γιά τήν ἱκανοποίηση «δικαίων αἰτημάτων», «ἀγώνα πού πρέπει νά δικαιωθεῖ», «ἀνυποχώρητων κινημάτων». Κι ὅλοι μαζί βιώνουμε τήν παρατεταμένη ἰδεοληψία πού καλλιεργεῖται μέσα ἀπό ὅλα αὐτά, ὅτι «κάποιοι» ἀπροσδιόριστοι μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς ἐκμεταλλεύονται, μᾶς καταπιέζουν. Ἔτσι, μέσα στόν ἀστικό μύθο, ὑπό τή μεθόδευση τοῦ ἀτομιστικοῦ αἰσθήματος τῆς πολλαπλῆς μειονεκτικότητας, ὁδηγούμαστε στό νά ἀντιδρᾶμε, πάντα ὑπό τήν καθοδήγηση κάποιων πού « ξέρουν» καί ἡγοῦνται καί συνήθως καρπώνονται καί τά ὅποια ὠφελήματα, τήν ἴδια στιγμή πού χάνουμε τήν οὐσιαστική προοπτική τῆς ζωῆς, λαθεύουμε παρασυρόμενοι ἀπό ὡραιολογίες καί ἀστοχοῦμε, ὄχι μόνο στό νά βελτιώσουμε τήν κοινωνία μας, ἀλλά ἀκόμη καί στό νά ὀργανώσουμε τή ζωή μας.

Ἀκόμη χειρότερα, διακατεχόμενοι ἀπό ἕνα αἴσθημα θυματοποίησης καί τήν ὑποκειμενικότητα τοῦ ὅποιου «δίκιου», δέν διστάζουμε ἀκόμη καί νά βλάψουμε καί νά ἀδικήσουμε, ὑποστασιοποιώντας ἔτσι αὐτό πού νομίζουμε ὅτι ὑφιστάμεθα ὡς θύματα, ὄντας στήν πραγματικότητα θύτες! Κι ὅλ’ αὐτά στό ὄνομα ἀπαιτήσεων, διεκδικήσεων, στόχων πού πολλές φορές δέν κατανοοῦμε, ἴσως γιατί εἶναι οὐτοπικοί, χωρᾶνε ὅμως τόν ἐγωισμό καί τή διάθεσή μας γιά «βόλεμα», ἐνῶ καί δικαιολογοῦν τή φιλοδοξία καί ἁρπακτικότητά μας.

Ἡ Χαναναία

Μιά δοκιμασμένη μάνα ἔχει ὡς θέμα τό σημερινό Εὐαγγέλιο, ἀλλά καί τόν τρόπο πού αὐτή διεκδίκησε καί πέτυχε τή λύση στό πρόβλημά της ἀπό τόν Χριστό. Μιά Χαναναία, δηλαδή εἰδωλολάτρισσα ἀπό τή Φοινίκη, οὔτε κἄν Ἰσραηλίτισσα, προστρέχει στόν φημισμένο διδάσκαλο καί, ἐμποδιζόμενη ἀπό τή διαφορά θρησκείας, δέν τολμᾶ νά τόν πλησιάσει, παρά μόνο ἀπό μακριά φωνάζει καί ζητᾶ τό ἔλεός του. Οἱ μαθητές, λίγο ἀπό συμπάθεια γιά τό πρόβλημά της, λίγο ἐνοχλημένοι ἀπό τίς φωνές της, παρακαλοῦν τόν Κύριο νά τῆς κάνει τή χάρη, ὥστε νά πάψει νά τούς ἀκολουθεῖ. Ὁ Χριστός ὅμως, πού δέν ὑπακούει στίς σκοπιμότητες τῆς στιγμῆς, οὔτε περιορίζεται ἀπό τήν ἀνθρώπινη συμβατικότητα, συμπεριφέρεται μέ σκοπό νά δώσει ἕνα μάθημα στούς μαθητές του καί δι’ αὐτῶν στήν οἰκουμένη, ἀναδεικνύοντας τό πρόσωπο πού διεκδικεῖ.

Τί ζητοῦσε ἡ Χαναναία; Νά τήν ἐλεήσει ὁ Χριστός! Γιατί; Εἶχε κάποιο δικό της ζήτημα; Δικό της ἀκριβῶς, ὄχι. Ἡ κόρη της εἶχε πρόβλημα. Τότε γιατί ζητοῦσε προσωπικά νά τήν ἐλεήσει ὁ Χριστός; Μή λαθέψει κανείς καί θεωρήσει πώς ἐπειδή ἦταν μάνα, ἔπαιρνε ἐπάνω της τήν ὑπόθεση τοῦ παιδιοῦ της. Ἡ μητρική στοργή δέν ἦταν αὐτονόητη στήν ἐποχή τῆς ρωμαϊκῆς κυριαρχίας καί μάλιστα στούς εἰδωλολατρικούς λαούς. Αὐτό πού διέκρινε καί θέλησε νά ἀναδείξει ὁ Χριστός μέ τήν ὅλη του τακτική, ἦταν τό γεγονός πώς ἡ γυναίκα αὐτή εἶχε κάνει προσωπικό της τό πρόβλημα κάποιου ἄλλου καί γι’ αὐτόν τόν ἄλλον παρακαλοῦσε! Δέν ζητοῦσε τίποτε γι’ αὐτήν, ἀλλά γιά τόν ἄρρωστο, τόν ἀδύναμο νά διεκδικήσει, ἐκεῖνον πού ἀντικειμενικά εἶχε ὄντως πρόβλημα!

Τί κάνει ὁ Χριστός; Τήν παιδεύει! Κι ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά καί φαίνεται νά τήν «προσβάλλει»! Ὅπως φαινομενικά «προσέβαλε» καί τή μητέρα του στόν γάμο τῆς Κανᾶ ὅταν τοῦ ζήτησε νά βοηθήσει τούς ἀνθρώπους πού θά ντροπιάζονταν ἐπειδή τούς τελείωσε τό κράσι. Γιατί τό κάνει αὐτό ὁ Χριστός; Θέλει ν’ ἀναδείξει τό στοιχεῖο τῆς ἐπιμονῆς στό αἴτημα, ὡς λυδία λίθο τῆς ἐπίμονης πίστης, τῆς βαθιᾶς πεποίθησης ὅτι ἐνσυνείδητα ἑξαρτώμαστε ἀπό τόν Θεό καί τό θέλημά του κι ὅτι ταρασσόμαστε ἀπό τήν παραμικρή ριπή ἀμφιβολίας ἡ ἀπογοήτευσης.

Ἀλλά καί γιά ἕναν ἄλλο λόγο. Γιά ν’ ἀναδείξει τήν ὑψοποιό, τήν παντοδύναμη ταπείνωση. Θέλει νά δείξει πώς ἡ ὑπέρτατη δύναμη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ δύναμη νά κατανικᾶ τόν ἑαυτό του καί νά μπορεῖ νά ταπεινώνεται. Ὄχι γιά νά εὐτελίζεται, ἀλλά γιατί ἔτσι, ἐλεύθερος ἀπό ἰδιοτέλεια καί ἐγωισμό, μπορεῖ νά βλέπει καθαρά τήν ἀλήθεια καί νά προσανατολίζεται σωστά πρός τόν Πλάστη καί Δημιουργό του.

Ἡ λύση

Τί συμβαίνει μόλις παρουσιάσθηκαν ἀνάγλυφες στά ματιά ὅλων ἡ ἐπίμονη πίστη κι ἡ ταπείνωση τῆς Χαναναίας; Ὁ Χριστός συντρίβεται! Δέν ἀντέχει ν’ ἀντισταθεῖ ἄλλο καί ξεσπᾶ: «Ὧ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! Γεννηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καί ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης»! Ὁ Θεός ὑποχωρεῖ, κάμπτεται, συμμορφώνεται στήν ἀνθρώπινη ἀπαίτηση πού εἶχε ἐκφρασθεῖ τόσο δυναμικά, μέ ὅλες τίς προυποθέσεις τῶν πνευματικῶν νόμων. Κι ὁ ἄνθρωπος ὑποχρεώνει τόν Θεό νά κάνει ὑπακοή στή θεία ἀγάπη καί φιλανθρωπία, καθώς τόν ἀντιγράφει στόν ἴδιο τρόπο μέ τόν ὁποῖο Αὐτός τόν προσεγγίζει.

Ἀδελφοί μου, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι στή ζωή μας θά ὑπάρξουν στιγμές πού κάτι θά χρειασθοῦμε. Ξέρει ὁ Θεός καί μᾶς προφθαίνει, οἰκονομώντας ὅλα ὅσα μᾶς χρειάζονται. Ὅμως, ἐπιθυμεῖ καί τήν ἐκ μέρους μας αἴτηση, ὡς ἀφορμή οἰκοδομῆς καί μαθητείας μας. Στό σημερινό Εὐαγγέλιο βλέπουμε τρεῖς προυποθέσεις, ἀπαραίτητες γιά νά ἱκανοποιηθεῖ τό ὅποιο αἴτημά μας ἀπό τόν Ἅγιο Θεό. Πρῶτον, νά ἀφορᾶ ἄλλον! Δεύτερον, νά χαρακτηρίζεται ἀπό σταθερή κι ἐπίμονη πίστη! Τρίτον, νά συνοδεύεται ἀπό τή δύναμη τῆς ταπείνωσης!

Μέ τόν τρόπο αὐτό μαθαίνουμε ν’ ἀκουμπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, καθώς ἔχουμε ἀνάγκη ὁ ἕνας τίς προσευχές τοῦ ἄλλου. Μέ τόν τρόπο αὐτό κατανοοῦμε γιατί ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα».

Πηγή:www.inaa.gr